Από τη Ράνια Ευδαίμων
http://cinefo.wordpress.com

O κυβερνήτης Mike Morris (George Clooney) θεωρείται επικρατέστερος για να κερδίσει το χρίσμα των Δημοκρατικών στις εκλογές κάτι που στη συνέχεια του ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του Λευκού Οίκου. Το βασικό προσόν του είναι η προοδευτική ιδεολογία του, αλλά και το στήσιμο της προεκλογικής καμπάνιας του που έχει ανατεθεί στο βετεράνο του είδους Paul Zara (Philip Seymour Hoffman) και το περιζήτητο και χαρισματικό poulain του, Stephen Meyers (Ryan Gosling). Ο τελευταίος έχει δοθεί ψυχή τε και σώματι στην εκστρατεία αυτή, μέχρι που ο Tom Duffy (Paul Giamatti) από το αντίπαλο στρατόπεδο, αποφασίζει να τον πλησιάσει.

Εδώ και τώρα στο «αγανακτισμένο» 2011, που και ο αμερικανικός λαός απογοητευμένος πετάει στα σκουπίδια τα σημαιάκια της νίκης Obama και κατεβάζει οργισμένος το volume από τις ιαχές και τα χειροκροτήματα που ήλπιζαν απεγνωσμένα σε μια αλλαγή μόνο σε ευρηματικούς λόγους τελικά ειπωμένη, είναι η κατάλληλη στιγμή για τον Clooney να δράσει. Διαλέγει ένα επιτυχημένο θεατρικό έργο (βασισμένο στην εμπειρία του συγγραφέα του που είχε εργαστεί για την υποστήριξη της υποψηφιότητας – μεταξύ άλλων και – του Howard Dean στα 2004), συμβάλλει στην κινηματογραφική μεταφορά του και κάθεται για τέταρτη φορά πίσω από την κάμερα.

Με δημοσιογραφικό δαιμόνιο παρατήρησης και καταγραφής, το οποίο αποτελεί βίωμα για το δημιουργό, αφού προέρχεται από ένα πατέρα με μεγάλη καριέρα ως newscaster, ενώ δεν έχει παραλείψει να δοκιμαστεί και ο ίδιος στο χώρο στο παρελθόν, παίζει έξυπνα με τις φωτοσκιάσεις των χαρακτήρων και ξεδιπλώνει με στυλ και αέρα 70s τον πολιτικό προβληματισμό του. Μαζί του κορυφαίοι ερμηνευτές που έχουν φλερτάρει – ή ήδη συνάψει σχέση σοβαρή – με το χρυσό αγαλματίδιο και πάνε για άλλη μία στη φετινή απονομή, να παίρνουν μέρος σε διαλόγους που πετάνε ξυράφια, ακολουθώντας τη γοητευτική, υπόγεια διαδρομή ενός σεναρίου, που μόνο σε στιγμές ξεφεύγει και πέφτει σε μικρές ασάφειες.

Μια γιγαντιαία σκακιέρα πάνω στο παγκόσμιο χάρτη της τύχης των λαών. Τα πιόνια της εξουσίας χωρισμένα σε άσπρα και σε μαύρα κουβαλούν από αρχαιοτάτων χρόνων την απληστία και τη φιλοδοξία. Η 15/3 στα 44 π.Χ., όταν ο Ιούλιος Καίσαρας αγνόησε την προειδοποίηση ενός μάντη να φοβάται τας ειδούς του Μαρτίου (ονομασία για την 15η ημέρα του μήνα Μαρτίου όπου λάμβαναν χώρα ρωμαϊκές γιορτές προς τιμήν του Δία) και αμέσως μετά δολοφονήθηκε από το Βρούτο και τους λοιπούς συνωμότες, στέκεται πάντα ως εμβληματική επέτειος της προδοσίας και του ταξιδιού της στην ιστορία.

Κινήσεις ύπουλες και μυστικές συμμαχίες διαμορφώνουν το παρασκήνιο και κάνουν mat στα ιδανικά του αβάπτιστου ακόμη στους ανήθικους χειρισμούς, Steven, που σταδιακά αντιλαμβάνεται την ευκολία με την οποία τα πιόνια αλλάζουν χρώμα, αλλά και χέρια, μετατρέποντας τον ίδιο από παρασημοφορεμένο στρατηγό σε στρατιωτάκι έτοιμο για σφαγή. Το ένστικτο της επιβίωσης μέσα του ενάντια στη διαβρωτική δύναμη της κυριαρχίας υπαγορεύει όχι άτακτη υποχώρηση, μα προσαρμογή στις νέες συνθήκες και άμεση εκδίκηση. Έτσι η δημιουργία ενός νέου κυνικού και αδίστακτου εκτελεστή έχει μόλις επιτευχθεί, μαζί με ακόμη μία σικέ παρτίδα ονείρων για εμάς.