Αποψε ειναι μια θλιβερη βραδια για μενα. Η Μαριαννα Τόλη, η φιλη των νεανικων μου χρονων Μαριαννα Δημοτακη, το κοριτσι με την κιθαρα που για πολυ καιρο ηταν παντου οπου ημουν κι εγω, πεθανε νικημενη απο τον καρκίνο. Tι κι αν απεχθανομαστε αυτο το «πεθανε» κι αν το αντικαθιστουμε ανοητα με το «εφυγε» ή το στολιζουμε με ενα σωρο κολακευτικα επιθετα. Η αληθεια ειναι σκληρη σαν τη λεξη, η Μαριαννα πέθανε. Το αυθεντικο της χαμογελο, που καθρεφτιζε την καλη κι ομορφη ψυχη της, η ατσαλινη αυτοπεποιθηση της, παντρεμενη με ατελειωτη ανασφαλεια, το χιουμορ της που αντεχε σε καθε ειδους πείραγμα, ολα αυτα τα σπανια χαρισματα σ’ ενα και μονο ανθρωπο, γινονται πια μονο πικρες αναμνησεις; Κι ειναι η πρωτη φορα που θα μπορουσα να γραφω ωρες πολλες και δεν μπορω να συνταξω ουτε μια λεξη περισσοτερη»…