Με 35 ταινίες στο ενεργητικό του, θεωρείται δικαίως ως ένας από τους σημαντικότερους Ρώσους ηθοποιούς. Με τις υποκριτικές του ικανότητες και την οξυδέρκειά του βάλθηκε, θαρρείς, να επιβεβαιώσει την ορθότητα της θεωρίας που υποστηρίζει ότι το ταλέντο είναι γενετικό χάρισμα! Κλασική περίπτωση, δηλαδή, του... μήλου που έπεσε κάτω από τη μηλιά, αφού και οι δύο γονείς του ήταν ηθοποιοί, και μάλιστα στο διάσημο την εποχή εκείνη Θέατρο Ακαδημίας Τεχνών της Μόσχας.
Γεννημένος το 1928, ο Μπατάλοφ έκανε τα πρώτα του βήματα στο θεατρικό σανίδι σε ηλικία μόλις 14 ετών στην πόλη Μπουγκούλμα, όπου είχε μετακομίσει η μητέρα του από το 1941 έχοντας αποδεχτεί ρόλο στο θέατρο της πόλης. Μετά τον πόλεμο, η οικογένεια επέστρεψε στη Μόσχα, όπου ο Μπατάλοφ αποφοίτησε από το σχολείο της Ακαδημίας Τεχνών, της οποίας έγινε μέλος το 1953. Την ίδια χρονιά, μάλιστα, έκανε και το μεγάλο βήμα στο χώρο της έβδομης τέχνης, παίρνοντας τον ρόλο του εργάτη Αλεξέι Ζουρμπίν στην ταινία του Χάιφιτς «Μια μεγάλη οικογένεια».
Ο Χάιφιτς τον επέλεξε και στην επόμενη ταινία του, τη «Υπόθεση Ρομάντσεφ» το 1955, ενώ ο ρόλος του στο πολυβραβευμένο (και με το Χρυσό Φοίνικα των Καννών) «Όταν πετούν οι γερανοί» (1957), παρότι μικρός, έχει μείνει στην ιστορία ως ένας από τους καλύτερους της καριέρας του. Αυτονόητο, βέβαια, είναι ότι ο Μπατάλοφ ήταν ο αγαπημένος ηθοποιός του Χάιφιτς, που δεν σκέφτηκε καν να του δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην «Κυρία με το σκυλάκι».
Πλέον η καριέρα του Μπατάλοφ είχε απογειωθεί. Από τις ταινίες στις οποίες τα επόμενα χρόνια πρωταγωνίστησε ξεχωρίζουν το «Εννέα μέρες σε ένα χρόνο» (που ψηφίστηκε ως η καλύτερη ταινία του 1962 στην ΕΣΣΔ και ο Μπατάλοφ ως ο καλύτερος ηθοποιός της χρονιάς), καθώς και 17 χρόνια αργότερα το «Η Μόσχα δεν πιστεύει στα δάκρυα», που το 1980 τιμήθηκε με όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Παρόλο που το όσκαρ άνοιγε δρόμους ακόμα και για διεθνή καριέρα και ο Μπατάλοφ είχε πολλές προτάσεις από το εξωτερικό, ο ίδιος προτίμησε να παραμείνει στη Μόσχα, όπου συνεχίζει να ζει και να διδάσκει στο Ρωσικό Κινηματογραφικό Ινστιτούτο, ενώ παράλληλα -παρά τα 85 του χρόνια- εργάζεται σε ραδιοφωνικό σταθμό.