Η Αννίτα Πάνια σε ρεσιτάλ, η Ελεονώρα Μελέτη να δοκιμάζει χασίς, ο Γιώργος Λιάγκας να περνάει μπροστά από τον «καινοτόμο» Σεφερλή, η Μαρία Ηλιάκη να κάνει άνοιγμα συμφιλίωσης προς την Κατερίνα Καινούργιου, αλλά και ο Μένιος Φουρθιώτης να μιλάει ανοιχτά για την Τζούλια είναι μερικά από όσα έχω να θυμάμαι από την πολύ πλούσια αυτή εβδομάδα.1. Η Ελεονώρα Μελέτη δημιούργησε το δικό της #hashtag. Ομολογώ πως περίμενα αυτή την πρεμιέρα. Όπως κάνω, λοιπόν, σε κάθε πρώτη εκπομπή που περιμένω, κάθησα στοϊκά και παρακολούθησα από το πρώτο δευτερόλεπτο την πρεμιέρα της νέας της εκπομπής στο Epsilon. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Όχι, δεν ανακάλυψε τον τρόχο, ούτε έγινε ο Λάρι Κινγκ. Όμως, μια εκπομπή με σωστή αισθητική στο ρεπορταζιακό της μέρος, αρκετό χιούμορ, λίγη από τη λάμψη της παρουσιάστριας και με ωραία πράγματα να λέγονται, σίγουρα δεν είναι ένα κακό new entry. Και όντως έκανε ναρκωτικά στο πρώτο επεισόδιο. Θέλει θάρρος όλο αυτό και της το αναγνωρίζω. Στα μείον θα βάλω το περίεργης αισθητικής σκηνικό, τους καθηλωτικούς τίτλους (λες και ξεκινά κάτι κακό και σκοτεινό, πιθανότατα θρίλερ με ζόμπι) αλλά και το outfit της ίδιας της Ελεωνόρας. Μόλις πριν λίγες ώρες, την είχα δει στην «Ελένη» κανονική υπέρλαμπρη γκόμενα, να μιλά με χιούμορ και αυτοσαρκασμό για τη ζωή και τη δουλειά της και τη χαιρόμουν. Το ίδιο βράδυ, την είδα να κάνει μια υπέροχη μαγνητοσκοπημένη εκπομπή, που θα μπορούσα να βλέπω στο (άρτιο αισθητικά) ΣΚΑΪ, αλλά να τη διαδέχεται μια live εκπομπή που μου θύμιζε περισσότερο «Αϋπνίες» ή «Ερωτοδικείο». Ελεονώρα, εξαιρετική εκπομπή, αλλά πέτα τα περιττά. Εσύ, η κάμερα, ο Μάλλης και το κοινό. Κανένα πλατό, κανένα κουστούμι. Καλύτερη ήσουν με τη φόρμα του surf!
2. Ο Μένιος Φουρθιώτης τα είπε όλα στον Γιώργο Λιάγκα και τη Φαίη Σκορδά. Το μαύρο πρόβατο της ελληνικής tv βρέθηκε καλεσμένο στο «Πρωινό» και ήρθε το δεύτερο wow της εβδομάδας. Ας παραδεχτώ, καταρχήν, ότι περίμενα να δω έναν άνθρωπο ξύλινο, με υπεροψία και σνομπισμό, να μιλά για τη Τζούλια και τα πορνό. Ο Μένιος μίλησε για όλα (για όλα όμως!) αλλά δεν έκανε καμία προσπάθεια να μην τα παρουσιάσει ως λάθος, δηλαδή ως αυτό που ήταν. Είτε ειλικρινής, είτε απλά έτοιμος για τον νέο του ρόλο, δικαιολόγησε την κατρακύλα της εποχής, παραδέχτηκε τις ακρότητες, προσπάθησε να τα ρίξει όλα πάνω στην Τζούλια (που πήρε και τα πολλά λεφτά) και να μπει στον ρόλο του πιστού ακόλουθου της σταρ. Δίκιο είχε και τον καταλαβαίνω. Και ζήτησε και δημοσίως συγγώμη για τα λάθη του, ενώ παράλληλα έκανε αίτηση «τηλεοπτικής απεξάρτησης» από τα φαντάσματα του παρελθόντος. Δεν μπορείς παρά να τον δεις με (λίγη) περισσότερη συμπάθεια, ακόμα και αν είσαι σίγουρος ότι όλο αυτό είναι ένα καλοσχεδιασμένο τρικ για να (ξανα)πλασαριστεί ως προϊόν στη μιντιακή κοινωνία.
3. Έβλεπα τις προάλλες σε ένα φωτογραφικό να έχουν πάει σε μια εκδήλωση ο Δημήτρης Ουγγαρέζος και ο Δημήτρης Αλεξάνδρου. Παρατηρούσα εκεί, δίπλα δίπλα, τις φωτογραφίες. Από τη μία έβλεπα τον Αλεξάνδρου, δηλαδή ένα πολύ φωτογενές παιδί, που έχει έναν δευτερότριτο ρόλο δίπλα στο πιο λαμπερό πρόσωπο της ελληνικής τηλεόρασης, να μου αποδεικνύει μέρα με τη μέρα (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) πως αξίζει την προσοχή μου. Και πίστεψέ με, αν δεν ήταν άξιος ενδιαφέροντος, η δαιμόνια Ελένη δεν θα τον έβαζε μεσούσης της περσινής σεζόν, ούτε θα τον κράταγε φέτος. Από την άλλη, είχα τον Ουγγαρέζο, δηλαδή έναν από τους πλέον προμοταρισμένους ανερχόμενους παρουσιαστές, που νομίζω όμως ότι κάπου ξεχάστηκε στην... ανέλιξη. Κάθε χρόνο με τον ίδιο «δεύτερο» ρόλο δίπλα σε ανθρώπους οδοστροτήρες (Λιάγκας, Κωστόπουλος, Σεφερλής τον ισοπέδωναν με τον τρόπο τους κάθε χρονιά), στην ίδια εκπομπή, με τα ίδια αστεία, δίπλα σε σχετικά αδιάφορους πανελίστες (μοναδική εξαίρεση η σεζόν με τη Σάσα Σταμάτη και τον Τάσο Θεοδώρου που του έδιναν την ατάκα που ψάχνει για να πει τα δικά του). Σαφέστατα δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη και αν ήμουν ο Αλεξάνδρου λογικά θα έπρεπε να πω "Μακάρι να έχω την πορεία του Ουγγαρέζου", αλλά αν ήμουν ο ίδιος ο Ουγγαρέζος θα έπρεπε να προβληματιστώ - ή τουλάχιστον να μη συμμετέχω σε τραγικά σκετσάκια με τον Σεφερλή και την Τσαβαλιά που νομίζουν ότι αυτό είναι το σούπερ ανατρεπτικό στην πρωινή ζώνη. Δεν πρέπει κάποια στιγμή να ξεκολλήσει από εκεί που βρίσκεται και να πάει ένα βήμα παραπάνω; Γιατί για παραπάνω τον έχω, όχι για παρακάτω.
4. Το «Σπίτι μου, Σπιτάκι μου» πρέπει να εκμεταλλευτεί περισσότερο τον Αντώνη Λουδάρο. Για χρόνια ολόκληρα, ο συγκεκριμένος ηθοποιός στο μυαλό μου βρισκόταν ως κάτι μέτριο. Τον θυμάμαι εύκολα στο «Μια Μέλισσα Τον Αύγουστο» να κάνει τον... πρησμένο Αθερίδη, αλλά και στους «Εντιμότατους Κερατάδες» του Alpha να μάχεται με τη Μαγγίρα για τα stories της σειράς. Και κάποια στιγμή, το 2013 τον είδα στο «Θα Σε Πάρουμε Να Φύγουμε» και έμεινα. Θα έχω να το λέω πως η «κυρία επιθεώρηση» είναι ο ρόλος της καριέρας του και φυσικά δεν θα μπορούσα να λείψω από το «Θα Περάσει Κι Αυτό», που είναι το sequel της περσινής παράστασης. Για δεύτερη χρονιά τα δίνει όλα επί σκηνής και πραγματικά το χειροκρότημα δικαίως το κερδίζει. Και έτσι δικαιολογείται ότι και το «Σπίτι μου, Σπιτάκι μου» έχει γίνει μια υπόθεση καθαρά σε μορφή ντουέτου, ανάμεσα στην Κωνσταντίνα Σπυροπούλου και εκείνον. Αυτό που θέλω να πω είναι το «Δώστε Λουδάρο στον λαό» γιατί όσο περισσότερο ελεύθερο τον αφήνεις, τόσο πιο πολλά και ωραία έχει να πει.
5. Η Μαρία Ηλιάκη έριξε γέφυρες στην Κατερίνα Καινούργιου. Ναι, είναι αλήθεια. Η κόντρα δείχνει να ρίχνει τίτλους τέλους. Προφανώς και η Μαρία Ηλιάκη δεν κάνει τίποτα τυχαία. Έχει μάθει καλά να στρέφει το κοινό προς τα εκεί που θέλει. Εδώ πείθει για fashion icon, για μεταμελήμένη δεν θα πείσει; Πήγε, λοιπόν, στον Λιάγκα, που την αβάνταρε με σθένος, και άνοιξε τις μπουκαπόρτες της συμφιλίωσης με την πρώην συνεργάτιδά της, Λίγες ώρες αργότερα, η πανέξυπνη τηλεοπτικά ΚατΚαιν έδειξε να τη δέχεται πίσω στην... αγκαλιά της. Άρα, πάπαλα. Το χάσμα (δείχνει να) γεφυρώνεται. Και προσθέτω το "δείχνει να" γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβει το "ίσως" που λέει μια γυναίκα - πόσω μάλλον δύο στην περίπτωσή μας.
6. Ο Γιώργος Λιάγκας πλέον σταθερά μπροστά. Το δίδυμο του ΑΝΤ1 ήξερε καλά τι έπρεπε να κάνει για να χτυπήσει τον ανταγωνισμό. Τι άραγε; Να Μενεγακ-ίσει... Η «πολιτική» της πιο σταθερής αξίας της ελληνικής tv είναι να μην κάνεις τεράστιες αλλαγές, που μπορεί να επηρεάσουν το πιστό κοινό σου. Άρα, Γιώργος και Φαίη έμειναν ο εαυτός τους. Τονωτικές ενέσεις υπήρξαν, αλλά χωρίς να αλλοιώσουν τον ξεκάθαρο και επιτυχημένο lifestyle χαρακτήρα του «Πρωινού». Η κατάκτηση δεν είναι ότι βγήκαν πρώτοι για δυο- τρεις μέρες, αλλά ότι την ψαλίδα των 25 μονάδων που τους χώριζε από τον Σεφερλή, τη μετέτρεψαν στο υψηλότερο ποσοστό της αντίπαλης εκπομπής. Πράγμα που ίσως και να αλλάξει τις επόμενες εβδομάδες (ή και μήνες) για κάποιες ημέρες, αλλά ξεκάθαρα έδειξαν πως οι μαχητές πολλές φορές ξαναβγαίνουν νικητές στην τηλεόραση. Το παραδέχτηκε μέχρι και ο Ουγγαρέζος: «Τα παιδιά κάνουν πρωταθλητισμό».
7. Υπάρχει και το Dancing With The Stars, ε; Περίμενα λίγες ημέρες ώστε να δω τι έχει να μου πει ο πέμπτος κύκλος του -πιο διαχρονικού πλέον- κυριακάτικου show της ελληνικής τηλεόρασης. Γιατί διαχρονικού; Μα κανένα άλλο show, βασισμένο σε ξένο format με σταθερή δομή και διαδικασία, δεν έφτασε στον πέμπτο κύκλο - κατακτώντας μάλιστα και πρωτιά στη ζώνη του, ασχέτως ανταγωνισμού. (Το «Μπράβο» ήταν ελληνικής κοπής, καμία σχέση με αυτό που εξετάζουμε τώρα). Η Δούκισσα είναι το ίδιο εντυπωσιακή, αλλά η σπίθα της πρόκλησης είναι κάτι που δεν περιλαμβάνεται στην αντικειμενικά τέλεια εικόνα της. Ένα αμόλυντο κορίτσι, όπως η Δούκισσα, δίπλα σε μια αναλλοίωτη κριτική επιτροπή, δε νομίζω πως είναι ακριβώς αυτό που ήθελε το show για να κάνει το «μπαμ». Όπως έλεγα σε μια συζήτηση πρόσφατα, κάθε φορά που βλέπω Dancing ένα φάντασμα της Ζέτας ίπταται πάνω από το κεφάλι του Γιάννη Λάτσιου και το ακούω να λέει «Θυμάσαι πώς ήμασταν παλιά;». Όσο για τους παίκτες, μηδενός εξαιρουμένου δεν μου έχουν κάνει εντύπωση. Και αν θες να μιλήσουμε για κάτι που θα έχω να θυμάμαι από αυτόν τον κύκλο, αυτή είναι η μεγαλειώδης τηλεοπτικά φωτογένεια του Κώστα Μαρτάκη - προτοφανώς ισάξια με αυτή της Δουκίσσης.
8. Ο Άκης Πετρετζίκης, αλλά και ο Χρήστος Ανθόπουλος, έκαναν πρεμιέρα στο Mega. Τα μάθατε; Δεν τα μάθατε; Σχεδόν το ίδιο κι εγώ, Δηλαδή εγώ το ήξερα, αλλά ούτε το «ΕΕΕΕΕ» ούτε οι δίδυμες εκπομπες του Άκη με έκαναν να της αναζητήσω στο ζάπινγκ ή έστω σε κάποιο web tv. Μη στα πολυσυζητώ, το «Καν' το όπως ο Άκης» πήγε καλά για απογευματινή ζώνη και καθώς βλέπω συνεχίζει να πηγαίνει πιέζοντας εκατέροθεν αντιπάλους και καθιστώντας τον Άκη κάτι περισσότερο από τον «πρώτο Έλληνα Master Chef». Στη βραδινή ζώνη, τόσο οι «Ιστορίες από τη λίστα» (του Άκη κι αυτές), όσο και το «Εεεε» τα πήγαν μέτρια και κακά αντίστοιχα. Δεν ξέρω πόσα «εγχειρήματα» αντέχει αυτή η σεζόν, ειδικά από το Mega. Πάντως η απογοητευτική πορεία των περισσοτέρων εκ των νέων προγράμματων του σταθμού (κεντρικό δελτίο, JOY, Μοντέρνα Οικογένεια, Μάνα Χ Ουρανού) έρχεται να επιβεβαιώσει τις αρχικές μου αμφιβολίες για το πόσο MEGAλο είναι το νέο προφίλ του καναλιού.
9. «Η τηλεόραση είναι Μαραθώνιος, δεν είναι κατοστάρι». Η φράση αυτή στοιχειώνει όλες τις εργατοώρες μου φέτος. Τη λένε όλοι: οι επιτυχημένοι, οι ηττημένοι και οι άνεργοι (κρίνοντας τους εργαζόμενους). Και είναι και μία από τις μεγαλύτερες μπαρούφες που μπορεί να πει κάποιος, γιατί τελικά η τηλεόραση δεν είναι τίποτα από τα δύο. Αν θέλει κάποιος να δει την τηλεόραση ως Μαραθώνιο, τη βλέπει. Όποιος τύχει και τη δει σαν κατοστάρι, μπορεί να της φερθεί ανάλογα. Δεν υπάρχει νόμος σε αυτό, υπάρχει συγκυρία. Χαίρομαι που μία εβδομάδα μετά τον προβληματισμό μου περί της εμμονής μας για τα νούμερα τηλεθέασης, η Αφροδίτη Γραμμέλη με άρθρο της εξέφρασε ακριβώς την ίδια αγανάκτηση. Εντάξει, ας σημειώσουμε πως εγώ είμαι μια ανεξάρτητη Αρχή και η συγκεκριμένη δημοσιογράφος βασικός συντελεστής μιας -όχι και τόσο επιτυχημένης- εκπομπής του Mega. Είναι λογικό να θέλει να βρει μια ασπίδα δεχόμενη τα βέλη του χώρου, αλλά τουλάχιστον το κάνει με σωστό και λογικό τρόπο.
10. H Αννίτα Πάνια και οι τραβεστί. Το προηγούμενο Σάββατο, στο «ΑΝΝΙΤΑgr» καλεσμένη ήταν η πρώην τραβεστί «Αλόμα» που πλέον είναι Μπάμης. Εν ολίγοις, η Αννίτα φέτος δεν έχει διάθεση να μασήσει τα λόγια της και είπε ευθέως τα εξής: «Οι τραβεστί είναι περιθώριο», «Γουστάρουν το κράξιμο», «Το κάνατε κέφι πολύ όλο αυτό – την ίδια στιγμή λοιπόν τρώγατε τη γιαουρτιά, τρώγατε το κράξιμο, και μετά γκρινιάζατε» και «Είναι προσβλητικό και για την ίδια τη γυναίκα να βλέπει κάποιον να ντύνεται γυναίκα και ουσιαστικά εκείνη τη στιγμή να ξευτιλίζεται, ψιλοδιαπομπεύεται – ψιλογελοιοποιείται». Αντίθετα με ό,τι γράφεται τις τελευταίες ώρες σε όλο το «κοινωνικά ευαισθητοποιημένο» διαδίκτυο, εγώ καταλαβαίνω ότι η Αννίτα δεν είναι ρατσίστρια. Είναι μια παρουσιάστρια, που η δική της προσωπική γνώμη είναι περίπου αντίθετη με ένα από τα περίεργα θέματα που πραγματεύεται η εκπομπή της. Κανονικά, ανθρωπιστικά αν θέλετε, θα έπρεπε να πει ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να ζει, να ντύνεται και να κάνει σεξ, όπως ακριβώς αυτός επιθυμεί.
Και αυτό είπε - μόνο που πρόσθεσε ότι εφόσον επιλέγει κάποιος να τα κάνει όλα αυτά, πρέπει να είναι έτοιμος να δεχτεί και τα πυρά που προκαλεί να εκτοξευθούν. Άδικο δεν έχει καμία πλευρά. Αυτό που θα έρθω εγώ ως απλός τηλεθεατής να επισημάνω είναι ότι το στιγμιότυπο που εξόργισε άπαντες αποτελεί το λογικό δικαίωμα ενός ανθρώπου με βήμα να εκφράσει την προσωπική του άποψη (που μπορεί να 'ναι και λάθος - ποιος ξέρει;) και όχι αυτό που είναι σωστό να ακουστεί. Θυμάμαι, πριν λίγους μήνες, στο twitter έκραζε κάποιος τον Λιάγκα, επειδή είχε πει ότι δεν θέλει ο γιος του να γίνει gay, ενώ παράλληλα είχε υπερασπιστεί τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη στην πολυσυζητημένη φωτογραφία που χάιδευε τρυφερά το πόδι της Χριστίνας Παππά.
Πάλι όλοι έλεγαν πως κάποιος έκανε «ομορφοβική επίθεση» ενώ απλά εξέφραζε την απλούστατη, ελληνική, κοινότυπη κρίση. Δηλαδή τι; Ποιος είπε ότι τα πρόσωπα της τηλεόρασης είναι κοινωνικά είδωλα με τέλειες, εκσυγχρονισμένες απόψεις που οφείλουν να σεβαστούν την οποιαδήποτε μειονότητα; Η τηλεόραση θέλει αλήθεια. Και η αλήθεια του καθένος δεν είναι προς έγκριση, μόνο προς έκθεση. Η κάθε μεριά έχει δικαίωμα ύπαρξης, αλλά και δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης. Αντίθετα, η νομιμοποίηση της φίμωσης της μίας μεριάς γιατί θίγει την άλλη (φυσικά όχι σε ποινικά κολάσιμο βαθμό), δεν νομίζω να εγκρίνεται από κανένα «ανθρώπινο δικαίωμα».
Όσο ακραίο κι αν το βρίσκεις, το βραβείο της εβδομάδας θα το δώσω, λοιπόν, στην Αννίτα Πάνια. Όχι επειδή συμφωνώ με αυτά που είπε, αλλά επειδή τα είπε. Δεν μάσησε, δεν σκέφτηκε την κριτική. Δεν γούσταρε αυτό που άκουγε και απλά διαφώνησε. Την κούπα, λοιπόν, τη σηκώνει η αλήθεια της.
yupiii.gr
