Ο κόσμος του τσίρκουμε τους ακροβάτες, τ’ άγρια θηρία, τους ταχυδακτυλουργούς, τις ΑΝ
ο «άνθρωπος με την κουκούλα» λάθευε το στόχο με αποτέλεσμα το μαχαίρι αντί να «καρφωθεί» δίπλα στο αφτί της κοπέλας, τρυπούσε το αριστερό της μάτι…
μπαλαρίνες, τα σκυλάκια που χόρευαν, τους ελέφαντες που ισσοροπούσαν στα δυο τους πόδια, υπακούοντας σε θηριοδαμαστές… Ο κόσμος αυτός, ακόμη κι όταν ο Ιγκόρ Στραβίνσκι δημιούργησε την «Πόλκα του τσίρκου για Ένα Ελεφαντάκι» αφιερωμένη στον φίλο του χορογράφο Τζορτζ Μπαλανσίν, που θα «δάμαζε» 50 ελέφαντες του ξακουσμένου τσίρκου Μπάρνουμ και Μπέηλ στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν την Νέας Υόρκης, μου δημιουργούσε συναισθήματα… Θλίψης, φόβου, αγωνίας… για το πώς έφταναν θηρία να υπακούν μικροσκοπικούς ανθρώπους… αλλά και τρόμου, για το τί θα μπορούσε να συμβείο «άνθρωπος με την κουκούλα» λάθευε το στόχο με αποτέλεσμα το μαχαίρι αντί να «καρφωθεί» δίπλα στο αφτί της κοπέλας, τρυπούσε το αριστερό της μάτι…Ακόμη και όταν είδα για πρώτη φορά το υπέροχο θέαμα του Le Cirque du Soleil, ένιωσα περίεργα…
Όταν πήγαινα δημοτικό, βέβαια, μετά απο δυο - τρεις φορές που η μαμά με ενθουσιασμό μου ανακοίνωνε ότι θα «πάμε σε τσίρκο», θυμάμαι ότι κάπου στην μέση της παράστασης έβαζα τα κλάμματα και φεύγαμε μέχρι που δεν ξαναπήγα ποτέ...
Χρόνια μετά, γνωρίζοντας τον κόσμο της τηλεόρασης, ένιωθα να ξεπηδάνε ίδια συναισθήματα όπως τότε που, κρατώντας στο χέρι ένα παγωτό που έλιωνε, δεν ήξεραΑΝέπρεπε, βλέποντας τον κλόουν να τον δέρνει μια μαιμού, να γελάσω ή να βάλω τα κλάμματα… Το παγωτό έλιωνε και ο κόσμος σηκωνότανε να χειροκροτήσει όταν στο τέλος του «δράματος» ένας νάνος… σκότωνε την μαιμού και εκείνη τσίριζε σπαρταρώντας στο πάτωμα…
έπρεπε, βλέποντας τον κλόουν να τον δέρνει μια μαιμού, να γελάσω ή να βάλω τα κλάμματα… Το παγωτό έλιωνε και ο κόσμος σηκωνότανε να χειροκροτήσει όταν στο τέλος του «δράματος» ένας νάνος… σκότωνε την μαιμού και εκείνη τσίριζε σπαρταρώντας στο πάτωμα…Τα παιδάκια ξεκαρδιζόντουσαν στα γέλια, η «σκοτωμένη» μαιμού ξαφνικά ζωντάνευε και εμείς περιμέναμε το «νέο νούμερο» για να τραμπαλιστούμε ανάμεσα στο αποτρόπαιο και το διασκεδαστικό.
Εκείνα τα παιδικά συναισθήματα προέκυψαν όταν είδα την συνέντευξη του Γρηγόρη Αρναούτογλου στην Ζήνα Κουτσελίνη. Ο Γρηγόρης αποκάλυψε ότι, την εποχή που έκανε εκπομπή με μεγάλη τηλεθέαση, η αρχισυντάκτριά του τον ηχογραφούσε. Στην συνέχεια έκανε διανομή υλικού ξεκινώντας από τον γενικό διευθυντή του καναλιού Πέτρο Μπούτο, έως τον ανταγωνισμό. Η Ζήνα, που τότε ήταν διευθύντρια ψυχαγωγικού προγράμματος στο Αlter, το επιβεβαίωσε…
Θα με ρωτήσεις αν το ήξερα, αναγνώστη. Ναι, το είχα ακούσει, αλλά η κυρίαρχη άποψη ότι ο «Γρηγόρης παίζει τον ρόλο του θύματος», μ’ εκανε να το προσπεράσω σαν φήμη• άλλωστε με είχαν μάθει ότι «όλα στο τσίρκο είναι εφέ».
Ακουγα τον Αρναούτογλου ν’ αποκαλύπτει και την Ζήνα να επιβεβαίωνει (με φωνή μια οκτάβα πιο πάνω από τον Αρναούτογλου, χαχαχα!) και κατάλαβα πόσο αηδία και πόσο θλίψη μπορεί να υπάρχει πίσω απο την μάσκα του κλόουν, άσχετα αν ο ίδιος αποτελεί το πιο αγαπημένο «νούμερο» στο τσίρκο…
Ακουγα τον Αρναούτογλου ν’ αποκαλύπτει και την Ζήνα να επιβεβαίωνει (με φωνή μια οκτάβα πιο πάνω από τον Αρναούτογλου, χαχαχα!) και κατάλαβα πόσο αηδία και πόσο θλίψη μπορεί να υπάρχει πίσω απο την μάσκα του κλόουν, άσχετα αν ο ίδιος αποτελεί το πιο αγαπημένο «νούμερο» στο τσίρκο…
Με αφορμή την συγκεκριμένη συνάντηση: Φέτος, η Κουτσελίνη ρίσκαρε να δοκιμαστεί σ’ εναν ρόλο, που το κοινό περίμενε την στιγμή που το σχοινί του «ακροβάτη θα έσπαζε».
Όσο και ν’ αποθεώνει στο τέλος τους ιπτάμενους χορευτές… αν κάποιος από τους εμπειρότατους ακροβάτες χάσει ισσοροπία και συντριβεί, η κραυγή τρόμου που ακούγεται από τους θεατές, την αμέσως επόμενη στιγμή μετατρέπεται σε μια τεράστια σιωπηλή συνωμοσία του «καλά να πάθει, ο άτσαλος»…
Όσο και ν’ αποθεώνει στο τέλος τους ιπτάμενους χορευτές… αν κάποιος από τους εμπειρότατους ακροβάτες χάσει ισσοροπία και συντριβεί, η κραυγή τρόμου που ακούγεται από τους θεατές, την αμέσως επόμενη στιγμή μετατρέπεται σε μια τεράστια σιωπηλή συνωμοσία του «καλά να πάθει, ο άτσαλος»…
Αλλωστε, για ν’ αξίζει το θέαμα τα λεφτά του, πρέπει να αποθεωθεί το μακελειό… Στο μεγάλο τσίρκο της τηλεόρασης, λοιπόν, η Ζήνα, με τ’ ακροβατικά της, προσγειώθηκε όρθια.
