Pame Cinema -

Το Miss Violence, η δεύτερη ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά, έρχεται από το Φεστιβάλ της Βενετίας με ένα Αργυρό Λέοντα για τη σκηνοθεσία και ένα βραβείο ερμηνείας για τον πρωταγωνιστή Θέμη Πάνου, για να προστεθεί στο νέο είδος του σύγχρονου Ελληνικού Κινηματογράφου που προσπαθεί να βρει το δρόμο του και να δημιουργήσει ένα νέο κύμα.

Στο καθιστικό μια μικροαστικής οικογένειας τα επτά μέλη της συγκεντρώνονται για να γιορτάσουν τα 11α γενέθλια της μικρής Αγγελικής. Φορούν τα κωνικά καπελάκια – μάλλον για να δηλωθεί η καθολικότητα του θέματος – ένας χορός ανάμεσα στον πατριάρχη της οικογένειας και την εορτάζουσα υπό τους ήχους του Dance me to the end of love που μοιάζει παράταιρος, μια κρυφή εξομολόγηση της Ελένης, της νεαρής μητέρας της Αγγελικής προς την δική της μητέρα ότι είναι πάλι έγκυος και στη συνέχεια η τραγωδία, καθώς η μικρή Αγγελική πηδάει από το μπαλκόνι και σκοτώνεται.

Η Πρόνοια και η αστυνομία προσπαθούν να εξακριβώσουν τις συνθήκες, η οικογένεια επιμένει πως πρόκειται για ατύχημα και η ζωή συνεχίζεται σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού η οικογένεια συγκεντρώνεται για φαγητό, πηγαίνει για ύπνο ή τα μικρά πηγαίνουν σχολείο και όλα φαίνονται να βρίσκουν πάλι τον ρυθμό τους. Όμως ποιός καθορίζει αυτόν τον ρυθμό? Τί μυστικά κρύβουν όλοι, που δεν τα ομολογούν ούτε μεταξύ τους? Ποιά είναι η σχέση του ενός μέλους της οικογένειας με το άλλο? Και τί από όλα αυτά γνωρίζει ο έξω κόσμος? Τί κάνουν οι αρχές και το σχολείο?

Όλα αυτά τα ερωτήματα απαντά με τον τρόπο της η συνέχεια της ταινίας, περιγράφοντας μια ιστορία βαθιά καταθλιπτική και απεχθή. Που δίνεται με καταθλιπτικό τρόπο, με αργό ρυθμό, επιβεβαιώνοντας στην πορεία αυτά που ο θεατής έχει υποψιαστεί από την αρχή. Ο πατέρας είναι η προσωποποίηση του κακού (ένας πραγματικά πολύ καλός Θέμης Πάνου), ελέγχοντας ακόμα και την ποσότητα του φαγητού που τρώνε, όμως τα πέντε μέλη της οικογένειας αποδέχονται παθητικά αυτή τη συμπεριφορά. Μερικές φορές εκδηλώνουν βία το ένα προς το άλλο, όχι όμως προς τον πατέρα. Μάλλον τον φοβούνται πάρα πολύ. Τί χειρότερο μπορεί να τους κάνει? Τίποτα, αλλά παρόλα αυτά δεν αντιδρούν. Το τέλος θα έρθει και αυτό με βία, οι πόρτες θα κλείσουν για άλλη μια φορά.

Με ελάχιστο διάλογο, σκοτεινή εικόνα, ηθοποιούς που μιλούν επίπεδα χωρίς να εκφράζουν κανένα συναίσθημα, το Miss Violence ακολουθεί υπερβολικά στυλιζαρισμένο και εξεζητημένο ύφος αν και όχι πάντα συνεπές. Γεωμετρικά κάδρα και σκηνικά που δεν προσδιορίζουν με ακρίβεια τον τόπο και τον χρόνο. Μια σκηνή βιασμού έρχεται απρόσμενα προς το τέλος για να σοκάρει προφανώς με την ωμότητά της, ωστόσο η εκτός ύφους αισθητική της περισσότερο αποπροσανατολίζει παρά ταράζει. Μερικές φορές πάλι οι πρωταγωνιστές μας κοιτούν κατά πρόσωπο από κοντινό πλάνο. Ίσως μας κατηγορούν για το ότι αποδεχόμαστε αυτό που βλέπουμε, ότι δεν κάνουμε κάτι γι αυτό. Αν όμως η επέμβαση είναι ευθύνη της κοινωνίας το άτομο είναι άμοιρο ευθυνών?

Το Miss Violence είναι αρκετά αποτελεσματικό στο να καταδείξει το θέμα της βίας μέσα στην οικογένεια και αυτό το επιτυγχάνει περισσότερο μέσα από τις σιωπές παρά μέσα από τους διαλόγους. Ωστόσο ο στόχος τελικά περιορίζεται στο να καταδείξει το γεγονός, αλλά δεν εμβαθύνει στους χαρακτήρες και δεν μας βοηθάει να κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους τα θύματα αποδέχονται αυτή τη συμπεριφορά.

Βαθμολογία: 4 στα 10

Miss Violence – Κριτική