«Οχι, δεν μπορούμε να την καταλάβουμε. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε; Τι περιμένουμε; Είμαστε σαν τα πουλάκια που περιμένουν με ανοιχτό το στόμα το φαγητό από τη μαμά τους. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, το παρελθόν μας, μας καθηλώνει στη φωλίτσα μας όσο κι αν μας λένε «βγείτε έξω». Θέλει χρόνο και προετοιμασία το «έξω», αρχικά κατά μόνας. Χρειάζεται μια άλλη οπτική. Να δημιουργηθούν καινούργιες λέξεις, νοήματα και σημαίνοντα που να ταιριάζουν στο τώρα-βίωμα κι όχι σε μια κόπια του παρελθόντος».

Αντιστεκόμαστε σε όλο αυτό;

«Δεν υπάρχει κάποια συλλογική αντίσταση. Συνήθειες τόσων χρόνων δύσκολα αλλάζουν. Κι εκεί βασίζεται ο εχθρός: στον αιφνιδιασμό. Είναι μελετημένα όλα. Εμάς δεν ήταν η δουλειά μας να οργανώσουμε την άμυνά μας. Κι είχαμε πέσει μέσα στο ψέμα όλο αυτόν τον καιρό. Υπήρχαν σποραδικές φωνές που κάτι ψέλλιζαν. Αλλά όταν είσαι μέσα στο γλέντι δεν ακούς τις φωνές του (πιθανού επερχόμενου) κινδύνου. Γλεντάς», λέει στο Έθνος.