Αναζήτηση
Ένας συντηρητικός γυμνασιάρχης (Βασίλης Διαμαντόπουλος) σε κάποιο γυμνάσιο της επαρχίας προσπαθεί να πλησιάσει μια νεαρή δασκάλα (Άννα Μαντζουράνη). Συγκρούεται με τους δύο γιους του (Κώστας Τσάκωνας και Νίκος Καλογερόπουλος), οι οποίοι διαφωνούν με τις θέσεις του. Το αποκορύφωμα της σύγκρουσης θα είναι ένα μνημόσυνο για τους νεκρούς της Αντίστασης, όπου οι γιοι του μαζί με τη δασκάλα θα υποστηρίξουν έναν συντοπίτη τους, του οποίου ο πατέρας ήταν αγωνιστής της αριστεράς, χωρίς επίσημη αναγνώριση από τη μεριά της πολιτείας.
4 ΒΡΑΒΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1981
Α’ Γυναικείου και Ανδρικού Ρόλου, Σκηνογραφίας, Γ’ Ειδικό Βραβείο
Η ΚΑΥΣΤΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΜΑΡΑΓΚΟΥ
ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ 30 ΧΡΟΝΩΝ
Έξι χρόνια στο δημοτικό. Έξι χρόνια στο γυμνάσιο, δώδεκα. Έξι χρόνια στο πολυτεχνείο, δεκαοχτώ. Έξι χρόνια στο εξωτερικό, εικοσιτέσσερα. Και έξι χρόνια μέχρι που να πάω σχολείο, τριάντα. Μέχρι τα τριανταέξι που είμαι, ακόμα άλλα έξι χρόνια. Πού πήγανε; Τι γίνανε έξι χρόνια;
Η σημαντικότερη πολιτική σάτιρα της μεταπολίτευσης για έθνος, θρησκεία, εκπαίδευση, οικογένεια.
«Η καλύτερη ταινία μου, ζωντανή και διαχρονική ακόμα, παίζεται σε πολιτιστικές εκδηλώσεις όλα αυτά τα χρόνια.»
ΘΟΔΩΡΟΣ ΜΑΡΑΓΚΟΣ
Η ΤΑΙΝΙΑ
«ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ»! Με αυτή τη στερεότυπη φράση, ο αξιόλογος Έλληνας σκηνοθέτης Θόδωρος Μαραγκός, δημιουργεί μια καυστική πολιτική σάτιρα για την Ελλάδα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν κάποια θέματα ταμπού, όπως η κυριαρχία της εκκλησίας, ο Κομμουνισμός, η εθνική αντίσταση, η στεγνή εκπαίδευση, αστυνομοκρατία, η ανεργία, η έλλειψη ελευθερίας λόγου, είχαν αρχίσει να έρχονται στο προσκήνιο ανοιχτά πλέον.
Η ταινία, όσο καυστική είναι όμως, άλλο τόσο είναι και απολαυστική ως κωμωδία. Τα παρουσιάζει όλα με πανέξυπνο και εύστοχο χιούμορ, δημιουργώντας μια κλασική ελληνική κωμωδία που ακόμα θυμόμαστε με αγάπη και που άφησε αξέχαστες ατάκες όπως: «Έξι χρόνια στο δημοτικό. Έξι χρόνια στο γυμνάσιο….», που λέει με μοναδικό τρόπο ο Κώστας Τσάκωνας. Η αλήθεια είναι πικρή και η κωμωδία αυτή είναι αιχμηρή σαν ξυράφι. Θίγει θέματα που οι Έλληνες στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ένιωθαν ότι δεν έπρεπε να κρύβουν πλέον, να αγνοούν και να προσπερνούν. Το δύσκολο πολιτικό κλίμα της εποχής, η μετάβαση από μια πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα σε μια άλλη, όλα φαίνονται μέσα στην ταινία. Και τα προβλήματα είναι πολλά: ένα από τα σημαντικά που θίγει η ταινία είναι η ανεργία, η μη αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, η έλλειψη ευκαιριών για τους νέους, που στην ουσία δεν έχουν μέλλον στην ίδια τους την πατρίδα, κάτι το οποίο και αυτή τη στιγμή επίκαιρο όσο ποτέ! Ο σπουδασμένος γιος, Κώστας Τσάκωνας, που «έμαθε γράμματα» ακριβώς για να έχει μια καλύτερη ευκαιρία στη ζωή, καταπνίγεται από την υπανάπτυξη της Ελλάδας και καταλήγει ένας ακόμα άνεργος με πτυχίο που παίζει τάβλι!
Ταυτόχρονα, και ο άλλος γιος, ο νεότερος, συμβολίζει την επανάσταση της νέας γενιάς απέναντι στον συντηρητισμό της αυστηρής, και ακόμα κατά κύριο λόγο, αγροτικής Ελλάδας, που βασίζεται ακόμα σε παρωχημένες νοοτροπίες, όπως «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».
Και μέσα σε όλα αυτά, το αμιγώς πολιτικό κομμάτι. Η αρχή της συζήτησης για ταμπού ιστορικές στιγμές της χώρας, όπως οι αντιστασιακοί και ο ρόλος τους στον πόλεμο κατά των Γερμανών, ο κομμουνισμός, οι αριστεροί αγωνιστές…
Η ταινία, μέσα από ένα σοφό πλέγμα όσων συντελούν στη δημιουργία αυτού του αποπνικτικού περιβάλλοντος, που καταπνίγει την ελεύθερη έκφραση και πρωτοβουλία, δίνει το πολιτικό στίγμα της εποχής αλλά και αφηγείται μια συγκινητική ιστορία για την κρίση που μπορεί να περνά μια οικογένεια και μια κοινωνία… Και πάλι, όχι χωρίς άφθονο γέλιο! Ποιος θα ξεχάσει τον «σγουρομάλλη» πρωτότοκο γιο, τον δεύτερο γιο που θα γινόταν… «ρήτορας», την έκθεση για την παπαδοκρατία, τους Boney M, τη διαφορά ανάμεσα στις αφηγήσεις του αυστηρού πατέρα με την πραγματικότητα, το σοκ του πατέρα ότι ο γιος του, που τον σπούδασε για να συνεχίσει τις ιδέες του, ακούγεται… κομμουνιστής!
Εξαιρετικό σενάριο, από τον ίδιο τον Θόδωρο Μαραγκό, ένα εξαιρετικό καστ σπουδαίων Ελλήνων ηθοποιών, «σφιχτή» και υπαινικτική σκηνοθεσία που πανέξυπνα αντιπαραβάλλει καταστάσεις με πολύ κωμικά αποτελέσματα… Όλα αυτά συντελούν σε μια από τις σημαντικότερες κωμωδίες της μεταπολίτευσης, που προκάλεσε από την αρχή αίσθηση, γνώρισε την αγάπη του κόσμου, καθώς, όταν παιζόταν στους κινηματογράφους, συχνά ο κόσμος χειροκροτούσε όρθιος στη διάρκεια της προβολής της! Ταυτόχρονα, τιμήθηκε και με 4 βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1981: Α’ Ανδρικού (Β. Διαμαντόπουλος) και Α’ Γυναικείου (Α. Μαντζουράνη), Σκηνογραφίας και Γ’ Ειδικό Βραβείο του Φεστιβάλ.
30 χρόνια μετά, έχοντας όλοι μας ζήσει μια πρώτη γενιά μεταπολίτευσης και με όλα όσα γνωρίζουμε τώρα και τις συνέπειες όλων αυτών των γεγονότων, είναι απίστευτο να διαπιστώνουμε πόσο επίκαιρη είναι ακόμα αυτή η ταινία, πόσα μαθήματα μας δίνει για πράγματα που ακόμα δεν έχουν ξεπεραστεί, και πόσο ακόμα πληρώνουμε ίσως πράγματα που έχουν τις ρίζες τους σε εκείνη την εποχή. Η ερήμωση της επαρχίας, η έλλειψη μαθητών, το προβληματικό εκπαιδευτικό σύστημα, η αστυφιλία, η ανεργία των νέων επιστημόνων, τα φροντιστήρια, το ελλιπές σύστημα υγείας, η μετανάστευση, η αναζωπύρωση του εθνικισμού, η αισθητή ακόμα κυριαρχία αντιδραστικών εξουσιών, είναι όσα μας ενώνουν με αυτήν την ταινία σήμερα….
