Pame Cinema -

Πρέπει να ομολογήσω πως το πρώτο Taken μου άρεσε πολύ. Είχε ρυθμό, χαρακτήρα και σασπένς και έναν Λίαμ Νίσον που ξάφνιαζε ευχάριστα σε έναν ρόλο δράσης που αν και δεν μας είχε συνηθίσει, ήταν όμως πειστικός και απολαυστικός μέσα από την υπερβολή. Και είχε και πολύ μικρό ρόλο η ‘έφηβη’ Μάγκι Γρέις. Έτσι περιμέναμε κάτι ανάλογο και στη δεύτερη ταινία, αν και με λιγότερες προσδοκίες γιατί η εμπειρία θέλει τις συνέχειες κατώτερες των αρχικών.

Δυστυχώς οι προσδοκίες μας ήταν αισιόδοξες.Κατ’ αρχήν να πούμε πως σκηνοθέτης είναι ο Olivier Megaton. O σκηνοθέτης που κατέστρεψε το franchise του Transporter αναλαμβάνοντας την τρίτη ταινία και βάζοντας τέλος στην καριέρα του Statham σαν οδηγού και που στη συνέχεια έκανε την Colombiana που το μόνο της καλό ήταν η Zoe Saldana. Το γιατί ο Luc Bessonδεν προτίμησε τον Pierre Morel που είχε κάνει τα πολύ επιτυχημένα Transporter 1 & 2 και το πρώτο Taken, παραμένει μυστήριο.

Το Taken 2 συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το πρώτο. Η ταινία ξεκινάει με μια ομαδική κηδεία στην Αλβανία, όπου θάβουν τα θύματα του Μπράιαν Μιλς, του πρώην πράκτορα της CIA που του άρπαξαν την κόρη και πήγε στο Παρίσι και διέλυσε το σύμπαν για να την πάρει πίσω. Δεν μας εξηγεί πόσος χρόνος έχει περάσει από τα γεγονότα στο Παρίσι, αλλά για να γίνεται ταφή υποπτευόμαστε πως δεν μπορεί να έχει περάσει πολύς.

Στη συνέχεια μας μεταφέρει στην Αμερική για ένα βαρετό και σαχλό τέταρτο της ώρας, όπου ο Μπράιαν Μιλς προσπαθεί να βοηθήσει την κόρη του Κιμ (Maggie Grace) να πάρει το δίπλωμα οδήγησής της (κρατήστε το αυτό, θα μας χρειαστεί παρακάτω) η οποία έχει αποτύχει ήδη δύο φορές. Κάπου εκεί μαθαίνουμε πως η Λενόρ (Famke Janssen), η πρώην γυναίκα του Μιλς είναι σε διάσταση με τον δεύτερο άντρα της και είναι πάρα πολύ στενοχωρημένη γιατί έφυγε ενώ είχαν συμφωνήσει να πάνε διακοπές, αλλά τώρα θα πρέπει να μείνει σπίτι να μιζεριάζει. Ο Μιλς τους προτείνει να έρθουν μαζί του στην Κωνσταντινούπολη όπου θα πάει για μια δουλειά, για να μην χάσουν τις διακοπές τους και έχοντας κρυφή ελπίδα να επανασυνδεθούν.

Οι Αλβανοί που ορκίστηκαν εκδίκηση για τον θάνατο των παιδιών τους (γιατί μπορεί να πουλάς ανήλικα κορίτσια σαν σκλάβες του σεξ αλλά αυτή η ενασχόληση δεν περιέχει τον κίνδυνο κάποιος να σε σκοτώσει) μαθαίνουν πως ο Μιλς θα είναι στην Κωνσταντινούπολη και αποφασίζουν να πάνε εκεί για να λύσουν τις διαφορές τους. Υποθέτουμε πως πρέπει να έχει περάσει κανένα εξάμηνο από την κηδεία αλλά φαίνεται πως η εκδικητική τους μανία εξαρτιόταν από το αν ο Μιλς θα ερχόταν προς τα μέρη τους και ευτυχώς αυτός φρόντισε να τους διευκολύνει.

Στην Κωνσταντινούπολη καταφέρνουν και απαγάγουν τον Μιλς με την Λενόρ, η Κιμ τη γλυτώνει αυτή τη φορά γιατί δεν πήγε μαζί τους βόλτα, τους κλείνουν σε ένα υπόγειο αλλά ο Μιλς έχει κρύψει ένα τηλέφωνο-μινιατούρα στη κάλτσα του που οι απαγωγείς δεν βρήκαν (αν και το είχε χρησιμοποιήσει και μπροστά τους) και με δεμένα χέρια καταφέρνει να ειδοποιήσει την Κιμ.

Οι απαγωγείς πηγαίνουν στο ξενοδοχείο να πιάσουν και την Κιμ, όμως αυτή κρύβεται στην ντουλάπα και δεν την βρίσκουν (γιατί η ντουλάπα είναι το μόνο μέρος ενός δωματίου που ένας απαγωγέας δεν θα έψαχνε ποτέ κυνηγώντας το θύμα του) και ο μπαμπάς της αρχίζει να την καθοδηγεί πώς θα τους βρει. Και είναι πολύ απλό. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένας χάρτης, ένας αυτοσχέδιος διαβήτης και μερικές χειροβομβίδες. Ναι, χειροβομβίδες που φυλάει σε μια βαλίτσα στη γνωστή ντουλάπα. Με κάποια λογική που δεν καταλάβαμε και ποτέ δεν μας εξηγήθηκε, αν κάνεις σε έναν χάρτη δύο κύκλους, με κέντρο ο ένας κύκλος το ξενοδοχείο και ο άλλος το σημείο απαγωγής, τότε το μέρος που τους κρατάνε είναι ένα από τα δύο σημεία τομής των κύκλων. Αν οι κύκλοι που σχεδιάζεις δεν τέμνονται μεγαλώνεις την ακτίνα μέχρι να τμηθούν και συνεχίζεις. Για να βρεις τώρα ποιό από τα δύο σημεία είναι το ζητούμενο, πετάς μια χειροβομβίδα στο απέναντι πάρκινγκ (για να μην σκοτώσεις και κανέναν) και από το πόσο χρόνο θα κάνει να ακουστεί η έκρηξη στον πατέρα εκείνος θα υπολογίσει την απόσταση. Η Κωνσταντινούπολη άλλωστε είναι παραδοσιακά ένα μέρος όπου μπορεί άνετα μια Δυτική κοπέλα να κυκλοφορεί με μαγιό και να πετάει χειροβομβίδες δεξιά και αριστερά χωρίς να ενοχλείται κανείς.

Στη συνέχεια ο Μιλς που κατορθώνει και δραπετεύει αλλά αφήνει πίσω την Λενόρ για να αναγκαστεί να επιστρέψει αργότερα, μπαίνει σε ένα κλεμμένο ταξί που οδηγεί η Κιμ και αρχίζει ένα κυνηγητό, με τους κακούς να τους κυνηγούν, τον Μιλς να τους πυροβολεί και την Κιμ να οδηγεί σαν τον Statham στο Transporter (ναι, αυτή που είχε αποτύχει δύο φορές να πάρει δίπλωμα οδήγησης).

Αυτά και πολλά άλλα εξίσου γελοία συμβαίνουν σε μια ταινία που διακρίνεται για έλλειψη ρυθμού στη σκηνοθεσία και ένα μοντάζ όπου στις σκηνές που ο Νίσον αντιμετωπίζει με τα χέρια έναν αντίπαλο είναι τόσο κακό που δεν μπορεί κανείς να καταλάβει τί γίνεται (το ίδιο είδαμε και στην Κολομπιάνα), κάτι που προφανώς γίνεται γιατί ο εξηντάχρονος ηθοποιός δεν είναι πλέον σε θέση να εκτελεί τέτοιες σκηνές σαν τον Τζετ Λι.

Στα θετικά του Taken 2 είναι η όμορφα φωτογραφημένη Κωνσταντινούπολη, η καλή παραγωγή και ο Νίσον, που παρά την αδυναμία του στις πολεμικές τέχνες εξακολουθεί και έχει ισχυρή παρουσία στο πανί.

Είπαμε πως μας αρέσουν οι διασκεδαστικές ταινίες δράσης για να ξεσκάμε, αλλά να είναι πράγματι διασκεδαστικές, κάτι που το Taken 2 φαίνεται να το ξεχνά καθώς δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο και αναμασά με αμηχανία τα παλιά.

Βαθμολογία: 3.5 στα 10

Η Αρπαγή 2 (Taken 2) – Κριτική