Η πανέμορφη Κρις μεγαλώνει σε μια σκληρή, παραδοσιακή, αγροτική κοινότητα γεμάτη πάθος για τη ζωή, για τον ανήσυχο Γιούαν, αλλά και την αγέρωχη όσο και σκληρή σκωτσέζικη γη στην οποία έχει αποφασίσει να μείνει παρά τις δυσκολίες. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος πλησιάζει αθόρυβα, και ο μοντέρνος κόσμος κυκλώνει σταδιακά την παραδοσιακή κοινότητα με τον πιο ασφυκτικό τρόπο. Η στωική ηρωίδα του Ντέιβις αντέχει και προσαρμόζεται σε όλες τις μεγάλες αλλαγές που τις επεφύλαξε η ζωή, απεικονίζοντας μια γυναίκα απίστευτης δύναμης που μπορεί και αντλεί κουράγιο από τη γη και τη φύση και τελικά ατενίζει το μέλλον με ελπίδα και προσμονή.  

H One from the Heart παρουσιάζει τη νέα ταινία του σπουδαίου Βρετανού σκηνοθέτη Τέρενς Ντέιβις, Ένα Τραγούδι για το Ηλιοβασίλεμα. Ο Βρετανός δημιουργός επιστρέφει μετά από τις κλασικές πια ταινίες του Distant Voices Still Lives, The Long Day Closes, αλλά και τις πιο πρόσφατες Το Βαθύ Μπλε του Έρωτα (Deep Blue Sea) & To Τίμημα της Αγάπης (House of Mirth) με ένα αριστουργηματικό κομψοτέχνημα, ύμνο στη αέναη δύναμη της φύσης, αλλά και της αντοχής του ανθρώπου απέναντι στο πέρασμα του χρόνου και την Ιστορία. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ του Τορόντο, συνέχισε με την ευρωπαϊκή πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, ενώ προβλήθηκε και στα Φεστιβάλ του Λονδίνου, της Στοκχόλμης και του Τορίνο ανάμεσα σε άλλα πριν βγει με μεγάλη επιτυχία και διθυραμβικές κριτικές στις βρετανικές αίθουσες στα μέσα του περασμένου Δεκεμβρίου. Στην ταινία πρωταγωνιστεί η ανερχόμενη Άγκνες Ντέιν σε μια μοναδική ερμηνεία, ενώ την πλαισιώνουν επάξια ο πάντα σπουδαίος Πίτερ Μούλαν και ο Κέβιν Γκάθρι.

Η ταινία Ένα τραγούδι για το Ηλιοβασίλεμα συνιστά ένα χαμηλότονο έπος ελπίδας, τραγωδίας και έρωτα λίγο πριν τον Μεγάλο Πόλεμο, τη στιγμή που η προσωπική μοίρα συναντιέται στο αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου με το μεγαλύτερο σχέδιο της Ιστορίας όπως συχνά συμβαίνει και στις δημιουργίες του δικού μας Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ο Ντέιβις ολοκληρώνει εδώ ένα έργο ζωής, την κινηματογραφική μεταφορά ενός αγαπημένου του κλασικού σκωτσέζικου μυθιστορήματος του Λιούις Γκράσικ Γκίμπον, κοιταγμένη με το δικό του σκληρό ποιητικό ρεαλισμό και έναν μεγαλοπρεπή ζωγραφικό καμβά που φέρνει στο μυαλό το φυσιολατρικό σινεμά του Τέρενς Μάλικ. Η ιστορία διαδραματίζεται στα καταλυτικά πρώτα χρόνια του εικοστού αιώνα, διατρέχοντας τις αποφάσεις που πρέπει να πάρει μια νέα γυναίκα που πασχίζει για την προσωπική της ελευθερία και ευτυχία σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον, αντικατοπτρίζοντας παράλληλα τη διαμάχη ανάμεσα στην παράδοση και την αλλαγή, μιας σύγκρουσης που συνεχίζει να μας αφορά διαχρονικά.

Η ταινία Ένα τραγούδι για το Ηλιοβασίλεμα είναι ταυτόχρονα επική σε κλίμακα και μαζί βαθιά προσωπική και γνήσια ρομαντική μέσα από τη μοναδική ποιητική όσο και ρεαλιστική ματιά του Τέρενς Ντέιβις. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλες οι εξωτερικές σκηνές της ταινίας γυρίστηκαν σε 65mm δίνοντας στα τοπία μια απίστευτη ομορφιά και ζωγραφική λεπτομέρεια, κάνοντας την ταινία ιδανική για τη μεγάλη οθόνη.

Όπως σημειώνει και ο σκηνοθέτης: «Η Κρις Γκάθρι έχει μια βαθύτερη διορατικότητα, μια έμφυτη σοφία. Η Κρις τραγουδάει το Τραγούδι της Γης για την ανθρωπότητα, μια ραψωδία για όλους εμάς, καθώς χαρτογραφεί τον αιώνιο κύκλο της γέννησης, του γάμου και του θανάτου. Καθώς το τραγούδι εξερευνά τα διαχρονικά μυστήρια της γης, της εστίας και της οικογένειας, με αυτό το τελευταίο να αποτελεί το μεγαλύτερο από όλα τα μυστήρια. Γιατί η οικογένεια περιλαμβάνει τις μεγαλύτερες χαρές και τους πιο ενδομύχους φόβους μας. Το βιβλίο είναι διαποτισμένο με μια λυρική μελαγχολία, έναν ήσυχο θρήνο για το μυστήριο της ζωής. Γιατί η ζωή είναι ένα μυστήριο κλεισμένο σε ένα αίνιγμα. Πώς μπορούμε να αντέξουμε το χρόνο ή να δαμάσουμε τη φύση; Δεν μπορούμε παρά να υπομένουμε. Στο τέλος της εργασίας μια παρέλαση μνήμης και μια τελετή λαμβάνει χώρα σε μια προσπάθεια να θεραπεύσει όλα τα βάσανα. Στο τέλος ο χρόνος και η γη διαρκούν αέναα πέρα από τον πόλεμο, πέρα από τον ανθρώπινο πόνο, πέρα από την ίδια τη ζωή. Είναι μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί».

Έγραψαν για την ταινία

«Με τον εξαιρετικό έλεγχο της κάμερας, συχνά μένοντας στους χαρακτήρες σε στιγμές σιωπηλής αναμονής, και σε άλλες περιπτώσεις διαγράφοντας πλήρεις κύκλους για να μας αιχμαλωτίσει στην ολότητα του περιβάλλοντος, ο Ντέιβις σκηνοθετεί την πιο εκλεπτυσμένη ιστορία γυναικείας ενηλικίωσης που έχουμε δει στον κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια». The Playlist/Indiewire, Nikola Grozdanovic

«Ο τίτλος είναι τέλειος: Η μεταφορά του κλασικού μυθιστορήματος του Λιούις Γκράσικ Γκίμπον (1932) για τη ζωή στη σκωτσέζικη εξοχή από τον σκηνοθέτη της ταινίας Distant Voices, Still Lives, είναι σαν ένα οικείο παλιό τραγούδι, μια παθιασμένη μπαλάντα έρωτα και σπαραγμού, τραγουδισμένου με πάθος και δύναμη».

«Όπως το φως του ήλιου μετά από μια μεγάλη βροχή, η ζωή της Κρις μεταμορφώνεται και η ταινία μαζί της, καθώς αυτό που αρχικά φαινόταν σαν μια στενάχωρη και ζοφερή εμπειρία, ξαφνικά λάμπει από χαρά και γλύκα. Η αγάπη του Ντέιβις για τους χαρακτήρες του είναι αδύνατο να κρυφτεί: μια σκηνή φλερτ μεταξύ της Κρις και του Γιούαν, καθώς ένα κοπάδι από πρόβατα τους περικυκλώνει είναι απίστευτα όμορφη. Η δουλειά του διευθυντή φωτογραφίας Μάικλ ΜακΝτόναχιου στα τοπία είναι μαγευτική, θυμίζοντας τη δουλειά του Νίκολας Ρεγκ στο Μακριά από το Αγριεμένο Πλήθος του 1967, μια ταινία με την οποία το Ένα Τραγούδι για το Ηλιοβασίλεμα μοιράζεται αρκετά στοιχεία». Tom Huddleston, TimeOut

«Στο Ένα τραγούδι για το Ηλιοβασίλεμα, ο Τέρενς Ντέιβις αναλαμβάνει τη διασκευή ενός από τα πιο σπουδαία έργα της Σκωτσέζικης λογοτεχνίας, που δεν είναι τόσο γνωστά εκτός της Βρετανίας. Όπως ήταν αναμενόμενο, έχουμε ένα μοναδικής δύναμης αποτέλεσμα όπου το δράμα συναγωνίζεται την επιδεξιότητα της σύνθεσης και των χρωμάτων. Η απεικόνιση των προσώπων από τον διευθυντή φωτογραφίας Μάικλ ΜακΝτόναχιου αποτελεί την κινηματογραφική εκδοχή των ομαδικών πορτρέτων της Αναγέννησης, με κάθε πρόσωπο μια ξεχωριστή μελέτη της ανθρώπινης έκφρασης.

Η Άγκνες Ντέιν, πρώην μοντέλο, δίνει μια δυναμική ερμηνεία ως μια γυναίκα που ισορροπεί ανάμεσα στην ελευθερία και την αυτοθυσία και στη συνέχεια παντρεύεται έναν αδύναμο άνθρωπο που φαίνεται αρχικά να έχει ένα δυνατό χαρακτήρα. Ο Κέβιν Γκάθρι, ως Γιούαν, διαπρέπει σε έναν μη κολακευτικό ρόλο σαν ένας δειλός που αντιδρά βίαια για να αποφύγει να τον αποκαλέσουν έτσι. Και ο Πίτερ Μούλαν ενσαρκώνει τον αυστηρό Προτεσταντισμό και την σκληρότητα της Παλαιάς Διαθήκης, με την ταιριαστή έκφραση και τα λευκά γένια». David D’Arcy, Screen

«Πρόκειται για έναν σπάνιο σκηνοθέτη που τολμά να αγκαλιάσει τους αργούς, στοχαστικούς ρυθμούς ενός κλασικού μυθιστορήματος, χωρίς να νιώθει την ανάγκη να το εκμοντερνίσει, αλλά χρησιμοποιεί τον μετρημένο ρυθμό για να ξεδιπλώσει το ποιητικό όραμά του». Deborah Young, Hollywood Reporter

«Γυρισμένη με τη μεγαλοπρέπεια των 65mm, τα τοπία είναι υπέροχα, όπως είναι και το πρόσωπο της ανερχόμενης Άγκνες Ντέιν στο ρόλο της σκληραγωγημένης Σκωτσέζας ηρωίδας Κρις Γκάθρι». Peter Debruge, Variety

«Αυτό που «τραγουδάει» πεντακάθαρα είναι η συναρπαστική φωτογραφία του Μάικλ ΜακΝτόναχιου, ένα πειστικό μείγμα φιλμ 65mm και ψηφιακής φωτογραφίας, που μας μεταφέρει από τα σκοτεινά εσωτερικά, φωτισμένα με κεριά, σε φωτεινά χρυσά λιβάδια και σε συννεφιασμένους ουρανούς. Καθώς η κάμερα κυλάει σε ειδυλλιακά τοπία θυμίζει το έργο του Τέρενς Μάλικ. Σε άλλα σημεία αντικρίζουμε την επιρροή του Βερμέερ, καθώς οικογένειες συζητούν στο ημίφως, ζωγραφικές συνθέσεις καθορισμένες από την προσοχή ενός καλλιτέχνη στη λεπτομέρεια». Mark Kermode, The Guardian