Αύριο επιτέλους ξεκινάμε. Μετά απο πολλούς μήνες. Πιο αργά απο ποτέ. Αφού σκέφτομαι για πλάκα να μπω μέσα με χριστουγεννιάτικο δέντρο και να αρχίσω να το στολίζω.
Δεν είναι εποχή για πλάκες, μου λέει η δεύτερη φωνή της λογικής μέσα μου. Εν μέσω απεργιών, εν μέσω της ψήφισης των πιο σκληρών μέτρων που έχουν ληφθεί ποτέ και με την προοπτική να ξαναρχίσουν κινητοποιήσεις οι δημοσιογράφοι -και άρα να ξαναβγώ σε καμιά βδομάδα- οι πλάκες πρέπει να περιοριστούν. «Μα κάνουμε ψυχαγωγία», επανέρχεται μια άλλη φωνή, γιατί να πρέπει να λογοκρίνεις τον αυθορμητισμό; Μ’ αυτές και με άλλες πολλές παρόμοιες σκέψεις ξύπνησα σήμερα.

Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Τυχεροί που συνεχίζουμε. Όμως, σε ένα τηλεοπτικό τοπίο πολύ διαφορετικό. Μικρό και τρομοκρατημένο. Με τις λιγότερες εκπομπές και σήριαλ από κάθε άλλη χρονιά. Με φόβο απ’ όλους αν θα πληρωθούν και αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν σε αυτή τη μαγική, έτσι κι αλλιώς δουλειά. Και για μας τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.

Αισθάνομαι λίγο σα φρουρός της πρωινής ζώνης. Πρέπει και φέτος να τα δώσουμε όλα, να την κρατήσουμε ζωντανή, για να αποδείξουμε, σε ποιους δεν ξέρω, πως αξίζει όλα τα κανάλια να ξαναεπενδυσουν σε αυτήν και να δημιουργηθούν και πάλι εκατοντάδες θέσεις χαμένης εργασίας.

Η χρονιά αυτή που ξεκινά χωρίς ομοειδή προγράμματα, είναι πραγματικά η πιο δύσκολη. Είναι κακό να τρέχεις μόνος σου. Ακόμα και στους αγώνες δρόμου υπάρχει ο περιβόητος δρομέας λαγός. Ο ανταγωνισμός στην τηλεόραση, όπως και οπουδήποτε άλλωστε, σε νομιμοποιεί και σου δίνει το άλλωθι της ύπαρξης.

Και η Φαίη και εγώ την έχουμε αγαπήσει πολύ αυτήν την εκπομπή. Έχουμε έρθει κοντά με όλα τα παιδιά και δε θα ξεχάσω αυτό που μου ‘χε πει κάποτε ο Γρηγόρης, πως το πρωινό είναι τρόπος Ζωής, δεν είναι εκπομπή. Κι αυτή είναι η αλήθεια. Όταν πρωτοξεκινήσαμε πριν από 2 χρόνια , η αλήθεια είναι πως με βαριά καρδιά πήρα την απόφαση. Πώς έφτασα από το πολιτικό ρεπορτάζ να κάνω πρωινό στην τηλεόραση, έλεγα.

Τώρα πια όχι μόνο το απολαμβάνω, αλλά θεωρώ ότι είναι και απο τα σημαντικότερα πράγματα που έχω κάνει. Αφενός έχω γνωρίσει εκπληκτικούς καλλιτέχνες, αφού μας έχουν τιμήσει παραχωρώντας μας συνεντεύξεις εξαιρετικοί ηθοποιοί, από την άλλη βλέπω ότι καθημερινά κρατάμε συντροφιά σε περισσότερους απο 500.000 ανθρώπους που το πρωί είναι Σπίτι, είτε απο επιλογή είτε απο ανάγκη.

Ξεκινάμε λοιπόν με συγκίνηση, με χαρά, με αγωνία, με διάθεση. Φεύγω τώρα, πάω Παιανία για την τελευταία σύσκεψη πριν ξεκινήσουμε. Κάτι τελευταίο... Το μυαλό μου από χθες είναι στον καλό μου φίλο, το Σταμάτη, που δίνει ακόμα μια μάχη. Μέσα μου δεν ανησυχώ, γιατί τον γνωρίζω καλά και ξέρω πως έχει στόφα νικητή. Θα τα καταφέρει καλά και σε αυτή τη μάχη.

Τελευταία ματιά έξω απ το παράθυρο. Καλοκαίρι! Ο καιρός τρελάθηκε ή προσαρμόστηκε κι αυτός στην πρωτόγνωρα δύσκολη εποχή που ζούμε και μας αβαντάρει;

Σας αφήνω τώρα... Ραντεβού αύριο στις 10:00