Την αρνητική της γνώμη για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα των παραστάσεων του Μάρκου Σεφερλή εξέφρασε η Έλενα Ακρίτα.

Με πρόσφατο κείμενό της στην εφημερίδα «Τα Νέα», η γνωστή συγγραφέας και δημοσιογράφος έκανε λόγο για «ήθος του trash» και για «πήχη στα πατώματα».

Συγκεκριμένα αναφέρει στο κείμενό της:

«Την αμαρτία μου θα την πω, με όλον τον σεβασμό στον Κώστα Γεωργουσόπουλο, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θεωρείται μέγας ηθοποιός ο Μάρκος Σεφερλής. Ταλαντούχος ναι, αλλά όταν κάνεις το ταλέντο σου παρκέ για τις παντόφλες της στενομυαλιάς, του ρατσισμού και της κάθε μορφής φοβίας να το βράσω το ταλέντο. Ο κύριος Σεφερλής στις επιθεωρήσεις του – που γράφει ο ίδιος, κι αυτό λέει πολλά – χλευάζει τις γυναίκες, τους γκέι, τους ξένους, τους υπέρβαρους, τους διαφορετικούς. Καθησυχάζει τον θεατή πως είναι ΟΚ να έχει μυαλό κότας, είναι ΟΚ να βρίζει ό,τι δεν καταλαβαίνει, να καταριέται ό,τι τον τρομάζει.

Άλλωστε, έτσι γεμίζουν τα Δελφινάρια, με χάδια και γλυκόλογα σ” ένα κοινό που έχει πάντα δίκιο. Για την ακυρωμένη πλέον συνεργασία του με το Παλλάς να πω ότι έπεσα στα πατώματα, δεν θα το πω. Το Παλλάς μια χαρά φουλ ήταν και είναι, και πέρυσι με τη «Σουσού» και φέτος με τις «Μάγισσες». Δεν είναι να πεις «θα “ρθει ο Σεφερλής να μας σώσει απ” την καταστροφή». Τι τους έπιασε και ρίξαν τον πήχη στα πατώματα, κανείς δεν γνωρίζει.

Η αλήθεια είναι πως οι παραγωγοί Κατσαρίδης και Κεντ δεν έχουν δώσει δικαιώματα στη γειτονιά. Και ευγενείς είναι, και συνεπείς είναι, και πληρώνουν τους εργαζόμενους κανονικά. Όμως, όσο σοβαρό κι αν είναι το γεγονός ότι θα μείνουν 25 άτομα χωρίς δουλειά – και είναι πολύ σοβαρό -, αυτό δεν δικαιώνει μια ανόητη θεατρική επιλογή.

Θα μου πεις, προεξοφλείς χωρίς να βλέπεις την παράσταση. Ε, ναι λοιπόν, προεξοφλώ χωρίς να βλέπω την παράσταση, συγγνώμη κιόλας. Δεν θα τρέχουμε εμείς όπου λαλεί του Λωλοστεφανή, μην και δεν μας πουν κάποιοι αντικειμενικούς. Δηλαδή πέρυσι έπρεπε να δω Πλούταρχο στο «Γοργόνες και μάγκες» για να διαχωρίσω το trash από το θέατρο;

Ακριβώς το «ήθος του trash» θα έφερνε ο Σεφερλής στο Παλλάς και ειλικρινά μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Αγαπάμε Παλλάς όχι γιατί είναι η θεατρική κολυμβήθρα του Σιλωάμ, αλλά γιατί οι περισσότεροι έχουμε μνήμες από αυτό. Και μας αρέσει να πηγαίνουμε – αν και μια ριζική ανακαίνιση ποσώς θα το έβλαπτε, να τα λέμε κι αυτά. Ομως όλα έχουν ένα όριο. Εχουν το υποκειμενικό όριο που βάζει ο κάθε θεατής για τον εαυτό του. Κι εδώ ξεπεράστηκε. Και εντελώς μεταξύ μας, πολύ καλά έκανε. Συνεπώς ραντεβού στα δελφινάδικα, κύριε Σεφερλή».