Αναζήτηση
Θέση για το ζήτημα της εισβολής στην Κύπρο, βρίσκοντας παράλληλες συνδέσεις με το παλαιστινιακό, πήρε το βράδυ της Δευτέρας (01/07) ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, στο θέατρο του Λυκαβηττού στα πλαίσια των Rockwave Nights (σε παραγωγή X Lalala & Roll Out Vision Services).
Τραγουδώντας για περισσότερες από 2,5 ώρες, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης επέλεξε να πάρει θέση καταγγέλλοντας τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς και τους θανάτους αμάχων στα παλαιστινιακά εδάφη.
Μάλιστα, κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στα παιδικά του χρόνια συνέδεσε το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο με τον πόλεμο στην Παλαιστίνη. Ο κόσμος που είχε γεμίσει το θέατρο τον αποθέωσε απαιτώντας να μπει τέλος στον πόλεμο στην Παλαιστίνη.
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ήταν πέντε ετών όταν οι Τούρκοι εισέβαλλαν στην Κύπρο, ενώ η μητέρα του ήταν αιχμάλωτη των χουντικών αξιωματικών. Συγκεκριμένα: «Στις 15 και στις 20 Ιουλίου φέτος κλείνουν 50 χρόνια από το ελληνικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο αντίστοιχα. Ήμουν σχεδόν πέντε χρονών όταν συνέβησαν όλα αυτά. Οι πρώτες μου μνήμες είναι μνήμες πολέμου, οι πρώτες καθαρές έντονες αναμνήσεις μου είναι να μας κρύβει ο πατέρας μου κάτω από το τραπέζι την ώρα του βομβαρδισμού, ενώ την ίδια ώρα η μητέρα μου ήταν αιχμάλωτη των Ελλαδιτών χουντικών αξιωματικών, κι ύστερα μεγάλωσα σε ένα μεταπολεμικό τοπίο με νεκρούς, αγνοούμενους, πρόσφυγες, σε κάθε οικογένεια, περιμένοντας να χαθεί και το υπόλοιπο νησί κι εμείς μαζί του» και συνεχίζει «Πενήντα χρόνια είναι πολύς καιρός, θα πίστευε κανείς πως η ανθρωπότητα θα είχε εξελιχθεί κάπως, ότι θα είχαμε βρει άλλους τρόπους συνεννόησης μεταξύ των λαών και των ανθρώπων κι όμως όχι, σήμερα μόλις 500 χιλιόμετρα από τις ακτές της Κύπρου, στην Παλαιστίνη, βρέφη, γυναίκες, αθώοι άνθρωποι, πεθαίνουν φριχτούς θανάτους, πόλεις ισοπεδώνονται, χιλιάδες προσφυγοποιούνται στον ίδιο τους τον τόπο.
Πεντάχρονα παιδιά θα έχουν κι αυτά σαν πρώτη τους μνήμη τον πόλεμο, θα μεγαλώσουν μέσα στον φόβο και στο μίσος, βορά στο στόμα του φανατισμού και της θρησκοληψίας, ορφανά, ακρωτηριασμένα, αδικημένα, σε έναν τόπο ρημαγμένο. Πενήντα χρόνια μετά, τίποτα δεν καταφέραμε. Τρεις μέρες μετά την πρώτη τουρκική εισβολή, δηλαδή στις 23 Ιουλίου του ’74, η χούντα των Αθηνών έπεσε. Δεν την έριξε το Πολυτεχνείο, όπως νομίζουν πολλοί, την έριξε η προδοσία της, ο φασισμός της, η σκατοψυχιά και η βλακεία της. Την έριξε ο επεκτατισμός και η απάνθρωπη επεκτατικότητα του τουρκικού στρατού και του τουρκικού Κράτους. Την έριξε η αγριότητα των ελληνοκυπρίων και των τουρκοκυπρίων εθνικιστών. Την έριξε το αίμα μας. Η θυσία της Κύπρου. Και ενώ η Ελλάδα δικαίως πανηγύριζε τη Μεταπολίτευση, εμείς, με τους νεκρούς μας άταφους, το ξέραμε πως ήμασταν μόνοι. Και δεύτερη εισβολή ερχόταν σε λίγες μέρες».
