O Τζίμης είναι ένας ευκατάστατος μαθητής λυκείου, γύρω στα 17. Η Μαίρη, είναι μια ασκούμενη δικηγόρος γύρω στα 30. Ο Μάκης, ένας 50αρης οικογενειάρχης, ιδιοκτήτης ενός ψιλικατζίδικου. Τρεις πολύ διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ τους και η καθημερινότητα τους. Μέσα στο πλαίσιο μιας συμβατικής ζωής που τους πιέζει όταν όλα γι’ αυτούς μοιάζουν ακίνητα και αναμενόμενα, τα τρία αυτά πρόσωπα βρίσκουν το δικό τους τρόπο διαφυγής.
O Τζίμης, η Μαίρη και ο Μάκης, είναι τρία πρόσωπα που ζουν μια εντελώς διαφορετική καθημερινότητα. Φαίνεται να μην έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους και κανονικά ίσως δεν θα έπρεπε καν να γνωρίζονται....
Σκηνοθετικό σημείωμα
Ένα από τα πράγματα που πάντα με ενδιέφεραν γύρω μου και παρατηρούσα, είναι η ‘αόρατη’ ψυχολογική πίεση και η βία που ασκούν πάνω μας οι απαιτήσεις μίας ‘κανονικής ζωής’. Πόσο στενό και δύσκαμπτο μπορεί να γίνει το κοινωνικό πλαίσιο που καλούμαστε να κινηθούμε, αν θέλουμε να θεωρούμαστε κοινωνικά αποδεκτοί. Και πόσο πιεστικό μπορεί να είναι αυτό το πλαίσιο για τον καθένα μας χωριστά, όπου αναγκαστικά για να μπορέσει κάποιος να προσαρμοστεί, διαστρεβλώνεται, στριμώχνεται, χάνει τον εαυτό του, και οδηγείται σε παθολογικές συμπεριφορές ως μόνη εκτόνωση της κατάστασης του. Παράλληλα, παρατηρούσα όλα αυτά τα ξεσπάσματα βίας που σημειώνονται και σταδιακά αυξάνονται σε όλα τα μέρη του κόσμου. Αποτρόπαιες πράξεις από ανθρώπους κανονικούς, που κανείς δεν θα περίμενε στη ζωή τους να προβούν σε μια τόσο βίαιη και ακραία πράξη. Όλα αυτά συνδέθηκαν μέσα μου ως μία αλυσίδα αιτιατών πραγμάτων. Και αυτή ήταν η αφετηρία μου για το «LUTON». Χρησιμοποίησα ένα σχήμα τριών συγκεκριμένων προσώπων για βασικούς ήρωες της ταινίας μου, τρία πρόσωπα συνηθισμένα, που όλοι τυχαίνει να γνωρίζουμε σε όποια δυτική κοινωνία και αν ζούμε. Διάλεξα να αναπαράγω την καθημερινότητα τους εστιάζοντας σε περιστατικά και συμβάντα που επαναλαμβάνονται στη ζωή τους και είναι χαρακτηριστικά για αυτούς. Έτσι, η κάμερα, ακολουθεί αυτά τα τρία πρόσωπα εστιάζοντας στη λεπτομέρεια, βάζοντας στο μεγεθυντικό φακό τη ζωή τους, και τα συναισθήματα τους, επιχειρώντας να τους καταλάβουμε καλύτερα. Τελικά αυτή η καθημερινότητα είναι πιο δυνατή από εμάς; Είναι ίσως η καταστολή που ενισχύεται στην καθημερινή ζωή που τους καθιστά ανίκανους να αντιδράσουν; Έχουν μείνει οι ήρωες της ταινίας χωρίς επιλογές, μόνο και μόνο επειδή δεν διαθέτουν τις απαραίτητες δεξιότητες για να σταθούν απέναντι στους ρόλους που επιλέγουν για τον εαυτό τους ή τους επιβάλλονται; Τι είδους απάντηση περιμένουμε από αυτούς; Μέσα σε ποια λογική και μέσα σε ποιό ηθικό ή συναισθηματικό πλαίσιο; Εάν υπάρχει ..
