Κάποτε (όχι πολύ παλιά) η φράση «η τηλεόραση της Αμερικής» ήταν συνώνυμη στην καλύτερη περίπτωση με sitcom συνοδευόμενα από γέλιο κονσέρβας.

Η εύκολη και γρήγορη συνταγή (συγκάτοικοι με διαφορές, ζευγάρια με διαφορές, φίλοι με διαφορές) είχε κατακτήσει όλη τη γη, επηρεάζοντας ακόμη και την πολύ καλή αγγλική τηλεόραση.

Εδώ και κάποια χρόνια η αμερικανική τηλεόραση έχει κάνει στροφή με σειρές που αποκτούν φανατικό κοινό, με χαρακτήρες που γίνονται σημεία αναφοράς όπως οι ήρωες των μυθιστορημάτων.

Σειρές όπως The Wire, Damages, The Walking Dead, Six Feet Under, Homeland, Game of Thrones, Dexter, Mad Men, Breaking Bad και πολλές άλλες αναλύονται, συζητιούνται και αφήνουν τα σημάδια τους στις επόμενες σειρές. Οι προφανείς λόγοι είναι ότι η Αμερική έχει μεγάλο πληθυσμό – ότι υπάρχουν περιθώρια για πολύ μεγάλα κέρδη – ότι όπου υπάρχουν λεφτά, υπάρχουν κίνητρα, υπάρχουν περιθώρια. Αυτό όμως ίσχυε και πριν τη μεταστροφή. Τώρα τι έχει αλλάξει; Τα περισσότερα από τα παραπάνω σόου είναι παραγωγές του Home Box Office, του γνωστού HBO, του καναλιού που δύσκολα κάνει λάθος.

Αν και συνδρομητικό (ή μάλλον, επειδή είναι συνδρομητικό) έχει περιθώριο (αλλά και την τόλμη) να επενδύσει σε σενάρια «δύσκολα» που δεν μοιάζουν επιτυχίες με την πρώτη. Όμως όταν η πίτα είναι 300 εκατομμύρια, τότε η επένδυση για ρισκέ σειρές υψηλής ποιότητας και ακριβής παραγωγής μπορεί να αποδώσει. Και αποδίδει. Πλέον οι σειρές που έχουν στόχο να κάνουν επιτυχία που θα φτάσει σε όλον τον κόσμο, λειτουργούν με όρους κινηματογράφου. Αυτό σημαίνει ότι μια τηλεοπτική παραγωγή μπορεί να πείσει και τους καλύτερους ηθοποιούς, σεναριογράφους, σκηνοθέτες, αλλά και τεχνικούς του σινεμά να ξεπεράσουν την επιφύλαξή τους απέναντι στην τηλεόραση και να συμμετέχουν χωρίς να φοβούνται ότι θα κακοχαρακτηριστούν.

Έτσι πείστηκε η Glenn Close για το Damages, έτσι και ο Aaron Sorkin για το Newsroom. Παράλληλα, έχει αναδυθεί το υβρίδιο του writer/producer. Αυτό σημαίνει ότι ο σεναριογράφος γράφει τα πρώτα επεισόδια και στη συνέχεια γράφει τη «Βίβλο» της σειράς. Στη «Βίβλο» καταγράφονται τα όρια και τις προϋποθέσεις για την πορεία του σεναρίου, και οι υπόλοιποι σεναριογράφοι πρέπει να την ακολουθούν πιστά. Αυτό δίνει έλεγχο στον αρχικό σεναριογράφο και την εξασφάλιση για την σταθερή ποιότητα του σεναρίου. Οι σεναριογράφοι που δουλεύουν κάτω από τον αρχικό σεναριογράφο αλλάζουν συχνά ώστε να εξελίσσονται συνέχεια οι χαρακτήρες και να μπαίνουν νέες ιδέες για την εξέλιξη της υπόθεσης. Με αυτό τον τρόπο λειτούργησε το Wire, που έχει αφήσει τηλεοπτική ιστορία Ένας ακόμη παράγοντας που σίγουρα επηρεάζει είναι το πανίσχυρο συνδικάτο των σεναριογράφων της Αμερικής.

Για να γίνει κανείς μέλος στο συνδικάτο, πρέπει να έχει δουλέψει κάποιο χρονικό διάστημα σε παραγωγές που λειτουργούν με τους όρους του συνδικάτου (σχετικά με τον κατώτατο μισθό, τις αποζημιώσεις κλπ). Το συνδικάτο απέδειξε την ισχύ του με τις μεγάλες απεργίες του 2007-2008, όταν οι σεναριογράφοι διεκδίκησαν αμοιβές που αντιστοιχούν περισσότερο στα τεράστια κέρδη των στούντιο. Μετά από τρεις μήνες συνεχόμενης απεργίας με συμμετοχή 12.000 ανθρώπων, οι διαπραγματεύσεις με τα στούντιο κατέληξαν σε συμφωνία που ικανοποίησε το 93,6% των μελών του συνδικάτου.

Ο Αrmando Ianucci, σεναριογράφος και παραγωγός του Thick of it του BBC και τώρα του Veep στο αμερικανικό HBO, έδωσε μια ομιλία στο BAFTA στην οποία ανέλυσε γιατί η βρετανική τηλεόραση δεν είναι στα επίπεδα που ήταν, ενώ η αμερικανική είναι όλο και πιο πετυχημένη. Μια φράση του μάλλον τα λέει όλα. «Ναι, υπήρξαν σημειώσεις και συζητήσεις, αλλά οι προτάσεις ήταν πάντα στο κλίμα της υποστήριξης. Όταν υπήρχε διαφορά γνώμης για κάποια απόφαση, η τελική φράση ήταν πάντα η εξής: «είναι δικό σου το σόου, δική σου η απόφαση».

Λένα Φουτσιτζή
Πηγή: lifo