Ο Δημήτριος Γαζιάδης (1899-1959), ήταν Έλληνας οπερατέρ, από τους πρώτους σκηνοθέτες του ελληνικού κινηματογράφου και ο ιδρυτής της κινηματογραφικής εταιρίας "ΝΤΑΓΚ Φιλμ". Ήταν ο πρώτος κινηματογραφιστής που ανέλαβε επίσημα να εμψυχώσει τα μετόπισθεν στον πόλεμο.

Η καταγωγή του ήταν από την Κωνσταντινούπολη.
Σπούδασε στη Γερμανία φωτογραφία και επί σειρά ετών υπήρξε καθηγητής στην Αυτοκρατορική Κινηματογραφική Ακαδημία του Μονάχου και παράλληλα εργάσθηκε ως στρατιωτικός οπερατέρ στο Βερολίνο, όπου και υπήρξε ο ιδρυτής της κινηματογραφικής εταιρίας "Ντόλικ Φιλμ", πριν ακόμα εμφανισθεί η "Έμελκα" και η "Ούφα".

Στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ο Δημήτριος Γαζιάδης ως αξιωματικός είχε αναλάβει τη Διεύθυνση της κινηματογραφικής υπηρεσίας του γερμανικού στρατού. Συνέπεια της μεγάλης του αυτής δραστηριότητας ήταν το 1919 να προσελκύσει τη προσοχή της ελληνικής κυβέρνησης η οποία και τον μετεκάλεσε αναθέτοντάς του τη λήψη κινηματογραφικών σκηνών από τις επιχειρήσεις της Μικρασιατικής εκστρατείας.
Πράγματι ο Δ. Γαζιάδης ανταποκρινόμενος στη πρόσκληση αυτή επέστρεψε στη Γερμανία και αφού προμηθεύτηκε απαιτούμενες μηχανές και υλικό επέστρεψε και περνώντας στη Μικρά Ασία "γύρισε" αρκετές ταινίες από το μέτωπο μεταξύ των οποίων και τη μάχη του Σαγγάριου.

Έτσι δημιούργησε την πρώτη του ταινία "Το Ελληνικόν Θαύμα" (1922) με σκηνές που είχε λάβει εκ του φυσικού στη Σμύρνη.
Στο μεταξύ το 1920 μαζί με τους αδελφούς του Κώστα, (οπερατέρ, που είχε επανέλθει από την Αμερική όπου παρακολουθούσε συστηματικά την εεξέλιξη της κινηματογραφίας), και Μιχάλη ιδρύει στην Αθήνα τη πρώτη κινηματογραφική εταιρία παραγωγής που έφερε το όνομα «ΝΤΑΓΚ Φιλμ» ("Dag Film" Co Α.Ε. Αφοι Γαζιάδη), όπου μέχρι το 1930 σκηνοθέτησε τις πρώτες αξιόλογες ελληνικές ταινίες του λεγόμενου βωβού κινηματογράφου "Προμηθεύς Δεσμώτης", (απλή κινηματογράφιση της ομώνυμης παράστασης του ζεύγους Σικελιανού στις Δελφικές εορτές), "Έρως και κύματα" (1927), "Το λιμάνι των δακρύων" (1928), "Αστέρω" (1929), "Η Μπόρα", (1930), "Απάχηδες των Αθηνών" (1930), "Φίλησέ με Μαρίτσα" (1930) και "Έξω φτώχεια" (1932). κ.ά.

Μετά όμως την εμφάνιση του ομιλούντος κινηματογράφου η ΝΤΑΓΚ Φιλμ δεν κατάφερε ν΄ αντιμετωπίσει τον συναγωνισμό των ξένων ταινιών με συνέπεια να διαλυθεί.