Pame Cinema -

Μετά από την περιοδεία του στην Ευρώπη που άφησε καλύτερες ή λιγότερο καλές ταινίες, ο παραγωγικότατος Woody Allen επιστρέφει με την Θλιμμένη Τζασμίν στην πατρίδα του, αλλά και στις καλές στιγμές του, ίσως τις καλύτερες της τελευταίας δεκαετίας.

Η Τζασμίν τα είχε όλα. Έναν πάμπλουτο σύζυγο που της έκανε όλα τα χατίρια, σπίτια σε όλο τον κόσμο, έναν θετό γιό που αγαπούσε, κοινωνική προβολή μέσα από φιλανθρωπίες, με λίγα λόγια μια ζωή σαν παραμύθι. Μόνο που ο σύζυγος ήταν απατεώνας και κατέληξε στη φυλακή, ενώ το κράτος κατέσχεσε τα πάντα, αφήνοντάς της μόνο τα ρούχα της και μια-δυό μεταχειρισμένες βαλίτσες.

Μαζεύοντας αυτήν την μηδενική πια περιουσία της καταφεύγει στο σπίτι της ετεροθαλούς αδελφής της Τζίντζερ, στο Σαν Φραντσίσκο, η οποία την περιμαζεύει για να μην αναγκαστεί να κοιμάται στο δρόμο, αν και οι δύο αδελφές δεν τα πήγαιναν καλά.

Στο μικρό, παλιό διαμέρισμα η αδελφή της ζει με τα δυο της παιδιά και ετοιμάζεται να ξαναπαντρευτεί με τον Τσίλι, έναν λαϊκής τάξης άνδρα, που η Τζίντζερ σχεδόν πετάει έξω για να φιλοξενήσει την Τζασμίν. Μόνο που η Τζασμίν δεν έχει μάθει το μάθημά της. Παρά την συναισθηματική της αστάθεια, παραμένει η ναρκισιστική, σνομπ και κακομαθημένη γυναίκα που θεωρεί πως ο κόσμος της ανήκει και πως δικαιούται τα πάντα χωρίς μόχθο. Όταν θα αναγκαστεί να προσγειωθεί στην καθημερινότητα του 97% των ανθρώπων επί της γης θα αποκαλυφθεί τί πραγματικά άνθρωπος είναι.

Ο Woody Allen εμπνεύστηκε την ιστορία του από μια πραγματική ιστορία “from riches to rugs“. O Bernard Madoff, μεγιστάνας χρηματιστής στη Νέα Υόρκη συνελήφθη το 2008 από το FBI για απάτη, κατασχέθηκε όλη η περιουσία του αξίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ η γυναίκα του Ruth, βρέθηκε στην απόλυτη ένδεια, περιφερόμενη έκτοτε σε σπίτια συγγενών για να επιζήσει.

Εδώ ωστόσο ο Allen, δραματοποιεί την ιστορία με τον δικό του, μοναδικό τρόπο. Παρά την τραγική της κατάσταση η Τζασμίν δεν παύει ποτέ να αντιμετωπίζεται σαν άνθρωπος και να μας εκπλήσσει με την εκκωφαντική της ανικανότητα να αντιληφθεί την πραγματικότητα, πολλές φορές με χιούμορ. Σίγουρα η κατάσταση της Τζασμίν είναι τραγική, όπως όμως είναι και όλων των ανθρώπων που έκλεψε ο σύζυγός της, αλλά ο σκηνοθέτης άπτεται της ευκαιρίας να κάνει ένα εξαιρετικό πορτραίτο και να εμβαθύνει σε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα με ευαισθησία, κοφτερό σαρκασμό αλλά και αίσθημα δικαίου.

Ο Woody Allen δεν χαρίζεται ούτε στην αδελφή της. Μπορεί η Τζίντζερ να συμπεριφέρεται με καλοσύνη στην Τζασμίν, έστω και αν δεν το αξίζει, ωστόσο και η ίδια εύκολα παρασύρεται από τα ‘μεγαλοπιάσματα’ της αδελφής της, μόνο που η δική της δύσκολη ζωή την έχει βοηθήσει να αναπτύξει το ένστικτο αυτοσυντήρησης και έτσι καταφέρνει να επιβιώσει, εκεί που η Τζασμίν αδυνατεί. Και ενώ η Τζασμίν, συνεπής μέσα στην αμετροέπειά της, γίνεται σχεδόν συμπαθής, η Τζίντζερ δεν καταφέρνει να κερδίσει την συμπαράστασή μας.

Δεν είναι μόνο η βιρτουοζιτέ του σκηνοθέτη που κάνει την Θλιμμένη Τζασμίν τόσο θελκτική. Είναι η εκπληκτική ερμηνεία της Cate Blanchett που κυριολεκτικά απογειώνει την ταινία. Εύθραυστη, χαμένη, εγωιστική, πανικόβλητη και συμφεροντολόγα, καταφέρνει και μεταφέρει όλα τα συναισθήματα στο κοινό, με βλέμματα, κινήσεις και εκφράσεις χωρίς να υπερβάλλει, αποφεύγοντας την παγίδα να παρουσιάσει έναν καρτουνίστικο χαρακτήρα, αλλά δίνοντάς του υπόσταση, βάθος και ρεαλισμό.

Πολύ καλές ερμηνείες δίνουν και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, ο Alec Baldwin είναι ιδανικός στο ρόλο του Hal, του απατεώνα συζύγου, η Sally Hawkins ερμηνεύει περίφημα την Τζίντζερ, όπως και ο Andrew Dice Clay στο ρόλο του πρώην συζύγου της και ο Bobby Cannavale ως Τσίλι.

Δραματική, με ανεπάντεχο χιούμορ που μετριάζει την σοβαρότητα της ιστορίας χωρίς ωστόσο να την υποβιβάζει, η Θλιμμένη Τζασμίν είναι κατ΄αρχήν ένας θρίαμβος της Μπλανσέτ.

Βαθμολογία: 8 στα 10

Θλιμμένη Τζασμίν (Blue Jasmine) – Κριτική