Στη φιλόξενη και πολυπολιτισμική Γαλλία, μια από τις πιο ζωντανές και πολύχρωμες χώρες της Ευρώπης που γέννησε ορισμένους από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες, λογοτέχνες, ποιητές και πολιτικούς της παγκόσμιας πρωτοπορίας, ζει ο ξεχωριστός κος Κλοντ Βερνέιγ με τις τέσσερις κόρες και τη σύζυγό του. Μια οικογένεια, φαινομενικά αυστηρών, καθολικών αρχών και αστικών καταβολών (τουλάχιστον για τα μάτια της συντηρητικής-κλειστής κοινωνίας τους), αυτή του Κλοντ και της Μαρί, ανέθρεψε τέσσερις κορασίδες με την προοπτική να μεγαλώσουν ευτυχισμένες και να καταλήξουν σε έναν γάμο, ο οποίος θα εκπληρώνει το Καθολικό «Γαλλικό Όνειρο». Και, εντάξει, αν αυτό δε μπορεί να εφαρμοστεί και για τις τέσσερις κόρες, τουλάχιστον ας καταφέρει να το πετύχει η μία από αυτές, προκειμένου να δώσει στην οικογένεια Βερνέιγ το πολυπόθητο άλλοθι στη σημαντικότατη κατηγορία: «Τι θα πει η κοινωνία»!
Έλα όμως που η μοίρα θα τα φέρει έτσι, ώστε οι τρεις πρώτες, κατά τα άλλα υπέροχες, κόρες των Βερνέιγ να αγαπήσουν και να παντρευτούν έναν Εβραίο, έναν Ασιάτη και έναν Άραβα, αντίστοιχα! Μεγάλη καταστροφή και ανήκεστο πλήγμα για την οικογένεια, καθώς επίσης και έντονη ανησυχία σχετικά με το ποια θα είναι η κρίσιμη επιλογή για την αποκατάσταση της τέταρτης κόρης. Με υπογλώσσια χάπια και υπομονή στα όριά, ο Κλοντ και η Μαρί φλερτάρουν με το εγκεφαλικό, έχοντας τα αυτιά τους τεντωμένα για τη στιγμή της ανακοίνωσης του γάμου της τέταρτης και νεότερης κόρης τους, Λορ.
Όταν η Λορ ανακοινώσει στους γονείς της ότι σκοπεύει, σύντομα, να παντρευτεί με τον Καθολικό φίλο της Σαρλ, εκείνοι θα πετάξουν από τη χαρά τους, ωστόσο μια τεράστια έκπληξη θα τους περιμένει όταν θα κληθούν να γνωρίσουν από κοντά τον ίδιο αλλά και την θεότρελη οικογένειά του.

Τέσσερις κόρες… Τέσσερις γάμοι…
Ούτε ένας γαμπρός, Γάλλος και Καθολικός! Πώς να το γλιτώσουν το εγκεφαλικό οι δύστυχοι γονείς;
«Πως είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς ένα έθνος που έχει 246 διαφορετικά είδη τυριού!», αναρωτιόταν ένας από τους πλέον επιδραστικούς Ευρωπαίους ηγέτες των τελευταίων αιώνων, ο εθνικός ήρωας, οραματιστής και Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, Σαρλ Ντε Γκολ.


Η ταινία «Θεέ μου τι Σου Κάναμε;» αποτελεί την πιο επιτυχημένη ταινία της χρονιάς, στη Γαλλία, και κατάφερε, μέχρι σήμερα, να συγκεντρώσει περισσότερα από 8 εκατομμύρια εισιτήρια στις γαλλικές αίθουσες. Ωστόσο το πιο σημαντικό και σπουδαίο επίτευγμά της – εκείνο που την καθιστά ταινία φαινόμενο για το γαλλικό box office – είναι ότι έχει καταφέρει να αυξήσει, από εβδομάδα σε εβδομάδα, τον αριθμό των θεατών που σπεύδουν στα σινεμά για να παρακολουθήσουν την ταινία-έκπληξη. Οι ανεπανάληπτες οικογενειακές καταστάσεις και οι ευαίσθητες κωμικές του ατάκες που ακροβατούν ανάμεσα στο politically incorrect και το εξωφρενικά ακομπλεξάριστα χιούμορ, όχι μόνο κατάφεραν να αφυπνίσουν τους Γάλλους θεατές και να τους ξαναβάλουν στις κινηματογραφικές αίθουσες αλλά τόλμησαν να επαναφέρουν την κουβέντα, γύρω από τη μοναδική κινηματογραφική κουλτούρα του πολυπολιτισμικού περιβάλλοντος της σύγχρονης Ευρώπης, σε μια εποχή που το πολιτικό κλίμα δείχνει ανησυχητικά τεταμένο και εύθραυστο.


Δυο λόγια από τον σκηνοθέτη Φιλίπ Ντε Σοβερόν

Πως προέκυψε η αρχική ιδέα της ταινίας;
Όλα ξεκίνησαν την ημέρα που συνειδητοποίησα πόσο μεγάλο είναι το ποσοστό των μικτών γάμων στη Γαλλία - είμαστε κάτι σαν παγκόσμιοι πρωταθλητές σ’ αυτό! Υπάρχουν μελέτες οι οποίες δείχνουν ότι περίπου το 20% των γάμων που λαμβάνουν χώρα στη Γαλλία, είναι μικτοί, μεταξύ ατόμων διαφορετικής θρησκείας και καταγωγής/προέλευσης, ενώ την ίδια στιγμή, στις γειτονικές μας ευρωπαϊκές χώρες μιλάμε για ποσοστά της τάξης του 3%.

Εσείς όμως έχετε βιώσει κάποια παρόμοια κατάσταση; Υπήρξατε ποτέ τμήμα ενός ζεύγους πολυπολιτισμικού;
Μεγάλωσα σε μια Καθολική οικογένεια αστών, της γαλλικής μπουρζουαζίας, οπότε μπορώ να καταλάβω τις συνέπειες που θα μπορούσε να έχει ένας μικτός γάμος σε μια οικογένεια σαν αυτή των Βερνέιγ – αν και η δικιά μου οικογενειακή εκδοχή, θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ελαφρώς πιο «άνετη». Η καταγωγή της γυναίκας του αδερφού μου ήταν από τη Βόρειο Αφρική, ενώ κι εγώ ζούσα με μια γυναίκα από την Αφρική. Νομίζω πως τα παραδείγματα της ζωής μου, μας βοήθησαν αρκετά σε πολλά σημεία του σεναρίου, μιας και μπορώ πολύ εύκολα να φανταστώ την αντίδραση μιας οικογένειας υποχρεωμένης να δεχθεί τέσσερις μικτούς γάμους!
Ωστόσο, το όραμά σας δεν είναι Μανιχαϊστικό !
Ναι, γιατί μέσα στην ταινία όλοι έχουν τα ελαττώματά τους. Και θέλαμε να βεβαιωθούμε ότι θα γελάσει ο κόσμος, χωρίς δεύτερη σκέψη. Η αρχική εκδοχή του σεναρίου δοκιμάστηκε από φίλους μας, διαφορετικών εθνοτήτων και προέλευσης.

Και το αποτέλεσμα ποιο ήταν;
Συνειδητοποίησα ότι λειτουργεί σε όλους και επιδρά με έναν πολύ διασκεδαστικό τρόπο. Και το κάναμε, φυσικά, πολύ πιο ρεαλιστικό και αυθεντικό, όταν καταφέραμε να ενσωματώσουμε και το δικό τους feedback, εμπλουτίζοντας το σενάριο

Η Σαντάλ Λομπί υποδύεται μια ηλικιωμένη και εξαιρετικά θρήσκα γυναίκα. Σας θυμίζει κάποια από τη ζωή σας;
Η δική μου μητέρα ήταν πολύ λιγότερο αυστηρή. Έκανε μαθήματα στο κατηχητικό, αλλά εγώ ήμουν αρκετά αποφασισμένος ότι ήθελα να ξεφύγω από αυτές τις κοινωνικές δομές. Αν το διαχειρίστηκε εκείνη σωστά; Ναι… Ίσως… Σίγουρα… Σε πρώτη φάση, βέβαια, αποφάσισε να με στείλει σε ψυχίατρο!
Η σκοπιά του αυστηρού, Καθολικού πατέρα

Ποια ήταν η αρχική σας αντίδραση, κατά την πρώτη ανάγνωση του σεναρίου;
Διαπίστωσα άμεσα την εκπληκτική ικανότητα του Φιλίπ Ντε Σοβερόν στη συγγραφή διαλόγων και ένιωσα, φυσικά, την απλότητα αλλά και τον ευνόητο και αδιαμφισβήτητα διασκεδαστικό χαρακτήρα του σεναρίου. Ήταν αδύνατο να αρνηθώ τη συμμετοχή μου σε κάτι τόσο όμορφο και υποσχόμενο. Η περίπτωση του Κλοντ Βερνέιγ είναι φοβερή.

Μπορείτε να μας περιγράψετε τον χαρακτήρα που υποδύεστε στην ταινία;
Μιλάμε, κατ’ αρχήν, για έναν τύπο της ηλικίας μου, με ότι συνεπάγεται αυτό. Σίγουρα δεν είναι τέλειος. Έχει τα ελαττώματά του, είναι συντηρητικός μεν αλλά σώζεται από το μοναδικό του, θανατηφόρο ειρωνικό χιούμορ. Αν τον περιφρονούσα δεν θα μπορούσα να τον ερμηνεύσω αποδοτικά. Στην πραγματικότητα τον συνέδεσα αρχικά με τον χαρακτήρα του Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο «Ο Γαμπρός της Συμφοράς», αν και με τον τρόπο του μου θύμισε τον Λουί Ντε Φινές στις «Τρελές Περιπέτειες του Ραμπί Ζακόμπ».

Ο Κλοντ Βερνέιγ ζει ένα πραγματικό πρόβλημα, από αυτά που αντιμετωπίζουν οι πατεράδες στην αληθινή ζωή. Κι ο Ντε Σοβερόν το φέρνει όλο αυτό σε πρώτο πλάνο - τόσο που μπορεί κανείς να διακρίνει την ιδιαίτερη συμπάθεια και την συναισθηματική κατανόησή του προς τον χαρακτήρα. Η προσέγγισή του, δίνει στον ηθοποιό τη δυνατότητα να ζήσει μια ευρεία γκάμα συναισθημάτων, καθώς ο Κλοντ διασκεδάζει, χαλαρώνει, αλλά εκρήγνυται κιόλας, με έναν τίμιο και πολύ σοβαρό, κάθε φορά, τρόπο.

Και οι δικοί σας γονείς, ήταν τόσο συντηρητικοί;
Μεγάλωσα με την περίφημη γενιά του ’68, με πάθος άσβεστο για ελευθερία, σε μια Γαλλία ευημερούσα και ψυχρή - την Γαλλία των γονιών μας… Με φυσιολογικούς ανθρώπους, οι οποίοι είχαν αρχές. Η σύγκρουση των γενεών υπήρχε έκδηλη κατά τη γνώμη μου, σε θέματα όπως ο πολιτισμός: προφανώς και δεν ακούγαμε την ίδια μουσική!