Pame Cinema -

Ο George V. Higgins, δικηγόρος και εισαγγελέας έγινε γνωστός για τα αστυνομικά του μυθιστορήματα και διακρίθηκε για το χαρακτηριστικό στυλ των διαλόγων του, όπου μεταφέρει το ύφος και τη γλώσσα που είχε συναντήσει στις συνομιλίες του με τους εγκληματίες της Βοστώνης με τους οποίους συνδιαλεγόταν ασκώντας το επάγγελμά του.

Το τρίτο του μυθιστόρημα, Cogan’s Trade που έγραψε το 1974, περιγράφει έναν ολόκληρο κόσμο εγκληματιών, από τους πιο μικρούς απατεώνες μέχρι τα ‘μεγάλα κεφάλια’ της μαφίας και τον τρόπο που λειτουργούν, περιορίζοντας τη δράση και αντικαθιστώντας την με εκτενείς διαλόγους.

Η κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος από τον Andrew Dominik, που άλλαξε τον τίτλο σε Killing Them Softly και έχει γράψει και το σενάριο, μεταφέρει αυτό το ιδιαίτερο ύφος του συγγραφέα, όπου οι περισσότερες συζητήσεις γίνονται σε ένα αυτοκίνητο, οι διάλογοι αγγίζουν τα όρια του παραλόγου και όπου κανείς από τους χαρακτήρες δεν είναι καλός.

Δύο μικροκακοποιοί, όχι ιδιαίτερης ευφυΐας, σταλμένοι από τον Johnny Amato (Vincent Curatola) που γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις στον υπόκοσμο, χτυπάνε ένα παιχνίδι πόκερ που προστατεύεται από την μαφία και εξαφανίζονται με τα χρήματα. Τα αφεντικά της μαφίας καλούν τότε τον Jackie Cogan (Brad Pitt), έναν εκτελεστή, να βρει ποιός έκανε τη ληστεία και να τακτοποιήσει το θέμα, στέλνοντας έναν αντιπρόσωπό τους (Richard Jenkins) να διαπραγματευτεί μαζί του. Ο κύριος ύποπτος είναι ο Markie Trattman (Ray Liotta), που στο παρελθόν είχε κάνει ένα αντίστοιχο χτύπημα, άλλωστε ο λόγος που o Amato επέλεξε να γίνει η συγκεκριμένη ληστεία ήταν πως οι υποψίες θα στρέφονταν προς τον Trattman. Όμως ο Cogan δεν είναι τόσο αφελής και υποψιάζεται τι έχει συμβεί. Θα αναλάβει να τακτοποιήσει την υπόθεση με τον δικό του τρόπο, καλώντας για βοήθεια τον Mickey (James Gandolfini) άλλον έναν εκτελεστή και καθοδηγώντας τον αντιπρόσωπο των αφεντικών στο πώς πρέπει να γίνει η διαχείριση της υπόθεσης, σαν κανονικός Business man που ενδιαφέρεται για το καλό των πελατών του.

Η δράση έχει μεταφερθεί από την Βοστώνη του βιβλίου στην Νέα Ορλεάνη και έχει μετατεθεί χρονικά στο 2008, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του Μπαράκ Ομπάμα και του Μακέιν, αποσπάσματα των ομιλιών των οποίων ακούγονται διακρώς στην ταινία από κάποια τηλεόραση. Η Αμερική βρίσκεται σε κατάσταση σοκ από την κατάρρευση της Lehman Brothers και προσπαθεί να επαναφέρει την ισορροπία στο σύστημα βάζοντας τον κόσμο να πληρώσει για τη λεηλασία των τραπεζών. Όπως ακριβώς κινδυνεύουν να καταρρεύσουν τα παράνομα παιχνίδια που έχει στήσει η μαφία και καλείται ο Cogan και η παρέα του να διαχειριστούν την κρίση στον υπόκοσμο και να επαναφέρουν την κατάσταση εκεί που ήταν.

Αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο την μαφία δεν είναι να βρεθεί ο υπαίτιος, όσο να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να μην θεωρηθεί από την ‘πιάτσα΄ πως μπορεί ο καθένας να κλέβει τα λεφτά των αφεντικών και να γλυτώνει. Στόχος δεν είναι τόσο να πάρουν πίσω τα λίγα κλεμμένα, όσο να επέλθει η βολική ειρήνη όπου ο καθένας ξέρει την θέση του και το παράνομο παιχνίδι θα συνεχιστεί απρόσκοπτα. Και στην πορεία θα διαπραγματευτούν το κάθε μικροέξοδο σαν λογιστές – ή σαν μεγάλες τράπεζες – για να το πετύχουν.

O Dominik δεν κάνει τον παραλληλισμό του καπιταλισμού με τους γκάνγκστερ διακριτικά. Χτυπάει κατευθείαν στο ψαχνό και δεν παίρνει αιχμαλώτους. Αλλά και για όποιον δεν έχει καταλάβει τι θέλει να πει, στην τελευταία σκηνή το δίνει όσο πιο μασημένο γίνεται: “Η Αμερική δεν είναι χώρα, είναι μπίζνες” σημειώνει στην πιο αβανταδόρικη ατάκα της ταινίας.

Με εξαιρετικούς διαλόγους που διανθίζονται από πολύ μαύρο χιούμορ και σκηνές απίστευτης βίας, η ταινία διαπρέπει και σε επίπεδο ερμηνειών. Ο Brad Pitt δίνει έναν από τους καλύτερους ρόλους του, ο James Gandolfini στο ρόλο του Mickey του αλκοολικού εκτελεστή είναι θαυμάσιος, το ίδιο και ο Ray Liotta, όπως και ολόκληρο το καστ.

Στο τεχνικό κομμάτι η ταινία προσφέρει εκπληκτική φωτογραφία, ιδιαίτερες και εντυπωσιακές γωνίες λήψης και μια από τις εντυπωσιακότερες σκηνές δολοφονίας σε super slow motion που έχουμε δει στον κινηματογράφο. Είναι φορές που θυμίζει Pulp Fiction με τους διαλόγους των κακοποιών και φορές που θυμίζει Goodfellas με την ‘decadence’ ατμόσφαιρα του υποκόσμου, δημιουργώντας ωστόσο δικό της ύφος.

Αν κανείς περιμένει να δει ένα κλασσικό γκανγκστερικό φιλμ με δράση και καταδιώξεις θα απογοητευτεί. Το Killing Them Softly είναι μια στυλιζαρισμένη, με αργό ρυθμό αφήγησης, στα όρια της κωμωδίας και πολύ βίαιη ταινία, που μεταφέρει ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα.

Βαθμολογία: 8 στα 10

Σκότωσέ τους Απαλά (Killing Them Softly) – Κριτική