Ο Δημήτρης Μακαλιάς γεννήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1981.
Είναι αριστούχος απόφοιτος του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Ξεκίνησε με διάφορες θεατρικές παραστάσεις και έπειτα ακολούθησε η Γενιά των 592 ευρώ του Mega αλλά και το Κάψε το Σενάριο στο ίδιο κανάλι.

Για τη Γενιά των 592 ευρώ, έχει δηλώσει:
“Υποδύομαι τον Αλέξη Καναβά στη σειρά "Η γενιά των 592 ευρώ", έναν χαμηλόμισθο νέο της γενιάς μου, ο οποίος εργάζεται σε μια διαφημιστική εταιρεία. Η “Μπουχέσας Α.Ε.” περνάει και αυτή τη δική της κρίση με αποτέλεσμα να κρίνεται το εργασιακό μέλλον του Αλέξη καθημερινά. Πέρα από τις εργασιακές δυσκολίες ο Αλέξης αντιμετωπίζει και μια μικρή δυσκολία στα ερωτικά του. Είναι αμετανόητα ρομαντικός, φορώντας τα ροζ γυαλιά του και αδημονώντας να βρει επιτέλους την κατάλληλη ευκαιρία να φανερώσει τον έρωτα του στην επί 7 χρόνια κολλητή του, Κατερίνα!”, λέει ο Δημήτρης Μακαλιάς.

Όσον αφορά τα κοινά στοιχεία με το ρόλο του, ο ίδιος αναφέρει ότι: “Ένα βασικό στοιχείο είναι ότι και οι δυο μας αντιμετωπίζουμε τα πάντα με χιούμορ. Η αισιοδοξία και η προσπάθεια μας ταιριάζουν, ακόμα κι αν μας τα φέρνει ανάποδα η ζωή. Το ισχυρό σημείο μας είναι ο ρομαντισμός μας, αλλά ο καθένας τον εκφράζει με το δικό του τρόπο!”.

Σπουδές: “Έχω τελειώσει τη δραματική σχολή του Κρατικού Θεάτρου αλλά και το τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχω ασχοληθεί χρόνια με τη μουσική, πιάνο και αρμονία, καθώς και το τραγούδι.”, σημειώνει.

Συνεργασίες: Θεατρικά, η παράσταση που αγάπησα όσο καμία άλλη είναι η “Χοντροί άντρες με φούστες”, η οποία αφού παίχτηκε ήδη 2 χρόνια στο θέατρο Χώρα, θα συνεχίσει την πορεία της και την επόμενη χρονιά. Κάποιες άλλες συνεργασίες είναι: “Ο Φάρος”, το “Safe Sex”, το “Έχω ένα μυστικό”.

Αγαπημένη φράση: “Όλα θα πάνε καλά!”

Συμβουλή: “Ότι λέω και στον εαυτό μου: θετική σκέψη, όσο χάλια κι αν μας έρθουν τα πράγματα. Με πείσμα, εργατικότητα, θάρρος και θράσος θα καταφέρουμε τα πάντα. Να απομυθοποιήσουμε τον ιδανικό κόσμο που μας υποσχέθηκαν οι προηγούμενες γενιές και να δημιουργήσουμε έναν δικό μας, όπως τον φανταζόμαστε εμείς…”