Ο Λουκ (Ράιαν Γκόσλινγκ) είναι ένας μοτοσικλετιστής κασκαντέρ, που περιοδεύει με ένα θίασο από πόλη σε πόλη, κάνοντας το λεγόμενο «γύρο του θανάτου». Στο πέρασμα του από το Σενέκταντυ, στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης, θα θελήσει να ξαναβρεί μια χαμένη του αγάπη, τη Ρομίνα (Εύα Μέντες). Εκεί θα ανακαλύψει ότι όσο έλειπε, απέκτησε ένα γιο, το Τζέισον. Αποφασίζει να εγκαταλείψει τη ζωή στους δρόμους, και να βρει μια νέα δουλειά για να συντηρήσει την οικογένεια που μόλις ανακάλυψε ότι έχει. Ο νέος του εργοδότης (Μπεν Μέντελσον) βλέπει φιλοδοξία και ταλέντο στο νέο του υπάλληλο, και τον εμπλέκει σε μια σειρά τραπεζικών ληστειών, κάτι που θα τον τοποθετήσει έτσι, υπό τη στενή επίβλεψη ενός φιλόδοξου αστυνομικού, του Έιβερι Κρος (Μπράντλεϋ Κούπερ).

Ο Έιβερι, εργάζεται σε ένα πλήρως διεφθαρμένο αστυνομικό τμήμα, δεχόμενος εντολές από το Ντε Λούκα (Ρέι Λιόττα). Παλεύει κι εκείνος με τη σειρά του να βρει ισορροπίες μεταξύ της επαγγελματικής και προσωπικής του ζωής, και να στηρίξει τη σύζυγο του και το μικρό τους παιδί.

Η αντιπαράθεση των δύο αντρών θα αντηχήσει και στις επόμενες γενιές. Οι γιοι τους, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την μοιραία κοινή κληρονομιά τους.

ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΟΡΟΝΤΟ
Ντέρεκ Σιανφράνς: Το σινεμά της οικειότητας
“If you ride like lightning, you’ re gonna crush like thunder.”

Ο σκηνοθέτης Ντέρεκ Σιανφράνς έθεσε τις βάσεις για το «Στο Τέλος του Δρόμου», όσο ακόμα δούλευε στο Blue Valentine το 2010. Ο ίδιος ανακαλεί: «Λίγα χρόνια πριν, όταν προετοιμαζόμασταν με το Ράιαν για το Blue Valentine, προέκυψε σε μια συζήτηση μια φαντασίωση που είχε πάντα : να ληστεύει μια τράπεζα και μετά να διαφεύγει με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο με τη μηχανή του. Του είπα «Αστειεύεσαι! Γράφω ακριβώς αυτή την ταινία αυτή τη στιγμή!». Και απάντησε «Είμαι μέσα!». Το είχαμε φανταστεί και οι δύο με πανομοιότυπο τρόπο. Τότε κατάλαβα ότι ήταν γραφτό να συνεργαστούμε σε περισσότερες από μία ταινίες μαζί». Το «Στο τέλος του δρόμου» είναι μια πολύπλοκη, συναισθηματικά διορατική ταινία για τους ανθρώπους και τις σχέσεις. «Με ελκύουν οι οικογενειακές ιστορίες», αναφέρει ο Σιαφράνς. «Η πρώτη μου ταινία Brother Tied, αφορούσε τις αδερφικές σχέσεις. Το Blue Valentine τις συζυγικές. Το «Στο Τέλος του Δρόμου» τη σχέση πατέρα και γιου. Ένα θέμα που είναι κοινό σε όλες, είναι η φύση της ανδρικής ταυτότητας, η επανεφεύρεση ή η μεταμόρφωση του εαυτού ενός άνδρα για ένα διάστημα». «Νοιώθω ότι το σινεμά είναι ένα μέρος όπου αποκαλύπτονται μυστικά. Ένα μέρος που μπορούμε να ταξιδέψουμε στα πιο ενδόμυχα μέρη της ψυχής, μέσα σε σπίτια και κρεβατοκάμαρες, και να γίνουμε μάρτυρες πολύ ιδιωτικών στιγμών που μπορεί να αντανακλούν και τις δικές μας στιγμές. Το Blue Valentine το αντιμετώπιζε ακριβώς έτσι, στο μικροσκόπιο, αλλά για το «Στο Τέλος του Δρόμου» ήθελα μια ευρύτερη σκοπιά».