«Πιστεύω ότι ο Ούγκο Τσάβες είναι μια εξαιρετικά δυναμική και χαρισματική φιγούρα. Είναι ανοιχτός και ζεστός, με έναν μεγαλοπρεπή, συναρπαστικό χαρακτήρα. Αλλά όταν επιστρέφω πίσω στις ΗΠΑ, ακούω συνέχεια αυτές τις απαίσιες ιστορίες ότι είναι «δικτάτορας», «κακός», «απειλή για την αμερικανική κοινωνία». Νομίζω ότι αυτή η ταινία ξεκίνησε ως ένα ντοκιμαντέρ για το πώς τα αμερικανικά media δαιμονοποιούν Λατίνους ηγέτες. Και τελικά έγινε κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό, όσο πιο πολύ ασχολούμασταν. Ο Τύπος στην Αμερική, νομίζω ξέρετε, έχει χωρίσει τη λατινική ήπειρο σε «καλή αριστερά» και «κακή αριστερά». Τώρα έχουν κατατάξει τον Κορέα στην «κακή αριστερά», μαζί με τον Μοράλες και τον Τσάβες. Και αποκαλούν τον Λούλα, «καλή αριστερά». Δεν ξέρω πού θα κατατάξουν την Κίρτσνερ, γιατί όλο αλλάζουν γνώμη, αλλά νομίζω ότι στρέφονται εναντίον της όλο και περισσότερο. Κάνουν λοιπόν μια διάκριση και νομίζω ότι είναι μια εσφαλμένη διάκριση»

ΟΛΙΒΕΡ ΣΤΟΟΥΝ


Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

Για περισσότερο από τρεις δεκαετίες, ο Όλιβερ Στόουν δημιουργεί ταινίες που προκαλούν το κοινό να προβληματιστεί και να αμφισβητήσει αυτά που ξέρει για πολλά ιστορικά και πολιτικά γεγονότα. Αφού ασχολήθηκε με το θέμα του ασύμφορου πολέμου στο Βιετνάμ, τον αδίστακτο κόσμο της Γουόλ Στριτ και την πιθανή συνωμοσία πίσω από τη δολοφονία του Κένεντι, ο -τρεις φορές βραβευμένος με Όσκαρ- σκηνοθέτης ρίχνει τώρα το βλέμμα του στην ήπειρο της Νότιας Αμερικής και το ρόλο που έχουν παίξει τα ΜΜΕ στη διαμόρφωση αρνητικών αντιλήψεων και παραπλανημένων πολιτικών απόψεων.

Η ιδέα λοιπόν για την ταινία προέκυψε ύστερα από μια συνάντηση ανάμεσα στον Στόουν και τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες το 2007. Ο Στόουν είχε ταξιδέψει στην Κολομβία, για να παρακολουθήσει την ανθρωπιστική αποστολή του προέδρου της Βενεζουέλας στην υπόθεση των πολιτικών ομήρων των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC). Ο Στόουν γνώρισε τον Τσάβες μέσω του παραγωγού Φερνάντο Σαλίσιν, ο οποίος έγραψε το σενάριο του South of the border, και είχε κάνει παραγωγή στα ντοκιμαντέρ του Στόουν, Comandante (2003), Persona Non Grata (2003) και Looking for Fidel (2004). Η γνωριμία του Στόουν με τον πρόεδρο ήταν καταλυτική για την εικόνα που είχε στο νου του. Ο σκηνοθέτης ένιωσε έκπληκτος από τη διαφορά που είχε ο Τσάβες στην πραγματικότητα, από την καρικατούρα που παρουσιάζουν τα media.

Ο Τσάβες θεωρείται ήρωας στη Λατινική Αμερική, για την προθυμία του να ορθώσει το ανάστημά του ενάντια στις ΗΠΑ (κράτος και ιδιωτικό τομέα) και την επιθυμία του να χρησιμοποιήσει το πετρέλαιο της χώρας του σαν ένα εργαλείο για να βελτιώσει τη ζωή των εργατικών τάξεων. Αλλά, όπως είναι λογικό, η πολιτική του αυτή, έχει προκαλέσει οργή στις ΗΠΑ και τα αμερικανικά δίκτυα ενημέρωσης, κυρίως τα συντηρητικά, τον κακολογούν σε σταθερή βάση, εξαιτίας της απόρριψης της αμερικανικής πολιτικής, τη θέση του υπέρ του σοσιαλισμού και την ανοιχτά μαχητική στάση του.

Ο Στόουν και ο Σαλίσιν άρχισαν λοιπόν να γυρίζουν ένα φιλμ, για να δείξουν πώς τα media χλευάζουν και παρωδούν τα νέα που προέρχονται από τη Νότια Αμερική, παραπληροφορώντας το αμερικανικό κοινό.

«Ακολούθησα στον Τσάβες για έναν χρόνο- στην Αργεντινή, στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή» θυμάται ο Σαλίσιν. «Η ιδέα δεν ήταν να κάνουμε μια βιογραφία του Τσάβες αλλά να πούμε μια ευρύτερη ιστορία, για τη διαστρέβλωση των ειδήσεων και της εικόνας του και να δείξουμε πώς χώρες όπως οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ, για να υπερασπιστούν τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα». Ο Σαλίσιν συνάντησε ύστερα τον παραγωγό Κρις Χάνλεϊ και μαζί χρηματοδότησαν το φιλμ. Για να στηρίξουν πιο εμπεριστατωμένα τα επιχειρήματα της ταινία τους, στράφηκαν στον Μαρκ Γουάιζμπροτ, έναν γνωστό δημοσιογράφο και οικονομολόγο στο Ερευνητικό Κέντρο Οικονομίας και Πολιτικής στην Ουάσινγκτον. Ο Γουάιζμπροτ έγραψε ένα αρχικό σενάριο και, τον Δεκέμβριο του 2008, ο Στόουν πήγε στη Βενεζουέλα για να συναντήσει τον Τσάβες.

Η μικρή ομάδα των κινηματογραφιστών περιλάμβανε τον παραγωγό Ρομπ Γουίλσον και τον διάσημο ντοκιμαντερίστα Άλμπερτ Μέισλες, που ανέλαβε εδώ τη διεύθυνση φωτογραφίας. Τα μέλη της κινηματογραφικής αποστολής πέρασαν τρεις μέρες με τον Τσάβες στο Καράκας, παίρνοντάς του συνέντευξη για τη σχέση της Βενεζουέλας με την Αμερική, τη δημοκρατική του εκλογή το 1998, την εκρηκτική παρουσία του στην περιοχή και την εχθρότητα εναντίον του, με αποκορύφωμα το πραξικόπημα που επιχειρήθηκε το 2002.

Οι συνεντεύξεις έγιναν σε φιλικό τόνο: ο Στόουν και ο Τσάβες κάθονταν μαζί σε ένα τραπέζι και συζητούσαν ή πηγαίνανε στην εξοχή, κάνοντας περιήγηση σε αγροτικές περιοχές, συγκροτήματα κατοικιών και εργοστάσια. Ο Στόουν επισκέφτηκε ακόμη και το σπίτι όπου μεγάλωσε ο Τσάβες. Η συγκεκριμένη σεκάνς έδωσε μάλιστα μερικές από τις πιο αξέχαστες σκηνές της ταινίας, όταν ο Τσάβες ανεβαίνει σε ένα ποδήλατο που βρίσκει στην πίσω αυλή του σπιτιού του, το οποίο διαλύεται. «Ήμασταν στην αυλή της γιαγιάς του στο Μπαρίνας, στη Βενεζουέλα» θυμάται ο Γουίλσον. «Νομίζω ότι ο Όλιβερ προσπαθούσε να διαπεράσει το προσωπείο του πολιτικού και να πάει τον Τσάβες σε ένα μέρος, όπου το κοινό θα τον έβλεπε και ως άνθρωπο. Ο Τσάβες μιλούσε συνεχώς αλλά ο Όλιβερ ενδιαφερόταν για πιο προσωπικές του ιστορίες και του είπε να πάει πίσω στο χρόνο, να θυμηθεί όταν ήταν παιδί. Υπήρχε λοιπόν ένα παιδικό BMX ποδήλατο στο γρασίδι και ο Τσάβες το σήκωσε και άρχισε να το οδηγεί. Για μένα, εκείνη τη στιγμή, ο τρόπος που χειρίστηκε το ποδήλατο που διαλύθηκε, λέει πολλά για το ποιος είναι αυτός ο άντρας».

Αφού ολοκλήρωσαν τρεις μέρες συνέντευξης, ο Στόουν ύστερα εξασφάλισε συνεντεύξεις με τους προέδρους Μοράλες-Λούλα-Κίρτσνερ-Λούγκο-Κορέα και Κάστρο, που θα μιλούσαν για τον Τσάβες, ώστε να κατανοήσουμε περισσότερο το φαινόμενο Τσάβες και να συγκριθούν οι απόψεις για αυτόν. Παράλληλα, ο Στόουν «επιστράτευσε» και τον ιστορικό, σκηνοθέτη και συγγραφέα Τάρικ Αλί στο σενάριο, του οποίου το βιβλίο «Πειρατές της Καραϊβικής» παρείχε μια διεισδυτική ματιά στην άνοδο του Τσάβες και την επιρροή των Τσάβες, Κάστρο και Μοράλες στη Λατινική Αμερική. «Ο Όλιβερ μου τηλεφώνησε, αφού είχαμε πάρει κάποιες συνεντεύξεις και μου ζήτησε να γράψω σχολιασμό για την ταινία» θυμάται ο Αλί. «Κοίταξα την ταινία και κατάλαβα ότι ήταν ένα road movie –ένας σπουδαίος Αμερικανός σκηνοθέτης πηγαίνει νότια των συνόρων και λέει τη γνώμη του ευθέως και ειλικρινώς».

Με κοπιαστικά γυρίσματα ανάμεσα σε πολλές χώρες, από ένα μικρό συνεργείο με μόνο δύο κάμερες HD, έναν ηχολήπτη με ένα μόνο μικρόφωνο και καθόλου φώτα, ο Στόουν μίλησε με αυτούς τους ηγέτες, σε αυθόρμητες και συχνά φιλικές συνεντεύξεις, που έδωσαν σημαντικά αποτελέσματα. Ο Στόουν, γνωστός για τη δυνατότητά του να κάνει τους ηθοποιούς του να ανοίγονται και να δίνουν ερμηνείες με ψυχή, απέσπασε από τους ηγέτες αναπάντεχα και ενδιαφέροντα σχόλια και συναρπαστικές αποκαλύψεις.

Στην Κούβα, ο Στόουν συναντήθηκε με τον Κάστρο και τον Κορέα, το νεαρό πρόεδρο του Εκουαδόρ, στο υπόγειο του μνημείου Τσε Γκεβάρα. Όταν ο Κορέα ρωτήθηκε αν ανησυχούσε που διαβαλλόταν από τον αμερικανικό Τύπο, ο Κορέα απάντησε: «Με όλο το σεβασμό, ξέροντας τα media των ΗΠΑ, θα ανησυχούσα αν μιλούσαν καλά για μένα!». Από την Κούβα, η παραγωγή ταξίδεψε στη Βολιβία, για να πάρουν συνέντευξη από τον Έβο Μοράλες, και ένιωσαν τόση ζαλάδα από το μεγάλο υψόμετρο στα βολιβιανά βουνά, που οι κάμεραμεν μετά βίας μπορούσαν να κρατήσουν ψηλά την κάμερα! Ο Στόουν εκεί δοκίμασε φύλλα κόκας μαζί με τον πρόεδρο Μοράλες και έπαιξε μπάλα μαζί του, συζητώντας για τις άγριες μάχες που έχει δώσει στη χώρα του εναντίον της ιδιωτικοποίησης του νερού. Στη Βραζιλία, πήρε συνέντευξη από τον πρόεδρο Λούλα Ντα Σίλβα, ο οποίος αναδείχθηκε από την εργατική τάξη στην πολιτική σκηνή, κάνοντας μεγάλο συνδικαλιστικό έργο. Στο Μπουένος Άιρες, συνάντησε την Κριστίνα Κίρτσνερ, την πρόεδρο της Αργεντινής, αλλά και το σύζυγό της -και πρώην πρόεδρο- Νέστορ Κίρτσνερ. Οι δύο πολιτικοί μίλησαν για τον εξουσιαστικό ρόλο του ΔΝΤ στη χώρα τους, που προσπαθεί να διαιωνίσει το χρέος της χώρας, την καταπίεση των εργαζόμενων φτωχών σε όλη τη Νότια Αμερική, αλλά και την ευχάριστη αλλαγή, ότι, για πρώτη φορά, οι ντόπιοι αρχίζουν να έχουν ευρεία εκπροσώπηση.

Ο Στόουν καταγράφει την κοινή σε όλους τους προέδρους επιθυμία να αποτινάξουν από πάνω τους το ζυγό των ΗΠΑ και να αντιμετωπίζονται ως ίσοι προς ίσους και όχι ως φρουροί των βόρειων αφεντικών. Παράλληλα, ο Στόουν μέσα από την ταινία μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε αυτούς τους ηγέτες και ως ανθρώπους, με ανησυχίες, όνειρα και αγωνίες, και να ακούσουμε τις ιδέες τους, που δείχνουν ομόφωνα μια στροφή προς την αριστερά σε όλη την περιοχή.

Αυτό λοιπόν που ξεκίνησε ως ένα οδοιπορικό σε μια παρεξηγημένη περιοχή και του πρωταγωνιστή της, του προέδρου Τσάβες, εξελίχθηκε στο τέλος σε μια -σε βάθος- ματιά στον αντίκτυπο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή και μια παρουσίαση των Λατίνων προέδρων, ελεύθερη από τους μονόπλευρους τίτλους των αμερικανικών ειδήσεων. Μέσα από την ταινία αναδύεται τελικά μια εναλλακτική ιστορία της Νότιας Αμερικής. Μια ιστορία δυνατών εκλεγμένων ηγετών, που παλεύουν να βοηθήσουν τις χώρες τους να βγουν από την επιρροή της αμερικανικής δύναμης και να χαράξουν τη δική τους πολιτική πορεία.

Η ταινία τον Σεπτέμβριο του 2010 προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας. Ο Όλιβερ Στόουν και ο Τσάβες παρευρέθηκαν εκεί για την πρεμιέρα, μέσα σε ένα ενθουσιώδες κλίμα. Εκατοντάδες θαυμαστές χαιρέτησαν τον πρόεδρο της Βενεζουέλας, ο οποίος ανταπέδωσε πετώντας ένα λουλούδι στο κοινό και βάζοντας το χέρι στην καρδιά. Κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων για την ταινία, ο Τσάβες εξύμνησε το έργο του Στόουν, λέγοντας: «Μια αναγέννηση συμβαίνει στη Λατινική Αμερική αυτή τη στιγμή και ο Στόουν ήρθε να την αναζητήσει και την βρήκε. Με την κάμερά του και την ευφυΐα του, συνέλαβε στο φακό του ένα μεγάλο μέρος αυτής της αναγέννησης». Αλλά και ο Στόουν μίλησε με θαυμασμό για τον «πρωταγωνιστή» της ταινίας του, Τσάβες: «Είναι ένας τύπος που πρέπει να συναντήσεις και να γνωρίσεις… Είναι ο σταρ της ταινίας». Και συνέχιζε: «Έδειξα τον αληθινό άνθρωπο. Ελπίζω να καταλάβετε πόσο δυναμικός είναι σε αυτήν την ταινία. Αυτό που μου αρέσει στην ταινία είναι ότι βλέπεις πόσο ειλικρινής είναι μπροστά στην κάμερα. Δεν βλέπεις κάποιον που είναι ψεύτικος. Δεν είναι ένας δικτάτορας». Επίσης, σχετικά με την ταινία του είπε: «Αν κοιτάξετε τώρα, θα δείτε ότι υπάρχουν εφτά πρόεδροι, σε οχτώ χώρες μαζί με την Χιλή, που πραγματικά αρχίζουν και απομακρύνονται από τον συναινετικό έλεγχο της Ουάσινγκτον. Αλλά στην Αμερική, δεν καταλαβαίνουν αυτή την ιστορία».
[[page_break]]
ΜΕΡΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

ΠΟΥ ΑΝΤΙΚΡΟΥΕΙ Η ΤΑΙΝΙΑ:

Μύθος: Ο Ούγκο Τσάβες είναι δικτάτορας.

Η αλήθεια: Στη Βενεζουέλα έχουν γίνει εκλογές, στις οποίες ο Τσάβες και η παράταξή του νίκησαν επανειλημμένα. Αυτές οι εκλογές αναγνωρίστηκαν ότι διεξάχθηκαν δίκαια και δημοκρατικά από διεθνείς οργανισμούς, όπως τον Οργανισμό των Αμερικανικών Πολιτειών (OAS), την Ευρωπαϊκή Ένωση (EU) και το Κέντρο Κάρτερ. Και, παρά τα ρεπορτάζ των αμερικανικών Μέσων, ο λαός της Βενεζουέλας φαίνεται ευχαριστημένος με τη δημοκρατία του, όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα μιας από τις πιο έγκυρες εταιρείες δημοσκοπήσεων της περιοχής, η Χιλιανή Latinbarometro.

Μύθος: Η φτώχεια έχει χειροτερέψει υπό την ηγεσία του Τσάβες.

Η αλήθεια: Η φτώχεια έχει μειωθεί δραματικά από τότε που εκλέχτηκε ο Τσάβες. Ενώ η φτώχεια πράγματι σημείωσε μια άνοδο την περίοδο 1999-2003, αυτό οφειλόταν κυρίως στον οικονομικό αντίκτυπο που είχε η απόπειρα πραξικοπήματος το 2002 και το καταστροφικό οικονομικά κλείσιμο των πετρελαιοπηγών το 2002-3. Τα μίντια στο παρελθόν χρησιμοποίησαν στατιστικά στοιχεία από το 2003-4, για να «αποδείξουν» ότι η φτώχεια αυξήθηκε στο καθεστώς του ενώ υπήρχαν και πιο πρόσφατα στοιχεία. Έτσι λοιπόν διαστρεβλώθηκε η αλήθεια, η οποία είναι ότι, από το πρώτο μισό του 2003 μέχρι το δεύτερο μισό του 2009, το ποσοστό των νοικοκυριών κάτω από τα όρια της φτώχειας μειώθηκε από 54% σε μόλις 24.2%, δηλαδή μια μείωση σε ποσοστό 55%. Αλλά και η έσχατη ένδεια έχει επίσης μειωθεί αξιοσημείωτα. Επίσης, από το 2002-8 η Βενεζουέλα, με ειδικές ρυθμίσεις, οδήγησε τη Λατινική Αμερική σε μειωμένη ανισότητα και αυτή τη στιγμή έχει την πιο δίκαιη διανομή εισοδήματος στην περιοχή.

Μύθος: Οι σπάταλες πολιτικές του Τσάβες έχουν οδηγήσει σε επικίνδυνα υψηλό πληθωρισμό, που οδηγεί σε σοβαρά οικονομικά προβλήματα

Η αλήθεια: Παρά το γεγονός ότι ο πληθωρισμός είναι σχετικά υψηλός στη Βενεζουέλα, δεν έχει φτάσει σε επικίνδυνα όρια, όπως συχνά αναφέρεται. Ο πληθωρισμός είχε φτάσει το 31% το 2008, το οποίο όμως οφειλόταν σε περιστασιακά οικονομικά σκαμπανεβάσματα. Το 2009 ο πληθωρισμός έπεσε στο 26%. Και για να καταλάβουμε την αναλογία, όταν ο Τσάβες ανέλαβε τη χώρα, ο πληθωρισμός ήταν στο 29.5% ενώ είχε φτάσει το 100% το 1996! Τα τελευταία εφτά χρόνια ο πληθωρισμός πέφτει κατά 21% κάθε χρόνο και καταφέρνει να βρίσκεται οριακά πάνω από την κόκκινη γραμμή του 20%, που οι έρευνες θεωρούν ως αρνητικό δείκτη ανάπτυξης.

Μύθος: Ο Ούγκο Τσάβες ελέγχει όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη Βενεζουέλα, με έναν τρόπο μονομερώς κατευθυνόμενο από την κορυφή.

Η αλήθεια: Η «Μπολιβαριανή Επανάσταση» της Βενεζουέλας έδωσε τη δύναμη στις τοπικές κοινωνίες να πάρουν αποφάσεις και να έχουν περισσότερο έλεγχο της ζωής τους, με μια διανομή της δύναμης «από κάτω προς τα πάνω». Τα ΜΜΕ που καλύπτουν τα γεγονότα της Βενεζουέλας εστιάζουν στο ρόλο του Τσάβες τόσο, που οι αποφάσεις να φαίνονται ότι προέρχονται μονόπλευρα από αυτόν. Έτσι, βέβαια, αγνοούνται οι προσπάθειες που έχουν γίνει στη Βενεζουέλα για μεγαλύτερη πολιτική συμμετοχή του λαού και ενδυνάμωση των λαϊκών οργανισμών. Η δημοκρατική συμμετοχή έχει αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό υπό την ηγεσία του Τσάβες. Το ποσοστό των ψηφοφόρων αυξήθηκε από 54%, που ήταν το 1998, σε 73%, στις εκλογές του 2006. Αυτό ήταν αποτέλεσμα νομοθεσίας, που επέτρεπε σε εκατομμύρια ανθρώπους που πριν στερούνταν δικαιώματος ψήφου να ακουστεί και η δική τους φωνή στην πολιτική.

Μύθος: Η οικονομική ανάπτυξη της Βενεζουέλας είναι αποτέλεσμα ενός «οικονομικού μπουμ» στην τιμή του πετρελαίου, που σύντομα θα «ξεφουσκώσει».

Η αλήθεια: Ενώ η αύξηση της τιμής του πετρελαίου σίγουρα συνέβαλε στην οικονομική άνοδο της Βενεζουέλας, ήταν ένας μόνο από τους λόγους. Υπάρχουν σημάδια ότι η οικονομία αυτή μπορεί να αντέξει οικονομικές διακυμάνσεις. Μετά την οικονομική ύφεση, που οφειλόταν στο κλείσιμο των πετρελαιοπηγών, η οικονομική ανάπτυξη απογειώθηκε, φτάνοντας το 95% τα επόμενα 5.5 χρόνια. Την ίδια στιγμή, οι τιμές του πετρελαίου συνέχιζαν να ανεβαίνουν. Αυτό οδήγησε τα Μέσα να θεωρούν ότι η οικονομική ευημερία της Βενεζουέλας εξαρτάται από τον ασταθή παράγοντα της τιμής του πετρελαίου. Όμως, στην πραγματικότητα, αυτά τα πέντε χρόνια, ήταν μη πετρελαϊκοί παράγοντες που συνέβαλαν στην μεγάλη αύξηση του ΑΕΠ της χώρας.

Μύθος: Ο Τσάβες καταπατά την ελευθερία του Τύπου.

Η αλήθεια: Στη Βενεζουέλα συνεχίζει να υπάρχει έντονη αντιπολίτευση μέσω των τηλεοπτικών και έντυπων Μέσων, κάτι που μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ένας επισκέπτης στη Βενεζουέλα. Η υποτιθέμενη καταστροφή της ελευθερίας του Τύπου υπό το καθεστώς Τσάβες είναι αγαπημένο θέμα των αμερικανικών ρεπορτάζ και απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Όποιος ταξιδέψει εκεί θα βρει πολλά πρωτοσέλιδα με επικρίσεις για τον Τσάβες αλλά και σχόλια εναντίον του σε διάφορες εκπομπές. Παρ’ όλα αυτά, τα Μέσα στην Αμερική συνεχίζουν να μεταδίδουν ότι ο Τσάβες προσπαθεί να «εξαλείψει τα ανεξάρτητα media». Όμως, αντίθετα, υπάρχουν ακόμα πολλά κανάλια που ασκούν έντονη αντιπολιτευτική κριτική, καθώς τα περισσότερα κανάλια της Βενεζουέλας συνεχίζουν να είναι ιδιωτικά ενώ και το ίδιο ισχύει και για τον Τύπο.
[[page_break]]
ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ OLIVER STONE ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

«Έχω υπάρξει αρκετά τυχερός ώστε να μπορώ να κάνω ταινίες για την ξεχασμένη, «πίσω αυλή» της Βόρειας Αμερικής, την Κεντρική και Νότια Αμερική. Η, χαμηλού μπάτζετ, ανεξάρτητη ταινία μου «Σαλβαδόρ», σχετικά με την εμπλοκή των ΗΠΑ στις διμοιρίες θανάτου στο Ελ Σαλβαδόρ, προβλήθηκε το 1986. Η ταινία είχε πρωταγωνιστή τον Τζέιμς Γουντς, που για την ερμηνεία του προτάθηκε για Όσκαρ. Αυτή ακολουθήθηκε από τα ντοκιμαντέρ «Comandante» το 2003 και «Looking for Fidel» το 2004, που αποτελούνταν από συνεντεύξεις πρόσωπο-με-πρόσωπο με τον Φιντέλ Κάστρο. Κάθε μια από αυτές τις ταινίες πάσχισε να βρει διανομή στη Βόρεια Αμερική.

Με προσκάλεσαν για πρώτη φορά στη Βενεζουέλα για να γνωρίσω τον Ούγκο Τσάβες, κατά τη διάρκεια της υπόθεσης των Κολομβιανών ομήρων της FARC, τα Χριστούγεννα του 2007. Όπως συμβαίνει συνήθως, ο άνθρωπος που γνώρισα δεν ήταν ο άνθρωπος που διάβαζα και άκουγα από τα αμερικανικά media. Μπόρεσα να επιστρέψω τον Ιανουάριο του 2009, για να πάρω μια -πιο σε βάθος- συνέντευξη από τον πρόεδρο Τσάβες.

Ήταν ο Τσάβες στ’ αλήθεια η αντι-αμερικανική δύναμη που μας έλεγαν; Μόλις ξεκινήσαμε το ταξίδι μας, (με το συνεργείο) βρεθήκαμε να πηγαίνουμε πέρα κι από τη Βενεζουέλα, σε άλλες χώρες και να παίρνουμε συνέντευξη συνολικά από 7 προέδρους της ευρύτερης περιοχής, που αφηγούνται μια ακόμα μεγαλύτερη και πιο συναρπαστική ιστορία, η οποία κατέληξε στη δημιουργία της ταινίας South of the Border.

Ο ένας μετά τον άλλον, οι ηγέτες φαίνεται να λένε το ίδιο πράγμα: θέλουνε να έχουν τον έλεγχο των δικών τους φυσικών πόρων, να ενισχύσουν τους γειτονικούς τους δεσμούς, να αντιμετωπίζονται ως ίσοι προς ίσους με τις ΗΠΑ και να γίνουν οικονομικά ανεξάρτητοι από το ΔΝΤ. Από την εμπειρία μας στο θέμα του Ιράκ στην τηλεόραση, εμείς οι αμερικανοί πρέπει να αμφισβητήσουμε το ρόλο των δικών μας ΜΜΕ, που δαιμονοποιούν ξένους ηγέτες και τους παρουσιάζουν ως εχθρούς μας. Οι επιπτώσεις αυτών των πράξεων μπορεί να είναι βάναυσες. Αυτή η ιστορία συνεχίζεται καιρό. Συμβαίνει αυτή τη στιγμή με τον Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα. Ελπίζω, στην ταινία μας, να καταφέρετε να ακούσετε μια πολύ διαφορετική πλευρά της «επίσημης» ιστορίας».