Τον προσεχή Οκτώβριο περιμένουμε την παράσταση του γνωστού έργου "Χτυποκάρδια στο θρανίο" σε σκηνοθεσία Λάκη Λαζόπουλου.

Στις πρόβες της παράστασης συναντήσαμε τη Μάρω Κοντού που έχει τον ρόλο της λυκειάρχη του σχολείου, μετά το περυσινό "Grease" που έπαιξε επίσης το ρόλο της καθηγήτριας τραγουδώντας, χορεύοντας και κλέβοντας την παράσταση.

-Δεδομένης της συμμετοχής σας στη θεατρική μεταφορά του «χτυποκάρδια στο θρανίο», τι σημαίνει για εσάς το να καρδιοχτυπάς, συμβαίνει μόνο από έρωτα;

Οχι πάντα μπορεί να είναι από διαφορετικές καταστάσεις από αγωνία από αγάπη από θλίψη από χαρά, η ζωή είναι γεμάτη από έντονες καταστάσεις.

-Τι θυμάστε από τα θρανία;

Ότι ήμουν πολύ κακή μαθήτρια.Το χειρότερο μου μάθημα ήταν τα μαθηματικά και εξακολουθούν να είναι και σήμερα. Δεν έχω καμία σχέση με τα χρήματα. Αντίθετα ήμουν εξαιρετική στην έκθεση, στη γυμναστική και σε ότι έχει σχέση με τ αθλητικά όπου είχα πολύ καλούς βαθμούς.

-Είσασταν όμορφη μικρή;

Ημουν ένα νόστιμο κορίτσι, πολύ ψηλή για τα δεδομένα της εποχής, ο κόσμος που δεν με γνώριζε νόμιζε ότι είμαι Γερμανίδα η Αμερικανίδα, τα πειράγματα του άλλου φύλλου ήταν "hello Miss".

-Στην ταινία "μια Ιταλίδα απ την Κυψέλη" μιλούσατε τέλεια ιταλικά.

Όταν επιλέχθηκα για τον ρόλο δεν ήξερα ούτε λέξη. Αλλά ο συγγραφέας Νίκος Τσιφόρος που τα γνώριζε άπταιστα μου τα έμαθε και λόγω του ότι έχω ταλέντο στην προφορά και τη μουσικότητα της γλώσσας, πείσαμε το κοινό ότι τα μιλούσα τέλεια.

-Η Λίζα Παπασταύρου στο έργο ερωτεύεται έναν πολύ μεγαλύτερο της άντρα. Είναι η ηλικία περιοριστική σε μια σχέση;

Ο έρωτας δεν γνωρίζει ηλικία, συναντιόνται δυο ζευγάρια μάτια και εκεί ανάβει μια σπίθα, χωρίς να γνωρίζει ο ένας τον χαρακτήρα του άλλου ή την ηλικία του. Αυτά τα καταλαβαίνεις στη διαδρομή, δεν πιστεύω ότι παίζει ρόλο η διαφορά ηλικίας.

-Από που αντλείτε τη χαρά που μεταδίδετε μέσα από το ρόλο στο κοινό σας;

Από μέσα μου, από τον ψυχικό μου κόσμο που τον καλλιεργώ επισταμένως, από την αγωγή μου και τη διαδρομή μου. Από πολύ νέα ήμουν αισιόδοξη έβλεπα πάντα το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο...

-Τι νομίζετε ότι φέρνει ξανά στο προσκήνιο μια ταινία του 1963;

Τα ΄60 και τα΄70 ήταν εποχές ακμής στη μουσική, στο θέατρο, στον κινηματογράφο διεθνώς. Επειδή η σημερινή εποχή είναι το αντίστροφο, είμαστε μια χώρα σε κατάθλιψη, ανασύρουμε στιγμές ευχάριστες του παρελθόντος διότι το παρόν είναι περίεργο και το μέλλον αβέβαιο, για ν απαλύνουμε τη μιζέρια και την υποβάθμιση που συμβαίνει.

-Αισθάνεστε όμορφη στην καθημερινότητά σας;

Αν με δεις θα τρομάξεις...κυκλοφορώ με μεγάλα γυαλιά, αμακιγιάριστη, κάνω τα πάντα μόνη μου και το νοικοκυριό μου και τις πρόβες μου και τις μπιρίμπες μου. Δεν αισθάνομαι όμορφη αλλά αγωνίστρια.

-Υπήρξατε όμως απόλυτο θηλυκό στις ταινίες σας...

Στα νιάτα μου δεν είχα την αίσθηση ούτε την ωριμότητα να δω καθαρά τον εαυτόν μου, ήμουν γεμάτη κόμπλεξ, αμφιβολίες. Αργότερα κατάλαβα...Έφτασε κάποια στιγμή που είπα: Α! ήμουν τελικά ωραίο κορίτσι, αλλά τότε δεν είχα ιδέα. Σήμερα το αντιλαμβάνομαι.

-Σας το επιβεβαίωσαν κάποιοι;

Δεν χρειάστηκε κανείς να μου το επιβεβαιώσει, αν το καταλάβεις το εκπέμπεις.

-Βλεπετε τον εαυτο σας στις ταινίες;

Όχι πάνω από πέντε λεπτά. Δεν στέκομαι στο παρελθόν και στις αναμνήσεις, μ ενδιαφέρει το παρόν και βλέπω πάντα το αύριο.




Πηγή: protothema.gr