Το 1983 μια ομάδα παιδικών φίλων πραγματοποίησαν το έγκλημα του αιώνα: απήγαγαν έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, κληρονόμο της αυτοκρατορίας της μπύρας, Heineken (Άντονι Χόπκινς). Η σοκαριστική απαγωγή –υπό την απειλή όπλων, στο φως της μέρας, στο Άμστερνταμ– είχε ως αποτέλεσμα να καταβληθούν τα μεγαλύτερα λύτρα για την απαγωγή ενός ατόμου. Ήταν το τέλειο έγκλημα… μέχρι που τους έπιασαν.
Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, «Η Απαγωγή του κύριου Heineken» φέρει την υπογραφή του Ντάνιελ Αλφρεντσον, σκηνοθέτη του δεύτερου και τρίτου μέρους της κριτικά αναγνωσμένης τριλογίας του Millennium («Το Κορίτσι που Έπαιζε με τη Φωτιά», «Το Κορίτσι στη Φωλιά της Σφήκας»). Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Πίτερ Ρ. Ντε Βρις, «The Heineken Case», ο οποίος συνυπογράφει και το σενάριο με τον Γουίλιαμ Μπρούκφιλντ. Δίπλα στον Χόπκινς πρωταγωνιστούν οι Σαμ Γουόρθινγκτον, Τζιμ Στέρτζες και Ράιαν Κουάντεν.
Η απαγωγή του Ολλανδού κροίσου Φρέντι Χάινεκεν από τους Κορ Βαν Χουτ, Γουίλεμ Χόλεντερ, Φρανς «Σπάικς» Μέιχερ, Γιαν «Κατ» Μπελάαρντ και Μάρτιν «Μπρέικς» Έρκαμπς το 1983 έκανε το κοινό να παρακολουθεί την υπόθεση με κομμένη την ανάσα από τα καθημερινά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ο Χάινεκεν τελικά απελευθερώθηκε μετά από 3 εβδομάδες, αφού καταβλήθηκαν λύτρα ύψους 34 εκατομμυρίων φιορινιών (περίπου 50 εκατομμύρια δολάρια σε σημερινές τιμές). Ο βραβευμένος με Emmy δημοσιογράφος Πίτερ Ρ. Ντε Βρις, κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των απαγωγέων και να καταγράψει μια εξαιρετική ιστορία πέντε φίλων και συνεργατών, οι οποίοι ένωσαν τις δυνάμεις τους για να πραγματοποιήσουν μία από τις μεγαλύτερες απαγωγές στην ιστορία.
Ο ηθοποιός Μαρκ Βαν Γιούεν, o οποίος ερμηνεύει στην ταινία τον ρόλο του Φρανς «Σπάικς» Μέγιερ, σύστησε τους παραγωγούς Μάικλ Σίμσον («Crazy Ηeart») και Τζούντι Κάιρο, στον Ντε Βρις. Mέχρι τότε, ο Ντε Βρις είχε επανειλημμένως απορρίψει διάφορες προτάσεις που του είχαν γίνει για να παραχωρήσει το υλικό του προκειμένου να γίνει ταινία, γιατί ήθελε να είναι βέβαιος ότι η ιστορία θα αποδοθεί με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια. Ο Σίμσον θυμάται καλά αυτή την πρώτη τους συνάντηση: «Προσπαθούσε να καταλάβει πως θα αντιμετωπίσουμε το συγκεκριμένο θέμα. Αν δηλαδή ενδιαφερόμασταν να γυρίσουμε την πραγματική ιστορία ή αν θέλαμε να την διαφοροποιήσουμε με κάποιον περίεργο τρόπο. Εντυπωσιάστηκα ακούγοντας όσα είχε να πει και γρήγορα κατάλαβα ότι οι απαγωγείς ήταν «καθημερινοί άνθρωποι», με σύνθετους χαρακτήρες, οι οποίοι μάλιστα ήταν και παιδικοί φίλοι, στοιχείο που το βρήκα άκρως ενδιαφέρον.»
Ίσως το πιο συναρπαστικό στοιχείο για τον Μπρούκφιλντ και τους παραγωγούς ήταν το γεγονός ότι οι απαγωγείς δεν ήταν σκληροί εγκληματίες. Δεν άσκησαν ποτέ βία στον Χάινεκεν και δεν ανήκαν σε καμία οργανωμένη συμμορία. Ο Μπρούκφιλντ εξηγεί: «Διατηρούσαν μία νόμιμη κατασκευαστική εταιρεία, αλλά δεν ήταν έξυπνοι ώστε να έχουν χρήματα στην άκρη. Ήταν μια περίοδος ύφεσης και για να την ξεπεράσουν σκέφτηκαν: ας κάνουμε ένα έγκλημα, αλλά ας κάνουμε ένα πραγματικά μεγάλο έγκλημα. Δεν ήταν πραγματικοί εγκληματίες, αλλά δεν ήταν και αθώοι πολίτες. Ανήκαν στην γκρίζα ενδιάμεση περιοχή. Ήταν νέοι.»
