Η Βοίτσιτα αναζητά την Αλίνα στο σιδηροδρομικό σταθμό μιας μικρής ρουμάνικης πόλης σε ένα λόφο. Τα κορίτσια μεγάλωσαν μαζί σε ορφανοτροφείο, και ήταν οικογένεια η μία για την άλλη. Στα 19, την Αλίνα ανέλαβε ανάδοχη οικογένεια, και αργότερα μετακόμισε για να εργαστεί στη Γερμανία. Η Βοίτσιτα βρήκε καταφύγιο σε ένα ορθόδοξο μοναστήρι κι έγινε καλόγρια. Εκεί βρήκε την οικογένεια που δεν είχε ποτέ. Η Αλίνα γυρνάει από τη Γερμανία για να φέρει πίσω μαζί της την Βοίτσιτα, τον μόνο άνθρωπο που αγαπά και που την αγάπησε σ’ αυτό τον κόσμο. Εκείνη όμως βρήκε το Θεό. Κι ο Θεός είναι ο πιο δύσκολος εραστής που μπορεί κανείς να ζηλεύει.

Βασισμένη στα μυθιστορήματα της Τατιάνα Νικουλέσκου Μπραν


Σημείωμα σκηνοθέτη

Το Πίσω από τους λόφους, ήταν για μένα αρχικά μια ταινία για την αγάπη και την ελεύθερη βούληση. Κυρίως για το πως η αγάπη μπορεί να μετατρέψει το καλό και το κακό σε πολύ σχετικές έννοιες. Κάποια από τα μεγαλύτερα λάθη στον κόσμο αυτό, έχουν γίνει στο όνομα της πίστης, και με την απόλυτη πεποίθηση ότι γινόντουσαν για καλό σκοπό.
Η ταινία επίσης αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο τρόπο βίωσης της θρησκείας. Πάντα με απασχολούσε ιδιαίτερα το γεγονός, στο πόση προσοχή δίνουν οι πιστοί στις συνήθειες και τους κανόνες που τους επιβάλλει η θρησκεία τους, και πόσο λίγη στην εφαρμογή της ουσίας και της σοφίας του χριστιανισμού στην καθημερινότητα τους.
Κατά την προετοιμασία μου για την ταινία, μελέτησα πολύ προσεχτικά τη λίστα των αμαρτιών από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Είναι αρκετές (464), και διαβάζοντας τες, δε μπορείς παρά να αναρωτιέσαι ένα σωρό πράγματα. Ωστόσο, υπάρχει ένα αμάρτημα που δεν είναι στη λίστα, και το οποίο είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα για τα οποία μιλάει η ταινία: η αδιαφορία. Ίσως δεν είναι αμαρτία, εφόσον δεν προβλέπεται. Αλλά τί είναι; Είναι επικίνδυνη ή όχι; Στην ταινία επίσης, καταπιανόμαστε με τους τρόπους που μπορεί το κακό να χειραγωγήσει τους ανθρώπους, και τους πανούργους τρόπους που μπορεί να εκδηλωθεί. Αναρωτιέμαι αν η αδιαφορία είναι ένας από αυτούς.
Κατά βάθος, ελπίζω ότι το Πίσω από τους λόφους, μιλά για τις εναλλακτικές και τις επιλογές στη ζωή που προκύπτουν από την εκπαίδευση ή την έλλειψη της, και για το πόσα πράγματα στη ζωή προέρχονται από πράγματα που δε μπορείς να επηρεάσεις ή για τα οποία δεν είσαι υπεύθυνος: που γεννήθηκες, από ποιόν και σε ποια κοινωνία.
Η ταινία επίσης, αναφέρεται και σε μια περιοχή του κόσμου, όπως πολλές άλλες, όπου η πολύχρονη έκθεση σε δυστυχίες και φρικαλεότητες, έχουν οδηγήσει τους ανθρώπους σε μια αδιαφορία απέναντι στα φυσιολογικά ερεθίσματα. Δεν είναι απαραίτητα ευθύνη τους, είναι ένας βασικός μηχανισμός επιβίωσης, που βιώνεται όμως ως έξτρα φορτίο, για εκείνους που είναι ακόμη ζωντανοί ανάμεσα τους.
Κριστιάν Μουνγκίου, 2012