Ο καταναλωτισμός και η επί ματαίω απόκτηση υλικών αγαθών έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο. Ήρθε η ώρα για αναθεώρηση και απογύμνωση μέχρι τα στοιχειωδώς αναγκαία. Και δεν υπάρχει έργο πιο απογυμνωμένο, πιο στοιχειώδες από το «Περιμένοντας τον Γκοντό», για το οποίο ο Μπέκετ αρνήθηκε να αποκαλύψει τα μυστήριά του, πέρα από το ότι είναι ένα έργο «με γέλιο και δάκρυα».

Εξήντα χρόνια από τότε που γράφτηκε, η αλλαγή που έχει συντελεστεί στη συμμετοχή των γυναικών σε πολιτικές και οικονομικές θέσεις στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες, υπέβαλε την ιδέα τα πρόσωπα του Μπέκετ να χάσουν το φύλο τους και να δούμε ανθρώπινα πλάσματα -κι όχι μόνο άνδρες- στον τόπο και στον χρόνο του έργου.

Έτσι γυναίκες ηθοποιοί παίζουν τους πέντε ανδρικούς ρόλους του έργου.

Το "Περιμένοντας τον Γκοντό", είναι το πιο γνωστό έργο του Ιρλανδού δραματουργού Σάμουελ Μπέκετ. Έχει γίνει αντικείμενο πολλών ερμηνειών και συζητήσεων. Δύο άστεγοι αλήτες (ή μήπως δύο πάμπτωχοι διανοούμενοι) περιμένουν στη μέση του πουθενά την άφιξη κάποιου μυστηριώδους Γκοντό που θα τους σώσει, αλλά δεν έρχεται ποτέ. Στην εποχή που γράφτηκε, ενσωμάτωνε την τραγική εμπειρία του παγκοσμίου πολέμου -που μόλις είχε τελειώσει- με την αναμονή για την ανασυγκρότηση πάνω στα ερείπια του ολέθρου.

Σήμερα, μέσα στο κλίμα του ζόφου και της ανασφάλειας που υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο και ιδιαίτερα στην χώρα μας, οι ήρωες του Μπέκετ -που περιφέρονται σ' ένα αφιλόξενο σύμπαν και περιμένουν απεγνωσμένα κάτι ή κάποιον- μοιάζουν τραγικά σύγχρονοι. Το έργο φαίνεται να έχει ιδιαίτερη απήχηση σε καιρούς κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Στην παρούσα οικονομική συγκυρία η απήχησή του ανανεώνεται και πάλι.