Μόνο συγκίνηση προκαλεί η μακροσκελής ανάρτηση από τον Χάρη Τζωρτζάκη στη μνήμη του δασκάλου του, Κώστα Καζάκου.

Υπενθυμίζεται ότι χθες ανακοινώθηκε η είδηση του θανάτου του Κώστα Καζάκου σε ηλικία 87 ετών. Από τα τέλη Ιουλίου νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός όπου είχε εισαχθεί με κορωνοϊό, εξαιτίας του οποίου επιβαρύνθηκαν σημαντικά τα χρόνια αναπνευστικά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Η κατάστασή του κρίθηκε εξαρχής σοβαρή και επιδεινωνόταν με το πέρασμα του χρόνου.

Τον Κώστα Καζάκο τον έβλεπα μικρός στην τηλεόραση.
Ήταν ψιλοερωτευμένη η μάνα μου μαζί του γιατί ήταν άντρακλας και λεβέντης.
Μετά άρχισε να μου αρέσει και μένα γιατί εκτός από λεβέντης έπαιζε και ωραία και ήταν και εκείνο το “Κονσέρτο για πολυβόλα” που το είδα μικρός και μου φύγε η μαγκιά.
Μετά τον Κώστα τον Καζακο τον είδα στο θέατρο και θυμάμαι να περπατάει και να τρίζει η σκηνή και να μιλάει και να ακούγεται εκείνη η φωνάρα η μπασατη που ήταν λες και έβγαινε από τα τρίσβαθα της ψυχής του.
Αργότερα είχα την τύχη να έχω τον Κώστα τον Καζακο καθηγητή στη δραματική σχολή.

Θυμαμαι να μας ρωταει…
-Τι ειναι ομορφια;
Ενα λουλουδι που ανθιζει;
(λεγαμε εμεις τα γιδια…)
-Τι ειναι ομορφια ρεεε;
(Μια ομορφη γυναικα; ειπε ενας αλλος…)
-Ρε τι ειναι ομορφια;
(καμια απαντηση εμεις..)
Ομορφια καλα μου παιδια ειναι ενας ανθρωπος που δυσκολευεται,βασανιζεται αλλα καταφερνει να μαζεψει τα κομματια του και να υπερκερασει τις δυσκολιες της ζωης του.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΟΡΦΙΑ.
ΕΙΠΕ.
Ο ΚΩΣΤΑΣ Ο ΚΑΖΑΚΟΣ.

Και κουνησαμε ολοι το κεφαλι…
Σε ενα αλλο μαθημα μας ρωτησε..
– Ποιος ειναι καλος ηθοποιος;
(Ποιος; ρωταγαμε εμεις..)
– ΠΟΙΟΣ ΜΩΡΕΕΕΕΕ;;;
(Ποιος ρε δασκαλε;)
-Αυτος που εχει ατσαλινο στομαχι και δε σταματαει να εξελισσει την τεχνη του.
Η ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ειναι ενας μαραθωνιος που δεν τελειωνει ποτε.
Διαρκει για παντα.
ΕΙΠΕ.
Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ Ο ΚΩΣΤΑΣ Ο ΚΑΖΑΚΟΣ.

Αλλο μαθημα με Καζακο…
Δασκαλε πως κλαιμε; τον ειχε ρωτησει μια κοπελα…
– Ελα βρε καλο μου κοριτσι τωρα…
Τι πως κλαιμε;
Δεν υπαρχει πιο ευκολο πραγμα…
ΑΜΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ…
ΚΛΑΙΣ.
ΕΙΠΕ.
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΑΣ Ο ΚΩΣΤΑΣ Ο ΚΑΖΑΚΟΣ.

Τελευταια φορα που ειδα τον Κωστα τον Καζακο ηταν στις προβες των Ματωμενων Χωματων.
Συνεβη εκεινη η φοβερη και συγκινητικη στιγμη που ο μαθητης θα πατουσε στην ιδια σκηνη με το δασκαλο του.
Ηθελα να του δειξω δεκα χρονια και βαλε μετα τη δραματικη σχολη, οτι το λεει η καρδια μου δασκαλε, μασαω σιδερα…
Αλλα δεν προλαβαμε.

Μετα απο την επισημη φωτογραφιση της παραστασης, επεσε ο κυρ Κωστας μας.
Ηρθε σε αλλη μια προβα με το μαγκουρακι του και επειδη καναμε αρκετες ωρες ξεκινα/σταματα με τους μουσικους, τον πηρε ο υπνος σε μια καρεκλα.
Δεν ειπε ειμαι κουρασμενος, δεν ενεδωσε,
δε ζητησε να φυγει.

Ενιωθε οτι η προβα ηταν το σπιτι του.

Κοιμηθηκε ησυχα και αθορυβα σχεδον ορθιος.

Μέχρι και στον ύπνο κοιμήθηκε λεβέντικα.

Αυτη είναι η ίσως πιο ανθρωπινή και γλυκιά εικόνα που έχω από τον λατρεμένο μου δάσκαλο.
Δε διαμαρτυρηθηκε, δεν ενοχλήθηκε, πάρα μόνο περίμενε στα 87α του να υποστηρίξει ένα έργο με όλη του την καρδιά.
Μόλις ξύπνησε πάτησε μια ανάγνωση και κόντεψε να ρίξει το κτίριο.

Θηρίο ανήμερο.
Έχουμε ευθύνη έλεγε.
Έχει πεθάνει κόσμος φώναζε.
Δεν είναι μικρά αυτά.
Το θέμα δεν είναι να τα ξεστομίσουμε…
Το θέμα είναι…
ΠΩΣ ΤΑ ΛΕΜΕ ΑΥΤΑ;
ΑΝΤΙΟ ΔΑΣΚΑΛΕ.
ΑΝΤΙΟ ΒΟΥΝΟ ΜΑΣ.
ΑΝΤΙΟ ΚΑΛΕ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΕ.
ΑΝΤΙΟ ΘΗΡΙΟ ΜΑΣ.
ΑΝΤΙΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΑΣ.
ΑΝΤΙΟ ΓΛΥΚΕ ΚΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΕ ΜΑΣ.
ΑΝΤΙΟ.