Και πρόσθεσε στο blog της στο entertv: «Χόρευε ζειμπέκικο και σηκωνόταν όρθιο όλο το μαγαζί. Χόρευε και ενώ σερνόταν στη γη, σηκωνόταν ψηλά σαν τον αετό, όπως έκανε και στη ζωή του όταν την έφτανε στα όρια. Ο Αλέξανδρος ήταν άγγελος και στη ζωή. Δεν έκανε κακό σε κανέναν, μόνο στον εαυτό του καταπίνοντας τα δικά του «φαρμάκια» και όταν δεν μπόρεσε να τα διαχειριστεί τα αντικατέστησε με αλκοόλ.

Έφυγε πολύ νέος, και ήταν ο τελευταίος από την οικογένεια που με εγκατέλειψε και αυτός νωρίς. Μπαμπάς πρώτα, μαμά μετά. Τότε ήταν που ένιωσα απέραντη μοναξιά. Είχα τη δική μου οικογένεια, αλλά δεν είχα τη ρίζα μου.»!

Και υπογράμμισε: «Λίγες μέρες αργότερα από το θάνατο του με απολύουν και από τη δουλειά και θυμάμαι το ζειμπέκικο του ασυναίσθητα, το πάνω και το κάτω της ζωής του. Ακόμη δεν ξέρω γιατί ήταν η πρώτη εικόνα της σκέψης μου…

Κλείνομαι στον εαυτό μου και του ζητώ να μου δείξει το δρόμο, όπως κάνω κάθε φορά από τότε. Μου τον έδειξε και τον ακολουθώ πιστά, πάντα από τα δεξιά μου σαν άγγελος.

Περάσαμε πολλές δυσκολίες, μαλώσαμε σαν παιδιά για τα κεράσια και ποιός θα έτρωγε τα τελευταία (συνήθως τα έτρωγα εγώ, εκείνος υποχωρούσε όπως έκανε πάντα σε όλα ) και νιώσαμε περηφάνεια για πολλά.»!

Και κατέληξε: «Φέτος στον επίλογο των πέντε χρόνων δεν ήμουν εκεί, γιατί ο άγγελος μου είναι στα δεξιά μου και όχι σ´ ένα μικρό κασελάκι.

Αλεκάκι μου, άγγελε μου

Υστερόγραφο».

entertv.gr