H Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μεταμορφώνεται σε λίμνη των κύκνων για να υποδεχτεί τη συναρπαστική νέα παραγωγή Ιζαντόρα Ντακ, βασισμένη στο ομότιτλο, ιδιαίτερα επιτυχημένο παραμύθι της Στέλλας Μιχαηλίδου. Πρόκειται για ένα μαγευτικό μιούζικαλ για όλη την οικογένεια εμπνευσμένο από τη ζωή της σπουδαίας χορογράφου και χορεύτριας Ιζαντόρας Ντάνκαν, που έρχεται να προσφέρει σε μικρούς και μεγάλους μια αξέχαστη μουσικοθεατρική εμπειρία, στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ, από τις 8 Νοεμβρίου και για 20 παραστάσεις έως και την 1η Δεκεμβρίου 2024.

Η παράσταση Ιζαντόρα Ντακ, μιλάει για τη συμπερίληψη, την αποδοχή, τη δύναμη της συγχώρεσης και την αναγνώριση του μοναδικού «άλλου», ενώ ταυτόχρονα αποτελεί για τα παιδιά μια ιδεώδη εισαγωγή στην τέχνη του χορού.

Με σαφείς αναφορές στην πρωτοπόρο του σύγχρονου χορού, την «ξυπόλυτη χορεύτρια» Ιζαντόρα Ντάνκαν, καθώς και σε κλασικά παραμύθια όπως το Ασχημόπαπο του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, η ηρωίδα της παράστασης, η μικρόσωμη πάπια Ιζαντόρα Ντακ με τα πανέμορφα, μοναδικά μπλε φτερά, ζει στη Λίμνη των Κύκνων και προσπαθεί να πραγματοποιήσει το όνειρό της, να γίνει μπαλαρίνα. Το πάθος και η θέληση για χορό αποτελούν τον βασικό πυρήνα της παράστασης που καταφέρνει να μιλήσει με τρόπο απλό για σημαντικές αξίες, χαρίζοντας στο κοινό μια τρυφερή και ταυτόχρονα σκληρή περιπέτεια αυτογνωσίας με όχημα τη μουσική, τον χορό και το χιούμορ.

Το ευφάνταστο μιούζικαλ Ιζαντόρα Ντακ αποτελεί τη νέα παραγωγή για παιδιά της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ για τη σεζόν 2024/25, γεμίζοντας την αίθουσα με κύκνους, πάπιες και πολύχρωμα πουλιά της λίμνης που αφηγούνται με τη γλώσσα του χορού και της μουσικής τη μοναδική ιστορία της Ιζαντόρας Ντακ. «Τα φτερά μου είναι μικρά και τα πόδια μου στραβά μα η ψυχή μου να χορεύει μια στιγμή δεν σταματά», τραγουδάει η ηρωίδα του έργου Ιζαντόρα Ντακ, μια μικρόσωμη πάπια που ζει στη Λίμνη των Κύκνων και ονειρεύεται να γίνει μπαλαρίνα, παρότι είναι η τελευταία στην τάξη. Όταν ο δάσκαλός της, ο κύριος Κουντεπιέ, τη διώχνει από το μάθημα, η Ιζαντόρα περιπλανιέται απελπισμένη, μέχρι σιγά σιγά να πιστέψει στον εαυτό της και να ανακαλύψει τον δικό της μοναδικό χορό. Έναν χορό ελεύθερο, που βρίσκεται σε τέλεια αρμονία με τη φύση, χωρίς τους περιορισμούς που βάζει το μπαλέτο. Έναν χορό που της επιτρέπει να εκφράσει τα αληθινά της συναισθήματα, που τη βοηθάει να ξεπεράσει τον φόβο, τη μοναξιά και τις δυσκολίες.

«Η Ιζαντόρα της ιστορίας μας ζει στη Λίμνη των Κύκνων, όπου ο μόνος χορός που υπάρχει είναι το μπαλέτο. Ο σωματότυπός της δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα για τους χορευτές που υπάρχουν εκεί. Αυτή δεν έχει μακρύ λεπτό λαιμό, μακριά πόδια, δεν είναι ολόλευκη και ψηλή με μεγάλες φτερούγες, δεν είναι δηλαδή ένας τέλειος κύκνος, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την απορριπτική, βίαιη και σκληρή συμπεριφορά των συμμαθητριών της. Το τεράστιο όπλο που έχει η Ιζαντόρα για να αντέξει είναι ο χορός. Χορεύει ασταμάτητα κι έτσι αντιστέκεται, δυναμώνει και προχωράει μέχρι να φτάσει να ανακαλύψει, να αποδεχτεί και να αγαπήσει αυτό που πραγματικά είναι. Στο έργο, από έναν κόσμο κλειστό, αλαζονικό, χωρίς ευαισθησία, που είναι η Λίμνη των Κύκνων, οδηγούμαστε σε έναν κόσμο συμπερίληψης, αποδοχής και αναγνώρισης του μοναδικού άλλου. Μακάρι αυτό να το κάνουμε να συμβεί και στον δικό μας κόσμο», υπογραμμίζει η Στέλλα Μιχαηλίδου, η οποία αναλαμβάνει και τη σκηνοθεσία της παράστασης.