Ο Άντζεϊ Κμίτιτς, αφού απόκτησε τιμές και δόξα στο πεδίο της μάχης, έρχεται στο εξοχικό των Μπιλέβιτς για να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία του μέντορα και προστάτη του: να γίνει δικαιούχος κληρονόμος του, ζητώντας το χέρι της εγγονής του Αλεξάνδρας (Ολένκα για τους δικούς της). Ωστόσο ο οξύθυμος χαρακτήρας του Κμίτιτς και οι άξεστοι, καβγατζήδες σύντροφοί του, τον βάζουν σε μπελάδες. Για να εκδικηθεί τη δολοφονία των αξιωματικών του, που σκοτώθηκαν σε κάποια συμπλοκή με τους ντόπιους σε μία ταβέρνα, βάζει φωτιά στο γειτονικό κτήμα... Και την ίδια στιγμή πάνω από την Πολωνική αυτοκρατορία εμφανίζεται η απειλή της εισβολής του στρατού του Σουηδού βασιλιά Καρόλου Γουσταύου...
Ο Κμίτιτς είναι ένας άνθρωπος του πολέμου. Εμπλέκεται στον πόλεμο εν μέρει τυχαία, εν μέρει λόγω συνθηκών, κυρίως όμως επειδή τον έμπλεξε εκείνος, τον οποίον ο ίδιος θεωρούσε αυθεντία και υπόδειγμα ηθικής. 'Ομως η ζωή αποκαθιστά τη δικαιοσύνη, δίνοντας την ευκαιρία να επανορθώσει σε εκείνον, που έχει αγνές προθέσεις και σε εκείνον που είναι πρόθυμος να κάνει άθλους για την καρδιά μιας γυναίκας και για την Πατρίδα. Η Ολένκα στην ουσία είναι η προσωποποίηση της Πολωνίας προσπαθώντας να κερδίσει τον έρωτά της, ο ήρωας τελικά θα σώσει την Πατρίδα του, θα κερδίσει την ειρήνη και τη δυνατότητα για μια νέα ζωή και θα αποκαταστήσει το καλό του όνομα. Ο νους και η καρδιά θα τον βοηθήσουν να τα βγάλει πέρα σε μία δύσκολη κατάσταση, όπου αρχικά δεν ξεχωρίζεις τον γνήσιο πατριώτη από τον καιροσκόπο. Ο βασιλιάς θα επιδείξει σοφία, όταν θα δείξει εμπιστοσύνη στον ήρωα και θα του απονείμει τις δέουσες τιμές. 

Η «Πλημμύρα» είναι μια ταινία, που δείχνει τον πόλεμο σε όλες του τις εκφάνσεις.

Πόλεμος κατά του εισβολέα εχθρού και πόλεμος κατά του μικρού «εγώ», στον οποίον δεν βγαίνουν όλοι νικητές. Ο πόλεμος γεννάει τους ήρωες, αλλά και τους προδότες («Πόλεμος – πατήρ πάντων», είχε πει ο Ηράκλειτος πολλούς αιώνες πριν). Ανατρέπει τα στερεότυπα και φανερώνει την αληθινή ουσία και τις αξίες του καθενός. Ο πόλεμος φέρει σύγχυση, θολώνοντας το νου των ανθρώπων και περιπλέκοντας τα δυσδιάκριτα πλέον όρια μεταξύ καλού και κακού. Φέρνει τη φωτιά και τον όλεθρο, ως αδιάφορος θεριστής θερίζει και τον άδικο και τον δίκαιο. Εκεί όμως, όπου υπάρχει η Αγάπη, ο Πόλεμος χάνει την ισχύ του. Η αγνή αγάπη του ήρωα για την Ολένκα θα τον ανυψώσει στο βάθρο της αιώνιας δόξας, αφού θα υμνηθεί από πολλές γενιές των συμπατριωτών του – χάρη στην επιδέξια πένα του Σενκέβιτς και στο σκηνοθετικό ταλέντο του Χόφμαν. Θα περάσει από φωτιά και σπαθί, από βασανιστήρια και αιχμαλωσία. Θα ξεπλύνει τη ντροπή με το ίδιο του το αίμα – για να μπορεί να την ξανακοιτάξει στα μάτια, Εκείνην, που τόσο αγάπησε. Ο πρωταγωνιστής θα βρει στο τέλος, ως κάθε τραγικός ήρωας, την κάθαρση – τη λύτρωσή του. Και το όνομα αυτής – Αγάπη.

Η ταινία εξελίσσεται τον 17ο αιώνα κατά τη διάρκεια της σουηδικής εισβολή κατά της πολωνικής-λιθουανικής Κοινοπολιτείας τα έτη 1655-1658, που είναι γνωστή ως Η Πλημμύρα η οποία τελικά ματαιώθηκε από τις πολωνικές- λιθουανικές δυνάμεις. Ωστόσο, το ένα τέταρτο του πληθυσμού της πολωνικής- λιθουανικής Κοινοπολιτείας έχασαν τη ζωή τους μέσα από τον πόλεμο και την πανούκλα, και η οικονομία της χώρας καταστράφηκε. Ο 'Αντζεϊ Κμίτιτς, αφού απόκτησε τιμές και δόξα στο πεδίο της μάχης, έρχεται
στο εξοχικό των Μπιλέβιτς για να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία του μέντορα και προστάτη του: να γίνει δικαιούχος κληρονόμος του, ζητώντας το χέρι της εγγονής του Αλεξάνδρας (Ολένκα για τους δικούς της). Ωστόσο ο οξύθυμος χαρακτήρας του Κμίτιτς και οι άξεστοι, καβγατζήδες σύντροφοί του, τον βάζουν σε μπελάδες. Για να εκδικηθεί τη δολοφονία των αξιωματικών του, που σκοτώθηκαν σε κάποια συμπλοκή με τους ντόπιους σε μία ταβέρνα, βάζει φωτιά στο γειτονικό κτήμα...Και την ίδια στιγμή πάνω από την Πολωνική αυτοκρατορία εμφανίζεται η απειλή της εισβολής του στρατού του Σουηδού βασιλιά Καρόλου Γουσταύου....

Ο Κμίτιτς είναι ένας άνθρωπος του πολέμου. Εμπλέκεται στον πόλεμο εν μέρει τυχαία, εν μέρει λόγω συνθηκών, κυρίως όμως επειδή τον έμπλεξε εκείνος, τον οποίον ο ίδιος θεωρούσε αυθεντία και υπόδειγμα ηθικής. 'Όμως η ζωή αποκαθιστά τη δικαιοσύνη, δίνοντας την ευκαιρία να επανορθώσει σε εκείνον, που έχει αγνές προθέσεις και σε εκείνον που είναι πρόθυμος να κάνει άθλους για την καρδιά μιας γυναίκας και για την Πατρίδα. Η Ολένκα στην ουσία είναι η προσωποποίηση της Πολωνίας προσπαθώντας να κερδίσει τον έρωτά της, ο ήρωας τελικά θα σώσει την Πατρίδα του, θα κερδίσει την ειρήνη και τη δυνατότητα για μια νέα ζωή και θα αποκαταστήσει το καλό του όνομα. 
Ο νους και η καρδιά θα τον βοηθήσουν να τα βγάλει πέρα σε μία δύσκολη κατάσταση, όπου αρχικά δεν ξεχωρίζεις τον γνήσιο πατριώτη από τον καιροσκόπο. Ο βασιλιάς θα επιδείξει σοφία, όταν θα δείξει εμπιστοσύνη στον ήρωα και θα του απονείμει τις δέουσες τιμές. 

Restoration version ΤΟΥ “POTOP REDIVIVUS - Η ΠΛΗΜΜΥΡΑ

Πριν από λίγα χρόνια αποφάσισαν να ψηφιοποιήσουν τα αρνητικά της ταινίας και να την αποκαταστήσουν πλήρως. Το Πολωνικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου εξέφρασε την επιθυμία του να αποκαταστήσει τα χρώματα και τον ήχο, και να καθαρίσει το φιλμ των 35μμ. Η ομάδα, που ανέλαβε αυτό το έργο (σε συνεργασία με τον οπερατέρ του «ΡΟΤΟΡ» Γιέρζι Βούϊτσικ) πέτυχε εκπληκτικά αποτελέσματα. Το αποχρωματισμένο από τον χρόνο φιλμ, χάρη στους επιδέξιους ειδικούς και τις νέες ψηφιακές τεχνολογίες, απόκτησε εξαιρετικά χρώματα κι άρχισε να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρουσα από πολλά σύγχρονα block-busters. Ο Γιέρζι Χόφμαν εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από το αποτέλεσμα, που έλαβε μια απροσδόκητη απόφαση: να μεταφέρει την ταινία στην μεγάλη οθόνη για τον σύγχρονο θεατή. Να «φρεσκάρει» την ταινία, να την κάνει περισσότερο δυναμική. Πήρε λοιπόν γι’ αυτή τη δουλειά τον νεαρό μεν, έμπειρο δε οπερατέρ Μάρτιν Μπαστκόφσκι, με τον οποίο είχε συνεργαστεί σε αρκετές από τις τελευταίες του ταινίες.

Ο στόχος, που έθεσε ο Χόφμαν, ήταν αρκετά ακραίος. Αποφάσισε να αφαιρέσει από την ταινία ένα μεγάλο μέρος του υλικού, για να φτιάξει μια σύγχρονη, δυναμική ταινία. Ο Μπασκόφσκι έκοψε πάνω από 2 ώρες από την πρωτότυπη έκδοση. Πολλές σκηνές άλλαξαν, και πολλά γεγονότα αφαιρέθηκαν, αλλά όσο παράξενο κι αν φαίνεται η νέα έκδοση διατήρησε όλη τη μαγεία, την ατμόσφαιρα και το πάθος της πρώτης ταινίας. Η ταινία ονομάστηκε «Πλημμύρα. Η Επιστροφή», και προβλήθηκε στην Πολωνία 40 
χρόνια μετά την πρώτη εκδοχή. Κριτικοί και θεατές υποδέχτηκαν πολύ θερμά την «Επιστροφή», ο δε πρωταγωνιστής Ντάνιελ Ολμπρίχσκι δήλωσε μετά την πρεμιέρα, ότι δεν είχε χειροκροτηθεί τόσο πολύ ούτε στην πρώτη πρεμιέρα του «ΡΟΤΟΡ».

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Ο Γιέρζι Χόφμαν ρίσκαρε πολύ να μπερδέψει τον θεατή, προτείνοντας στον Ντανιέλ Ολμπρίχσκι τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην κινηματογραφική μεταφορά του επικού μυθιστορήματος του Γκένριχ Σενκέβιτς. Το γεγονός, ότι πρώτα γυρίστηκε το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας με τον Ολμπρίχσκι στον ρόλο του Τουγκάι Μπεγιέβιτς δεν βοηθούσε και πολύ την κατάσταση. Σε συνδυασμό με το εξαιρετικό στάτους της ταινίας και του τεράστιου κόστους της (μιλάμε για 100.000.000 ζλότι!), ο Τύπος βρήκε την τέλεια αφορμή να ανοίξει μέτωπο κατά της παραγωγής γενικά και της υποψηφιότητας του Ομπρίχσκι για τον ρόλο του Κμίτιτς ειδικότερα. Η κατάσταση περιπλεκόταν ακόμα περισσότερο, αφού οι γνωστοί πλέον από το τρίτο μέρος της επικής τριλογίας ηθοποιοί θα υποδύονταν τους ίδιους χαρακτήρες (μεταξύ αυτών και ο Ταντέους Λομνίτσκι!). Ο Χόφμαν δεχόταν τα πυρά των κριτικών με αδιαφορία, εμμένοντας στην επιλογή του. Ο ίδιος όμως ο Ολμπρίχσκι έκανε πίσω, φοβούμενος την γενική κατακραυγή, και ο Χόφμαν χρειάστηκε να καταβάλλει απίστευτες προσπάθειες, για να τον πείσει τελικά να δεχτεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε το αλάνθαστο της επιλογής του σκηνοθέτη. Ο Ολμπρίχσκι για άλλη μια φορά απέδειξε ότι είναι λαμπρός αστέρας της υποκριτικής, ικανός να προσκολλάει στη δουλειά του το βλέμμα του έκπληκτου θεατή, ο οποίος λησμονεί εντελώς όχι μόνο τον μοχθηρό, παραδομένο στα πάθη Τουγκάι Μπεγιέβιτς, αλλά και άλλους αρνητικούς ήρωες που είχε παίξει ως τότε ο Ολμπρίχσκι. Ο ρόλος του Κμίτιτς χαρακτηρίστηκε από πολλούς κριτικούς ως το «καλλιτεχνικό Έβερεστ» του ηθοποιού. Αλλά και η όλη σκηνοθεσία του Χόφμαν τον ανέδειξε σε απόλυτο πρωταθλητή του εθνικού box-office.

Ο Σοβιετικός κινηματογραφικός χώρος συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία αυτής της ταινίας, που αγαπήθηκε σε όλο τον κόσμο (αν και έχασε το Όσκαρ από τον μαιτρ του κινηματογράφου Φεντερίκο Φελίνι και την ταινία του «Αμαρκόρντ» το 1975). Χωρίς τη συνέργεια των ρώσων σκηνοθετών, τα ονόματα των οποίων φιγουράρουν στους τίτλους με τις ευχαριστίες του Χόφμαν, η ταινία δεν θα είχε την ίδια αίγλη. Έτσι, η «Μοσφίλμ» δάνεισε στον Χόφμαν μεγάλο μέρος του εξοπλισμού, ο Σοβιετικός στρατός –το εξειδικευμένο ιππικό του, η «Μπελαρουσφίλμ» και το «Κινηματογραφικό στούντιο Ντοβζένκο» βοήθησαν να γυριστούν οι σκηνές μάχης, στις οποίες συμμετείχαν χιλιάδες κομπάρσοι. Η μονομαχία του Κμίτιτς με τον Βολοντιγιόφσκι, η απόπειρα της σύλληψης του Μπόγκουσλαβ Ράντζιβιλ, η πολιορκία του μοναστηριού Γιασνογκόρσκι, η πολιορκία του κάστρου του Γιάνους Ράντζιβιλ, και τέλος η αποφασιστική μάχη με τον εχθρικό στρατό, όπου άνθρωποι και άλογα έχουν γίνει ένα κάτω από τις ριπές των όπλων – να μερικά από τα υπερθεάματα, που περιμένουν τον θεατή! Η άποψη του Πολωνού κριτικού ταινιών Ζίγκμουντ Κολούνσκι ότι η ταινία θυμίζει χολιγουντιανές ταινίες της δεκαετίας του ’50 είναι το λιγότερο άδικη, καθώς οι μαιτρ του σοσιαλιστικού μπλοκ έχουν αποδείξει επανειλημμένα ότι το Χόλυγουντ δεν έχει το μονοπώλιο στη δημιουργία επικών ταινιών. Και το σημαντικότερο, ο Γιέρζι Χόφμαν με την ομάδα των σεναριογράφων, που τον βοήθησε στη συγγραφή του σεναρίου (στην ομάδα συμμετείχε και ο καθηγητής ιστορίας Άνταμ Κέρστεν, ως σύμβουλος) είναι κλάσεις ανώτεροι από τους αμερικανούς συναδέλφους τους, όσον αφορά στην κατανόηση του υψηλού σκοπού της τέχνης.

Ένα μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στην Σοβιετική Ένωση. Έτσι, οι πόλεις Βοντοκτί, Βολμοντοβίτσα και Λούμπιτς χτίστηκαν στα περίχωρα του Μινσκ, ενώ πολλές μάχες γυρίστηκαν κοντά στο Κίεβο και στις όχθες του Δνείπερου. Για τις ανάγκες της ταινίας παρασκευάστηκαν 23.000 κοστούμια. Η ταινία γυρίστηκε με μια κάμερα κι έναν φακό, και στο άμεμπτο αισθητικό αποτέλεσμα έπαιξε τεράστιο ρόλο ο σπουδαίος Πολωνός οπερατέρ Γιέρζι Βούϊτσικ, γνωστός από τη δουλειά του στο «Στάχτες και Διαμάντια» του Άντρεϊ Βάιντα. Το ρεκόρ πωλήσεων της ταινίας δεν το έχει σπάσει μέχρι σήμερα καμιά άλλη πολωνική ταινία, και ο Γιέρζι Χόφμαν πήρε τον τίτλο του «κλασικού» σκηνοθέτη εν ζωή. Τα γυρίσματα της ταινίας κράτησαν 500 μέρες 

ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

Λύκος με μορφή ανθρώπου, ατρόμητος τυχοδιώκτης, άγριος, ατίθασος... Περικλείει στην ψυχή του όλα τα πάθη, αλλά και όλες τις αρετές του ανθρώπινου γένους. Με ατσάλινα νεύρα, αλλά και επιπολαιότητα που αγγίζει τα όρια της τρέλας, με αισθήματα τρυφερά γι’ αυτήν που αγαπάει και με μίσος αδυσώπητο γι’ αυτόν, που του φράζει τον δρόμο, ο Κμίτιτς (Ντάνιελ Ολμπρίχσκι) είναι παιδί της εποχής του. Στην Πολωνία της σύγχυσης και της διχόνοιας, τα όρια μεταξύ καλού και κακού είναι δυσδιάκριτα. Το αδιέξοδο του Άντζεϊ Κμίτιτς είναι πρωτίστως και κυρίως ηθικό: να παραβιάσει τον όρκο υπακοής, που έδωσε σε αυτόν που θεωρούσε ευεργέτη του, ή να προδώσει την Πατρίδα του; Η αδυναμία να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα θα τον τυφλώσει. Η λάθος επιλογή θα τον βάλει σε περιπέτειες. Όταν διαλυθούν και τα τελευταία σκοτάδια του ψεύδους, ο Κμίτιτς θα αναγκαστεί να πορευτεί με άλλο όνομα` θα γίνει ο Μπαμπίνιτς, για να αποκαταστήσει το καλό όνομα του Κμίτιτς.

Ο Ντάνιελ Ολμπρίχσκι δέχτηκε να παίξει τον ρόλο του Κμίτιτς μετά από πολλές πιέσεις εκ μέρους του Χόφμαν. Όπως έλεγε αργότερα ο ηθοποιός, «Ο Χόφμαν είναι ο μόνος άνθρωπος, που μπορούσε να με πείσει να παίξω αυτόν τον ρόλο». Εκείνη την περίοδο ο Ολμπρίχσκι ήταν ήδη γνωστός ηθοποιός στην πατρίδα του, έχοντας παίξει σε αρκετές ταινίες του Βάιντα, όμως δεν είχε φτάσει ακόμα στον κολοφώνα της δόξας του. Με τον ρόλο του Κμίτιτς, ο Ολμπρίχσκι δημιούργησε μια εικόνα, που ξεπερνούσε τα στερεότυπα. Ο ήρωας του είναι πειστικός και ειλικρινής στις αντιφάσεις του. Από πολεμοχαρή καβγατζή, ο ηθοποιός κατάφερε να μετατρέψει τον Κμίτιτς σε έναν τραγικό σχεδόν ήρωα. Για τις ανάγκες της ταινίας, ο ηθοποιός κυριολεκτικά έφτυσε αίμα, αφού αναγκάστηκε να μάθει να χειρίζεται στην εντέλεια το σπαθί και να εκπαιδευτεί στην ιππασία. «Ήξερα, ότι έπρεπε να είμαι σε άριστη φυσική κατάσταση, γιατί ο θεατής γνώριζε από το σχολικό θρανίο αυτόν τον υπέροχο χαρακτήρα, και φυσικά περίμενε να τον δει υπέροχο στην οθόνη. Έπρεπε να γυμνάσω το σώμα μου, να ιππεύω και να μάθω ξιφασκία», διηγούταν αργότερα ο Ολμπρίχσκι.

Αξίζει όμως να σταθούμε και στους άλλους χαρακτήρες της πολωνικής υπερπαραγωγής. Ο Συνταγματάρχης Βολοντογιόφσκι (Tadeucz Lomnicki) είναι ο σκυθρωπός άγγελος, πολεμιστής του Καλού και του Φωτός, ένας ιππότης που λες και ξεπήδησε από κάποιο μεσαιωνικό μυθιστόρημα. Στέκει στο πλευρό του ατίθασου Κμίτιτς, τον νουθετεί στις δυσκολίες και γίνεται η φωνή της συνείδησής του, όταν εκείνη, η Ολένκα, βρίσκεται μακριά. Ο σύντροφος του Βολοντογιόφσκι (το «έρμαιό» του), ο Ζαγκλόμπα (Kazimiercz Wichniarz), θυμίζει πολωνικό στοιχειό, πονηρό, καυχησιάρικο, φιλοχρήματο, αλλά παράλληλα αγαθό και κωμικό. Ο Σορόκα (Ryszard Filipski) είναι ο πιστός ακόλουθος του Κμίτιτς. Ολιγομίλητος, σοβαρός και αφοσιωμένος, είναι αυτός που θα φέρει τον αφέντη του ετοιμοθάνατο στο Λούμπιτς. Είναι αυτός, που θα του πει «Αφού ρισκάρετε εσείς το κεφάλι σου, γιατί εμείς να λυπηθούμε τα δικά μας;» - και θα το εννοεί. Ο Κιέμλιτς (Franciszek Pieczka) είναι στρατιώτης του Κμίτιτς και προσωπικός «χειρούργος» του, πονηρός, φιλοχρήματος και ασταθής. Θα προξενήσει ανάμεικτα συναισθήματα στον θεατή, κι σίγουρα θα εντυπωσιάσει. Η λίστα των ηθοποιών όμως είναι πολύ μεγάλη, για να μνημονευθούν όλοι εδώ – αν και όλοι τους αξίζουν συγχαρητήρια για την ερμηνεία τους. Αφήνουμε στην κρίση του θεατή να αξιολογήσει τον καθένα ξεχωριστά, για να ταυτιστεί με όποιον του είναι πιο προσφιλής. Γιατί οι χαρακτήρες παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία, καλύπτοντας όλη τη γκάμα των ανθρώπινων ψυχικών γνωρισμάτων. Η ταύτιση είναι σχεδόν αναπόφευκτη, κι αυτό κάνει το ταξίδι στον χρόνο, που μας προτείνει ο Χόφμαν, ακόμα πιο μαγικό.

ΒΑΪΝΤΑ – ΧΟΦΜΑΝ: Ο ΔΙΠΡΟΣΩΠΟΣ ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΩΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Ο Χόφμαν και ο Βάιντα συνθέτουν τον διπρόσωπο θεό Ιανό του πολωνικού κινηματογράφου. Το πρόσωπο του Βάιντα είναι στραμμένο προς τα έξω: στην παγκόσμια αναγνώριση και στα Φεστιβάλ, στις ραφιναρισμένες κριτικές και στο εκλεκτό κοινό του. Η ιδιοφυία του, δικαίως αναγνωρισμένη εντός και εκτός της χώρας, διέπεται από τις ιδεολογικές του απόψεις, οι οποίες επηρεάζονται από τη ροή του χρόνου και τις ιστορικές εξελίξεις. Σκοπός του είναι να συμπορεύεται με τους τιτάνες του παγκόσμιου Κινηματογράφου, εξελίσσοντας το στυλ του και την κινηματογραφική του γλώσσα. Το πρόσωπο του Χόφμαν,

από την άλλη, στρέφεται εντός` τον ενδιαφέρει πρωτίστως και κυρίως ο Πολωνός θεατής, και η παγκόσμια φήμη που του χάρισε «Η ΠΛΗΜΜΥΡΑ» ποτέ δεν ήταν στους στόχους του, ούτε και επηρέασε την καλλιτεχνική και αισθητική προσέγγισή του. Προσεγγίζει την ιστορία με σεβασμό, δέος – θα έλεγε κανείς, αποφεύγοντας τις ιδεολογικές παγίδες και τις επικίνδυνες προεκτάσεις τους. Ο Χόφμαν είναι η ίδια η ιστορία της Πολωνίας, γεμάτη τόλμη, λαμπρότητα, εφευρετικότητα και περηφάνια. Σκοπός του είναι να αφυπνίζει στις καρδιές των συμπατριωτών του τις αναμνήσεις του παρελθόντος, παίζοντας επιδέξια στις χορδές της ψυχής και της μνήμης. Δεν διστάζει, πέρα από τα ανδραγαθήματα του πολωνικού λαού, να του υποδεικνύει και τα λάθη του. Αν οι ήρωες του Βάιντα ξεψυχούν άδοξα σε κάποια χωματερή, ή στα άδυτα των πολωνικών υπονόμων, οι ήρωες του Χόφμαν μαθαίνουν από τα λάθη τους, καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες υπερβαίνοντας το «εγώ» χάριν του «εμείς», και επιστρέφουν τελικά στο πατρικό τους σπίτι, στην αγκαλιά μιας ξανθομάλλας δέσποινας.

Στον Βάιντα, το ιππικό συντρίβεται στον θώρακα των γερμανικών τανκς (“Lotna”, 1959). Στον Χόφμαν, το ένδοξο πολωνικό ιππικό εκδιώκει τους Τεύτονες από τα πάτρια εδάφη. Ο πρωταγωνιστής του Βάιντα είναι συνήθως θλιμμένος και χαμένος. Ο κεντρικός ήρωας του Χόφμαν λάμπει με κρυστάλλινη διαύγεια, παραμένοντας πολυδιάστατος: ο εχθρός είναι μπροστά, το σπαθί είναι στο χέρι του, στο πλάι του – ο φίλος, και πίσω από τις πλάτες του είναι η Πατρίδα του και εκείνη, που τον περιμένει.

ΒΡΑΒΕΙΑ:

ΠΟΛΩΝΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ 1975

ΧΡΥΣΟΣ ΛΕΩΝ ΣΤΟΝ JERZY HOFFMAN

ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΟΝ JERZY HOFFMAN

ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ DANIEL OLBRYCHSΚΥ

ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΓΙΑ ΟΣΚΑΡ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΤΟ 1975