Ένα θρίλερ με αγωνία και δράση που «παγώνουν» την ανάσα.

Η ΤΑΙΝΙΑ

ΖΗΤΗΜΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η ιδέα για την ταινία γεννήθηκε στο μυαλό του σκηνοθέτη Τζο Κάρναχαν όταν πρωτοδιάβασε ένα διήγημα του Ίαν Μακένζι Τζέφερς με τίτλο “Ghost Walker”. Ο Τζέφερς ετοίμασε ένα πρόχειρο σενάριο με βάση την ιστορία του και ο Κάρναχαν πέρασε τα επόμενα τέσσερα χρόνια διαμορφώνοντας τους χαρακτήρες και την αφηγηματική εξέλιξη. «Μου πήρε πολύ χρόνο, αλλά η ιστορία κέντρισε βαθιά το ενδιαφέρον μου. Αντικατοπτρίζει τι είναι τελικά σημαντικό και πολύτιμο για τον άνθρωπο» εξηγεί ο σκηνοθέτης. Καθώς εξελισσόταν το σενάριο, η αρχική ιστορία διευρύνθηκε για να συμπεριλάβει μέσα της υπαρξιακά ερωτήματα: «Αναζητούσα κάτι με βαθύτερο νόημα, που θα έθετε ερωτήματα πάνω στη φύση, τη ζωή και το θεό. Ήθελα να δείξω τους ανθρώπους σαν παρείσακτους, να αποτυπώσω τη σύγκρουση ανάμεσα στη βιομηχανία και το φυσικό κόσμο». Και ο Κάρναχαν συνοψίζει: «Πρόκειται για ένα σκληροπυρηνικό έργο επιβίωσης: αν φοβάστε τα άγρια ζώα ή τις πτήσεις θα κάνετε πολύ καιρό να συνέλθετε».

«Το έργο συνδυάζει διάφορα κινηματογραφικά είδη. Είναι θρίλερ, ταινία τρόμου αλλά και προσωποκεντρικό δράμα κάποιων ανδρών στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν» λέει ο παραγωγός Τζουλς Ντέιλι. Πρόκειται για τη δεύτερη συνεργασία ανάμεσα στον Τζο Κάρναχαν και τον υποψήφιο για Όσκαρ Λίαμ Νίσον, μετά την περιπέτεια δράσης του 2010 ‘The A-Team’. «Το έργο ξύπνησε κάτι το πολύ πρωτόγονο μέσα μου» λέει ο διάσημος πρωταγωνιστής. «Όταν διάβασα το σενάριο ήμουν ήδη 57 ετών, αλλά το μικρό αγόρι μέσα μου σκέφτηκε ότι θα ήταν απίστευτο να αναλάμβανα έναν τόσο απαιτητικό ρόλο. Από την άλλη όμως είχα την αμφιβολία αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω σωματικά».
Ο Νίσον υποδύεται έναν ελεύθερο σκοπευτή που έχει προσληφθεί από το διυλιστήριο για να προστατεύει τους εργάτες από τις πιθανές επιθέσεις αρκούδων ή άλλων άγριων ζώων. «Μου ήταν δύσκολο να φανταστώ οποιονδήποτε άλλον ηθοποιό πέρα από τον Λίαμ για το συγκεκριμένο ρόλο» ομολογεί ο σκηνοθέτης. «Το πώς όμως εξέλιξε το ρόλο του ξεπέρασε κάθε μου προσδοκία. Κατάφερε να δώσει μεγαλύτερο βάθος στο νόημα της ζωής και του θανάτου. Οι νέοι ηθοποιοί δεν αντιλαμβάνονται την έννοια της θνητότητας. Ο Λίαμ είναι σχεδόν εξήντα και καταλαβαίνει ότι ο χρόνος μας καταδιώκει όλους».

ΑΝΤΡΕΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

«Ένα μεγάλο παζλ»: έτσι περιγράφει ο παραγωγός Τζουλς Ντέιλι την προσπάθεια συγκρότησης του καστ, που στην πλειοψηφία του αποτελείται από άγνωστους σχετικά ηθοποιούς. Η λογική ήταν να βρεθούν τα κατάλληλα ονόματα που θα πληρούσαν τις προδιαγραφές των χαρακτήρων χωρίς όμως να αναγνωρίζονται εύκολα. «Στις περισσότερες ταινίες, όταν βλέπεις μια ομάδα ανθρώπων να μπαίνει σε ένα αεροπλάνο και αναγνωρίζεις τους έξι από αυτούς, ξέρεις κατευθείαν ποιος θα επιβιώσει και αυτό καταστρέφει την ταινία» εξηγεί ο Ντέρμοτ Μαλρόνεϊ που στο έργο εμφανίζεται με γένια και γυαλιά για να διαφοροποιείται από τη συνηθισμένη του κινηματογραφική παρουσία.

Ο Φρανκ Γκρίλο, χρόνια φίλος του Τζο Κάρναχαν, πέρασε μια ολόκληρη βραδιά μέσα στη φυλακή Riker’s Island για να μπει στο πετσί του ρόλου του. Ο ηθοποιός θυμάται μια μέρα, πολύ πριν αρχίσουν τα γυρίσματα, που όλο το καστ μαζεύτηκε για να δει την κλασική male bonding ταινία ‘Όταν ξέσπασε η Βία’ του Τζον Μπούρμαν. «Θέλαμε να παρατηρήσουμε πώς συμπεριφέρεται μία ομάδα ανδρών που δεν γνωρίζονται καλά μεταξύ τους, όταν έρχονται ξαφνικά αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις. Αναγκάζονται να προσαρμοστούν, μεταμορφώνονται. Ίσως ο ήρωας να μην είναι το ίδιο θαρραλέος μέχρι το τέλος του έργου, ή ο κακός να μαλακώνει» παρατηρεί ο Γκρίλο. Και ο Τζο Κάρναχαν εξηγεί: «Για μένα ο κάθε χαρακτήρας αντιπροσωπεύει και μία πλευρά του Ότγουεϊ. Υπάρχει ο σκληρός, ο δειλός, ο ευαίσθητος, ο σύζυγος. Αυτό που τελικά ρωτά η ιστορία είναι ‘Ποιος είσαι; Πώς θες να ζήσεις; Πώς θέλεις να πεθάνεις;’».

ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΚΡΥΟ ΚΑΝΑΔΑ

Η ομάδα των ηθοποιών αναγκαστικά δέθηκε πολύ όταν όλοι μεταφέρθηκαν για τις ανάγκες των γυρισμάτων στο Σμίθερς, μια μικρή πόλη των 5.500 χιλιάδων κατοίκων στη Μπρίτις Κολόμπια του Καναδά, 12 ώρες με το αυτοκίνητο μακριά από το Βανκούβερ. «Ήμασταν τελείως στο έλεος της φύσης» λέει ο σκηνοθέτης, που από την αρχή επιδίωξε τον απόλυτο ρεαλισμό, βάζοντας τους ηθοποιούς του να αντιμετωπίσουν καταπρόσωπο το χιόνι και τους ισχυρούς ανέμους. «Είχα κρυστάλλους χιονιού στις βλεφαρίδες μου» λέει ο Ντάλας Ρόμπερτς. «Ήταν το πιο κρύο μέρος που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Μετά από ώρες παγωνιάς, προσπαθούσα να πω την ατάκα μου αλλά το στόμα μου δεν μπορούσε να κουνηθεί» λέει ο Φρανκ Γκρίλο. «Ό,τι έρευνα κι αν έχεις κάνει για τους λύκους ή τα αεροπορικά δυστυχήματα, δεν έχουν καμία σημασία όταν βρίσκεσαι στους -20 βαθμούς και ο αέρας φυσάει με 100
χιλιόμετρα την ώρα. Το μόνο που μετράει είναι ότι βρίσκεσαι εκεί» παρατηρεί ο Ντέρμοτ Μαλρόνεϊ. «Έπαθα κρυοπαγήματα στα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών μου. Όμως δεν θα μπορούσα να πάρω το ίδιο αποτέλεσμα χρησιμοποιώντας τεχνητά μέσα, όπως οι ειδικοί ανεμιστήρες που χρησιμοποιούνται συνήθως για να αναπαραστήσουν τις χιονοθύελλες. Είναι κάτι που πρέπει να το ζήσεις πραγματικά για να το υποδυθείς σωστά» εξηγεί ο σκηνοθέτης. «Το χιόνι ήταν τελικά άλλος ένας χαρακτήρας στην ταινία» προσθέτει ο ηθοποιός Τζο Άντερσον. Και σίγουρα οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες λειτούργησαν «ενωτικά» για την κινηματογραφική ομάδα, που έπρεπε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά διάφορα απρόοπτα περιστατικά, όπως για παράδειγμα ότι η κάμερα δεν μπορούσε να κινηθεί γιατί είχε παγώσει το λάδι μέσα στο μηχανισμό του γερανού.

ΟΙ ΛΥΚΟΙ

«Από την αρχή είχαμε ξεκαθαρίσει ότι η ταινία θα ήταν μια αποτυχία αν δεν αναπαριστούσαμε σωστά τους λύκους» θυμάται ο παραγωγός Τζουλς Ντέιλι. Πράγματι ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να επιλέξει τον εύκολο δρόμο και να προσθέσει τους λύκους στο post-production με τη βοήθεια των υπολογιστών. Ο Κάρναχαν όμως αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία CGI συμπληρωματικά, συνδυάζοντάς την με γιγάντιες κινούμενες κούκλες και εκπαιδευμένα ζώα. Ο σκηνοθέτης είδε ατέλειωτες ώρες από σχετικά ντοκιμαντέρ, διάβασε το βιβλίο του Σον Έλις σχετικά με τη συμπεριφορά των λύκων και έμαθε όσο περισσότερα μπορούσε για αυτούς. «Κατά κανόνα οι λύκοι δεν είναι τεράστια ζώα, παρ’όλα αυτά υπάρχουν καταγεγραμμένα παραδείγματα του είδους που έφταναν τα 115 κιλά και ήταν ικανά να παλέψουν με άγριες αρκούδες» παρατηρεί ο σκηνοθέτης, υποστηρίζοντας την επιλογή του για την τελική μορφή των λύκων της ταινίας. Σε αυτήν συνέβαλε σημαντικά και ο βραβευμένος με Όσκαρ και Εμμυ μάγος των ειδικών εφέ, Γκρεγκ Νικότερο, που δημιούργησε τα κινούμενα ομοιώματα των λύκων. «Χρησιμοποιήσαμε κάτι απίθανες κούκλες που μπορούσαν κυριολεκτικά να γρυλίζουν, να κινούνται, ακόμα και να ματώνουν. Είναι πολύ καλύτερο από το να γίνονται όλα στον υπολογιστή. Αντί να αντιδρώ απέναντι σε μία πράσινη οθόνη με μπαλάκια πινγκ-πονγκ, είχα μπροστά μου ένα πραγματικό λύκο που βαριανάσαινε μερικά εκατοστά από το πρόσωπό μου» εξηγεί ο Ντάλας Ρόμπερτς. Για την κίνηση των μεγάλων ομοιωμάτων χρειάζονταν τρία με τέσσερα άτομα. Ανάλογα με τις ανάγκες της σκηνής, άλλοτε συμμετείχαν ακροβάτες ντυμένοι με στολές λύκων ή και αληθινά ζώα, υπό την επιτήρηση ειδικών εκπαιδευτών. «Δεν θέλησα να παρουσιάσω τους λύκους σαν αιμοδιψείς δολοφόνους» λέει ο σκηνοθέτης, απαντώντας στους ισχυρισμούς των οικολόγων ότι οι λύκοι δεν επιτίθενται ποτέ σε άνθρωπο. «Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν ακόμα άγρια ζώα στη φύση και όταν βρίσκονται στο περιβάλλον τους, είναι λογικό ότι θα θέλουν να το προστατεύσουν».