H υπόθεση της ταινίας αυτής διαδραματίζεται στη Νάπολη, την οποία ο πλούσιος Βρετανός δικηγόρος Αλεξάντερ (Τζορτζ Σάντερς) και η σύζυγός του Κάθριν (Ίνγκριντ Μπέργκμαν) επισκέπτονται προκειμένου να διευθετήσουν τα της περιουσίας ενός θείου που απεβίωσε. Το ταξίδι αυτό θα είναι η τελευταία ελπίδα αναβίωσης του γάμου τους, που αντιμετωπίζει πλήθος προβλημάτων. Ο σκηνοθέτης κατορθώνει να συλλάβει μοναδικά στιγμιότυπα από την αλληλεπίδραση του ζευγαριού και τα βλέμματα που ανταλλάσουν, καθιστώντας την ταινία μια από τις κορυφαίες ερωτικές ιστορίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

Ανάλυση Ταινίας
Πρόκειται για την τρίτη κατά σειρά ταινία της συνεργασίας Μπέργκμαν- Ροσελίνι, που από πολλούς θεωρείται ως η κορυφαία ταινία του σκηνοθέτη, και μια από τις σημαντικότερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ. Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη προβολή της, εξακολουθεί να φιγουράρει τακτικά στις 10 πρώτες θέσεις της λίστα του περιοδικού Cahiers du cinema.
Ο Ροσελίνι σχεδίαζε να βασίσει το σενάριο της ταινίας αυτής στο μυθιστόρημα της Κολέτ Duo, ωστόσο δεν πρόλαβε να κατοχυρώσει τα δικαιώματα κι έτσι προχωρά με τα γυρίσματα της ταινίας, επιμελούμενος ο ίδιος το σενάριο. Το Ταξίδι στην Ιταλία, ως πλοκή έχει αρκετές ομοιότητες με το μυθιστόρημα Duo της Κολέτ. Και τα δύο αναφέρονται στα προβλήματα στο γάμο ενός ζευγαριού μετά από κάποια χρόνια κοινής ζωής. Στην περίπτωση της ταινίας το ζευγάρι ταξιδεύει στη Νότια Ιταλία, ενώ στο μυθιστόρημα η δράση εκτυλίσσεται στη Νότια Γαλλία. Το τέλος, βέβαια, των δύο έργων είναι πολύ διαφορετικό. Η Κάθριν και ο Άλεξ κατορθώνουν εντέλει να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στο γάμο τους. Το μυθιστόρημα επιφυλάσσει ένα πιο τραγικό τέλος, αφού ο σύζυγος, μη μπορώντας να διαχειριστεί την ερωτική απιστία της συζύγου του, αυτοκτονεί.
Στο Ταξίδι στην Ιταλία τους δύο κεντρικούς ρόλους υποδύονται δύο χολυγουντιανοί σταρ (Μπέργκμαν - Σάντερς). Ο σκηνοθέτης τους περιβάλει με υπερβολική χλιδή (η Μπέργκμαν στην αρχή της ταινίας φοράει λεοπάρ παλτό, οδηγούν ένα πολυτελές αυτοκίνητο μέσα στην ιταλική ύπαιθρο, αλλά και το ξενοδοχείο τους είναι ένας μικρόκοσμος του Χόλυγουντ) η οποία έρχεται σε αντιδιαστολή με το φυσικό περιβάλλον όπου εκτυλίσσεται η ταινία. Μόνο με την άμεση επαφή με τους θησαυρούς τέχνης, τα αρχαιολογικά αριστουργήματα, αλλά και τη βαθιά πίστη των κατοίκων, κατορθώνει τελικά η κεντρική ηρωίδα να αποτινάξει από πάνω της την επήρεια του πλούτου και της χλιδής και να έρθει σε επαφή με τα πραγματικά της αισθήματα και τη συναισθηματική γυναικεία της φύση.
Το εξωτερικό περιβάλλον διαδραματίζει κεντρικό ρόλο εδώ. Η ταινία ουσιαστικά προβάλει το πώς το ζευγάρι προσλαμβάνει αυτή τη διαφορετικότητα που αντιτίθεται τόσο έντονα στα όσα γνώριζαν ως τότε. Ο Άλεξ παρουσιάζεται υλιστής και υπερορθολογιστής και η Κάθριν, υπερβολικά ρομαντική και ελαφρώς ανεδαφική σε αντιδιαστολή και οι δυο τους με την Ιταλία, την αισθησιακή και βαθιά γήινη.

Το τέλος της ταινίας , φαίνεται με μια πρώτη εκτίμηση ως το κλασικό happy ending, ο καλύτερος τρόπος κατάληξης μιας ερωτικής ταινίας. Ωστόσο, τα όσα ο ίδιος ο σκηνοθέτης είχε δηλώσει σε συνέντευξή του: «Αυτό που δείχνει το φινάλε της ταινίας είναι η ξαφνική, απόλυτη απομόνωση… Δυστυχώς δεν βασίζεται η κάθε μας ενέργεια στη λογική. Πιστεύω πως ο καθένας λειτουργεί και αποφασίζει υπό την επήρεια των συναισθημάτων όσο και με βάση τη λογική. Υπάρχει πάντα ο παράγοντας της τύχης στη ζωή – αυτό είναι που κάνει τη ζωή τόσο όμορφη και συναρπαστική. Το ζευγάρι καταφεύγει ο ένας στον άλλο με τον ίδιο τρόπο που κάποιος καλύπτει τη γύμνια του, με μια πετσέτα… Αυτό είναι το νόημα που ήθελα να έχει το φινάλε της ταινίας.»

Γνωρίζατε ότι:
* Αν και γυρισμένη στην Ιταλία, η πρωτότυπη εκδοχή της ταινίας είναι στην αγγλική γλώσσα.
* Ο πρωταγωνιστής της ταινίας (Τζορτζ Σάντερς) λέγεται πως δεν έκρυβε τη δυσαρέσκειά του για την έλλειψη επαγγελματισμού που επικρατούσε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Η αναστάτωσή του, λοιπόν, ήταν παρόμοια με αυτή του ρόλου τον οποίο υποδυόταν. Αυτό βέβαια ήταν καλό για την ταινία, όχι όμως και για τον ίδιο τον Σάντερς, που σύμφωνα με πληροφορίες τηλεφωνούσε τακτικότατα στον ψυχολόγο του στο Λος Άντζελες, καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων.
* Ο Ροσελίνι επικρίθηκε έντονα για τον λεγόμενο temps mort, σκηνές, δηλαδή, με μικρή φαινομενικά σημασία και συμβολή στην εξέλιξη της πλοκής, οι οποίες όμως καταλαμβάνουν χρονικά σημαντικό μέρος της ταινίας. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης αναφέρθηκε σε αυτό το φαινόμενο κατά τη διάρκεια διαλέξεων σε μαθητές του: Όσον αφορά την ταινία Ταξίδι στην Ιταλία, «έπρεπε να γίνει αυτή η μεγάλη ξενάγηση μέσα στο σπίτι (βίλα), για την οποία μου ασκήθηκε έντονη κριτική…. Μα αν (η Μπέργκμαν) δεν είχε περάσει απ’ όλα αυτά τα δωμάτια, δε θα είχε πάει στο μουσείο. Αν δεν είχε πάει στο μουσείο, δεν θα είχε παραβρεθεί στην εκσκαφή των σωμάτων, αν δεν είχε πάει στην … δεν μπορεί να πάει εκεί, γιατί θα μπορούσε να έχει βρεθεί εκεί μόνο με αυτό τον τρόπο, με τη μεσολάβηση του … απίθανου»


ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Πιο αληθινό κι από τον ρεαλισμό: Ταξίδι στην Ιταλία
Geoff Andrew

Με πρωταγωνιστές την Ίνγκριντ Μπέργκμαν και τον Τζορτζ Σάντερς στους ρόλους ενός ζευγαριού από την Αγγλία που κάνουν διακοπές στη Νάπολη, το Ταξίδι στην Ιταλία του Ρομπέρτο Ροσελίνι αντιπροσωπεύει μια ελαφριά μετατόπιση από τον ιταλικό νεορεαλισμό προς μια πιο λεπτομερή εξέταση της πολυπλοκότητας της ζωής. Ή ταινία αυτή είναι ένας ακρογωνιαίος λίθος στο μονοπάτι προς το σύγχρονο κινηματογράφο.
Η ταινία αποτελεί από πολλές απόψεις ορόσημο στην ιστορία του κινηματογράφου, αν και στην εποχή της δεν έτυχε ιδιαίτερα θερμής υποδοχής από κοινό και κριτικούς.
Στην απεικόνιση της σχέσης του ζεύγους Τζόις, των οποίων η πλήξη και η μεταξύ τους ένταση μετά από κάποια χρόνια έγγαμου βίου έρχονται πιο εύκολα στην επιφάνεια όταν αφήνουν για λίγο τη θαλπωρή του σπιτιού και της καθημερινότητας για ένα ταξίδι στη Νάπολη και τα περίχωρά της, ο Ροσελίνι επιτρέπει στο ζευγάρι να αποτραβηχτούν σιγά-σιγά ο ένας από τον άλλο. Παρακολουθούμε στη συνέχεια την αντίδραση του καθενός στις νέες προσλαμβάνουσες (αξιοθέατα, μουσεία, ήχοι, φαγητό, διασκέδαση κλπ)
Ωστόσο δεν είναι μόνο από αφηγηματικής σκοπιάς που το Ταξίδι στην Ιταλία μοιάζει κατά κάποιο τρόπο πιο «αληθοφανές» από πολλές νεορεαλιστικές ταινίες. Είναι στην όλη εστίαση. Η αίσθηση της κοινωνικο-πολιτικής και υλικής πραγματικότητας που περιβάλλει τους κεντρικούς χαρακτήρες του έργου είναι σίγουρα πιο έντονη εδώ, αλλά αυτό που διαφοροποιεί την ταινία από τις προηγούμενες του σκηνοθέτη είναι η έμφασή της στις εσωτερικές διεργασίες των ηρώων: οι λεπτές αποχρώσεις των σκέψεων και των συναισθημάτων που και οι ίδιοι μοιάζουν πολλές φορές να δυσκολεύονται να κατανοήσουν.
Από αυτή την οπτική, η ταινία απομακρύνεται από το νεορεαλισμό προς μια άλλη «σχολή» με μορφές όπως ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ο Μικελάντζελο Αντονιόνι, ακόμη και ο Ρόμερ. Το Ταξίδι στην Ιταλία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετάβαση από τις συμβατικές παραδοσιακές μορφές κινηματογραφικής αφήγησης στον σύγχρονο κινηματογράφο. Κι αυτός είναι ο λόγος που η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί ανεπιφύλακτα διαχρονική.
http://www.bfi.org.uk/

Από το νεορεαλισμό στον ψυχολογικό ρεαλισμό
Η αγαπημένη μου ιταλική ταινία όλων των εποχών είναι αυτό το –παραπλανητικά- φαινομενικά απλό μελόδραμα για τη ζωή ενός βαριεστημένου ζευγαριού που ταξιδεύει στην Ιταλία. Είναι μια ταινία οπού δε συμβαίνει τίποτε, αλλά και όλα, είναι η γέννηση του κινηματογραφικού μοντερνισμού χωρίς την οποία δε θα άνοιγε ο δρόμος για ταινίες όπως L’avventura του Αντονιόνι και Περιφρόνηση του Γκοντάρ.
http://whitecitycinema.com

Brooklyn Magazine: Eli Goldfrarb
Ταξίδι στην Ιταλία

Ο Ροσελίνι, επιλέγοντας πάντα τη συγκρατημένη παρατήρηση από την υπερβολή, χαρτογραφεί με δεξιοτεχνία τις εντάσεις και τις ρωγμές που απειλούν - ή και αποτελούν – τη σχέση του ζευγαριού (Μπέργκμαν – Σάντερς). Οι ταινίες που γύρισε με την τότε του σύζυγο Μπέργκμαν είναι ορόσημο όχι μόνο για την προσωπική καριέρα και των δύο, αλλά και για το ίδιο το μέσο. Ουσιαστικές και απέριττες, οι ταινίες αυτές αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους του κινηματογραφικού μοντερνισμού.

Fandor: Andrian Martin
14/04/2015

…Η σκηνή με την οποία κλείνει η ταινία – δυο άνθρωποι που τους χωρίζει το πλήθος – έχει καταστεί πλέον κλισέ για τις δραματικές ταινίες από το 1954 και μετά. Ωστόσο ο Ροσελίνι «ντύνει» αυτή τη σκηνή με ένα λυτρωτικό συναίσθημα, και περνάει το μήνυμα ότι πάντα θα υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες για παντρεμένα ερωτευμένα ζευγάρια – αν τις αναζητήσουν πραγματικά.


Cine-file: Ignatiy Vishnevetsky
18/10/2013

Έχοντας κλείσει το καστ και την ομάδα για τα γυρίσματα, αλλά μην καταφέρνοντας να εξασφαλίσει τα δικαιώματα για το σενάριο, ο Ροσελίνι ούτε λίγο ούτε πολύ αυτοσχεδίασε αυτή την ιστορία ενός ζεύγους Άγγλων που ταξιδεύουν στην Ιταλία για τη διευθέτηση κληρονομικών θεμάτων. Το αποτέλεσμα είναι ένα απαράμιλλο αριστούργημα και μια ταινία- ορόσημο της σύγχρονης κινηματογραφικής τέχνης.

The L Magazine: David Phelps
04/06/2010

Ο Ροσελίνι , όπως και ο Τζόϋς, καταπιάνεται με την Οδύσσεια στο σύγχρονο κόσμο ως μια εσωτερική ανάβαση προς την πραγματική αγάπη.

Senses of Cinema: Wheeler Winston Dixon
09/07/2009

Η ανανέωση της αγάπης (της Κάθριν και του Τζον) είναι πραγματικά ένα θαύμα, εντελώς ανεξήγητο από οποιαδήποτε αφηγηματική σύμβαση. Ολόκληρη η ταινία, στην πραγματικότητα, απομακρυνόταν σταθερά από την πιθανότητα συμφιλίωσης, κι ωστόσο, στις τελευταίες σκηνές της, η αγάπη φαίνεται να έχει υπερπηδήσει αυτό που φαινόταν ως ανυπέρβλητο συναισθηματικό αδιέξοδο. Είναι μια από τις πραγματικά ανυπέρβλητες, άκρως απρόβλεπτες στιγμές όχι μόνο στο σύνολο του έργο του Ροσελίνι, αλλά και σ’ ολόκληρη την πορεία του κινηματογράφου.

The Chicago Reader: Dave Keh

H καλύτερη ταινία μυθοπλασίας του Ροσελίνι και αδιαμφισβήτητα ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της τέχνης.

Cahiers du Cinema : Eric Rohmer
Μάιος 1955 | Cahiers du Cinema: The 1950s (pp. 205-208)

Το Ταξίδι στην Ιταλία είναι η ιστορία της αποξένωσης ενός ζευγαριού και της τελικής συμφιλίωσής του. Ένα κλασσικό θέμα δραματικών ταινιών, και το κεντρικό θέμα της ταινίας Sunrise. O Ροσελίνι και ο Μουρνάου είναι οι μόνοι κινηματογραφιστές που έχουν αναγάγει τη Φύση σε ενεργό παράγοντα, στον κύριο παράγοντα μιας ιστορίας. Και οι δύο κατόρθωσαν να μας εισάγουν στα μύχια της ψυχής.

• Ο Ρόμερ (Eric Rohmer) αναφέρει επίσης σχετικά με την ταινία: «Ο αρχαίος δεσμός μεταξύ σημείου και ιδέας έχει σπάσει, και αναδύεται ένας νέος που μας αποδιοργανώνει». Σύμφωνα με τον Γάλλο κριτικό, αυτή η αισθητική κάνει αισθητή την παρουσία της με μια εντελώς νέα μορφή. «Σε αυτή την ταινία όπου όλα φαίνεται να έχουν καθαρά διακοσμητικό ρόλο, τα πάντα, ακόμη και το πιο τρελό ξεστράτισμα του μυαλού μας, είναι μέρος της ουσίας». Για τον Ρόμερ, ο τρίτος πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Θεός.

• Ο Πιερ Μαρκαμπρού (Pieree Marcabru) έγραψε στο περιοδικό Arts, εφτά χρόνια μετά την πρώτη διανομή της ταινίας, ότι «σε αυτή την ταινία οι χαρακτήρες υπάρχουν για τους ίδιους και όχι για τον κινηματογράφο», και ανακηρύσσει έναν νέο είδος κινηματογράφου, τον κινηματογράφο της ακινησίας: «Στο αμετακίνητο και στο ασήμαντο έγκειται όλη η πεμπτουσία της ζωής».

Ίνγκριντ Μπέργκμαν
29/08/1915 – 29/08/1982

Στα τέλη του προηγούμενου μήνα συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση της αξεπέραστης Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Η ηθοποιός γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σουηδία. Έχασε τη μητέρα της σε πολύ νεαρή ηλικία –ήταν μόλις 3 ετών. Μεγάλωσε με τον πατέρα της, τον οποίο και λάτρευε. Ωστόσο θα χάσει και των πατέρα της σε ηλικία 13 ετών και έκτοτε αφοσιώνεται στο όνειρό της να γίνει ηθοποιός.

Σπούδασε στη Βασιλική δραματική Σχολή της Στοκχόλμης και ως φοιτήτρια ακόμη εμφανίσθηκε στο θέατρο κατακτώντας αμέσως τη συμπάθεια του κοινού. Λαμβάνοντας το 1938 το δίπλωμά της άρχισε να παίζει και στον κινηματογράφο και πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες στην Ευρώπη.
Πριν ακόμη αποφοιτήσει, σε ηλικία 21 ετών, είχε γνωρίσει και παντρευτεί τον Πίτερ Λίντστρομ, έναν οδοντίατρο 9 χρόνια μεγαλύτερό της. Η Μπέργκμαν παραδέχτηκε αργότερα σε συνέντευξή της ότι άθελά της έψαχνε ένα πατρικό σύμβολο στον σοβαρό σύζυγό της. Το ζευγάρι είχε ήδη αποκτήσει μία κόρη, την Πία, όταν ένας Αμερικάνος παραγωγός ανακάλυψε το νέο ανερχόμενο αστέρι από τη Σουηδία.

Στην Αμερική συστήθηκε στο κινηματογραφικό κοινό μ' ένα ρομαντικό ρόλο, στο Ιντερμέτζο, ριμέικ της σουηδικής ταινίας στην οποία πρωταγωνιστούσε η ίδια. Μερικούς από τους κυριότερους πρωταγωνιστικούς της ρόλους εκείνη την περίοδο, ήταν στις ταινίες: Για ποιον χτυπά η καμπάνα, Εφιάλτης (για το οποίο τιμήθηκε με Όσκαρ), Οι καμπάνες της Αγίας Μαρίας, Ιωάννα της Λωραίνης αλλά και στις ταινίες του Χίτσκοκ Υπόθεση Νοτόριους, Νύχτα αγωνίας και Στον αστερισμό του Αιγόκερου.
Στη δεκαετία του ’50, έχοντας απολαύσει μία περίοδο εκπληκτικής δραστηριότητας στο Χόλιγουντ, η Μπέργκμαν τους εκπλήσσει όλους πρωταγωνιστώντας στο Ιταλικό δράμα Στρόμπολι του Ρομπέρτο Ροσελίνι, με τον οποίο ξεκίνησε μια θυελλώδη σχέση (καρπός του έρωτα τους η επίσης πανέμορφη ηθοποιός, Ιζαμπέλα Ροσελίνι). Παρέμεινε στην Ευρώπη και γύρισε μια σειρά ταινιών με τον Ροσελίνι, από τις οποίες ξεχώριζαν το Ταξίδι στην Ιταλία, και Ο φόβος ενώ μετά το χωρισμό τους πρωταγωνίστησε στο αριστούργημα του Ζαν Ρενουάρ, Η Έλενα και οι άντρες της.
Επιστρέφει στο Χόλιγουντ με την ταινία Αναστασία, όπου υποδύεται τη χαμένη κόρη των Ρομανόφ. Ερμηνεία για την οποία τιμήθηκε με το δεύτερο Όσκαρ της καριέρας της. Τη Μπέργκμαν τη θυμόμαστε επίσης από την κομψή κομεντί Αδιακρισίες, δίπλα στον Κάρι Γκραντ, τη δεκαετία του ’50, Το Αγκάθι, Αντίο για Πάντα και Η Κίτρινη Ρολς-Ρόις τη δεκαετία του ’60. Ακολουθούν δύο επίσης σημαντικοί ρόλοι τη δεκαετία του ’70, το Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές, που της χάρισε το τρίτο της Όσκαρ και βέβαια η συγκλονιστική ερμηνεία της στην ταινία του συμπατριώτη της, Ίγκμαρ Μπέργκμαν, Φθινοπωρινή Σονάτα .


Βραβεύσεις
Η Μπέργκμαν έχει κερδίσει συνολικά 3 Όσκαρ στην καριέρα της:
• 1945: Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Εφιάλτης
• 1947: Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Οι καμπάνες της Αγίας Μαρίας
• 1957: Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Αναστασία

Έχει επίσης τιμηθεί με 3 Χρυσές Σφαίρες:
• 1945: Χρυσή Σφαίρα Α΄ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Εφιάλτης
• 1946: Χρυσή Σφαίρα Α΄ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Οι καμπάνες της Αγίας Μαρίας
• 1957: Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού σε Δραματική Ταινία για την ταινία Αναστασία

Είναι από τις πολύ λίγες ηθοποιούς στο Χόλιγουντ που παράλληλα με τους δύο προηγούμενους τύπους βραβείων, έχουν βραβευθεί και με Έμμυ:
• 1960: Έμμυ Σημαίνουσας Πρωταγωνίστριας σε Μίνι Σειρά ή Ταινία (Turn the Screw)
• 1982: Έμμυ Σημαίνουσας Πρωταγωνίστριας σε Μίνι Σειρά ή Ταινία (A Woman Called Golda)

Αναλυτικά όλες οι υποψηφιότητες και οι βραβεύσεις της Ίνγκριντ Μπέργκμαν στο link https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%84_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%BC%CE%B1%CE%BD:


Αναλυτική Φιλμογραφία

1932:
Landskamp

1935:
Munkbrogreven

1935: Branningar

1935: Swedenhielms

1935: Valborgsmassoafton

1936:
Pa solsidan

1936: Intermezzo

1938:
Dollar

1938: Kvinnas ansikte, En

1938: Vier Gesellen, Die

1939:
Enda natt, En

1939: Intermezzo

1940:
Juninatten

1941:
Adam Had Four Sons
Η γυναίκα του ολέθρου
1941: Rage in Heaven
Θύελλα στον ουρανό

1941: Dr. Jekyll and Mr. Hyde Δόκτωρ Τζέκυλ και Μίστερ Χάιντ

1942:
Casablanca Καζαμπλάνκα

1943:
For Whom the Bell Tolls Για Ποιόν Χτυπά η Καμπάνα

1943: Swedes in America (μικρού μήκους)

1944:
Gaslight Εφιάλτης

1945:
Saratoga Trunk
Σαρατόγκα
1945: Spellbound Νύχτα Αγωνίας

1945: The Bells of St. Mary's Οι καμπάνες της Αγίας Μαρίας

1946:
American Creed (μικρού μήκους)

1946: Notorious Υπόθεση Νοτόριους

1948:
Arch of Triumph
Η αψίδα του θριάμβου
1948: Joan of Arc
Η Ιωάννα της Λωραίνης

1949:
Under Capricorn Στον Αστερισμό του Αιγόκερω

1950:
Stromboli
Στρόμπολι
1952:
Europa '51
Δε σε είχα απατήσει

1953:
Siamo donne (τμήμα: "Ingrid Bergman")

1954:
Giovanna d'Arco al rogo

1954: Viaggio in Italia
Ταξίδι στην Ιταλία
1954: La Paura
Ο φόβος
1956:
Anastasia Αναστασία

1956: Elena et les hommes
Η Έλενα και οι άλλοι

1958:
Indiscreet
Αδιακρισίες
1958: The Inn of the Sixth Happiness
Το πανδοχείο της έκτης ευτυχίας
1961:
Aimez-Vous Brahms?
Σας Αρέσει ο Μπραμς;
1961: Auguste

1964:
The Visit
Η εκδίκηση της κυρίας
1964: The Yellow Rolls-Royce
Η Κίτρινη Ρολς Ρόις
1967:
Stimulantia (επεισόδιο: "The Necklace")

1969:
Cactus Flower
Το Αγκάθι
1970:
Henri Langlois (ντοκιμαντέρ)

1970: Walk in the Spring Rain

1973:
From the Mixed-Up Files of Mrs. Basil E. Frankweiler

1974:
Murder on the Orient Express
Φόνος στο Όριεντ Εξπρές
1976:
A Matter of Time

1978:
Hostsonaten
Φθινοπωρινή Σονάτα



Ρομπέρτο Ροσελίνι
08/05/1906 – 03/06/1977

Ο Ρομπέρτο Ροσελίνι, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες στην ιστορία του ιταλικού, αλλά και το του παγκόσμιου κινηματογράφου. Επηρέασε καθοριστικά την εξέλιξη της Έβδομης Τέχνης, ενώ παράλληλα διέδωσε με τον καλύτερο τρόπο το Ιταλικό Σινεμά σε όλο τον κόσμο, μέσα από τα μοναδικά του έργα. Χαρισματικός στην παραγωγή εκπληκτικών ταινιών, ξεκινώντας συχνά από σχεδόν ανύπαρκτα σενάρια, ο Ροσελίνι δεν είχε πάντα σύμμαχο την κριτική και τον Τύπο που δεν τον δικαίωσαν ποτέ απόλυτα κατατάσσοντάς τον συχνά στο περιθώριο του λεγόμενου κατεστημένου κινηματογράφου.
Ο Ρομπέρτο Ροσελίνι (Roberto Gastone Zeffiro Rossellini, γεννήθηκε στις 08 Μαΐου 1906 στη Ρώμη. Η μητέρα του, Ηλέτρα , γαλλικής καταγωγής, ήταν νοικοκυρά και ανήκε στους μετανάστες που έφτασαν στην Ιταλία κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων. Ο πατέρας του, Αντζιόλο Τζουζέπε «Μπεπίνο» Ροσελίνι, είχε κατασκευαστική εταιρεία και αργότερα κατασκεύασε το πρώτο κινηματογράφο στη Ρώμη, χορηγώντας στον γιο του εντελώς δωρεάν, μία κάρτα απεριόριστης διαρκείας. Ο νεαρός Ροσελίνι πηγαίνει συχνά στον κινηματογράφο. Όταν πέθανε ο πατέρας του, εργάστηκε ως ηχολήπτης για ταινίες και σταδιακά πέρασε από όλες τις θέσεις που σχετίζονται με την δημιουργία ενός κινηματογραφικού έργου, αποκτώντας πολύτιμη εμπειρία για τη μετέπειτα καριέρα του.
Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1936 (30 ετών), παντρεύτηκε την Μαρτσέλα Ντε Μάρκις, σχεδιάστρια κοστουμιών και απέκτησαν δυο γιους. Οι δυο τους χώρισαν το 1950.
Το 1937, ο Ροσελίνι έκανε το πρώτο του ντοκιμαντέρ, Prelude a l'apres-midi d'un faune.
Η La nave Bianca (1942), η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, χρηματοδοτήθηκε από το οπτικοακουστικό κέντρο προπαγάνδας του Τμήματος Ναυτικού και είναι η πρώτη ταινία της «Φασιστικής Τριλογίας» του Ροσελίνι, μαζί με την Un pilota ritorna (1942) και την Uomo dalla Croce (1943). Στην περίοδο αυτή ανήκει η φιλία και συνεργασία του με τους Φεντερίκο Φελίνι και Αλντό Φαμπρίτσι. Το φασιστικό καθεστώς κατέρρευσε το 1943 και μόλις δύο μήνες μετά την απελευθέρωση της Ρώμης (4 Ιουνίου, 1944), ο Ροσελίνι ετοίμαζε ήδη την αντιφασιστική ταινία Roma Citta aperta (Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη, 1945). Ο Φελίνι βοήθησε στο σενάριο και ο Φαμπρίτσι έπαιξε το ρόλο του ιερέα, ενώ παραγωγός ήταν ο ίδιος ο Ροσελίνι. Η δραματική ταινία έγινε απευθείας επιτυχία. Ο Ροσελίνι είχε αρχίσει τώρα τη λεγόμενη «Νεορεαλιστική τριλογία» του, ο δεύτερος τίτλος της οποίας ήταν Paisa (1946), με μη επαγγελματίες ηθοποιούς, και η τρίτη, Germany, Year Zero (1948), χρηματοδοτούμενη από έναν Γάλλο παραγωγό, γυρίστηκε στο γαλλικό τομέα του Βερολίνου.
Μετά την «Νεορεαλιστική Τριλογία» του, ο Ροσελίνι έγινε παραγωγός δύο ταινιών οι οποίες τώρα κατατάσσονται ως «Μεταβατικές ταινίες»: L'Amore (1948), με την Άννα Μανιάνι και La macchina ammazzacattivi (1952), πάνω στην ικανότητα του κινηματογράφου να απεικονίζει την πραγματικότητα και την αλήθεια (ανακαλώντας την Commedia dell'Arte).
Το 1948 λαμβάνει μια επιστολή από την ηθοποιό Ίνγκριντ Μπέργκμαν για προτεινόμενη συνεργασία. Με την επιστολή αυτή άρχισε μια από τις πιο γνωστές ιστορίες αγάπης στην ιστορία του κινηματογράφου, με την Μπέργκμαν και τον Ροσελίνι στο απόγειο της καριέρας τους. Η πρώτη συνεργασία τους ήταν η ταινία Στρόμπολι (1950) (στο ομώνυμο νησί, του οποίου το ηφαίστειο εξερράγη και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων). Η σχέση μεταξύ τους προκάλεσε μεγάλο σκάνδαλο (η Μπέργκμαν και ο Ροσελίνι ήταν και οι δύο παντρεμένοι). Το σκάνδαλο εντάθηκε όταν η Μπέργκμαν έμεινε έγκυος με το παιδί του. Οι δυό τους απέκτησαν άλλα δύο παιδιά, την Ιζαμπέλα Ροσελίνι (ηθοποιός και μοντέλο) και τη δίδυμή της, Ίνγκριντ Ιζότα. Ευρώπη '51 (1952), Εμείς οι γυναίκες (1953), Ταξίδι στην Ιταλία (1953), Ο φόβος (1954) και Ιωάννα της Λωρραίνης (1954) ήταν οι υπόλοιπες ταινίες που γύρισαν μαζί.
Το 1957, ο Τζαβαχάρλαλ Νέρου, ο Ινδός πρωθυπουργός εκείνης της εποχής, τον προσκάλεσε στην Ινδία για να κάνει το ντοκιμαντέρ Ινδία και να προσδώσει κάποια πνοή στο παραδαρμένο Ινδικό Τμήμα Ταινιών. Αν και παντρεμένος με την Μπέργκμαν, προχώρησε σε σχέση με την Σονάλι Ντας Γκούπτα, σεναριογράφο, η οποία συμμετείχε στη δημιουργία της ταινίας. Δεδομένου του κλίματος της δεκαετίας του 1950, το γεγονός αυτό οδήγησε σε τεράστιο σκάνδαλο τόσο στην Ινδία όσο και το Χόλυγουντ. Ο Νέρου αναγκάστηκε να ζητήσει στον Ροσελίνι να φύγει. Μετά απ’ αυτό, Μπέργκμαν και Ροσελίνι χωρίζουν.
Ο Ροσελίνι παντρεύτηκε με τη Σονάλι το 1957 και απέκτησαν μαζί μια κόρη, τη Ραφαέλα Ροσελίνι (γεν. 1958).
Το 1961 ο Ροσελίνι επισκέφθηκε την Αθήνα για να προλογίσει την ταινία του Ινδία στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Εθνογραφικού και Κοινωνιολογικού Κινηματογράφου.
Το 1971, το Πανεπιστήμιο Ράις στο Χιούστον, Τέξας, τον καλεί να συμβάλει στη δημιουργία ενός Κέντρου πολυμέσων. Το 1973, προσκαλείται να διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ στο Νιου Χέιβεν, Κονέκτικατ, όπου δίδαξε για ένα εξάμηνο το μάθημα με τίτλο «Η θεμελιώδης εικόνα». Απεβίωσε σε ηλικία 71 ετών (1977).
Οι ταινίες του Ροσελίνι μετά τις νεορεαλιστικές δημιουργίες του- ιδιαίτερα αυτές με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν – ήταν εμπορικά ανεπιτυχείς. Για τους κριτικούς των Cahiers du Cinema γενικότερα και του Αντρέ Μπαζέν, τον Φρανσουά Τριφό και του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, ειδικότερα, η επιρροή του Ροσελίνι στη Γαλλία ήταν καθοριστική για τη δημιουργία της Νουβέλ Βαγκ (Nouvelle Vague) ώστε να θεωρείται «ο πατέρας του γαλλικού Νέου Κύματος».

Φιλμογραφία
• Prelude a l'apres-midi d'un faune (1937)
• La Fossa degli angeli
• Luciano Serra pilota (1938)
• La Vispa Teresa (1939)
• Il Tacchino prepotente (1939)
• Fantasia sottomarina (1940)
• Il Ruscello di Ripasottile
• Un Pilota ritorna (1942)
• La nave bianca (1942)
• L'Uomo dalla Croce (1943)
• Rome, Open City (1945)- Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη
• Desiderio (1946)
• Paisa (1946) – Αυτοί που μείναν ζωντανοί
• L'Amore (segments: "Il Miracolo" and "Una voce umana") (1948)
• Germany, Year Zero (1948) – Γερμανία Ώρα Μηδέν
• L'Invasore (1949)
• Stromboli terra di Dio (1950) -Στρόμπολι
• Francesco, giullare di Dio (1950)- Φραγκίσκος, ο γελωτοποιός του Θεού
• Medico condotto (1952)
• Les Sept peches capitaux (segment: "Envie, L'Envy") (1952)
• La macchina ammazzacattivi (1952)
• Europa '51 (1952) – Ευρώπη ’51
• Siamo donne (segment: "Ingrid Bergman") (1953)- Εμείς οι Γυναίκες
• Amori di mezzo secolo (segment: "Napoli 1943") (1954)
• Dov'e la liberta ... ? (1954)
• Viaggio in Italia (1954) – Ταξίδι στην Ιταλία
• La Paura (1954) - Ο φόβος
• Giovanna d'Arco al rogo (1954) – Ζαν Ντ’ Αρκ
• India: Matri Bhumi (1959)
• Il generale Della Rovere (1959)
• Era Notte a Roma (1960)
• Viva l'Italia! (1961)
• Vanina Vanini (1961)
• Uno sguardo dal ponte (1961)
• Anima nera (1962)
• Benito Mussolini (1962)
• Ro.Go.Pa.G. (segment: "Illibatezza") (1963)
• Les Carabiniers (1963)
• The Taking of Power by Louis XIV (1966)
• Da Gerusalemme a Damasco (1970)
• Rice University (1971)
• Intervista a Salvador Allende: La forza e la ragione (1971)
• Agostino d'Ippona (1972)
• Concerto per Michelangelo (1974)
• The World Population (1974)
• Anno uno (1974)
• Il messia (1976)
• Beaubourg, centre d'art et de culture Georges Pompidou (1977)


Βραβεύσεις
Αναλυτικά οι υποψηφιότητες και οι βραβεύσεις του σκηνοθέτη στο ακόλουθο link:
http://www.imdb.com/name/nm0744023/awards