127min
Genre: Adventure, Drama
Σκηνοθεσία: Ang Lee
Σενάριο: David Magee, Yann Martel (novel)
Πρωταγωνιστούν: Suraj Sharma, Irrfan Khan, Adil Hussain, Tabu, Rafe Spall, Gérard Depardieu
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο ζωολογικό κήπο του πατέρα του, πήρε το όνομά του από την παριζιάνικη Piscine Molitor και έχει ασπαστεί τρεις θρησκείες. Αυτή είναι η, κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα, ζωή του έφηβου Pi (Suraj Sharma), η οποία δεν τον αφήνει σε ησυχία, αλλά του επιφυλάσσει και κάτι ακόμη: έναν αγώνα επιβίωσης στη μέση του Ειρηνικού μαζί με έναν ουρακοτάγκο, μια ζέβρα, μια ύαινα και μια τίγρη, με το όνομα Richard Parker.
Ανεξάντλητο σε αποθέματα το βαλιτσάκι της φαντασίας του Ang Lee, όπως άλλωστε και η τόλμη του να το κουβαλάει με ευκολία, τόσο σε ασιατικά, όσο και σε αμερικανικά κινηματογραφικά εδάφη. Χωράει από συνεσταλμένα χαμόγελα στη Βικτωριανή Αγγλία (Sense and Sensibility (1995)), θρύλους που περπατούν στα νερά (Crouching Tiger, Hidden Dragon (2000)) μέχρι πράσινες εκρήξεις θυμού (Hulk (2003)), απαγορευμένους Marlboro έρωτες (Brokeback Mountain (2005)) και ακραία, κατασκοπευτικά πάθη στη Shanghai του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (Lust, Caution (2007)). Σκηνοθέτης της έκπληξης, των αντιθέσεων, της πάλης ανάμεσα στο παραδοσιακό και το μοντέρνο, αν κρατά μια και μόνη κοινή γραμμή σε όλα του τα φιλμ, είναι εκείνη της χρυσής κλωστής της σαγήνης, της λεπτότητας και της τρυφερότητας που μέχρι το φινάλε έχει δέσει την καρδιά σε κόμπο μεστό.
Στα 2012, λοιπόν, το φερμουάρ άνοιξε και πάλι. Πήρε τις 400 σελίδες του βραβευμένου με Booker for Fiction μυθιστορήματος του Martel και έκανε όλους εμάς που ορκιζόμαστε πως δεν μπορούσε να μεταφερθεί σε καμία περίπτωση στο πανί, να παραμιλάμε για τα αδύνατα που έγιναν δυνατά. Χωρίς να χάνεται – παρά μόνο στον πλατειασμό του, περιέργως ανάλαφρα χιουμοριστικού, introduction και σε ελάχιστα σημεία στη μέση – η δύναμη της αφήγησης, ενώ την ίδια στιγμή και για πρώτη φορά, το 3D ξεπερνά τον εαυτό μαζί με την CGI τεχνολογία. Εικόνες ανόθευτης μαγείας και λυρισμού βάζουν φτερά στο μυαλό και παρασύρουν στον κυκλώνα ενός συγκλονιστικού ναυαγίου, που μας βουτά στη θάλασσα για να μας βγάλει στα σύννεφα. Παράλληλα, ο συμβολικός, ευγενής και δριμύς αγώνας ενός μελαψού Οδυσσέα που τα βάζει με την τροφική αλυσίδα, τα φυσικά φαινόμενα, τον χρόνο, την απώλεια, μα, πάνω απ’ όλα με τις δυνάμεις που κρύβονται εντός του, σε μια μικρογραφία της φύσης στο 16χρονο κορμί του.
Προσαρμοστικότητα, αποδοχή, θέληση οι έννοιες που επαναλαμβάνονται, η ιστορία ωστόσο, προϊδεάζει σποραδικά και στο φινάλε αποκτά πια, και μια τέταρτη διάσταση. Υπολογισμένη, όσο το εγκεφαλικό, κάπως ουδέτερο συναισθηματικά, φιλμ στο σύνολό του, μα τόσο καίρια τοποθετημένη που βρίσκει με τη μία αναπάντεχα στόχο. Είναι εκείνο το σημείο που η πνευματικότητα αναβλύζει πίστη ως το μοναδικό εφόδιο απέναντι στις άγριες προκλήσεις των αέναων ερωτημάτων της ύπαρξης. Δίχως να κουνά το δάχτυλο και με καμιά όρεξη να προσηλυτίσει. Εδώ δεν υπάρχουν συγκεκριμένα δόγματα και λατρείες, όλοι είμαστε ένα, έχουμε μία κοινή αρχή και ένα κοινό τέλος. Χωρίς πίστη το σώμα μας μοιάζει με κουφάρι αδειανό και ας ξινίζουν τα μούτρα τους κάποιοι.
Μην αρνηθείτε αυτήν τη γιορτή των αισθήσεων, της φύσης, της ίδιας της ζωής, που χρειάζεται την καταιγίδα για να δει κατάματα τον Θεό, ό,τι πρόσωπο/α κι αν έχει.
