«Διονύση μου καλλιτέχνη μου! Τι βόμβα έσκασε στην ψυχη? μου μόλις προσγειώθηκα στο Καναδά… Απίστευτο…

Τι να πρωτοθυμηθώ: τις παραστάσεις μας στην Πλάκα, τη “Ρεζέρβα”, τα τραγούδια της, το στούντιο, τις πρόβες, τις συζητήσεις, το “Μυστικό τοπίο” στο Μέγαρο, την πρώτη εθελοντική συναυλία για το 2004 και τη τελετή λήξης, το δημόσιο “ευχαριστώ” σου για τη συναυλία του φορτηγού στο κορονοιό (που κατάλαβες αμέσως γιατί το έκανα) και ήσουν ο μόνος με θάρρος από όλο το καλλιτεχνικό “κόσμο” που πήρε θέση.

Δεν θα ξεχάσω τη φωνή σου, τις συμβουλές, το τεράστιο χιούμορ σου, την αστείρευτη εξυπνάδα σου, το πηγαίο ταλέντο σου, τα μοναδικά σου τραγούδια που στολίζουν τις συναυλίες μας… Άφησες τεράστια παρακαταθήκη.

Σε ευχαριστώ για ό, τι έζησα μαζί σου, κόσμημα στην ψυχη? μου. Λυπάμαι αφάνταστα που δεν θα σε αποχαιρετήσω… ούτως ή άλλως δεν μου αρέσουν οι αποχαιρετισμοί με κόσμο… Θα ζεις στη καρδιά μου. Σαν το παράπονο στη φράση “Εδω? και τώρα….”.

Διονύση μου αγαπημένε… Νιόνιο μου…

Και έτσι ας καίνε οι λαμπάδες στα μονοπάτια στα βουνά και εσύ πάντα θα επιστρέφεις κάθε στιγμή παντοτινά… Άδεια μου αγκαλιά», γράφει Άλκηστις Πρωτοψάλτη.