Το 22ο οδοιπορικό τού Νίκου Μάνεση μας οδηγεί στη Χάλκη, την ύπαρξη της οποίας πολλοί αγνοούν.

Το νησί βρίσκεται στα Δωδεκάνησα, κοντά στη Ρόδο, έχει περίπου 280 κατοίκους και επιφυλάσσει στους επισκέπτες πανέμορφες εικόνες και πολλές εκπλήξεις.

Οι ιστορίες ξετυλίγονται…

Ένας είναι ο κατοικήσιμος οικισμός του νησιού, το Νημπορειό, το λιμάνι δηλαδή, όπου δεσπόζουν τα δίπατα πολύχρωμα δωδεκανησιακά σπίτια. Εκεί, μας υποδέχεται ο μοναδικός ιερέας του νησιού.
Ο παπα-Σάββας ήταν ψαράς, μετά έγινε οικοδόμος, στη συνέχεια εργολάβος και τα τελευταία χρόνια εφημέριος του Αγίου Νικολάου. Φορώντας τα ράσα, σοβατίζει, βάφει, χτίζει και κάνει όλες τις δουλειές στον ναό. Με ξύλα από… κρεβάτια ξενοδοχείων που πετάχτηκαν κατασκεύασε ένα καΐκι. Μας προσκάλεσε για ψάρεμα και εμείς τον ακολουθήσαμε.

Το νησί υποδέχεται τους πρώτους ξένους τουρίστες. Το καραβάκι της γραμμής κάνει ελιγμούς στο λιμάνι, οι κάτοικοι ευτυχείς και οι Εγγλέζοι τουρίστες άναυδοι!

Σαλπάρουμε για τα γειτονικά νησάκια και τις παραλίες. Στην Αλιμιά, βρίσκεται ένα εγκαταλελειμμένο χωριό και οι εγκαταστάσεις των Ιταλών κατακτητών. Με το φουσκωτό, πηγαίνουμε προς τη νήσο Μακρύ όπου υπάρχουν ιχθυοκαλλιέργειες. Μας συνοδεύουν κοπάδια δελφινιών. Εικόνες εντυπωσιακές, με τα παιχνίδια των υπέροχων θηλαστικών….

Επιστροφή στη Χάλκη. Η μονάδα αφαλάτωσης δουλεύει διαρκώς για να πρασινίσει το νησί, ενώ οι νέοι, αφού μαζέψουν το αλάτι από τα βράχια, κάνουν… τοξοβολία. Λίγο μετά, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας με τον Δήμαρχο στη θέση του… τερματοφύλακα.

Στη Χάλκη, όπου και να κοιτάξεις εγκαταλελειμμένα, αλλά καλοδιατηρημένα βυζαντινά χωριά. Όλα πετρόκτιστα. Το νησί άλλωστε έχει πολλές πέτρες.

Δεκάδες οι Αθηναίοι που λόγω της κρίσης εγκαταστάθηκαν στο νησί, όπως και πολλοί Ροδίτες.
Η Κατερίνα σπούδασε, αλλά εργάζεται ως… ναύτης στο σκάφος του πατέρα της, όπως και η Μαρία που βοηθάει την οικογένεια στο ψάρεμα.

Στο Γιάλι, ο ερημίτης κτηνοτρόφος. Παίρνει ενέργεια από τον ήλιο και τον αέρα και ζει με τα σκυλιά του στα οποία έχει δώσει το όνομα ενός πολιτικού και ενός μοντέλου.

Οι φοιτήτριες του νησιού ετοιμάζονται να επιστρέψουν στα μαθήματά τους και συνομιλούν με τους ξένους που έρχονται κάθε χρόνο και μιλούν ελληνικά καλύτερα από εμάς.

Χάλκη… Ομορφιά και… όπως λένε οι κάτοικοι… πολλή τρέλα. Γιατί τη σήμερον ημέρα η τρέλα χρειάζεται.

Το ταξίδι συνεχίζεται…