Η φαινομενικά ευτυχισμένη ζωή της Μαρίσα (Τζασίντα Μπάρετ) ανατρέπεται ολοκληρωτικά όταν μαθαίνει ξαφνικά ότι ο γιος της Τζακ (Τομ Ράσελ) πάσχει από λευχαιμία. Προσπαθώντας να επικοινωνήσει με τον άντρα της, Ντέιβιντ (Ρίτσαρντ Ρόξμπεργκ), η Μαρίσα ανακαλύπτει ότι αυτός την απατά. Η απιστία του, όμως, αποδεικνύεται η μοναδική ελπίδα για τον Τζακ, αφού μόνο ένας πιθανός αδερφός ή αδερφή του από τις παράλληλες σχέσεις του πατέρα του θα μπορούσαν να γίνουν δωρητές μυελού των οστών και να του σώσουν τη ζωή. Ενώ η Μαρίσα ψάχνει για τον ιδανικό δωρητή, στο νοσοκομείο ο Τζακ γίνεται φίλος με το αγόρι που νοσηλεύεται στο διπλανό κρεβάτι, τον Φιν (Κόντι Σμιτ-Μακ Φι). Η Μαρίσα και ο πατέρας του Φιν, Κόνορ (Τζέιμς Νέσμπιτ), θα αναπτύξουν σταδιακά μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού και εκτίμησης που θα ανοίξει και στους δύο νέους ορίζοντες και ελπίδες για το μέλλον.

Η Μαρίσα μαθαίνει πως το παιδί της είναι βαριά άρρωστο και παράλληλα ανακαλύπτει πως ο σύζυγός της την απατά εδώ και χρόνια. Στην προσπάθειά της να βοηθήσει τον γιο της, θα γνωρίσει τον Κόνορ και τον άρρωστο γιο του, Φιν, και τότε ένα αναπάντεχο ταξίδι αγάπης και ελπίδας ξεκινά. Η πολυβραβευμένη σκηνοθέτις ελληνικής καταγωγής Νάντια Τας αιχμαλωτίζει στο φακό της τη δύναμη της στοργής, αποφεύγει τυχόν μελοδραματικές παγίδες και υπενθυμίζει στον καθένα μας ότι η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις που αξίζει να εξερευνήσουμε.


Η ΤΑΙΝΙΑ

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΔΑΣ
Με το συγκεκριμένο έργο αναφέρομαι σε θέματα που μπορούν να αγγίξουν ανθρώπους και οικογένειες σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ιστορία γυρίστηκε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας αλλά θα μπορούσε να είχε εξίσου συμβεί σε οποιαδήποτε άλλη μεγαλούπολη. Σε ένα αστικό περιβάλλον, βρίσκουμε ένα ζευγάρι που έχει μια ζωή συμβατική, επαναπαυμένη. Μερικές φορές χρειάζεται ένα τραυματικό γεγονός για να σπάσει ο κύκλος της προβλεψιμότητας. Η αρρώστια του Τζακ λειτουργεί ως καταλύτης για όλα όσα θα συμβούν στον καθένα ξεχωριστά μετά τη διάγνωση της λευχαιμίας. Όλοι οι χαρακτήρες θα υποστούν τεράστιες αλλαγές που δεν θα συνέβαιναν ποτέ χωρίς την αρρώστια του Τζακ. Η μητέρα του, Μαρίσα, αμφισβητεί τη σταθερότητα της οικογένειάς της, ανακαλύπτει νέα όρια στον πόνο, την απώλεια αλλά και την ευτυχία και τελικά γνωρίζει ένα άλλο, αντισυμβατικό είδος ερωτικής σχέσης. Παρότι προέρχονται από ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον, η Μαρίσα και ο Κόνορ μαθαίνουν μέσα από την αρρώστια των παιδιών τους να υποστηρίζουν και να υπολογίζουν ο ένας στον άλλον, προτού τελικά τολμήσουν να παραδεχτούν τα βαθιά τους αισθήματα. Ο άντρας της Μαρίσα, Ντέιβιντ, θα μάθει να ζει χωρίς τη στήριξη των ευκαιριακών σχέσεων και θα γίνει καλύτερος πατέρας. Τα δύο αγόρια, ο Τζακ και ο Φιν, θα ωριμάσουν μέσα από την αρρώστια και θα υποστηρίξουν τους γονείς τους στην προσπάθειά τους για μια νέα ζωή.

Όλοι οι χαρακτήρες ανακαλύπτουν ότι η ζωή είναι γεμάτη από πολλές διαφορετικές μορφές αγάπης. Η ταινία εξυμνεί τη δύναμη του ανθρώπου να διαπραγματεύεται την καθημερινότητά του και να διακρίνει τελικά τι είναι σημαντικό στη ζωή. Η έμπνευσή μου για το έργο προήλθε από πολλές πραγματικές ιστορίες. Πιστεύω ότι το φιλμ είναι μια συγκλονιστική συναισθηματική ιστορία, με έξυπνους χαρακτήρες και ενδιαφέρουσα αφήγηση, και είμαι πολύ περήφανη για αυτό.
Νάντια Τας, σκηνοθέτης


ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
«Μια καταπληκτική ιστορία με όλα τα απαραίτητα στοιχεία που συνθέτουν ένα ουσιαστικό δράμα» αποκαλεί ο παραγωγός Ντέιβιντ Πάρκερ το φιλμ ‘Matching Jack’. Και η πρωταγωνίστρια του έργου Τζασίντα Μπάρετ συμπληρώνει: «Πολύ σπάνια στις ταινίες συναντάμε τόσο σύνθετους, ώριμους και ευφυείς γυναικείους χαρακτήρες. Είναι αδύνατον μία ηθοποιός να μην παρασυρθεί από ένα τέτοιο ρόλο. Η Μαρίσα βρίσκεται ξαφνικά στη χειρότερη δυνατή κατάσταση που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί, παρ’ όλα αυτά καταφέρνει να την αντιμετωπίσει με χιούμορ και παραμένει ανοιχτή στη ζωή».

Τα γυρίσματα του έργου πραγματοποιήθηκαν στη Μελβούρνη και κράτησαν έξι εβδομάδες. Η προ-παραγωγή άρχισε τυπικά ενάμιση μήνα πριν την έναρξη των γυρισμάτων, στην πραγματικότητα όμως η δουλειά για το έργο είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Κι αυτό γιατί όλη η κινηματογράφηση επιλέχθηκε να γίνει σε πραγματικούς χώρους, γεγονός που απαίτησε αρκετό χρόνο για την εύρεση των κατάλληλων τοποθεσιών. Ο πρώτος χώρος που «κατοχυρώθηκε» για το γύρισμα ήταν ένα παροπλισμένο νοσοκομείο: ο καλλιτεχνικός διευθυντής Τζον Ντάουντινγκ κλήθηκε να το μετατρέψει σε ένα φιλικό μεν νοσοκομείο, χωρίς όμως τη ζεστασιά και τα ζωντανά χρώματα που έχουν συνήθως τα σύγχρονα νοσοκομεία παίδων. Στη συνέχεια βρέθηκε ένα υπόστεγο βαρκών στο Γουίλιαμσταουν, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για να φιλοξενήσει το εργαστήριο όπου ο Κόνορ κατασκευάζει τα εντυπωσιακά του ακρόπρωρα. Το υπόστεγο ήταν αρχικά ένας ενιαίος χώρος χωρίς καθόλου παράθυρα, μετά όμως από τις επεμβάσεις του καλλιτεχνικού τμήματος μετατράπηκε σε ένα φωτεινό και βιώσιμο περιβάλλον εργασίας, με ξύλινους πάγκους, ακρόπρωρα και ειδικά μηχανήματα για την κατασκευή τους, σα να είχε αυτήν ακριβώς τη χρήση για πολλά χρόνια. Εδώ μάλιστα γυρίστηκαν μερικές από τις πιο τρυφερές σκηνές του έργου ανάμεσα στον Κόντι και τον Τζίμι.

Πριν την έναρξη των γυρισμάτων προηγήθηκε μία σημαντική για το έργο περίοδος προβών: η σκηνοθέτης Νάντια Τας δούλεψε αρχικά με τον κάθε ηθοποιό ξεχωριστά και στη συνέχεια με τους ηθοποιούς σε ζευγάρια, για το πλάσιμο των χαρακτήρων και των μεταξύ τους σχέσεων. Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε στα δύο μικρά αγόρια: ο Τομ Ράσελ είχε μια αγνή παιδικότητα που έπρεπε να συντονιστεί σε μία άρτια ερμηνεία ενώ ο έμπειρος Κόντι Σμιτ – Μακ Φι (‘Άσε το Κακό να Μπει’) χρειαζόταν το δικό του χρόνο για να αφομοιώσει τις οδηγίες της Τας και να τις εντάξει στην εξέλιξη του χαρακτήρα του. O Νέσμπιτ, που πρόσφατα είχε αφιερώσει το ταλέντο του σε ρόλους κακών, λέει ότι οι σκηνές που μοιράστηκαν με το μικρό Κόντι Σμιτ-Μακ Φι ως πατέρας – γιος ήταν από τις μεγαλύτερες εμπειρίες στην καριέρα του: «Ήταν τόσο καλός, αισθανόμουν σα να δούλευα με τον Μάρλον Μπράντο», λέει χαρακτηριστικά ο ηθοποιός.


ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΥΠΕΡΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑ «ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΠΩΘΕΙ»
Οι πρώτες τρεις εβδομάδες γυρισμάτων πραγματοποιήθηκαν σε τοποθεσίες του Γουίλιαμσταουν, ενός παραθαλάσσιου προαστίου της Μελβούρνης. Εδώ γυρίστηκαν και οι σκηνές όπου ο Τζακ και ο Φιν κάνουν ιστιοπλοΐα - τα δύο αγόρια έκαναν μάλιστα κάποια μαθήματα πριν τα γυρίσματα αφού κανένα τους δεν είχε προηγούμενη επαφή με το άθλημα. Όλες οι σκηνές του νοσοκομείου γυρίστηκαν στη Μελβούρνη, στο παλιό Royal Women’s Hospital. Ήταν ο ιδανικός χώρος για τις ανάγκες του έργου, που πρόβαλε μόνο έναν περιορισμό: να μην πραγματοποιηθεί κανενός είδους ανάφλεξη, γιατί πιθανώς στο χώρο να υπήρχαν ακόμα εύφλεκτα αέρια, όπως για παράδειγμα μέσα στο δίκτυο παροχής οξυγόνου των ασθενών. Έτσι σε κάποιες σκηνές που έπρεπε να υπάρχουν κεριά (π.χ. για μια τούρτα γενεθλίων) αυτά αντικαταστάθηκαν από ομοιώματα κεριών που λειτουργούσαν με μπαταρία, και συμπληρώθηκαν με οπτικά εφέ.

Το γεγονός ότι δύο από τα κύρια πρόσωπα του έργου ήταν παιδιά περιόρισε αρκετά τον προγραμματισμό των γυρισμάτων, γιατί μπορούσαν να συμμετέχουν στα γυρίσματα περιορισμένες ώρες μέσα στην ημέρα και πριν τις δέκα το βράδυ. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με τους περιορισμούς που επέβαλαν ο φυσικός φωτισμός και οι καιρικές συνθήκες, απαίτησε έναν υψηλό βαθμό οργάνωσης από την πλευρά της παραγωγής. «Οι δυσκολότερες σκηνές ήταν αυτές στο εργαστήριο του Κόνορ. Στην παραλία του Γουίλιαμσταουν ο καιρός άλλαζε διαρκώς: το πρωί μπορεί να είχε ομίχλη, το μεσημέρι ηλιοφάνεια με καθαρό ουρανό και το βράδυ να βρέχει ή να έχει αέρα ή και συνδυασμό αυτών» λέει ο παραγωγός Ντέιβιντ Πάρκερ, εξηγώντας τις δυσκολίες των εξωτερικών γυρισμάτων. «Στη συγκεκριμένη τοποθεσία ήταν πολύ δύσκολη και η ηχογράφηση. Ο ήχος διαχέεται περισσότερο στο νερό, κι έτσι αντιμετωπίζαμε διαρκώς πρόβλημα με τους ήχους από την πόλη, την κίνηση των αυτοκινήτων και φυσικά τα κύματα. Επίσης, επειδή κινηματογραφούσαμε το χειμώνα και οι μέρες ήταν μικρές, είχαμε πολύ περιορισμένο χρόνο για τις πρωινές σκηνές, οπότε έπρεπε να ξεκινάμε αναγκαστικά με αυτές».

Μετά το τέλος των γυρισμάτων, η Νάντια Τας δούλεψε στενά επί δύο μήνες με τον βραβευμένο με Όσκαρ μοντέρ Μαρκ Γουόρνερ. Η μουσική του έργου γράφτηκε από το διάσημο Αυστραλό τζαζ πιανίστα και συνθέτη Πολ Γκραμπόβσκι, ο οποίος μάλιστα είχε ζήσει από κοντά μια ιστορία παρόμοια με αυτή του έργου και η προσωπική του εμπλοκή γίνεται αισθητή σε όλο το σάουντρακ της ταινίας.

Ο παραγωγός Ντέιβιντ Πάρκερ συνοψίζει: «Το φιλμ ‘Matching Jack’ είναι πραγματικά μια δουλειά βγαλμένη μέσα από την αγάπη. Όλοι όσοι συνεργάστηκαν πληρώθηκαν πολύ λιγότερο από τις κανονικές τους αμοιβές. Μπορέσαμε να κλείσουμε χώρους σε πολύ χαμηλές τιμές ή ακόμη και δωρεάν. Υπήρχε μία αίσθηση ότι αυτή η ιστορία έπρεπε να ειπωθεί. Ότι είναι μία ιστορία που πρέπει να αγγίξει το ευρύ κοινό, όχι την ελίτ των κινηματογραφόφιλων. Υπήρξαν πολλές στιγμές όπου οι τεχνικοί μετά βίας κρατούσαν τα δάκρυά τους κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Έχουμε μεγάλες προσδοκίες για αυτό το έργο και ελπίζουμε να μείνει στις καρδιές του κοινού για πάντα».