Μεγάλωσε στον Διόνυσο, μένει στη Νεάπολη Εξαρχείων, φοβάται τις κατσαρίδες και τα πάσης φύσεως έντομα, έχει ατζέντη στην Αμερική, ονειρεύεται ότι πρωταγωνιστεί σε κάποια επόμενη ταινία του Κώστα Γαβρά ή του Γιώργου Λάνθιμου, τα βράδια παρακολουθεί με μανία κωμωδίες στο Netflix, ενώ αν έπρεπε να περιγράψει με μια ατάκα τη διανοητική της κατάσταση αυτή την περίοδο, θα έλεγε σηκώνοντας ελαφρώς το φρύδι πως «Tο μόνο που δεν έχω αμφισβητήσει ακόμη είναι το χρώμα των ματιών μου!».

Η Φιόνα Γεωργιάδη, ήδη πρωταγωνίστρια σε θέατρο και τηλεόραση, μιλά στο περιοδικόPeopleκαι τη Φανή Πλατσατούρα. σε πρώτο ενικό.

«Φιόνα με βάφτισαν! Υπάρχει μια ωραία ιστορία γύρω από το όνομά μου. Η μητέρα μου είναι ψυχολόγος και όταν έμεινε έγκυος σε μένα, πήγε να παρακολουθήσει ένα προγραμματισμένο σεμινάριο ψυχολογίας. Εκεί γνώρισε μια συνάδελφο, η οποία της περιέγραφε την 16χρονη κόρη της σαν να είναι το πιο όμορφο και καλόβολο πλάσμα του κόσμου. Ζήτησε εντυπωσιασμένη να δει μια φωτογραφία και τότε είπε πως “Αν κάνω κόρη, θα τη βγάλω και εγώ Φιόνα”. To αστείο είναι ότι ο παπάς δεν δεχόταν να με βαφτίσει, διότι το όνομά μου δεν είναι ορθόδοξο. Η ιστορία λέει ότι γύρισα μια μέρα από τον παιδικό σταθμό και είπα στους γονείς μου να με φωνάζουν Μανουέλα. Κάπου είχα ακούσει, φαίνεται, αυτό το όνομα και μου άρεσε. Μέσα σε δυο εβδομάδες, λοιπόν, βαφτίστηκα Φιόνα-Εμμανουέλα, με τον παπά να δέχεται αυτή τη φορά, αφού το δεύτερο όνομά μου είναι το θηλυκό του Εμμανουήλ. Με έβαλαν στην κολυμπήθρα 3,5 χρόνων, ολόκληρο παιδί, και θυμάμαι ότι ένιωσα ντροπή γιατί ήμουν χωρίς ρούχα μπροστά στους καλεσμένους. Περιττό να πω ότι στο σχολείο αργότερα άκουγα συνεχώς την ατάκα από το Κωνσταντίνου & Ελένης, “Φιόνα, μοναδική μου αγάπη”» (γέλια).

Η ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ

«Μεγάλωσα σ’ ένα προστατευμένο περιβάλλον και φοίτησα στο Κολλέγιο Αθηνών. Μάλιστα, είχα συμμαθητή τον Θάνο Λέκκα, με τον οποίο παίζουμε τώρα μαζί στο Μην Ψαρώνεις στον ΑΝΤ1. Παρότι στο σπίτι υπήρχε σχετική άνεση, την οικογένειά μου χαρακτήριζε πάντα μια απλότητα και δικαιοσύνη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τους γονείς μου να λένε σε μένα και τον αδελφό μου: “Θα σας δώσουμε όλα τα εφόδια που χρειάζεστε, αλλά εδώ δεν μεγαλώνουμε κηφήνες”. Η πρώτη φορά που αναγκάστηκα να πατήσω ουσιαστικά στα πόδια μου και να ’ρθω αντιμέτωπη τόσο με τη μοναξιά όσο και με πρακτικές δυσκολίες ήταν όταν τελείωσα τη Νομική Αθηνών –με βαθμό 8,1– και αποφάσισα να φύγω για μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Εκεί, μαζί με την απομάκρυνση από το σπίτι και τις δυσκολίες που προέκυψαν, ήρθε και η ωρίμανση του χαρακτήρα μου».