Συνέντευξη στην Σοφία Τσίκρα παραχώρησε η Νίκη Παλληκαράκη και μεταξύ άλλων μίλησε για την κόντρα Διαβάτη- Ρουβά, ύστερα από την τιμητική διάκριση του τραγουδιστή στα Βραβεία Κάρολος Κουν.
Πρόσφατα ακούστηκε στα Βραβεία Κριτικών Θεάτρου από τη συνάδελφό σας Χρυσούλα Διαβάτη ο όρος «αστυνομία θεάτρου». Εσείς πιστεύετε πως για να παίξει ένας ηθοποιός αρχαίο δράμα θα πρέπει να έχει χρόνια εμπειρίας ή η θέληση και η ψυχή αρκούν;
Η κυρία Διαβάτη είναι απίστευτη θεατρινά και απίστευτα ταλαντούχος άνθρωπος. Αλίμονο αν αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να έχουν άποψη.
Συμφωνώ πως θα έπρεπε να υπάρχουν ακαδημίες θεάτρου και πως πρέπει να ξανάρθει η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Όλα τα επαγγέλματα έχουν ιδιαίτερες τεχνικές. Πώς λοιπόν έρχεται κάποιος και λέει πως είναι ηθοποιός.
Από την άλλη, αυτή η δουλειά μαθαίνεται πάνω στο σανίδι, την ώρα της πτήσης στο πλατό, και έχει ο καθένας το δικαίωμα να δοκιμαστεί και το αποτέλεσμα θα τον κρίνει. Ο κόσμος δεν ξεγελιέται. Εντυπωσιάζεται, καθοδηγείται από έντυπα, αλλά όχι για μεγάλο διάστημα. Κάτι σημαίνει που κάποιοι άνθρωποι μένουν για πολλές δεκαετίες. Άλλοι έχουν πάει σπίτι τους μετά από μεγάλες επιτυχίες.
Όσον αφορά τον Σάκη Ρουβά, δεν παρακολουθώ τη μουσική του, αλλά ομολογώ πως έχω μάθει από ανθρώπους που δούλεψαν μαζί του πως είναι απίστευτα δουλευταράς. Το απέδειξε στον χώρο της μουσικής. Μπορεί να μην είναι του γούστου μου η μουσική του, αλλά επειδή τον έχω δει πάνω στη μουσική σκηνή αλλά και στην παράσταση του Δημήτρη Λιγνάδη δεν έμεινε στο όμορφο παρουσιαστικό του.
Τον έβλεπα πάνω στη σκηνή και χάζευα. Αναρωτιόμουν πώς ήταν αυτό το παιδί και πώς έχει εξελιχθεί. Κατάλαβα πόσο δούλεψε για να κατορθώσει να κάνει πράγματα τα οποία άλλοι άνθρωποι, που έχουν τελειώσει τις σχολές εντέλει, δεν ήταν και καλύτεροί του. Δεν ξέρω πώς γίνεται να έχει κάποιος το δικαίωμα να παίξει αρχαίο δράμα επειδή τελείωσε μία σχολή.
Συμφωνώ επίσης θεωρητικά με την κυρία Διαβάτη, που έχει κάθε λόγο να το πει, στο να μην παίρνουμε τόσο σοβαρά αυτά τα βραβεία.
Καλά έκανε ο Δημήτρης Λιγνάδης, ο οποίος έχει εκκεντρική ματιά στη δουλειά, και τον οποίο θαυμάζω με την επιλογή του Σάκη Ρουβά. Αυτή η ανάγκη όμως να αναπαραχθεί όλο αυτό δημιουργεί μεγαλύτερο ντόρο, από ό,τι θα έπρεπε να έχει ως γεγονός. Και αλίμονο, αν δεν έχει δικαίωμα λόγου ένας άνθρωπος σαν τη Χρυσούλα με τόσα χρόνια πορείας.
Από την άλλη, ποιος μπορεί να κρίνει ποιος θα δοκιμαστεί; Αυτός που στο τέλος αποφασίζει είναι ο χρόνος. Αν ο Σάκης αποδείξει πως ύστερα από 20 χρόνια συνεχίζει να ασχολείται με το αρχαίο δράμα και μας καταπλήξει; Ποιος μπορεί να του το απαγορέψει αυτό; Εκεί καταλήγω. Τι έγινε με το βραβείο; Και; Και εγώ έχω συμμετάσχει 7 φορές στην Επίδαυρο, αλλά δεν ήταν όλοι άξιοι να πατάνε αυτό τον χώρο. Είναι μέσα στο παιχνίδι της δουλειάς μας.
