Μία ταξιδιώτισσα παίρνει ξηρούς καρπούς από ένα μπολ στο μπαρ του αεροδρομίου, πριν δώσει την πιστωτική της κάρτα στον σερβιτόρο. Μια επαγγελματική συνάντηση ξεκινά με ανταλλαγή χειραψιών. Ένας άνδρας βήχει σε ένα κατάμεστο λεωφορείο...
Μία επαφή... Μια στιγμή... Και ένας φονικός ιός έχει ήδη εξαπλωθεί.
Όταν η Μπεθ Έμχοφ (Γκουίνεθ Πάλτροου) επιστρέφει στη Μινεάπολη από ένα επαγγελματικό ταξίδι στο Χονγκ-Κονγκ, η αδιαθεσία που απέδιδε στο τζετ-λαγκ υποτροπιάζει. Δύο ημέρες αργότερα, κείτεται νεκρή στην Εντατική, τη στιγμή που οι γιατροί λένε στον σοκαρισμένο σύζυγό της (Ματ Ντέιμον) ότι δεν ξέρουν πού οφείλεται ο θάνατός της.
Πολύ σύντομα, και άλλοι άνθρωποι αρχίζουν να εκδηλώνουν τα μυστηριώδη συμπτώματα: έντονο βήχα και πυρετό, σπασμούς και εγκεφαλική αιμορραγία που οδηγούν στο θάνατο. Στη Μινεάπολη, το Σικάγο, το Λονδίνο, το Παρίσι, το Τόκιο και το Χονγκ-Κονγκ, τα κρούσματα αυξάνονται με καταιγιστική ταχύτητα: ένα, τέσσερα, δεκαέξι, εκατοντάδες, χιλιάδες... Ο ιός εξαπλώνεται με γρήγορους ρυθμούς, μέσω των αναρίθμητων ανθρώπινων διαδράσεων μιας συνηθισμένης ημέρας.
Πανδημία.
Στο Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ, οι ερευνητές προσπαθούν με φρενήρεις ρυθμούς να αναλύσουν τη βιοχημική σύνθεση του παθογόνου ιού, που διαρκώς μεταλλάσσεται. Ο Υποδιευθυντής Τσίβερ (Λόρενς Φίσμπουρν) προσπαθεί να συγκρατήσει τον πανικό που έχει επικρατήσει στην κοινή γνώμη παρά τις προσωπικές του ανησυχίες, και στέλνει μια θαρραλέα νέα γιατρό (Κέιτ Γουίνσλετ) κατευθείαν στην πηγή του κακού.
Την ίδια στιγμή, εν μέσω αντιδράσεων για το πιθανό εμβόλιο – το οποίο δοκιμάζει πρώτη – η δρ. Λεονόρα Οράντες (Μαριόν Κοτιγιάρ) του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, προσπαθεί να αναλύσει την πορεία των κρουσμάτων που θα την οδηγήσουν στην πηγή του κακού που αντιμετωπίζουν.
Καθώς ο αριθμός των θυμάτων αυξάνεται ραγδαία και ο κόσμος προσπαθεί να προστατέψει τόσο τον εαυτό του, όσο και τους αγαπημένους του σε μια κοινωνία που καταρρέει, ένας ακτιβιστής μπλόγκερ (Τζουντ Λο) ισχυρίζεται ότι η κοινή γνώμη δεν έχει μάθει όλη την αλήθεια σχετικά με το τι συμβαίνει, πυροδοτώντας μια επιδημία παράνοιας και τρόμου εξίσου επικίνδυνη με τον ίδιο τον ιό.

Κάτι ανάμεσα στην τριλογία του «Burne», το «Traffic» και το «Outbreak» ή αλλιώς… η νέα ταινία του Στίβεν Σόντερμπεργκ, με τίτλο «Contagion» και πρωταγωνιστές τον ΜατΝτέιμον, τις βραβευμένες με Όσκαρ, Κέιτ Γουίνσλετ, Μαριόν Κοτιγιάρ και ΓκουίνεθΠάλτροου, τον Τζουντ Λο και τον Λόρενς Φίσμπερν. Όλα ξεκινούν με το ξέσπασμαενός θανάσιμου ιού και τις προσπάθειες μιας ομάδας γιατρών και επιστημόνων να σταματήσουν την εξάπλωση του, που μπορεί να οδηγήσει στον αφανισμό του ανθρώπινου είδους. Το σενάριο της ταινίας έχει αναλάβει ο Σκοτ Ζ. Μπερνς,σεναριογράφος του «The Informant» και συν-σεναριογράφος του «The BurneUltimatum».

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ

«Πιστεύω ότι έχει μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπεις τον κόσμο να αντιμάχεται ένα πραγματικό πρόβλημα, ειδικά όταν ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός,» λέει ο σκηνοθέτης Στίβεν Σόντερμπεργκ, του οποίου η νέα ταινία “Contagion” εγείρει πολλά ερωτήματα ως προς το τι μπορεί να συμβεί – σε προσωπικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο – σε περίπτωση που ξεσπάσει κάποια άγνωστη και θανατηφόρα ασθένεια. Ποια θα ήταν η πηγή της; Πώς θα εξαπλωνόταν; Και πώς θα την αντιμετωπίζαμε;

Πηγή έμπνευσης για την ταινία αποτέλεσε μια συζήτηση, που όπως λέει και ο ίδιος, «όλοι θα μπορούσαμε να την έχουμε κάνει». Κατά τη συνεργασία τους στο “The Informant!”, την προηγούμενη ταινία τους, ο Σόντερμπεργκ και ο σεναριογράφος Σκοτ Ζ. Μπερνς ταξίδεψαν αρκετά. Ο Μπερνς θυμάται χαρακτηριστικά, «με τον Στίβεν περάσαμε πολλές ώρες σε αεροπλάνα και συζητούσαμε συχνά πόσο ο κόσμος δείχνει πιο επιρρεπής στις ασθένειες, όταν ταξιδεύει. Η ιδέα ξεκίνησε ως μια διερεύνηση του πόσο ευάλωτος είναι ο άνθρωπος σε δημόσιους χώρους. Πιστεύω πως όλοι μας όταν αρρωσταίνουμε αρχίζουμε να σκεφτόμαστε ποιους είδαμε τις τελευταίες μέρες, με ποιους μιλήσαμε, δίπλα σε ποιους καθίσαμε ή ποιους ακουμπήσαμε. Είναι στην ανθρώπινη φύση.»

Όταν μοιραζόμαστε τον ίδιο αέρα με έναν άρρωστο ασθενή σε ένα αεροπλάνο ή αγγίζουμε αντικείμενα που μπορεί να μεταφέρουν βακτήρια και μετά ασυναίσθητα τρίβουμε τα μάτια μας, μπορούμε να κολλήσουμε ένα ενοχλητικό και αθώο κρύωμα. Οι δυο τους αυτό το προχώρησαν περισσότερο. Τι θα γινόταν αν αυτές οι καθημερινές και αθώες διαδράσεις οδηγούσαν σε κάτι πολύ χειρότερο; Και τι θα γινόταν αν αυτό εξαπλωνόταν και έπαιρνε παγκόσμιες διαστάσεις;
Θα είχαμε νεκρούς πριν καλά-καλά καταλάβουμε τι συμβαίνει.

Και το χειρότερο, από τη στιγμή που κάποιος θα το κολλούσε μέχρι την εκδήλωση του πρώτου συμπτώματος, κανείς δεν θα μπορούσε να καταλάβει ότι είναι φορέας της ασθένειας... ή σε ποιον την έχει μεταδώσει.
Ο Ματ Ντέιμον, ο οποίος πρωταγωνιστεί σε έναν από τους βασικούς ρόλους της ταινίας, λέει χαρακτηριστικά «οι ταινίες του Στίβεν δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη. Είναι γρήγορες και μεστές. Όταν πραγματεύεσαι ένα τέτοιο θέμα, η εξέλιξη της δράσης πρέπει να αντικατοπτρίζει την ταχύτητα της εξάπλωσης της ίδιας της μόλυνσης. Δεδομένου λοιπόν, ότι τα πράγματα ξεφεύγουν πολύ γρήγορα από τον έλεγχο, χρειάζεται η εξέλιξη να είναι γρήγορη. Ο Στίβεν ξέρει να εναλλάσσει πολλαπλές ιστορίες και να εστιάζει στην κάθε μία από αυτές την κατάλληλη στιγμή. Και με αυτό τον τρόπο πραγματικά προάγει την πλοκή.»
«Δεν έχεις συχνά την ευκαιρία να κάνεις ταινίες που πραγματεύονται θέματα με τα οποία να μπορεί να ταυτιστεί ο καθένας χωρίς όμως να θυσιάσεις το ψυχαγωγικό κομμάτι,» λέει ο Σόντερμπεργκ. «Με τον Σκοτ αρχίσαμε να εξετάζουμε το ενδεχόμενο να κάνουμε μια ταινία για μια πανδημία, επειδή εκείνη τη στιγμή ακριβώς αυτό συνέβαινε στον κόσμο. Δεδομένων όμως, των αλμάτων που έχει σημειώσει η ιατρική και η τεχνολογία, η προσέγγισή μας έπρεπε να είναι απόλυτα ρεαλιστική.» Συνεχίζοντας παραδέχεται «μετά από την τόσο ενδελεχή έρευνα που κάναμε, έχω αναθεωρήσει κατά πολύ τον τρόπο που διαδρούμε μεταξύ μας. Δεν μπορείς να μπεις σε αυτό τον κόσμο, χωρίς να αλλάξει άρδην η θεώρησή σου για αυτόν.»

Αυτή η θεώρηση αποτελεί ένα από τα βασικά θέματα της ταινίας και τονίζεται ιδιαίτερα καθώς εξαπλώνεται ο ιός.
Αυτό που καθιστά την ταινία “Contagion” τόσο τρομακτική τόσο σε πνευματικό, όσο και σε ψυχικό επίπεδο είναι ότι παρόλο που αποτελεί επιστημονική φαντασία, πατάει σε πραγματικά επιστημονικά ενδεχόμενα – και παρουσιάζει ζωές και σχέσεις που σύντομα θα χαθούν ή θα αλλάξουν ολοσχερώς. «Είναι πολύ σημαντικό αυτοί οι χαρακτήρες να προβληθούν σαν πραγματικοί άνθρωποι και όχι σαν ειδικοί στον τομέα τους,» λέει η Κέιτ Γουίνσλετ, η οποία πρωταγωνιστεί στον ρόλο μιας γιατρού που έχει μεταβεί σε μια από τι πρώτες διαπιστωμένες εστίες της ασθένειας. «Ουσιαστικά εισχωρείς στον κόσμο της επιδημίας μέσα από ανθρώπινα κανάλια.»

Δεδομένων των πρόσφατων προειδοποιήσεων περί ανθεκτικών στα αντιβιοτικά μικροβίων και την ωσεί παρούσα ανησυχία για την πιθανή χρήση βιολογικών όπλων, «δεν χρειάστηκε να κατασκευάσουμε τίποτα που να μην είναι αληθινό για να εντείνουμε το στοιχείο του τρόμου,» λέει ο Γκρέγκορι Τζέικομπς, ο επί σειρά ετών συνεργάτης παραγωγός του Σόντερμπεργκ. «Μια καλή ταινία με ζόμπι μπορεί να σε κάνει να ενθουσιαστείς, αλλά ξέρεις ότι τα ζόμπι δεν είναι αληθινά. Ο αντίκτυπος που έχει η συγκεκριμένη ταινία οφείλεται στο γεγονός ότι αντιμετωπίζουμε ένα τρομακτικό σκηνικό που διαδραματίζεται στην αυλή μας και αρχικά εκδηλώνεται ως ένα απλό κρύωμα. Ο κόσμος δείχνει φυσιολογικός, παραμένει λειτουργικός και κατά συνέπεια συνεχίζει να κινείται κανονικά, μεταδίδοντας την ασθένεια χωρίς να το γνωρίζει. Κανείς δεν συνειδητοποιεί ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα πριν η κατάστασή του γίνει κρίσιμη. Και τότε είναι πολύ αργά.»

Οι ειδικοί τονίζουν ότι αυτά τα σενάρια έχουν μια πολύ συγκεκριμένη εξέλιξη: μέσα σε λίγες μέρες η κοινωνία αρχίζει να καταρρέει. Τα ράφια στα καταστήματα αδειάζουν. Οι τράπεζες, τα σχολεία και τα πρατήρια καυσίμων παραμένουν κλειστά. Τα σύνορα κλείνουν. Και παρόλο που η κρίση μπορεί να εμπνεύσει συγκινητικές πράξεις συμπόνιας, η πραγματικότητα τις περισσότερες φορές βρίθει πανικού, παράνοιας και ανομίας, πράγματα που σύντομα εξελίσσονται και αυτά σε απειλές.

«Νομίζω ότι θα είναι μια δραματική ταινία που θα προκαλέσει σοκ και ανησυχία,» λέει ο Τζουντ Λο, σχολιάζοντας τον αντίκτυπο που περιμένει να έχει το “Contagion” στο κοινό. «Και θα σε κάνει να σκεφτείς αυτά που κάνεις καθημερινά. Το γεγονός ότι πιάνουμε πόμολα, βήχουμε και καλύπτουμε το στόμα μας με την παλάμη κι όχι με τον αγκώνα... Ξαφνικά όλα αυτά τα πράγματα αρχίζουν να βγαίνουν από το υποσυνείδητο και να γίνονται πιο συνειδητές σκέψεις.»

Η παραγωγός Στέισι Σερ λέει, «Ο Στίβεν πάντα ξεκινά με την ερώτηση ‘Ποια είναι η αλήθεια εδώ; Αν πράγματι συνέβαινε κάτι τέτοιο, τι θα γινόταν και τι θα έλεγαν οι ειδικοί; Πολλές φορές το αληθινό είναι πιο τρομακτικό και έξυπνο από αυτό που θα μπορούσε να σκεφτεί το ανθρώπινο μυαλό.» Με αυτό κατά νου, οι δημιουργοί βασίστηκαν στις πληροφορίες που πήραν από το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων και ειδικούς σε μολυσματικές ασθένειες, οι οποίοι λειτούργησαν ως επιστημονικοί συνεργάτες της ταινίας. Η Σερ καταλήγει λέγοντας «νομίζω ότι το ερώτημα που εγείρεται από την ταινία δεν είναι αν θα μπορούσε ή όχι να συμβεί κάτι ανάλογο, αλλά πότε θα συμβεί.»

Ο Μπερνς συμφωνεί αναφέροντας χαρακτηριστικά «Το 1918, η Ισπανική Γρίπη οδήγησε στον θάνατο 50 εκατομμύρια ανθρώπους, το ένα πέμπτο του τότε παγκόσμιου πληθυσμού, αριθμός που υπερέβαινε κατά πολύ τον αριθμό των νεκρών κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ασθένειες εξαπλώνονται με μαθηματική πρόοδο. Χρειάζονται τριάντα βήματα για να αυξηθεί ο αριθμός των θυμάτων από ένα σε ένα δισεκατομμύριο. Αν συνυπολογίσουμε την περίοδο της επώασης του μικροβίου, θα μπορούσαμε να αγγίξουμε αυτό το νούμερο μέσα σε 120 ημέρες.»
Ο Μπερνς επίσης έμαθε πως σχεδόν κάθε εβδομάδα ανακαλύπτεται και ένας καινούργιος ιός. «Μιλάμε για 52 καινούργιες σφαίρες σε ένα όπλο που κάθε χρόνο σημαδεύει το ανθρώπινο γένος,» λέει.
Η επιστήμη όμως και οι στατιστικές δεν αποκαλύπτουν ολόκληρη την αλήθεια. Στην προσπάθειά του να σκιαγραφήσει ένα σκηνικό που ο ίδιος αποκαλεί «επικής κλίμακας και ατμόσφαιρας αλλά πολύ προσωπικό,» ο Σόντερμπεργκ παρακολουθεί την πορεία της πανδημίας από διαφορετικές, πολύ προσωπικές οπτικές γωνίες, που ακολουθούν ταυτόχρονη πορεία, που η μία ενδεχομένως επηρεάζει την άλλη χωρίς κατ’ ανάγκη όμως να τέμνονται. Με αυτό τον τρόπο το “Contagion” αποκαλύπτει όχι μόνο πράξεις γενναιότητας και αυτοθυσίας καθημερινών ανθρώπων και επαγγελματιών που έχουν ταχθεί στην προστασία τους, αλλά και κατά καιρούς εσφαλμένες και συναισθηματικές επιλογές που χαρακτηρίζουν τους ίδιους τους χαρακτήρες. Όπως εξηγεί, «κάθε χαρακτήρας έρχεται αντιμέτωπος με κάποια πτυχή της ζωής του που δεν θα εκδήλωνε ούτε θα αμφισβητούσε, αν δεν συνέβαινε αυτή η πανδημία.»
Το βασικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο Μιτς Έμχοφ (Ματ Ντέιμον), ένας οικογενειάρχης που βλέπει τη χαρά να γίνεται εφιάλτης όταν η σύζυγός του, Μπεθ (Γκουίνεθ Πάλτροου), επιστρέφει από ένα επαγγελματικό ταξίδι για να γίνει το πρώτο διαγνωσμένο θύμα της μυστηριώδους ασθένειας που δεν τους άφησε καν το περιθώριο να πουν αντίο.

Τα ευρήματα της νεκροτομής της Μπεθ αφήνουν άναυδο τον θεράποντα παθολόγο, ο οποίος ενημερώνει το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων για να ξεκινήσει ένας αγώνας ενάντια στον χρόνο. Οι ερευνητές συγκρίνουν τα συμπτώματα της Μπεθ με αυτά άλλων ασθενών, αναλύουν δείγματα και προσπαθούν να ορίσουν την κρισιμότητα της κατάστασης, τη στιγμή που ο ιός εξακολουθεί να μεταλλάσσεται και να θερίζει ανθρώπινες ζωές. Στο μεταξύ, ο διευθυντής του ΚΕΕΛΠΝΟ, Δρ Έλις Τσίβερ (Λόρενς Φίσμπερν), ταλαντεύεται ανάμεσα στην αποκάλυψη της πλήρους αλήθειας στην κοινή γνώμη – με ό,τι αυτό συνεπάγεται – και μια πιο συγκρατημένη προσέγγιση που ίσως βοηθήσει στο να σωθούν περισσότερες ζωές.

Ακολουθώντας τις οδηγίες του Τσίβερ, η Δρ Έριν Μίαρς (Κέιτ Γουίνσλετ), αναλαμβάνει την πρώτη της «μεγάλη» υπόθεση ως ερευνήτρια του Κέντρου Προλήψεως Επιδημιών, με τη βοήθεια του νοσηλευτικού προσωπικού που χειρίστηκε τα πρώτα κρούσματα. Οι παράμετροι όμως της υπόθεσης – καθώς και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν – διαψεύδουν τις αρχικές τους προσδοκίες. Ταυτόχρονα, στα κεντρικά γραφεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) στη Γενεύη, φθάνει η είδηση για νέα κρούσματα σε όλο τον κόσμο, τη στιγμή που η επιδημιολόγος Λεονόρα Οράντες (Μαριόν Κοτιγιάρ) προσπαθεί αναλύοντας τις τελευταίες ημέρες και μετακινήσεις της Μπεθ, να ενώσει τα κομμάτια του παζλ και να φτάσει στη στιγμή της μόλυνσης και τον πρώτο ασθενή.

Καθώς ο ιός εξαπλώνεται με ταχείς ρυθμούς – αόρατος, αδίστακτος και απρόβλεπτος – μια άλλη απειλή αρχίζει να προβάλλει στον ορίζοντα, από το πληκτρολόγιο του μπλόγκερ Άλαν Κράμγουιντ (Τζουντ Λο), ο οποίος είναι πεπεισμένος ότι η κυβέρνηση δεν αποκαλύπτει όλη την αλήθεια για την επιδημία και την ύπαρξη μιας πιθανής θεραπείας. Παρά το γεγονός ότι αρκετά από τα ερωτήματα που εγείρει ευσταθούν, οι μέθοδοί του πυροδοτούν μια αλυσιδωτή αντίδραση που όπως χαρακτηριστικά λέει ο Τζέικομπς «συμβάλει καταλυτικά στην ατμόσφαιρα της ταινίας, προσδίδοντας της ταυτόχρονα τη χροιά του δράματος, του μυστηρίου και του θρίλερ.»

«Σημαντικό κομμάτι της ιστορίας είναι ότι η πληροφορία εξαπλώνεται με παρόμοιο τρόπο με τον ιό: μεταδίδεται από τον ένα στον άλλο και μεταβάλλεται από στόμα σε στόμα όπως ακριβώς μεταλλάσσεται και ο ιός από οργανισμό σε οργανισμό. Ο Κράμγουιντ αποτελεί την προσωποποίηση αυτής της ιδέας,» λέει ο Σόντερμπεργκ. «Αυτός ήταν ο στόχος μας σε όλη την ταινία, να χειριστούμε την πληροφορία ως μια σκυτάλη που περνάει από τη μία σκηνή στην άλλη. Πρόκειται για ένα πραγματικά φονικό πρόβλημα, γιατί η παραπληροφόρηση μπορεί να σε σκοτώσει.»


Ο ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΣΘΕΝΗ

«Ο Στίβεν μου έστειλε το σενάριο μαζί με ένα σημείωμα που έλεγε το εξής ‘Διάβασέ το και μετά πήγαινε να πλύνεις τα χέρια σου’,»θυμάται ο Ματ Ντέιμον γελώντας. «Ο θεατής που θα δει την ταινία σε μια κατάμεστη αίθουσα, είμαι σίγουρος ότι θα κάνει την ίδια σκέψη.»
Ο ηθοποιός περιγράφοντας τον χαρακτήρα που ενσαρκώνει, τον Μιτς Έμχοφ λέει ότι «είναι ένας καθημερινός άνθρωπος, ένας άνθρωπος που και αυτός έρχεται αντιμέτωπος με την επιδημία. Πολύ σύντομα εξαιτίας το ιού, χάνει τη γυναίκα του και τον θετό του γιο. Όταν λοιπόν, θα μείνει μόνος του με την 15χρονη κόρη του, Τζόρι, θα κάνει σκοπό της ζωής του να την κρατήσει ασφαλή.»
Ο Σόντερμπεργκ εξηγεί, «Ο Μιτς δεν ανήκει ούτε στον ιατρικό, ούτε στον επιστημονικό κόσμο και άρα δεν γνωρίζει τι συμβαίνει. Ουσιαστικά αντιπροσωπεύει τον μέσο άνθρωπο. Η πρόκληση ήταν να διατηρήσουμε μια συγκεκριμένη δυναμική ώστε να μην τον παρουσιάσουμε ως έναν άνθρωπο που απλά τον προλαβαίνουν οι εξελίξεις. Ο Ματ μας βοήθησε πάρα πολύ σε αυτό. Καταλάβαινε απόλυτα τι θέλαμε σε κάθε σκηνή. Είναι καταπληκτικός ηθοποιός. Δεν διακατέχεται ούτε από ματαιοδοξία ούτε από εγωισμό. Όταν βρίσκεται στο πλατό, μπαίνει στο πετσί του ρόλου, χάνεται, γίνεται ένα με αυτόν και οι κάμερες είναι σαν να μην υπάρχουν.»
Τα βασικά θέματα του φόβου και του απρόβλεπτου αποτυπώθηκαν ιδανικά από τη σχέση του Έμχοφ με την κόρη του, την οποία ενσαρκώνει η Άννα Τζάκομπι-Χέρον στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο. Όπως λέει ο Ντέιμον «μου ήταν πολύ εύκολο να ταυτιστώ και να βιώσω αυτά τα συναισθήματα δεδομένου ότι είμαι κι εγώ πατέρας. Παρά το γεγονός ότι η εμπειρία που βιώνουν είναι πραγματικά ασύλληπτη, η σχέση τους εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τους τυπικούς κραδασμούς που αντιμετωπίζει η σχέση ενός εφήβου με τους γονείς του. Εκείνη θέλει να δει τον φίλο της, ενώ ο Μιτς προσπαθεί να την κάνει να καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης και να αντιληφθεί ότι η παραμικρή επαφή μαζί του – σε περίπτωση που είναι φορέας το ιού – μπορεί να την σκοτώσει. Αυτή η διάσταση απόψεων πυροδοτεί αρκετές φορτισμένες σκηνές.»
Ο Μιτς όμως, καλείται να αντιμετωπίσει και κάποιες αλήθειες που αποκαλύπτονται σχετικά με τη σύζυγο του.
Η Γκουίνεθ Πάλτροου πρωταγωνιστεί και πάλι στο πλευρό του Ματ Ντέιμον, μετά από αρκετά χρόνια και τη συνεργασία τους στην ταινία «The Talented Mr. Ripley». Η ηθοποιός λέει χαρακτηριστικά «Η Μπεθ Έμχοφ είναι μια εργαζόμενη μητέρα, που το φιλοθεάμον κοινό γνωρίζει για πρώτη φορά καθώς επιστρέφει σπίτι της από ένα επαγγελματικό ταξίδι στο Χονγκ-Κονγκ. Είναι ήδη άρρωστη, αλλά η ίδια δεν θεωρεί ότι έχει κάτι το ανησυχητικό.»
Παρόλο που η Μπεθ εκπνέει στην αρχή της ταινίας, παραμένει ένας από τους βασικούς χαρακτήρες για την πλοκή, καθώς οι ερευνητές προσπαθούν να εξιχνιάσουν τον δικό της ρόλο στην μετάδοση της επιδημίας. Ο Σόνερμπεργκ εξηγεί: «Η ιστορία της Μπεθ αποκαλύπτεται σταδιακά. Αποτελεί το επίκεντρο των ερευνών για την εξιχνίαση του μυστηριώδους ιού, συνεπώς οι διάφορες πτυχές του χαρακτήρα και της προσωπικότητας της αποκαλύπτονται σταδιακά με την εξέλιξη της πλοκής.»
Μια σειρά φωτογραφιών που τράβηξε η Μπεθ κατά το ταξίδι της στην Ασία, θα βοηθήσει αργότερα τους ερευνητές να ακολουθήσουν τα βήματα της και να φτάσουν στον ιογενή παράγοντα που προκάλεσε την μόλυνση της. Τις φωτογραφίες τις τράβηξε η ίδια η Πάλτροου κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στην Ασία κατόπιν παραίνεσης του Σόντερμπεργκ και όπως λέει και η ίδια «ήταν πρώτη φορά που επισκεπτόμουν το Χονγκ Κονγκ, συνεπώς ήμουν πραγματικά μια τουρίστρια που τραβούσε φωτογραφίες. Δεν μπορώ να πω όμως, ότι δεν είχα αυτό το αίσθημα ευθύνης. Όταν σου λέει ο ίδιος ο Σόντερμπεργκ να τραβήξεις φωτογραφίες, οφείλεις να τραβήξεις φωτογραφίες άξιες λόγου.»

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ


Ακρογωνιαίος λίθος στην εξιχνίαση του μυστηρίου είναι ο Υποδιευθυντής του ΚΕΕΛΠΝΟ, Έλις Τσίβερ, ο οποίος τίθεται επικεφαλής της προσπάθειας προφύλαξης και ενημέρωσης του κοινού. Ο Λόρενς Φίσμπερν περιγράφοντας τον χαρακτήρα που υποδύεται λέει: «Είναι ένας έξυπνος και ικανός άνθρωπος. Είναι η φωνή της λογικής. Είναι αυτός στον οποίο στρέφεται ο κόσμος για να ακούσει μια καθησυχαστική κουβέντα, για να ακούσει ότι όλα είναι υπό έλεγχο, ότι την υπόθεση την έχουν αναλάβει οι καλύτεροι επιστήμονες και ότι είναι θέμα χρόνου μέχρι να ξεπεραστεί το πρόβλημα.»
«Ο Λόρενς είναι εξαιρετικά πειστικός. Έχει μια εκπληκτική επιβλητικότητα,» λέει με θαυμασμό ο Σόντερμπεργκ.

Ο Τσίβερ συνεργάζεται στενά με τον προϊστάμενο του, Λάιλ Χάγκερτι, αλλά παρόλο που και οι δύο είναι γιατροί, συνδέονται με μακρόχρονη φιλία και έχουν έναν κοινό στόχο, δεν συμφωνούν σε όλα. Το στρατιωτικό παρελθόν του Χάγκερτι επηρεάζει τον τρόπο σκέψης του, εισάγοντας και μια ακόμα πτυχή στην ήδη περίπλοκη κατάσταση. Ο Μπράιαν Κράνστον, που πρωταγωνιστεί στον ρόλο του Χάγκερτι, εξηγεί «Υπάρχουν πολλά ευαίσθητα θέματα με παγκόσμιες προεκτάσεις. Πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός ως προς το πώς μοιράζεις την πληροφορία, για να μην δημιουργήσεις αλυσιδωτή αντίδραση σε παγκόσμιο επίπεδο. Κάθε κίνηση πρέπει να είναι πολύ συγκεκριμένη και απόλυτα ελεγμένη.»

Υπό την αιγίδα τους, οι ερευνητές δουλεύουν επί 24ώρου βάσεως σε απομόνωση, κάνοντας πολλαπλές αναλύσεις και δοκιμές προκειμένου να κατασκευάσουν ένα εμβόλιο για τον θανατηφόρο παθογόνο οργανισμό που μοιάζει να είναι πάντα ένα βήμα μπροστά. Επικεφαλής της ομάδας των ερευνητών, και λόγω εμπειρίας αλλά και λόγω αποφασιστικότητας, είναι η πρωτοπόρος Δρ Αλί Χέξτολ, την οποία ενσαρκώνει η Τζένιφερ Έλ. Η ηθοποιός περιγράφει τα υψηλής ασφαλείας εργαστήρια ως «το μέρος στο οποίο πηγαίνεις όταν δεν έχεις ιδέα για το πώς μεταδίδεται ένας ιός, όταν δεν έχεις ιδέα από πού προήλθε, πώς μεταδίδεται, πώς αναπτύσσεται ή πώς να τον σταματήσεις.»

Ο Τσίβερ, είναι ένας άνθρωπος που ακολουθεί αυστηρά το πρωτόκολλο εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Όλες οι απόρρητες πληροφορίες παραμένουν αυστηρά απόρρητες. Όταν όμως, μαθαίνει κάτι που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή της γυναίκας που αγαπά, της Όμπρεϊ, θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα πολύ βαθύ προσωπικό και ηθικό δίλημμα: θα το πει στη γυναίκα της ζωής του – αυστηρά και μόνο σε αυτήν – πριν κοινοποιηθεί στην κοινή γνώμη; «Αυτό το δίλημμα είναι πραγματικά αυτό που θα τον κρίνει σαν χαρακτήρα,» λέει ο Φίσμπερν. «Ως επαγγελματίας, οφείλει να προστατέψει το κοινό και το κάνει με μεγάλη ευσυνειδησία. Ως άνθρωπος όμως, έχει υποχρέωση απέναντι στην οικογένεια του. Βρίσκεται σε δίλημμα και η απόφαση που πρέπει να πάρει είναι πάρα πολύ δύσκολη.»

Ο Τσίβερ όμως, ταλανίζεται και από κάτι ακόμα. Έχοντας αναθέσει ο ίδιος στην δρα Έριν Μίαρς, ερευνήτρια του Κέντρου Πρόληψης Επιδημιών, μια υπόθεση που η ίδια ήθελε διακαώς και κέρδισε με το σπαθί της, μπορεί να την έχει καταδικάσει.

Στον ρόλο της Μίαρς συναντάμε την Κέιτ Γουίνσλετ, η οποία λέει πως ο χαρακτήρας της, ακόμη κι αν ήξερε τους πραγματικούς κινδύνους δεν επρόκειτο να κάνει πίσω. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της για τον ρόλο, η Γουίνσλετ πέρασε πολλές ώρες στο Κέντρο Πρόληψης Επιδημιών και συζήτησε με εν ενέργεια και εν αποστρατεία αξιωματούχους του Κέντρου, προκειμένου να αποκτήσει εικόνα από πρώτο χέρι. «Κάποιοι μου είπαν πως ένιωθαν ζωντανοί μόνο όταν αναλάμβαναν κάποια υπόθεση,» λέει η ηθοποιός. «Πρέπει να είσαι πολύ συνειδητοποιημένος για να κάνεις αυτή τη δουλειά. Καλείσαι να θυσιάσεις τον ύπνο σου, την κοινωνική σου ζωή, ακόμα και την ασφάλεια σου, αλλά αν σε επιλέξουν είναι μεγάλη τιμή. Γι’ αυτό έχουν εκπαιδευτεί όλοι αυτοί οι άνθρωποι και αυτό θέλουν να κάνουν. Είναι άνθρωποι που μεταβαίνουν σε εμπόλεμες ζώνες που έχει ξεσπάσει κάποιος καινούργιος ιός. Δεν έχουν την πολυτέλεια να φοβηθούν. Και αν φοβηθούν, μαθαίνουν να ξεπερνούν τον φόβο τους.»

«Η Μίαρς είναι μια ακόμα πηγή πληροφοριών για το κοινό,» λέει ο Σόντερμπεργκ. «Είναι δική της δουλειά να εξηγήσει απλά και κατανοητά όλες τις πτυχές της υπόθεσης, και να αναλύσει τους τρόπους, με τους οποίους ένας κοινωνικός απομονωτισμός μπορεί να εμποδίσει την εξάπλωση το ιού. Είναι όμως υποχρεωμένη αυτό να το κάνει σε ανθρώπους που τελούν υπό πανικό και όταν κάποιος είναι σε αυτή κατάσταση, συνήθως δεν μπορεί να ακούσει αυτό που του λέει η λογική.»

Το βασικότερο όμως είναι ότι «εξηγεί την κατάσταση με απλή καθημερινή ορολογία, συνεπώς όλοι μπορούν να καταλάβουν τις επιπτώσεις χωρίς να χάνονται στην πολυπλοκότητα της επιστημονικής ορολογίας,» προσθέτει η Γουίνσλετ.
Στον ρόλο της δρος Λεονόρα Οράντες, συνεργάτιδας της Μίαρς στην Γενεύη, συναντάμε την Μαριόν Κοτιγιάρ. Καθώς νέα κρούσματα της ασθένειας κάνουν την εμφάνισή τους σε Λονδίνο, Χονγκ-Κονγκ, Τόκιο και άλλες πόλεις σε ολόκληρο τον κόσμος, η Οράντες μπαίνει στη διαδικασία να αναζητήσει την αλυσίδα μετάδοσης του ιού. «Ενώ όλα πηγαίνουν προς τα μπροστά, η Οράντες πηγαίνει προς τα πίσω. Εν τω μέσω των εξελίξεων, εκείνη ταξιδεύει πίσω στον χρόνο για να εντοπίσει από πού ξεκίνησε αυτός ο ιός, ώστε να μπορέσει να καταλάβει τι μέλει γενέσθαι,» λέει ο Σόντερμπεργκ.
Η Κοτιγιάρ συνεχίζει, «Ξεκινάει από την Μπεθ Έμχοφ. Η Μπεθ είναι το πρώτο γνωστό θύμα του ιού, συνεπώς η δρ Οράντες αρχίζει να μελετάει το ταξίδι της. Ευτυχώς για εκείνη, υπάρχουν βιντεοκάμερες παντού, κι έτσι ξεκινάει μελετώντας το υλικό από τις κάμερες παρακολούθησης στο ξενοδοχείο, στον ανελκυστήρα, στο καζίνο...» Ακόμα κι αυτό όμως, δεν αρκεί. «Εντοπίζεις μια διάδραση, μια επαφή ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, που ξέρεις ότι και οι δύο νόσησαν. Ποιος όμως, μετέδωσε τον ιό στον άλλο;»

«Στο μεταξύ,» συνεχίζει, «αγωνίζεσαι ενάντια στον χρόνο. Όσο γρήγορα κι αν δουλεύουν οι ερευνητές, ο ιός τους ξεπερνάει, κινείται πιο γρήγορα. Πεθαίνει κόσμος και η απόγνωση αυξάνεται. Και όταν δεν υπάρχει πλέον νερό κι εσύ διψάς, αρχίζεις να πολεμάς γι’ αυτό.»
Η Οράντες, πρέπει εξάλλου να προσέχει τον αντίχτυπο που έχουν τα γεγονότα, οι έρευνες και οι πιθανές συνέπειές τους, στην παγκόσμια διπλωματική σκηνή. «Βρίσκεται αντιμέτωπη όχι μόνο με επιστημονικά αλλά και πολιτισμικά θέματα, που κατά καιρούς είναι πάρα πολύ ευαίσθητα,» λέει ο Σόντερμπεργκ.

«Ίσως αυτό,» συνεχίζει ο σκηνοθέτης, «να εξηγεί γιατί η Οράντες είναι τόσο κλειστός χαρακτήρας. Είναι εξαιρετική επαγγελματίας, αλλά παραμένει απόμακρη και ψυχρή. Συμβαίνει όμως, κάτι που προκαλεί μια απίστευτη συναισθηματική μεταστροφή από μέρους της... Κάτι που δεν θα συνέβαινε αν η ίδια δεν αποφάσιζε να εντοπίσει την πηγή του ιού.»


Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Τη στιγμή που η διεθνής ιατρική κοινότητα αναζητά μια θεραπεία, ο Άλαν Κράμγουιντ, ένας αιρετικός ανεξάρτητος δημοσιογράφος έχει τη δική του agenda. Συνδυάζοντας το δημοσιογραφικό ένστικτο με την παθολογική δυσπιστία απέναντι σε οποιαδήποτε επίσημη θέση και την τάση προς το δράμα, αποφασίζει να τάξει το δημοφιλές blog του στην αποκάλυψη της αλήθειας σχετικά με την επιδημία. Της δικής του αλήθειας...

«Η απαίτηση για αλήθεια μπορεί να θεωρηθεί ηρωική πράξη,» λέει ο Τζουντ Λο, ο οποίος πρωταγωνιστεί στον ρόλο που ισχυρίζεται – μεταξύ άλλων – ότι υπάρχουν περισσότεροι θάνατοι απ’ όσους έχουν επίσημα καταγραφεί και μια εναλλακτική θεραπεία η οποία δεν εφαρμόζεται. «Πιστεύει ότι ο κόσμος έχει το δικαίωμα να γνωρίζει, να ενημερώνεται, ειδικά για κάτι τέτοιας κλίμακας. Είναι ο πρώτος που δημοσιοποιεί την ιστορία ενός ανθρώπου που πέθανε μέσα σε ένα λεωφορείο στο Τόκιο, και που όπως απεδείχθη ήταν από τα πρώτα θύματα του ιού. Στηρίζει με θάρρος τις πεποιθήσεις του, αλλά η υπερηφάνειά του και ο εγωισμός του συχνά αποδεικνύονται τροχοπέδη. Προσπαθεί να «χτίσει» καλά τα θέματα που παρουσιάζει, χωρίς συχνά να ενδιαφέρεται για τις επιπτώσεις των ισχυρισμών του.»

«Ο Κράμγουιντ δεν έχει άδικο πάντα,» τονίζει ο Σόντερμπεργκ.
Ούτε όμως και δίκιο. Και η είδηση που μεταδίδει αποκτά δική της οντότητα, καθώς ο κόσμος σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρει απαντήσεις, στρέφεται στο blog του. Η βάση των αναγνωστών του αυξάνεται παράλληλα με την εξάπλωση της νόσου. Από μερικές χιλιάδες, γίνεται δύο εκατομμύρια για να φτάσει στα 12 εκατομμύρια σε χρόνο μηδέν. «Πάντα αναπτύσσονται θεωρίες συνωμοσίας γύρω από σημαντικά γεγονότα,» λέει ο Μπερνς. «Και όπως ένας ιός, ξεκινά προσβάλλοντας έναν άνθρωπο και μετά εξαπλώνεται, έτσι και ο Κράμγουιντ. Γίνεται ο «ασθενής νούμερο ένα» για μια νέα επιδημία τρόμου και πανικού.»

Γι’ αυτόν τον περίπλοκο και αναμφισβήτητα χαρισματικό ήρωα, ο Σόντερμπεργκ θυμάται, «Με τον Τζουντ συζητήσαμε πολύ το θέμα των blogger που αντιτάσσονται στις κυβερνητικές πρακτικές υιοθετώντας θεωρίες συνωμοσίας – τον τρόπο που γράφουν, την εμφάνιση και τη συμπεριφορά τους. Θέλαμε οπωσδήποτε να του δώσουμε μια τύπου ‘μεσσία’ απόχρωση.»
«Τελικά όμως,» συμπληρώνει ο Λο, «ξεπερνά τα όρια.»


Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Πριν αρχίσει να δουλεύει το σενάριο του “Contagion”, ο Μπερνς συναντήθηκε με παγκοσμίου φήμης ειδικούς στον τομέα των μολυσματικών ασθενειών και έκανε πολύμηνη έρευνα προκειμένου να διασφαλίσει την αληθοφάνεια της ιστορίας που ήθελε να διηγηθεί ο Σόντερμπεργκ. «Αυτοί οι άνθρωποι,» λέει με θαυμασμό «ενθουσιάζονται με αυτό που θα τρομοκρατούσε τους περισσότερους από εμάς.»

Μεταξύ αυτών που διέθεσαν τον χρόνο και την εμπειρία τους ήταν ο Γ. Ίαν Λίπκιν, MD, διευθυντής του Κέντρου Λοιμώξεων και Ανοσίας του Πανεπιστημίου Columbia, και καθηγητής επιδημιολογίας, νευρολογίας και παθολογίας. Ο Λάρι Μπρίλιαντ, MD, MPH, εξειδικευμένος στην προληπτική ιατρική και πρόεδρος του ιδρύματος Skoll Global Threats Fund. O επιδημιολόγος Μαρκ Σμολίνσκι, MD, MPH, επίσης από το Skoll Global Threats Fund. Ο Νέιθαν Γουλφ, MA, DSc, διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Πρόβλεψης Ιών και μέλος της ομάδας που ανακάλυψε και ταυτοποίησε τον ιό Hantavirus και ο σεναριογράφος Λόρι Γκάρετ, Συνεργάτης Παγκόσμιας Υγείας στο Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων και συγγραφέας του The Coming Plague.

Όχι μόνο έδωσαν την εμπειρία και τις γνώσεις τους ως σύμβουλοι, αλλά βοήθησαν να ανοίξουν πόρτες για τους δημιουργούς και το επιτελείο της ταινίας σε επίπεδο έρευνας, ώστε να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Ο Λίπκιν εξάλλου, βρισκόταν διαρκώς στο πλατό. Ο Σόντερμπεργκ θυμάται, «Όταν δείχνεις στο κοινό ένα εργαστήριο τόσο υψηλής τεχνολογίας, θέλεις ο εξοπλισμός να είναι σωστός, θέλεις οι διαδικασίες που ακολουθούνται και η γλώσσα που χρησιμοποιείται να είναι ακριβής και οι ηθοποιοί να έχουν πλήρη έλεγχο του συγκεκριμένου περιβάλλοντος.»
Σύμφωνα με την βασική ιστορία της ταινία, ο Λίπκιν σχεδίασε τον παθογόνο ιό που μαστίζει την ανθρωπότητα. Έναν πλασματικό ιό που όπως λέει και ο ίδιος είναι «παθολογικά πιθανός», που βασίζεται σε πραγματικά επιστημονικά ευρήματα και μοιάζει αρκετά στον κορονοϊό, αλλά με πιο επιθετική δράση. Μάλιστα, δεν δίστασε να δημιουργήσει και ένα μοντέλο του ιού σε 3D για τις ανάγκες της ταινίας.