Η Οφηλία τριγυρίζει στην πόλη. Περπατά στη Σταδίου, την Πανεπιστημίου (ώρες νυχτερινές), πίνει ένα ποτό στο Γκάλαξι. Στέκεται μπροστά στα κάγκελα της κλειστής παιδικής χαράς στον Άγιο Παντελεήμονα. Αν πατρίδα είναι η αγάπη, τότε δεν έχει (ακόμα) πατρίδα, είναι μετανάστης.

Η Οφηλία είναι ένα μικρό κορίτσι που περπατά στους δρόμους της πόλης. Έχει ρίζες, κορμό, κλαδιά. Κάποτε ο Άμλετ της είπε: «Κάποτε σ’ αγάπησα.» Αλλά δεν πνίγηκε στο ποτάμι. Εξάλλου αυτοί οι δύο μοιάζουν πολύ. Ένας πατέρας αποφάσισε και για τους δύο, χώρισε τη ζωή τους. Εκείνη όμως περπατά και στέκεται εκεί που υπήρχε ένα δέντρο ή που θα έπρεπε να υπάρχει. Ο Άμλετ σήμερα θα μπορούσε να της πει: «στο πρόσωπό σου, στο σώμα σου, καθρεφτίζονται τα δάση που πια δεν υπάρχουν.»

Η Οφηλία είναι μια γυναίκα που περπατά στους δρόμους της πόλης. Οι δρόμοι από κάτω έχουν χώμα, οι ρίζες της αιμορραγούν μα επιμένουν. Βγήκε από το βιβλίο κι άρχισε να περπατά. Χωρίς τον Άμλετ, είναι η αλήθεια, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Κορίτσι-γυναίκα, αφήνει τον άνεμο να παίζει στα κάποτε μακρυά μαλλιά της.

Η Γλυκιά Οφηλία, η νέα δουλειά της Ομάδας Ίσον Ένα, είναι μία παράσταση που αναζητά και «ανακαλύπτει» την Οφηλία στην Αθήνα. Στον Άμλετ του Σαίξπηρ λέγονται κάποια πράγματα γι αυτήν, ότι είναι όμορφη, κόρη του Πολώνιου και αδελφή του Λαέρτη, ότι είναι ερωτευμένη με τον Άμλετ κι αυτός μαζί της, ζει στο παλάτι και κάποια στιγμή ο Άμλετ αρνείται ότι την αγάπησε, σκοτώνει τον πατέρα της κι εκείνη τρελαίνεται και πνίγεται στο ποτάμι.

Πρόθεση της παράστασης είναι να αναζητήσει πιθανά στοιχεία της ταυτότητάς της, παρακολουθώντας την να περπατά στην Αθήνα σήμερα, στους δρόμους που κι εμείς περπατάμε. Πού θα πάει το κορίτσι-γυναίκα με το όνομα Οφηλία; Σε ποιο σημείο της πόλης θα πιει ένα ποτό για να αντέξει το χρόνο; Πώς ήταν η παιδική της ηλικία; Η μητέρα της πού είναι; Τι σημαίνει απόγνωση-έλεος-τρυφερότητα; Και τι θα γίνει στο τέλος;

Το έργο ξεκινά με την σονάτα «Φαντασία» του Μότσαρτ, μια διαλυμένη σονάτα, σαν κι εκείνη. Βασικοί σταθμοί της ηρωίδας είναι η κλειστή παιδική χαρά στον Άγιο Παντελεήμονα και τα δέντρα που χάθηκαν, κάηκαν, σαν κι εκείνη. Γιατί δεν παίζουν τα παιδιά; Πού είναι τα δέντρα; Στην παράσταση λέμε: «Στο πρόσωπό σου, στο σώμα σου, καθρεφτίζονται τα δάση που πια δεν υπάρχουν». Πιστεύω ότι οι φωτιές που κατέκαψαν την πόλη σχετίζονται με τις φωτιές που έχουν κάψει μέσα μας τη μνήμη και τη σχέση. Και ότι η πραγματική πατρίδα είναι η αγάπη, ως εκ τούτου όλοι είμαστε με κάποιο τρόπο μετανάστες. Γι αυτά τα πράγματα προσπαθούμε να μιλήσουμε. Και γι αυτό ζητάμε από τον κόσμο, μέσω του Τύπου, αν έχουν μια δική τους ιστορία για ένα δέντρο στην Αθήνα, να μας τη διηγηθούν, και μάλιστα οδηγώντας μας στο σημείο που το δέντρο υπάρχει/υπήρχε. Οι ιστορίες αυτές θα περιλαμβάνονται στην παράσταση. Ο απώτερος (φιλόδοξος) στόχος μας είναι για κάθε ιστορία που θα μας πουν, να μπορέσουμε να φυτέψουμε ένα δέντρο αργότερα, με τη βοήθεια κάποιου φορέα. Θα συλλέγουμε ιστορίες όσο διαρκεί η παράσταση.

Στη Γλυκιά Οφηλία (όπως και στο Χώρο Άμλετ) αντιπαραβάλλουμε το υποκειμενικό στο αντικειμενικό (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μια «αντικειμενική» Οφηλία), τη μικρή/καθημερινή ιστορία στη μεγάλη/επίσημη. Έτσι η Οφηλία εντοπίζεται, πέρα από το παλάτι της Ελσινόρης, στη συμβολή Πειραιώς και Ιεράς Οδού, στου Φιλοπάππου, στην Αχαρνών, στη σκάλα του Μουσείου της Ακρόπολης, σ’ ένα τραγούδι του Νικ Κέιβ, στην παιδική μας ηλικία, στο βλέμμα κάποιου περαστικού. Όλα είναι θέμα συνάντησης, συν-κίνησης, όπως λέγαμε και πέρυσι.

Κρατάμε συνειδητά κάποιους άξονες του Χώρου Άμλετ, συνδιαλεγόμαστε μαζί του. Τα δύο έργα αποτελούν ουσιαστικά ένα δίπτυχο (κι αργότερα θα παίζονται μαζί), γιατί θεωρώ ότι ο Άμλετ και η Οφηλία είναι οι δύο όψεις ενός νομίσματος. Το πρόβλημά τους είναι συγγενικό, οι πορείες τους επίσης. Ορίζουν και καταστρέφουν τη ζωή τους με βάση ένα νεκρό πατέρα. Θα μπορούσε η Οφηλία να προσδιορίσει μόνη της τη ζωή της; Πόσο ισχυρή είναι η επιθυμία της για κείνον; Κοινά τα ερωτήματα και για τους δυο, περίεργη η σκληρή συμμετρία ανάμεσά τους.