Στο “oggi”, μεταφερόμαστε κυριολεκτικά στο «σήμερα». Και το σήμερα είναι το 2006, η χρονιά της επιτυχίας του πρώτου φιλμ αλλά και της κατάκτησης του Παγκοσμίου Ποδοσφαιρικού Κυπέλλου από την Εθνική Ομάδα της Ιταλίας, την Squadra Azzurra, των tifosi, όχι μόνο της Ιταλίας αλλά και των διεθνών φανατικών οπαδών της Εθνικής Ιταλικής Ποδοσφαιρικής Ομάδας. Και θα ξαναζήσουμε τις φάσεις εκείνης της αποθέωσης, τις οποίες εντάσσει πολύ έξυπνα ο σκηνοθέτης στην ιστορία Η ταινία έκανε μεγάλο σουξέ και στη Γαλλία, παρά τις αναφορές στον τελικό του ποδοσφαίρου στον οποίο ηττήθηκε από τους Ιταλούς η Εθνική Ομάδα της Γαλλίας, κι έκαναν γαλλικό remake με τίτλο «Nos 18 ans» (τα 18 μας χρόνια) (που αναφερόταν περισσότερο στο πρώτο φιλμ). Βαπορίδη όμως δεν έβγαλαν. Αμ πως! Παναγιώτης Τιμογιαννάκης (μέλος της European Film Academy) (καλλιτεχνικός διευθυντής του «Tutto Italia»
Μετά το θρίαμβο της πρώτης ταινίας, ακριβώς σε ένα χρόνο, στο Φεβρουάριο δηλαδή του 2007, βγήκε στα σινεμά της Ιταλίας η συνέχεια, το sequel, ή ιταλιστί «il seguito» Όπου συμπτωματικά, ή «κατά τύχη κι εξεπίτηδες», η ημερομηνία που διαλέχτηκε για εκκίνηση της «συνέχειας» ήταν η 14η Φεβρουαρίου, ο Άγιος Βαλεντίνος δηλαδή. Διότι η νεολαία το είχε λατρέψει και τα ζευγαράκια το περίμεναν πως και πως. Κι η σύμπτωση(;) δεν ήθελε να βγει το φιλμ μόνο στον ίδιο μήνα μα να κάνει και την ίδια αστρονομική είσπραξη με το πρώτο φιλμ, των 12 και κάτι εκατομμυρίων δολαρίων στην ιταλική επικράτεια. Ο Νικόλας επιβάλλεται ως σταρ κι η ταινία μαζεύει διακρίσεις σε οτιδήποτε νεανικό «forum» (MTV κλπ) μέχρι και στα «Νastro d’ Argento» , τα νούμερο 2 μετά τα David di Donatello κινηματογραφικά βραβεία της Ιταλίας. Ξαναβλέπουμε τους ήρωες όπως τους είχαμε γνωρίσει στο πρώτο φιλμ και τους βλέπουμε να ερμηνεύονται από τους ίδιους ηθοποιούς , με την ίδια αγωνία για τα αποτελέσματα των εξετάσεων αλλά και τα «εμπόδια» που τους βάζει το σενάριο ώστε να φτάσουν σε αυτές, εμπόδια ερωτικά, θεσμικά μέχρι και….. συγκοινωνιακά. Το ευρηματικό της υπόθεσης είναι ότι στο πρώτο φιλμ η υπόθεση διαδραματιζόταν στο 1989, και σχολίαζε νοσταλγικά, μαζί με το τέλος της εφηβείας (που αυτό σημαίνουν οι «εξετάσεις» την ιταλική Παιδεία και Κουλτούρα) και το τέλος των ‘ 80ς. Με ό, τι αυτό σήμαινε.
