Το μόνο που χρειάζεται για ένα συναρπαστικό ταξίδι είναι μια καλά γυαλισμένη χάρλεϊ, μια δυνατή παρέα και πολλά…κότσια. Ίσως περισσότερα από αυτά που διέθετε μια παρέα τεσσάρων φίλων, που- κάτι η κρίση της μέσης ηλικίας, κάτι οι βαρετά επαναλαμβανόμενες επαγγελματικές υποχρεώσεις, οι οικογενειακές γκρίνιες , οι δυσκολίες στην προσέγγιση του αντίθετου φύλου και η βαρετή εν γένει επαρχία – ψάχνονταν για περιπέτεια. Ξεκινούν λοιπόν ένα μεγάλο ταξίδι στον δρόμο με τις μηχανές τους, μάλλον χωρίς να έχουν εκτιμήσει σωστά τις δυνάμεις τους… Όταν συναντήσουν μια αληθινή συμμορία μοτοσικλετιστών από το Νέο Μεξικό, τους Ντελ Φούεγκος, καταλαβαίνουν πόσο παράτολμο ήταν το εγχείρημά τους, ενώ κάποιοι από αυτούς θα έδιναν τα πάντα για να βρεθούν γρήγορα στο σπίτι !Η περιπέτεια μπορεί να περιμένει…όχι όμως και το γέλιο !

Η αδρεναλίνη συναντά το χιούμορ, η περιπέτεια την κωμωδία και η χαρά της ζωής τα ατίθασα νιάτα των –ήντα, με φόντο το ιδρωμένο τοπίο της ερήμου με τις απόλυτες ευθείες του... Οι Τ.Τραβόλτα, Τ.Άλεν, Μ.Λόρενς και Γ.Μέισι πρωταγωνιστούν στην πιο αστεία κωμωδία της χρονιάς και αποδεικνύουν ότι όλοι κρύβουμε έναν Ξένοιαστο Καβαλάρη μέσα μας! Μερικοί, βέβαια, ακόμα πιο βαθιά...
Παλαιότερα, την εποχή του "Easy Rider", το να έβγανες στον δρόμο με τη μηχανή σου και άγνωστο προορισμό ήταν η απόλυτη επαναστατική πράξη ελευθερίας και ισορροπίας στα όρια. Σήμερα, όμως, ο μέσος μοτοσικλετιστής παρουσιάζει μία διαφορετική εικόνα – γιατί ο μέσος μοτοσικλετιστής είναι ένας άντρας των προαστίων σε σαββατοκυριακάτικη εκδρομή γύρω από την πόλη. Τους αποκαλούνε "πολεμιστές του σαββατοκύριακου"- πηδάνε στις μηχανές τους, ελπίζοντας να βρουν ακόμα και ίχνη αυτού του ελεύθερου πνεύματος που ακόμα σιγοκαίει κάτω από τους καθημερινούς ρόλους του μπαμπά, του αφεντικού, του συζύγου...
Αλλά τι θα συνέβαινε αν μία παρέα τέτοιων κατοίκων των προαστίων πραγματικά έπαιρναν τις μηχανές τους, ξεσκόνιζαν τα δερμάτινά τους, γυάλιζαν τις επιφάνειές τους και έπαιρναν τους δρόμους -έτοιμοι για οποιαδήποτε εξωφρενική κατάσταση βρισκόταν μπροστά τους;

Αυτό ήταν το ερώτημα, με όλη την κωμική δυναμική του, που ενέπνευσε τον σεναριογράφο Μπραντ Κόουπλαντ να αρχίσει να αναπτύσσει την ιστορία της ταινίας. Η ιστορία αυτή βασίστηκε στην καινούρια υποκατηγορία ανθρώπων που έχει ξεπροβάλει: εκείνων που ναι μεν φορούν τα κουστούμια τους και δουλεύουν ως στελέχη στα γραφεία τους καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας αλλά τα σαββατοκύριακα μετατρέπονται σε χαρλεάδες με δερμάτινα... Παράξενοι τύποι! Όπως δηλώνει ο ίδιος: «Μου έκαναν πολλή εντύπωση αυτοί οι άνθρωποι που πηγαίνουν καθημερινά στο γραφείο 9 με 5 αλλά μετά έχουν μία τελείως διαφορετική ζωή όπου προσπαθούν να τα αφήσουν όλα πίσω τους και να αγκαλιάσουν την ύπαιθρο με τις μηχανές τους. Μου φαινόταν ένα πολύ γλυκό σκηνικό για μία πολύ διασκεδαστική περιπέτεια.»
Για να ζωντανέψει βέβαια η ταινία έπρεπε το καστ να μάθει να "καβαλάει" τις απίστευτες μηχανές με τις οποίες οι χαρακτήρες τους είναι τόσο ερωτευμένοι. Αλλά το να καταφέρεις να οδηγήσεις μία χάρλεϊ δεν είναι και το πιο εύκολο πράγματα του κόσμου- σίγουρα είναι μία δεξιότητα που την κερδίζει κανείς με τον χρόνο και με μεγάλο ρίσκο: όπως όλοι οι πεπειραμένοι οδηγοί της λένε "δεν έχει να κάνει με το αν θα πέσεις αλλά με το πότε θα πέσεις".
Και μάλιστα οι τέσσερίς τους είχαν όλοι διαφορετική σχέση με το "άθλημα". Ο Τζον Τραβόλτα ήταν αρκετά πεπειραμένος οδηγός χάρλεϊ, σχεδόν επαγγελματίας, ο Τιμ Άλεν οδηγούσε σπορ μηχανές αλλά όχι χάρλεϊ, ο Μπιλ Μέισι ήταν ένας υπερενθουσιώδης υπερ-αρχάριος και ο Μάρτιν Λόρενς δεν είχε καταφέρει να σταθεί ποτέ στη ζωή του στη σέλα μιας μηχανής, οπότε δεν ήξερε καθόλου τι τον περίμενε.