Pame Cinema -

Ο Daniel Day-Lewisείναι ίσως ο σημαντικότερος εν ζωή ηθοποιός. Με τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ καλύτερης ερμηνείας έχει κερδίσει τις δύο και τώρα με την πέμπτη του υποψηφιότητα πιθανότατα θα κερδίσει και τρίτο. Εκτός όμως από την ερμηνευτική του δεινότητα, είναι επίσης γνωστός για δύο πράγματα: Για το πόσο εκλεκτικός είναι στην επιλογή των ρόλων του και για το πόσο βιώνει πραγματικά τον κάθε χαρακτήρα που υποδύεται.

Το πρώτο φαίνεται απλά και μόνο κοιτώντας την φιλμογραφία του. Από το My Left Food το 1989 μέχρι σήμερα, δηλαδή 23 ολόκληρα χρόνια έχει κάνει μόνο 11 ταινίες, αριθμός εξαιρετικά μικρός αν αναλογιστεί κανείς το εκπληκτικό του ταλέντο, αλλά και την επιτυχία του.

Όταν ο Steven Spielberg, πίσω στο 2003, αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία για τον Λίνκολν έκανε την πρώτη του επαφή με τον ηθοποιό, ο οποίος απέρριψε την πρόταση. Το σενάριο τότε ήταν λιγότερο Προεδρικό και αναφερόταν πιο πολύ στην εμφύλιο. Όταν στην απονομή των Critics’ Choice Awards χθες βράδυ κλήθηκε ο Spielberg να παραδώσει το βραβείο της καλύτερης ερμηνείας στον Daniel Day-Lewis για την ερμηνεία του ως Lincοln, διάβασε το γράμμα της απόρριψης της πρότασής του από τον ηθοποιό εκείνη την πρώτη φορά.

“Αγαπητέ Στίβεν,

Ήταν μεγάλη ευχαρίστηση και μόνο που συζήτησα μαζί σου. Άκουσα πολύ προσεκτικά αυτά που είχες να πεις για αυτήν την συγκλονιστική ιστορία και διάβασα το σενάριο και το βρήκα – σε όλη του τη λεπτομέρεια με την οποία περιγράφει αυτά τα μνημειώδη γεγονότα και τα φιλεύσπλαχνα πορτραίτα των βασικών χαρακτήρων – δυνατό και συγκινητικό. Δεν μπορώ να εξηγήσω πόσο ανά πάσα στιγμή νιώθω την ανάγκη να εξερευνήσω μια ζωή που έρχεται σε αντίθεση με μια άλλη. Αλλά γνωρίζω πως μπορώ να κάνω αυτή τη δουλειά μόνον εφόσον αισθάνομαι σαν να μην υπάρχει άλλη επιλογή. Αυτό το θέμα συμπίπτει ανεξήγητα με μια πολύ προσωπική ανάγκη και μια πολύ συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Σε αυτήν την περίπτωση, όσο εντυπωσιασμένος και αν ήμουν από τον ‘Αμπι’ ήταν ο εντυπωσιασμός ενός ευγνώμονα θεατή που λαχταρούσε να δει την ιστορία παρά να συμμετάσχει. Έτσι αισθάνομαι τώρα και αν και δεν είμαι βέβαιος πως αυτό δεν θα αλλάξει, δεν θα μπορούσα να διανοηθώ να σε ενθαρρύνω να το κρατήσεις ανοικτό για μια απλή πιθανότητα. Ελπίζω πως το κατανοείς αυτό Στίβεν. Είμαι ευτυχής που κάνεις την ταινία. Σου εύχομαι να έχεις την δύναμη για αυτήν και στέλνω και στους δυο σας τις καλύτερες ευχές μου και σε εσένα την ειλικρινή μου ευγνωμοσύνη για την πρόταση που μου έκανες.

Ντάνιελ”

Πέρασαν έξι χρόνια και ήρθε ένα νέο σενάριο για να απορρίψει τον ρόλο για δεύτερη φορά, πριν τελικά τον αποδεχτεί και φτάσει να είναι φαβορί για το τρίτο του χρυσό αγαλματίδιο.

Όσο για το δεύτερο χαρακτηριστικό του, δηλαδή να βιώνει πραγματικά κάθε χαρακτήρα που ερμηνεύει είναι πολλές οι σχετικές ιστορίες.

Στο My Left Foot (1989), ρόλος που του έδωσε τον πρώτο του Όσκαρ ερμηνεύοντας τον ανάπηρο Christy Brown, έμαθε να βάζει δίσκο σε πικάπ με τα δάκτυλα τω ποδιών του, ενώ δεν σηκωνόταν καθόλου από την αναπηρική πολυθρόνα και επέμενε να τον ταΐζουν από το συνεργείο ή να τον ανεβάζουν στο πλατώ και όπου αλλού κανονικά θα πήγαινε περπατώντας.

Στο Last of the Mohicans (1992) έμαθε να φτιάχνει μόνος του κανώ, να πυροβολεί με μουσκέτο, να παγιδεύει και να γδέρνει ζώα. Εκτός από την εντατική άσκηση που έκανε, έμαθε να ζει σε δάση και να ψαρεύει και να κυνηγά, ενώ στα γυρίσματα κρατούσε διαρκώς το τουφέκι του στο χέρι ακόμα και στα διαλείμματα για να μην ξεφεύγει από την ψυχολογία του χαρακτήρα του.

Στο In the Name of the Father (1993), που κέρδισε τη δεύτερη υποψηφιότητά του για Όσκαρ, ερμηνεύοντας έναν άδικα καταδικασμένο για βομβιστικές ενέργειες Ιρλανδό, εκτός από το ότι έχασε πολύ βάρος, διατηρούσε την βορειο-Ιρλανδική προφορά του και εκτός των γυρισμάτων, ενώ πέρασε αρκετό καιρό σε ένα κελί. Επιπλέον έβαζε το συνεργείο να του πετάει παγωμένο νερό και να του μιλάει άσχημα για να βιώνει όλο τον εξευτελισμό του χαρακτήρα του.

Για το Gangs of New York, που του έδωσε την τρίτη υποψηφιότητά του, δούλεψε για καιρό σε ένα σφαγείο και έμαθε την τέχνη, καθώς ο ρόλος του ήταν ο Billy the Butcher (Μπίλι ο Χασάπης).

Στο Lincoln, όταν βγήκε το πρώτο trailer στο διαδίκτυο, δημιούργησε μεγάλη αναταραχή με την λεπτή και μάλλον τσιριχτή φωνή του, η οποία όχι μόνο δεν ήταν η γνωστή βαρύτονη δική του, αλλά δεν ήταν καθόλου’ Προεδρική’. Έγιναν μεγάλες προσπάθειες από πλευράς δημοσίων σχέσεων για να ενημερωθεί το κοινό πως σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές η φωνή του αγαπημένου τους Προέδρου ήταν ακριβώς έτσι: Λεπτή και τσιριχτή. Φυσικά ο Day-Lewis διατήρησε την παράξενη αυτή φωνή σε όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων. Όπως εξομολογήθηκε και ο Steven Spielberg, όταν τέλειωσε και η τελευταία σκηνή των γυρισμάτων της ταινίας, αγκαλιάστηκαν και τότε άκουσε για πρώτη φορά την βαθιά φωνή του ηθοποιού με την άψογη Εγγλέζικη προφορά.

Όταν ο Daniel Day-Lewis αρνήθηκε τον ρόλο του Λίνκολν: “Αγαπητέ Στίβεν….”