Αναζήτηση
Εξόριστοι - iShow.gr
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Εξόριστοι - iShow.gr
Διάρκεια
195'
Συντελεστές
Σκηνοθεσία
Άλλοι συντελεστές
Αντώνης Γαλέος
Μετάφραση
Ρούλα Πατεράκη
Μετάφραση
Γιώργος Πάτσας
Σκηνικά - κοστούμια
Αλέκος Γιάνναρος
Φωτισμοί
Νίκος Αναγνωστόπουλος
Εικαστική Επιμέλεια
Μπέτυ Δραμισιώτη
Διδασκαλία κίνησης
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Υπόθεση
Θέατρο
Η βασική πλοκή των Εξόριστων περιλαμβάνει δύο ερωτικά τρίγωνα: ένα μεταξύ του Ρίτσαρντ Ρούαν (συγγραφέα από το Δουβλίνο που επέστρεψε πρόσφατα από την αυτοεξορία του στη Ρώμη), της Βέρθας (συντρόφου του) και του φίλου του, Ρόμπερτ Χαντ (δημοσιογράφου)? και ένα δεύτερο μεταξύ του Ρούαν, του Χαντ και της εξαδέλφης του Βεατρίκης.

Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1919 στο Μόναχο. Το 1926 ανέβηκε στο Λονδίνο και προκάλεσε τον θαυμασμό του Τζορτζ Μπέρναντ Σω. Η πιο επιτυχημένη παραγωγή των Εξόριστων ήταν του Χάρολντ Πίντερ το 1970 στο Mermaid Theatre και έλαβε διθυραμβικές κριτικές παγκοσμίως.

Σύνοψη
Ο Ρίτσαρντ Ρούαν, συγγραφέας, πριν εννέα χρόνια εγκατέλειψε το Δουβλίνο μαζί με την αγαπημένη του Βέρθα. Αυτοεξορίστηκαν για να ζήσουν ελεύθεροι, καθώς η απόφασή τους να μην παντρευτούν, είχε προκαλέσει σκάνδαλο στην τοπική κοινωνία. Εχουν ένα αγοράκι οκτώ ετών, τον Αρτσι.
Το καλοκαίρι του 1912 ο Ρίτσαρντ, η Βέρθα και ο γιος τους επιστρέφουν από την εξορία τους στη Ρώμη στο σπίτι του στο Μέριον, προάστιο του Δουβλίνου. Επιστρέφοντας, ξαναβρίσκουν τους παλιούς τους φίλους, τα εξαδέλφια Ρόμπερτ και Βεατρίκη. Ο ένας, θαυμαστής που η Βέρθα έχει απορρίψει εννέα χρόνια νωρίτερα, τη στιγμή της αναχώρησής τους, ονειρεύεται να πραγματοποιήσει το όνειρό του, χρησιμοποιώντας παράλληλα με ιδιοτελή τρόπο την ειλικρινή φιλία που τρέφει στον Ρίτσαρντ, ο οποίος υπήρξε πνευματικό του πρότυπο. Η άλλη, έμπιστη φίλη στους ενθουσιασμούς και στα βάσανα της δημιουργίας του Ρίτσαρντ που της έγραφε από τη Ρώμη, παραμένει στα πρόθυρα μιας ανεπίδοτης ομολογίας, προτιμώντας τη θέση της μούσας από τους μπελάδες μιας ερωμένης, κάτι που δείχνει να βολεύει τον Ρίτσαρντ, ο οποίος εξουσιάζει έτσι το σώμα της Βέρθας και το πνεύμα της Βεατρίκης.
Αλλά η αποπλάνηση της Βέρθας από τον Ρόμπερτ, που πιστή στον Ρίτσαρντ, τον ενημερώνει, θα επιταχύνει την εξέλιξη και τις εντάσεις. Ο Ρίτσαρντ αρνείται να απαγορεύσει το ο,τιδήποτε στην Βέρθα ή και στον φίλο του, τους αφήνει ελεύθερους να τον απατήσουν και δεν θέλει καν να μάθει αν η Βέρθα τελικά ενέδωσε στον πόθο του Ρόμπερτ ή όχι.
Πληροφορίες
Από τις 5 Νοεμβρίου 2010 η Εταιρεία Θεάτρου Συν-Επί (+,Χ) θα παρουσιάσει στο Από Μηχανής Θέατρο το μοναδικό θεατρικό έργο του σπουδαίου Ιρλανδού λογοτέχνη Τζέημς Τζόυς Οι Εξόριστοι. Ο συγγραφέας του «Οδυσσέα» μας χαρίζει ένα έργο – ύμνο στην ελευθερία του πνεύματος και του σώματος, που με τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Ρούλας Πατεράκη δεν μπορεί παρά να αποτελέσει μια από τις πιο αναμενόμενες παραστάσεις της χρονιάς.

Στους Εξόριστους, κείμενο γραμμένο το 1914, ο Τζόυς, φανερά επηρεασμένος από τον Ίψεν, φτιάχνει με αριστουργηματικό τρόπο ένα έργο που ο ίδιος περιγράφει ως «η γάτα και το ποντίκι σε τρεις πράξεις».

Σ' αυτό το αινιγματικό έργο το κυρίαρχο θέμα είναι η εξορία. Άνθρωπος εξόριστος από άνθρωπο, άνθρωπος εξόριστος από την κοινωνία, άνδρας εξόριστος από γυναίκα, άνδρας εξόριστος από την εσωτερική του γαλήνη. Το έργο πραγματεύεται όμως και την ιδέα της «απόλυτης» ελευθερίας μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις που πάντα απειλούνται από πάθη και επιθυμίες αλλά και την αμφιβολία που η απόλυτη ελευθερία συνεπάγεται...

Για το έργο
Υπάρχουν προφανείς παραλληλισμοί με τη ζωή του Τζόυς – ο Τζόυς και η Νόρα Μπάρνακλ ζούσαν, ανύπαντροι, στην Τεργέστη, κατά τη διάρκεια των ετών που οι Ρούαν ζούσαν στη Ρώμη, ενώ ο Ρόμπερτ Χαντ θυμίζει αρκετά τους φίλους του Τζόυς Όλιβερ Στ. Τζον Γκόγκαρτυ και Βίνσεντ Κόσγκρεϊβ. Η Βεατρίκη, που στο έργο έχει συνέλθει από μια απειλητική για τη ζωή της ασθένεια, είναι ακριβώς δύο χρόνια νεώτερη από την ξαδέλφη του Τζόυς, Ελίζαμπεθ Τζάστις, η οποία πέθανε το 1912.
Ο Τζόυς διατηρεί με το κείμενό του την ίδια σχέση που διατηρεί ο Ρίτσαρντ με τη γυναίκα του: η αμφιβολία βασιλεύει. Η συνεπής υποδειγματοποίηση του έργου με άξονα τις σημειώσεις που κρατούσε ο Τζόυς προϋποθέτει ότι το έργο έχει γραφτεί για να αναπληρώσει αυτήν την απουσία απάντησης – θέτοντας επί σκηνής την απουσία απάντησης.
Ο Ρίτσαρντ υποστηρίζει ότι: επειδή όταν έχεις κάτι δικό σου μπορεί να σου το πάρουν, είναι καλύτερα όταν το δίνεις εσύ, γιατί τότε κανείς κλέφτης δεν μπορεί να σου το πάρει και έτσι θα είναι για πάντα δικό σου. Γι’ αυτό και δεν μπορεί, με τίμημα να έρθει σε αντιφάση με τον εαυτό του, να δηλώσει αυτό που η Βέρθα του ζητάει να δηλώσει: την απαγόρευση του σαρκικού πάρε-δώσε με τον Ρόμπερτ.
Ο Ρόμπερτ πράγματι πιστεύει στην ανταλλαγή, στην κυκλοφορία του πόθου. Και όντας έτσι, είναι απαραίτητος στον Ρίτσαρντ, ως αντίβαρο τουλάχιστον, ώστε αυτός να αποφύγει να βυθιστεί στην πικρόχολη τέρψη ενός απατηλού ελέγχου.
Ο Ρόμπερτ εμφανίζεται στο έργο σαν τέως μαθητής του Ρίτσαρντ, έχοντας διατηρήσει ακέραιες τις πεποιθήσεις που μοιράζονταν στη φιλήδονη εφηβεία τους. Αυτός δεν έχει γεράσει, δεν έχει ωριμάσει, κι όταν μνημονεύει κάποιους απόηχους από τις παλιές τους συζητήσεις, ο Ρίτσαρντ συνειδητοποιεί τη διαφορά τους. Εντοπίζεται ουσιαστικά σε μια αντιπαράθεση μεταξύ του νόμου της φύσης κι ενός πνευματικού ή μυστικού νόμου. Μια από τις σπάνιες εκφράσεις, αφορά αυτόν το νόμο του πόθου που ο Ρόμπερτ βλέπει παντού, να διατρέχει πράγματα και ανθρώπους και να τους εμψυχώνει μ’ ένα χειμαρρώδες πάθος.
Προσπαθώντας να αποδεσμευτεί από όλους τους κοινωνικούς και ερωτικούς δεσμούς, ο Ρίτσαρντ θέλει να προωθήσει ένα νόμο που θα εγγράφει την απουσία και την προδοσία σ’ ένα κώδικα που υπόκειται στο όνομα.
Η ζήλεια μοιάζει απούσα από τη ρητή επιχειρηματολογία του Ρίτσαρντ: η ζήλεια και η πομπή από διεστραμμένες φαντασιώσεις που τη συνοδεύουν προϋποθέτει τη θεμελιώδη σταθερότητα, την πραγματική ύπαρξη της σεξουαλικής σχέσης. Ο Ρίτσαρντ αποκαλείται ζηλιάρης στις σημειώσεις του Τζόυς.
Το παράδοξο στους Εξόριστους συνίσταται στο ότι ο ζηλιάρης χρησιμοποιεί την αμφιβολία για να υπερβεί τη ζήλεια, βρίσκοντας στο «δύσκολο, το κενό και το αδύνατο» αρκετό αντίκρισμα πραγματικότητας για να εναποθέσει την οδύνη του σε μια ακρότητα στην οποία καμία ανδρική επιχειρηματολογία – θεολογική, φιλοσοφική, ηθικολογική, πολιτική, αισθητική κ.ά. – δεν εμπερικλείεται αφ’ εαυτής. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο τελευταίος «μονόλογος» της Βέρθας που μιλάει στον εαυτό της, νανουρίζει τον Ρίτσαρντ και ταυτόχρονα αδειάζει τον Ρόμπερτ. Η Βέρθα ανοίγει έναν καινούριο κύκλο και κλείνει τον προηγούμενο με μια αμφιρρεπή δήλωση (που μπορούμε να ερμηνεύσουμε ως μια ανανέωση της πίστης αλλά και ως υπαινιγμό για μια ερωτική σχέση μεταξύ τεσσάρων): δεν είναι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία, αλλά η ίδια η δήλωση αυτής της επιθυμίας.
Έτσι, ο Ρίτσαρντ δεν θέλει να ξέρει, γιατί δεν υπάρχει τίποτα να μάθει, δεν υπάρχει τίποτα να δει. Η Βέρθα κλείνει τα μάτια και το έργο ολοκληρώνεται. Από την αρχική διάζευξη που αφορά την αποκηρυγμένη γνώση («υπήρξε» ή «δεν υπήρξε» ερωτική σχέση), περνάμε στην επιστράτευση των διαφοροποιήσεων: «δεν υπάρχει σχέση», δεν υπάρχει τίποτε εκτός από ανισότητες, φτάνουμε συνεχώς σ’ ένα περίσσευμα ή σ’ ένα έλλειμμα που επιταχύνει όλο και περισσότερο την πορεία της γνώσης προς την ίδια της την απώλεια. Μια απώλεια που θεμελιώνει τη λογοτεχνία στο κενό, στη δυσκολία και στην αβεβαιότητα, στην αναστολή της πρωταρχικής πίστης στο «υπάρχει»…
Το έργο εγγράφει λοιπόν τη «σκηνή» του, τη σκηνή όλων των σκηνών, τη σκηνή του τριγωνικού πόθου κι όλους τους συνδυασμούς και τις παραλλαγές που επιφέρει σε κάτι που γρήγορα μετατρέπεται σε καθαρό στοίχημα: πώς να αναπαρασταθεί, να συλληφθεί, να ενσαρκωθεί αυτό το κομβικό κενό γύρω από το οποίο περιστρέφονται όλοι οι ισχυρισμοί; Αυτή η αμφιβολία εμφανίζεται περιέργως ως ο μόνος βράχος στον οποίο στερεώνεται, στον οποίον υπόκειται το οικοδόμημα του έργου. Η αμφιβολία που προβάλλει η παραβολή των Εξόριστων αντιστρέφει τη νοσηρή ζήλεια σε δημιουργική αβεβαιότητα που εμποδίζει κάθε σημαίνον να παγιωθεί ποτέ σε θέση μείζονος σημαίνοντος, πέρα από την υπογραφή του ονόματος ίσως…
Γιατί το να επιθυμείς την αβεβαιότητα, σημαίνει επίσης να επιθυμείς να παραμένεις και ο ίδιος ακαθόριστος και να διατηρείς στο σώμα και στη γλώσσα τη «μυστική» υπεροχή της παραγωγής του Ονόματος. «Το έργο: τρεις πράξεις παιχνιδιού γάτας-με-ποντίκι», γράφει ο Τζόυς προς το τέλος των σημειώσεών του. Αλλά σ’ αυτό το σχεδόν υπερβολικά μαθηματικό «σχέδιο» σε τρεις χρόνους και για τέσσερις ενεργούντες, μπορούν στο βάθος να διαβαστούν περισσότερα από μια σκηνή που παριστά το αδύνατο της σκηνικής αναπαράστασης, αφού σ’ αυτό βρίσκουμε το ίδιο το σχεδιάγραμμα (epure) της αμφιβολίας.
Από το βιβλίο «JOYCE avec LACAN» (Paris, Navarin, 1987, Bibliotheque des Analytica),
Κεφάλαιο «Notes sur les ex-ils» του Jean-Michel Rabate,
μετάφραση για το πρόγραμμα: Δήμητρα Κονδυλάκη


Για τον συγγραφέα
Τζέημς Τζόυς
Ο Τζέημς Τζόυς (James Augustine Aloysius Joyce, 2 Φεβρουαρίου 1882 - 13 Ιανουαρίου 1941) ήταν Ιρλανδός συγγραφέας και ποιητής. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους λογοτέχνες του 20ου αιώνα, δημιουργός των μυθιστορημάτων Οδυσσέας (1922) και Finnegans Wake (1939). Ο Τζόυς γεννήθηκε το 1882 στο Δουβλίνο σε μία μάλλον τυπική Ιρλανδική οικογένεια, της οποίας αποτελούσε το μεγαλύτερο σε ηλικία από τα συνολικά δέκα παιδιά. Παρά το θρησκευτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο σπούδασε, σε ηλικία δεκαέξι ετών, ο Τζόυς αρνήθηκε τον καθολικισμό.
Το 1898, ο Τζόυς γράφτηκε στο University College Dublin όπου σπούδασε κυρίως αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά ενώ παράλληλα δραστηριοποιήθηκε στους θεατρικούς και λογοτεχνικούς κύκλους της πόλης. Το 1900 δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά κείμενο του, στην εφημερίδα Fortni και ακολούθησαν αρκετές δημοσιεύσεις κριτικών του. Θεωρείται επίσης πως ο ίδιος ολοκλήρωσε τουλάχιστον δύο θεατρικά έργα, τα οποία όμως δεν έχουν διασωθεί. Μετά την αποφοίτησή του από το κολέγιο, αποφάσισε να παρακολουθήσει μαθήματα στην Ιατρική σχολή του Δουβλίνου, ωστόσο ταξίδεψε στο Παρίσι όπου σύντομα εγκατέλειψε την ενασχόληση του με τις ιατρικές σπουδές. Το διάστημα από τις 11 Νοεμβρίου του 1902 μέχρι τις 19 Νοεμβρίου του 1903, δημοσιεύτηκαν συνολικά 23 κριτικές βιβλίων από τον Τζόυς, σε εφημερίδα του Δουβλίνου.
Τον Απρίλιο του 1903 επέστρεψε στο Δουβλίνο καθώς του έγινε γνωστό πως η μητέρα του έπασχε από καρκίνο ενώ ο θάνατός της επήλθε λίγους μήνες αργότερα, γεγονός που επηρέασε βαθιά τον Τζόυς. Την ίδια χρονιά αρχίζει να γράφει τους Δουβλινέζους. Παράλληλα, ξεκίνησε τη συγγραφή του μυθιστορήματος Στήβεν ο Ήρωας (Stephen Hero), που θα γίνει το 1906 Το πορτραίτο του καλλιτέχνη. Την ίδια χρονιά, καταγράφεται η πρώτη γνωριμία του Τζόυς με την Νόρα Μπάρνακλ, την οποία ερωτεύτηκε και με την οποία αργότερα εγκατέλειψε την Ιρλανδία. Αρχικά εγκαταστάθηκαν στη Ζυρίχη και στη συνέχεια στην Τεργέστη, όπου ο Τζόυς εργάστηκε ως δάσκαλος στη σχολή Berlitz. Στις 27 Ιουλίου του 1905, ο Τζόυς και η σύντροφός του απέκτησαν τον πρώτο τους γιο, Giorgio. Στην Τεργέστη, παρέμεινε για τα επόμενα δεκαπέντε περίπου χρόνια, με μία διακοπή ενός έτους, όταν τον Ιούλιο του 1906, εγκαταστάθηκαν με την οικογένεια του στην Ρώμη όπου εργάστηκε ως τραπεζικός υπάλληλος. Το 1907 δημοσιεύεται η ποιητική συλλογή Chamber music. Ο Τζόυς κι η Νόρα γυρνούν στην Τεργέστη. Γεννιέται η κόρη τους Λουτσία.
Ο Τζόυς επισκεπτόταν το Δουβλίνο, ενώ το 1909 δραστηριοποιήθηκε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα επιχειρηματικά, προσπαθώντας σε συνεργασία με άλλους επιχειρηματίες να λειτουργήσουν κινηματογράφους στην Ιρλανδία. Τότε λαμβάνει χώρα το πρώτο ταξίδι στην Ιρλανδία με το γιο του Τζόρτζιο. Ο Τζόυς ανοίγει τον κινηματογράφο La Volta. Σύντομα εγκατέλειψε το εγχείρημα και επέστρεψε στην Τεργέστη αφού όμως προηγουμένως είχει υπογράψει συμβόλαιο με τον εκδοτικό οίκο Maunsel & Co. για την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Δουβλινέζοι. Τελικά όμως το έργο αυτό τυπώθηκε το 1914 από τον οίκο Grant Richards. Την ίδια χρονιά δημοσιεύτηκε σε συνέχειες και το μυθιστόρημα του Τζόυς Το Πορτρέτο του καλλιτέχνη, στο περιοδικό Egoist, ενώ η έκδοση του βιβλίου έγινε το 1916 στη Νέα Υόρκη και το 1917 στο Λονδίνο.
Το 1913 γράφει τον Τζιάκομο Τζόυς. Το 1914 ο Τζόυς άρχισε να γράφει τους Εξόριστους καθώς και το σημαντικότερο ίσως βιβλίο του, τον Οδυσσέα. Κατά τη διάρκεια του Α' παγκοσμίου πολέμου έζησε στη Ζυρίχη, ενώ μετά τη λήξη του, μετακόμισε στο Παρίσι, έπειτα από πρόσκληση του ποιητή Έζρα Πάουντ, όπου και παρέμεινε για τα επόμενα είκοσι περίπου χρόνια.
Το 1916 συνάντησε τον Παύλο Φωκά. Αρχισε ελληνικά μαθήματα. Το 1918 δημοσιεύεται το πρώτο επεισόδιο του Οδυσσέα, ο «Τηλέμαχος», στό Little Review. Ο Τζόυς ιδρύει τό θίασο English Players. Παθαίνει δεύτερη κρίση γλαυκώματος στο δεξί μάτι. Δημοσιεύονται οι Εξόριστοι. Το 1920 ο Πάουντ τον πείθει να πάει στο Παρίσι. Τον Ιούλιο οι Τζόυς φτάνουν στό Παρίσι. Το 1921 έχει νέα προβλήματα με τα μάτια του. Τον Δεκέμβρη διαβάζει μπροστά σε κοινό αποσπάσματα από τον Οδυσσέα. Εισήγηση: Valery
Τον Φεβρουάριο του 1922 εκδίδεται ο Οδυσσέας και την επόμενη χρονιά αρχίζει τη γραφή του Finnegans Wake. Τον Ιούλιο του 1931 παντρεύτηκε τη Νόρα στό Λονδίνο. Τέλος της «ελεύθερης ένωσης» τους. Στις 29 του Δεκέμβρη πεθαίνει ο πατέρας του, Τζον Τζόυς. Το 1933 έγινε η μεγάλη δίκη στην Αμερική για την απαγόρευση του Οδυσσέα. Το 1934 η Αμερική επιτρέπει την έκδοση του Οδυσσέα. Στις 13 Ιανουαρίου του 1941, ο Τζόυς πεθαίνει στη Ζυρίχη από πολύ προχωρημένο έλκος.

Βιογραφικά συντελεστών
Ρούλα Πατεράκη
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή του Κυριαζή Χαρατσάρη και υπήρξε μέλος του επαγγελματικού του θιάσου «Ελεύθερο Θέατρο». Απόφοιτος της Αγγλικής Φιλολογίας. Ιδρυτικό μέλος του «Θεατρικού Εργαστηρίου Θεσσαλονίκης» και ιδρύτρια της «Επιθεώρησης Δραματικής Τέχνης», μιας οργάνωσης σε δύο μέρη: 1. Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης και 2. Επαγγελματικό Θίασο.
Με την Επιθεώρηση Δραματικής Τέχνης ανέβασε, στο διάστημα 1978 - 1985, τα ακόλουθα θεατρικά έργα : Τομ Στόππαρντ «Travesties» (Καρρ) , «Σκοτεινά Εγκλήματα» (Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ), «Ελευθερία στη Βρέμη» (Γκέσε Γκότφριντ) και Μισέλ Φουκώ «Φάκελος Ριβιέρ», Σάμιουελ Μπέκετ «Πολυμπέκετ 1,2,3» [performance βασισμένη στο κείμενο «Εκείνη τη φορά»], Μπέρτολτ Μπρέχτ «Lux in tenebri» και Ερρίκος 'Ιψεν «Έντα Γκάμπλερ» (Έντα Γκάμπλερ). Με το Δραματικό Θέατρο Ρούλα Πατεράκη (ίδρυση 1990) παρουσίασε τα ακόλουθα έργα : Σάμιουελ Μπέκετ «Ευτυχισμένες μέρες - Ω, οι Ωραίες μέρες» (Γουίνι) , Ηλέκτρας Κομμοί [Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευρυπίδης], Δημήτρης Δημητριάδης «Η ανάθεση», Ζαν Ζενέ «Splendid's», Γιώργος Βέλτσος «Χώματα», Αύγουστος Στρίντμπεργκ «Η Καταιγίδα» και «Ο Πελεκάνος», Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι «Το όνειρο ενός γελοίου ανθρωπάκου», Σάρα Κέιν «4.48 Ψύχωση» (Πρόσωπο), Μαρσέλ Προύστ «Μέρες ανάγνωσης» (Προύστ), Κρίστα Βολφ «Κασσάνδρα» (Κασσάνδρα), Τόμας Μπέρνχαρντ «Ο ανιψιός του Βίττγκενστάιν» (Τόμας Μπέρνχαρντ), Γιάννης Πάνου «Ο φιλόσοφος» (Φιλόσοφος) [το γ΄ κεφάλαιο από την «Ιστορία Των Μεταμορφώσεων» του Γιάννη Πάνου [Φεστιβάλ Αθηνών], Mισέλ Φάις «Ελληνική Αϋπνία» και «Puerto Grande» του Μάνου Λαμπράκη (Βραβείο Σκηνοθεσίας Κάρολος Κουν, 2009).
Στο ελεύθερο θέατρο έχει σκηνοθετήσει τα έργα: Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ», Λάρς Νορέν «Εβριάνα», Ερρίκος Ίψεν «Το κουκλόσπιτο», Μπέρναρ Σω «Ωραία μου κυρία», Ρ. Ρότζερς - Ο. Χάμμερσταιν «Η μελωδία της ευτυχίας», Μπερνάρ Μαρί Κολτές «Στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι», Βιρτζίνια Γουλφ «Ορλάντο», Λαέρτης Μαδαρός «Καταμεσής στην ερημιά», Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι «Ο ηλίθιος», Άλεξ βαν Βάρμερνταμ «Ο μικρός Τόνυ», Τζο Πένχωλλ «Μπλε / Πορτοκαλί», Άντονυ Μινγκέλλα «Η μελωδία της φάλαινας», Μαξίμ Γκόργκι «Στο βυθό» (Εθνικό Θέατρο), «Οιδίπους Επί Κολωνώ» και «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή (Εθνικό Θέατρο), «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου (Φεστιβάλ Αθηνών) και «Η Παλίρροια του Σεπτέμβρη» της Δάφνης Ντι Μωριέ.
Ερμηνείες στο ελεύθερο θέατρο : Ερρίκος Ίψεν «Ρόσμερσχολμ» (Ρεββέκα Βεστ), σκην. Αντώνης Αντύπας, Τζαίημς Τζόυς «Μόλλυ Μπλουμ» (Μόλλυ Μπλουμ), σκην. Λία Μελετοπούλου, Δ. Δημητριάδη «Η αρχή της ζωής» (Πουπέ), σκην . Στέφανος Λαζαρίδης, Ρόμπερτ Μούζιλ «Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες» (Ο άνθρωπος), σκην. Γιάννης Κουρκουμέλης, Αλέξανδρος Δουμάς «Η κυρία με τις καμέλιες», Μαργαρίτα Γκωτιέ, σκην. Πέτρος Ζούλιας, Μωρήν Λώρενς «Οι δίδυμες» (Μίμι), σκην. Εύρη Σωφρονιάδου, Δ. Δημητριάδης «Insenso», σκην. Στέλιος Κρασανάκης.
Συμμετείχε στις ταινίες: «Το μόνον της ζωής του ταξίδιον», σκην. Λάκης Παπαστάθης και «Τρεις στιγμές», σκην. Πέτρος Σεβαστίκογλου.

Άκις Βλουτής
Ο Άκις Βλουτής σπούδασε Θεατρολογία και Σημειολογία Θεατρικού Λόγου στα Πανεπιστήμια της Πάντοβας και του Μπαρί της Ιταλίας και υποκριτική στη Δραματική Σχολή Αθηνών.
Έχει συμμετάσχει σε σεμινάρια θεατρικού λόγου και υποκριτικής στο Πανεπιστήμιο Paris VIII.
Έχει συνεργαστεί με αξιόλογα θεατρικά σχήματα, όπως με τη Νέα Σκηνή, το Θέατρο του Νότου, την Εταιρία Θεάτρου Δόλιχος, το Θέατρο Εξαρχείων και το Εθνικό Θέατρο. Από το 2007 είναι καλλιτεχνικός διευθυντής της Εταιρείας Θεάτρου Συν-Επί.

Γιάννης Παπαδόπουλος
Εχει κάνει σπουδές Υποκριτικής στη Δραματική Σχολή Γ. Θεοδοσιάδη και Νομικών στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.
Έχει συνεργαστεί με τη Μάγια Λυμπεροπούλου στη Δυτική Αποβάθρα του Κολτές, με τον Μιχάλη Βιρβιδάκη στο Θάνατος και Διάβολος του Βέντεκιντ, με τον Νίκο Μαστοράκη στο Τρίπτυχο του Ράιντερς, με τον Λευτέρη Βογιατζή στους Πέρσες του Αισχύλου, με τη Ρούλα Πατεράκη στο Splendid’s του Ζενέ, στο Οιδίπους Τύραννος – Επί Κολωνώ του Σοφοκλή, στο Puerto Grande του Μ. Λαμπράκη και με άλλους.

Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης (1983). Έχει συνεργαστεί με: το Θέατρο Τέχνης-Κάρολος Κουν (1981-84) στα έργα: Η πιο δυνατή του Στρίντμπεργκ, Σφήκες του Αριστοφάνη, Βάκχες του Ευριπίδη, Ορέστεια και Προμηθέας Δεσμώτης του Αισχύλου, Ηλέκτρα του Σοφοκλή, τη Σκηνή – Λευτέρης Βογιατζής (1985) Συμφορά από το πολύ μυαλό του Γκριμπογέντοφ, την Εποχή- Βασίλης Παπαβασιλείου (1986-90) Το καινούριο σπίτι του Γκολντόνι, Κλυταιμνήστρα του Στάικου, Η κληρονομιά του Μαριβώ, Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα του Χόρβατ, Να βρεις τον εαυτό σου του Πιραντέλλο, Καλοκαίρι του Μποντ.
Με Το Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας (1987) Μαντάμ Ντε Σάντ του Μισίμα, σκηνοθεσία Μάγιας Λυμπεροπούλου, με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας (1991) Παλιοί Καιροί του Πίντερ, σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη, με το Κ.Θ.Β.Ε. (1997) Βάκχες του Ευριπίδη, σκηνοθεσία Ματίας Λάνκχοφ.
Το 1989 τιμήθηκε με το Βραβείο «Κάρολος Κούν» πρωταγωνιστικού γυναικείου ρόλου (Ελισάβετ, στο Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα).
Την περίοδο 1992-2001 εγκαθίσταται στη Γαλλία και συνεργάζεται με το Theatre de l’Instant- Μπερνάρ Λοτί Δον Ζουάν του Μολιέρου, Ο Δον Ζουάν γυρνάει απ’ τον πόλεμο του Χόρβατ, Το ημίψηλο και Άνθρωπος και Αρχοντάνθρωπος του Ντε Φιλίππο, Οι γάμοι του γανωματή του Σύντζ, Η δωδέκατη νύχτα του Σαίξπηρ.
Το 2001 συσκηνοθετεί με τον Ντανιέλ Ντυπόν στο Εθνικό Θέατρο της Βρετάνης Το Υπόγειο του Ντοστογέφσκι.
Επιστρέφει στην Ελλάδα και συνεργάζεται: με το Εθνικό Θέατρο (2001-02) Ορέστεια του Αισχύλου, σκηνοθεσία Γιάννη Κόκκου και Ξένοι του Π.Μέντη, σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα, με την Πράξη (2003) Ο Γλάρος του Τσέχωφ, σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, με το Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας (2003) στο μουσικό έργο του Κυριάκου Σφέτσα Γη των απουσιών, σε ποίηση Κικής Δημουλά, με την Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Δήμου Πατρέων, σε μουσική διεύθυνση Θανάση Τσιπινάκη.
Τον Οκτώβριο του 2003, στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας και σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, ερμηνεύει το μονόλογο Ελένη ή ο Κανένας της Ρέας Γαλανάκη, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.
Στη συνέχεια συνεργάζεται με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας (2004-05) Η ψευτουπηρέτρια του Μαριβώ, σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου, Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη και Λοκαντιέρα του Γκολντόνι, σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, Τέλος καρναβαλιού του Γκολντόνι, σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου, με το Θέατρο Τέχνης (2007-08) Nordost του Τ. Μπουχστάινερ, σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου, με το Εθνικό Θέατρο (2008) Στο βυθό του Γκόρκι, σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη.
Στον κινηματογράφο έχει συνεργαστεί με τους Περικλή Χούρσογλου και Νίκο Γραμματικό.
Στην τηλεόραση έχει πρωταγωνιστήσει σε επιλεγμένες σειρές, συνεργαζόμενη με τους Γιάννη Σμαραγδή, Γιάννη Διαμαντόπουλο, Μιρέλλα Παπαοικονόμου, Στέφανο Μπλάτσο.

Τασία Σοφιανίδου
Γεννήθηκε στις Σέρρες. Φοίτησε στην «Επιθεώρηση Δραματικής τέχνης» της Ρούλας Πατεράκη. Ως ηθοποιός πήρε μέρος στις παραστάσεις: Το σπίτι της κούκλας, Ηλέκτρα κομμοί, Η καταιγίδα, Η μελωδία της φάλαινας, Η ποίηση είναι γυναίκα, Ελληνική αϋπνία. Έχει συνεργαστεί με τη Ρούλα Πατεράκη ως βοηθός σκηνοθέτη.

Ίρις Χατζηαντωνίου
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Από το 1989 ως το 1992 φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν και συμμετείχε στις παραστάσεις: Ιφιγένεια εν Αυλίδι, Νεφέλες, Ο Γάμος, Βάτραχοι. Παρέμεινε στο Θέατρο Τέχνης ως τα τέλη του 1995 και συμμετείχε στις εξής παραστάσεις: Γέρμα, Τρωάδες (Επίδαυρος: Θεά Αθηνά και Κορυφαία / Ηρώδειο: Ελένη), Μινέττι (Κυρία με τα Κόκκινα), Τριάντα Χρόνια Ακριβώς (Δωροθέα), Μήδεια (Κορυφαία).
Στη συνέχεια συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο στο έργο της Μ. Ριάλδη Οι Άστεγοι σε σκηνοθεσία Γ. Ρεμούνδου και Λυσιστράτη του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Δ. Χρονόπουλου. Με το Θέατρο του Νότου στην Ελένη του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά. Το 2001 πρωταγωνίστησε στην παράσταση Ο Ηλίθιος του Φ. Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη (Ναστάζια Φιλίποβνα). Το 2003 έπαιξε στην παράσταση του Βίκου Ναχμία Νύχτα Αναχώρησης (κύρια στροβιλίστρια σε ποίηση Τ. Ρουμί). Το 2004-5 συμπρωταγωνίστησε στην παράσταση QED του Π. Παρνέλ με τον Γιώργο Κοτανίδη. Τον Οκτώβριο του 2005 υποδύθηκε το Φάντασμα της Μασσαλίας του Ζαν Κοκτώ στην παράσταση 3 φορές του Βίκου Ναχμία.
Το 2006 πρωταγωνίστησε στη παράσταση του Χ. Λύγκα Αθωότητα της Ντέα Λόχερ ( Έλλα-η φιλόσοφος που γερνάει).
Το 2007 πρωταγωνίστησε στη παράσταση Τοπ γκερλς της Κ. Τσέρτσιλ σε σκηνοθεσία Σ. Βαρδάκη (Ι.Μπερντ-Γουιν) και το 2008-9 στο Ροκ εν Ρολ του Τ. Στοπαρντ, σε σκηνοθεσία Γ. Κοτανίδη (Εληνορ-Εσμε).
Είναι ιδρυτικό μέλος της Ομάδας Υψηλού Κινδύνου και πρωταγωνιστεί στις παραστάσεις της (Τα Παιδιά Πενθούν, Το Γεφύρι της Άρτας, Ξαφνικά Πέρσι το Καλοκαίρι).
Στον κινηματογράφο έχει παίξει στις ταινίες «Το Αθώο Σώμα» του Ν. Κορνήλιου και «Με Δεμένα Μάτια» του Β. Μωυσίδη. Συμμετέχει στη βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα ταινία του Θ. Αγγελόπουλου «Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα» (η Κόρη).
Συμμετέχουν
Άκις Βλουτής
Γιάννης Παπαδόπουλος (ηθοποι
Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου
Τασία Σοφιανίδου
Ίρις Χατζηαντωνίου
Ηλίας Βλάχος
Χρήστος Λιώλης
iShow.gr - Ο κόσμος της Showbiz
ΑΪΣΟΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ INTERNET Μ.ΙΚΕ
Επικοινωνία: press@ishow.gr
Τηλ. 211-4100551