Η ταινία - μία μίξη καταγραφής γεγονότων με εικαστικές πινελιές - είναι γυρισμένη ως μια διαδοχή γεγονότων, που ακολουθούν το Δεκέμβρη του 2008 μέχρι και την 5η Μαΐου του 2010 - με το θάνατο των τριών εργαζόμενων.

ΓΡΑΦΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ:

Η κοινωνία αντιδρά, οι άνθρωποι εξεγείρονται, ο κινηματογράφος καταγράφει.

Μια επίμονη και τολμηρή καταγραφή σημαντικών σκηνών της πρόσφατης κοινωνικοπολιτικής ζωής στην Ελλάδα, που έγιναν αιτία για προβληματισμό και κινητοποιήσεις.

Δεκέμβρης 2008-Δεκέμβρης 2010. Μικρή συνοπτική ιστορία αλλά μεγάλης σημασίας καταγραφή της ογκούμενης διαμαρτυρίας από τον θάνατο Γρηγορόπουλου μέχρι το μνημόνιο. Έξυπνη σύνδεση εικόνων και γεγονότων, διεισδυτική πολιτική ματιά και αιχμές στους κυβερνώντες του χθες και του σήμερα, επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε η έμφαση που δίνει ο σκηνοθέτης στους νέους. Στους νέους που εκφράζονται, που οργίζονται…. που ελπίζουν.

Ιάκωβος Γωγάκης


Ο χώρος της ελευθερίας, της κοινωνικής απελευθέρωσης και των δικαιωμάτων του ανθρώπου διαρκεί έναν αγώνα ισόχρονο με την ιστορία των λαών .
Αλλάζει απλά ονόματα και αντιπάλους, μένοντας πάντα ανεκπλήρωτος…
Οι πρόγονοί μου, βοσκοί και αντάρτες του ορεινού όγκου των Aγράφων
κατάφεραν να κρατήσουν τον τόπο και την κουλτούρα τους ελεύθερη
από κάθε κατακτητή, εξ ου και η ονομασία Άγραφα, που σημαίνει το «μη καταγεγραμμένο»

Θα μου άρεσε να είμαι κομμάτι και συνέχεια αυτής της ιστορίας…

Κώστας Κολημένος


Οργώνοντας το χρόνο

Η τιμητική διάκριση που πήρε η ταινία του Κώστα Κολημένου «Οργώνοντας το χρόνο» στο 4ο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ στη Χαλκίδα επιβεβαιώνει την αναβίωση του πολιτικού ντοκιμαντέρ. Το ίδιο άλλωστε υποστήριξε και η κριτική επιτροπή με το σκεπτικό της.
Το «Οργώνοντας το χρόνο» δεν είναι απλά πολιτικό είναι κάτι περισσότερο. Είναι μια ταινία ακτιβίστικη αφού ο τρόπος που έγιναν τα γυρίσματα είναι τέτοιος. Ακόμη και ο ίδιος ο σκηνοθέτης υποστηρίζει σε συζητήσεις του πως δεν είναι σκηνοθέτης άλλα ακτιβιστής. Χρησιμοποιώντας την ίδια λογική με την προηγούμενη ταινία του, «Μια κραυγή το Δεκέμβρη», ο Κολημένος καταγράφει αυτή τη φορά τη μεγάλη διαδήλωση της 5ης Μαΐου 2010. Με μια μικρή κάμερα στο χέρι χώνεται μέσα στους διαδηλωτές, μιλάει μαζί τους, είναι μπροστά στα όσα συμβαίνουν σε εκείνο το μεγαλειώδες συλλαλητήριο – αντίστασης του ελληνικού λαού απέναντι στα μέτρα του ΔΝΤ. Στέκεται και στο τραγικό γεγονός του θανάτου των ανθρώπων στη Μαρφίν θέτοντας το ερώτημα του εάν ήταν αποτέλεσμα προβοκάτσιας. Τα γεγονότα πάντως καταδεικνύουν πως όπως και να έχει λειτούργησε ως προβοκάτσια.
Στο ντοκιμαντέρ βλέπουμε τις χιλιάδες των διαδηλωτών στο δρόμο, την αγανάκτησή τους, την πολιορκία της Βουλής, την αστυνομία να χτυπά. Βλέπουμε ακόμη διαδηλωτές να λένε τη γνώμη τους μπροστά στην κάμερα για το εάν η διαδήλωση έχει εξεγερσιακό χαρακτήρα, για τη δυνατότητα ανατροπής των μέτρων, για το αν υπήρξε ή όχι προβοκάτσια στη Μαρφίν. Και όλα αυτά να συνοδεύονται άλλοτε από μουσική, άλλοτε από σιωπές, άλλοτε από λόγο. Οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη, τα συνθήματα στους τοίχους έχουν πολλά να πουν. Στο τέλος η κάμερα φεύγει από την Αθήνα, και πηγαίνει στην ελληνική επαρχία, σε ένα χωριό. Ο σκηνοθέτης συναντά ηλικιωμένους ανθρώπους που ζουν εκεί, που πολέμησαν στην αντίσταση και οι οποίοι με τα λόγια τους συνδέουν τα γεγονότα του παρόντος με το παρελθόν. Και είναι, αν μη τι άλλο συγκινητικό, να βλέπεις τα οργωμένα από το χρόνο πρόσωπα των ανθρώπων αυτών να μιλούν με πάθος και να υποστηρίζουν το δίκιο των νέων, των εργαζόμενων, των ανέργων. Γιατί η ιστορία δε σταματά και η αντίσταση είναι ο μοναδικός τρόπος που έχουν οι άνθρωποι για να αντιμετωπίσουν τη βία της εξουσίας.

Γιώργος Κέρεκες
Η ΕΠΟΧΗ 17 Οκτωβρίου 2010