Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Ρον Χάουαρντ (A Beautiful Mind, The Da Vinci Code, Apollo 13) μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το θεατρικό του Πίτερ Μόργκαν (The Queen, The Last King of Scotland) για την τηλεοπτική αναμέτρηση μεταξύ του παραιτηθέντος Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον και του διάσημου Άγγλου τηλεοπτικού παρουσιαστή Ντέιβιντ Φροστ.
Η ταινία βασίζεται σε μια σειρά συνεντεύξεων που εξασφάλισε ο Ντέιβιντ Φροστ από τον πρόεδρο Νίξον το καλοκαίρι του 1977, όταν ο τελευταίος έληξε την τριετή σιωπή του. Στην τελευταία συνέντευξή του ο Νίξον παραδέχεται, τελικά, την εμπλοκή του στο σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Μια ιστορική αναμέτρηση, την οποία παρακολούθησαν πάνω από 45 εκατομμύρια τηλεθεατές και η οποία όχι μόνο άλλαξε τη ζωή και των δύο, αλλά και τους όρους και τα όρια της δημοσιογραφίας και της πολιτικής…

INFO

• Η πολιτική ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο θέμα του Πίτερ Μόργκαν (Ελισάβετ ΙΙ, Ιντί Αμίν, Ερίκκος VIII). Μετά τον Τόνι Μπλερ ανέβασε στο σανίδι και τον... Ρίτσαρντ Νίξον μαζί με τον μεγαλύτερο (και πλέον απρόβλεπτο) ανταγωνιστή του, τον πλέιμποϊ παρουσιαστή Ντέιβιντ Φροστ, ειδήμονα στην πρόκληση τηλεοπτικών εξομολογήσεων! Αφού έγραψε για τον Μπλερ και τον Γκόρντον Μπράουν στο τηλεοπτικό Deal και ολοκλήρωσε την ταινία The Queen για το Βρετανό πρωθυπουργό και τη Βασίλισσα, έγραψε ολόκληρο έργο με ήρωες τον πρώην Πρόεδρο της Αμερικής και το Βρετανό δημοσιογράφο Ντέιβιντ Φροστ. Μάλιστα, η υπόθεση Φροστ – Νίξον τον είχε συνεπάρει ήδη από το 1992 όταν παρακολούθησε μια τηλεοπτική βιογραφία του Φροστ. «Αυτό που με καθοδήγησε ήταν η εικόνα που είχα για τους δύο αυτούς άντρες. Ο θεαματικός Φροστ να πηγαινοέρχεται με Κόνκορντ πάνω από τον Ατλαντικό. Και ο Νίξον…ένας άνθρωπος που ουσιαστικά έμενε σε μια σπηλιά. Ένας άνθρωπος που βρήκε τη ζωή πολύ σκληρή.» σχολιάζει ο σεναριογράφος για τους δύο αυτούς διαμετρικά αντίθετους άντρες που ως άλλοι μονομάχοι ήρθαν αντιμέτωποι στον τηλεοπτικό αέρα με μοναδικά όπλα τους τις λέξεις και τις ιδέες. Και συνεχίζει, με βάση την έρευνά του: «Έβλεπα πως και τα δύο στρατόπεδα προετοιμάζονταν με μεγάλη στρατηγική, όπως στο σκάκι ή στο μποξ. […] Αν διαχωρίσεις τον Νίξον στον άνθρωπο και στον πολιτικό, δεν μπορείς παρά να συμπαθήσεις έναν άνθρωπο που βρήκε τη ζωή αρκετά δύσκολη, σε επίπεδο επικοινωνίας και φιλίας. Και μετά βλέπεις κάποιον σαν τον Φροστ που βρίσκει τη ζωή πολύ εύκολη, ιδίως κοινωνικά. Είναι προικισμένος επικοινωνιακά, κάνει φίλους, γίνεται αρεστός. Ο Νίξον ήταν μάλλον το ακριβώς αντίθετο: επιφυλακτικός με τους ανθρώπους, πληγωμένος, δίχως πολλούς κοντινούς φίλους, μ’ έναν αποτυχημένο γάμο. Με άλλα λόγια, ένας πολύ μοναχικός άντρας.[…] Ο Φροστ πάλι ήταν ανασφαλής, καθώς δεν τον έπαιρναν στα σοβαρά [επειδή ξεκίνησε ως κωμικός και παρουσιαστής ψυχαγωγικών προγραμμάτων].»

• Να πώς έχει η ιστορία... 23 Μαΐου 1977: Ο πρώην Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ρίτσαρντ Νίξον δίνει μία από τις πιο διάσημες τηλεοπτικές συνεντεύξεις του στον Ντέιβιντ Φροστ (επιλέγοντας εσκεμμένα, εκ του ασφαλούς, να σπάσει την πολυετή σιωπή του με μια συνέντευξη σε έναν «ανάλαφρου» ύφους εκπομπών παρουσιαστή) κι επικαλείται το δικαίωμα του Προέδρου για υποκλοπή και τελικά για... κλοπή, εάν τίθεται θέμα εθνικής ασφαλείας. Στην ουσία προσπαθούσε να δικαιολογηθεί για το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ.

• Όταν ο άνθρωπος επινόησε την τηλεόραση, η τέταρτη εξουσία γεννήθηκε! Ο Πίτερ Μόργκαν δεν θα μπορούσε με αυτό το θέμα που πραγματεύεται, ν’ αφήσει ασχολίαστη την παντοδυναμία της τηλεόρασης αλλά και τον καταλυτικό ρόλο που αυτή παίζει στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης… Ένας προβληματισμός που ταλάνισε τη δυτική σκέψη τόσο κατά τη μετά Γουότεργκεϊτ εποχή όσο και σήμερα και είναι επίκαιρος όσο ποτέ, καθώς κάθε σκάνδαλο, πόλεμος ή αντιδικία γιγαντώνεται πάντοτε στις τηλεοπτικές οθόνες επηρεάζοντας καταλυτικά το κοινό, καθώς τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας είναι συχνά δυσδιάκριτα. Ιδίως στην περίπτωση του Νίξον και στην πολιτική του καριέρα, η τηλεόραση ήταν σύμμαχος αλλά ταυτόχρονα και αντίπαλός του καθ’ όλη την πορεία του με τους δύο αυτούς ρόλους της να εναλλάσσονται πολύ συχνά μέχρι την εποχή του Γουότεργκεϊτ που ήταν και το κύκνειο πολιτικό του άσμα…

• Ο Φρανκ Λανγκέλα και ο Μάικλ Σιν πρωταγωνιστούσαν και στο ομώνυμο πολύ επιτυχημένο θεατρικό έργο, καθώς και στη σκηνή τού Donmar Warehouse του Λονδίνου (πρεμιέρα 10 Αυγούστου 2006), οι δυο τους ως Νίξον και Φροστ αποκάλυπταν τι (εικάζει ο συγγραφέας/σεναριογράφος πως) γινόταν όταν έσβηναν οι κάμερες. Σχολιάζει ο σκηνοθέτης Ρον Χάουαρντ «Δεν είναι δυνατόν να φανταστείς άλλους ηθοποιούς στους ρόλους αυτούς. Κανείς άλλος δεν θα είχε κάνει την έρευνα, την προετοιμασία των δυο τους…Να μη μιλήσω για τη χημεία μεταξύ τους… Για 2 σχεδόν χρόνια ζούσαν ως Φροστ και Νίξον.»

• Η αρωγή του ίδιου του Ντέιβιντ Φροστ ήταν πολύτιμη αναφορικά με τα πραγματικά γεγονότα, αλλά και ως ιστορικό σημείο αναφοράς, δίχως να παρέμβει σε καμία περίπτωση στο κείμενο, αφού πρόκειται για ταινία και όχι για ντοκιμαντέρ ή βιογραφία. Σχολιάζοντας ο Φροστ τον τρόπο που ο Σιν τον υποδύεται, σημειώνει «Για 20 περίπου λεπτά, είναι κάπως παράξενο να βλέπεις κάποιον να σε υποδύεται. Και μετά παρασύρθηκα και έβλεπα πλέον όχι εμένα, αλλά το χαρακτήρα. Γιατί αυτό που με ενδιέφερε ήταν το περιεχόμενο και να δω ότι έχει αποτυπωθεί σωστά.»

• Η θεατρική παράσταση πέρα από πολύ καλές κριτικές και την αποδοχή του κοινού, απέσπασε και πολλές διακρίσεις. Για την ερμηνεία του ως Νίξον ο Φρανκ Λανγκέλα κέρδισε πολλές διακρίσεις και βραβείο Τόνι και ο Μάικλ Σιν πολλές διθυραμβικές κριτικές. Ο σκηνοθέτης της Μάικλ Γκράντεϊτζ ήταν υποψήφιος για Τόνι, ενώ και το ίδιο το έργο απέσπασε υποψηφιότητα Καλύτερης Παράστασης.

• Η μετάβαση από τη σκηνή στη μεγάλη οθόνη απαιτούσε πολλά ταξίδια…στον τόπο του εγκλήματος. Σημειώνει ο Μόργκαν «Δεν είχα πάει ποτέ στην ακριβή τοποθεσία όπου όλα έλαβαν χώρα… Ούτε στο Μουσείο του Νίξον, ή στη Βιβλιοθήκη του ή στο Ίδρυμά του. […] Ήταν συναρπαστικό να το κάνεις όλο αυτό και το έκανα μαζί με τον Ρον (Χάουαρντ), μόλις εκείνος συμφώνησε να σκηνοθετήσει την ταινία.»

• Για τον Λανγκέλα ο ρόλος ήταν μια απίστευτη πρόκληση. Σημειώνει ο ηθοποιός «Δεν ήθελα να κάνω μια αναπαράσταση. Έψαξα να βρω σ’ εκείνον ό,τι και σε κάθε ρόλο: την ψυχή του. Τι σκέφτεται και πώς νιώθει. Δεν μπορείς να παίξεις έναν πολιτικό, ή ένα μουσικό ή έναν κατά συρροή δολοφόνο. Δεν παίζεις την ταμπέλα. Όλοι είναι άνθρωποι και έχουν ψυχή, καρδιά και μυαλό. […] Ο Ρίτσαρντ Νίξον είναι από τους πλέον ενδιαφέροντες χαρακτήρες που έχω κληθεί να υποδυθώ. Έπαθα εμμονή μαζί του και με τους δαίμονες που τον

ταλάνιζαν. Μου άρεσε το γεγονός πως ο Νίξον δεν ήταν ένας καθημερινός άνθρωπος, όπως και όλοι οι πολιτικοί της εποχής. Ήταν δύσκολοι, αστείοι, παράξενοι τύποι που αποκάλυπταν περισσότερα για την ιδιοσυγκρασία τους σε σχέση με τους σημερινούς πολιτικούς.» Και όντως ο Λανγκέλα δεν μένει σε εξωτερική μίμηση…Σου δίνει την αίσθηση πως όντως είναι ο Νίξον!

• Για τον Μάικλ Σιν, το γεγονός πως ο χαρακτήρας που υποδύεται είναι ακόμα εν ζωή ήταν ένα βαρύ φορτίο… Σημειώνει ο ηθοποιός «Πρέπει να είσαι συνεπής με το χαρακτήρα που υποδύεσαι, το συγγραφέα και την ιστορία, αλλά συνάμα και στον ίδιο τον άνθρωπο.»

• Τα γυρίσματα κράτησαν 38 ημέρες και ο βασικός στόχος όλων των συντελεστών ήταν να βγει η ατμόσφαιρα της εποχής και να καταγραφούν τα ιστορικά γεγονότα, αλλά και αυτό καθαυτό το τηλεοπτικό γεγονός της συνέντευξης. Κάποιοι από τους συμπληρωματικούς ρόλους «ανατέθηκαν» στα πραγματικά πρόσωπα (Patrick Terrall, ιδιοκτήτης του εστιατορίου Ma Maison, L.T. Colonel Gene Boyer, πιλότος ελικοπτέρου που μετέφερε τον Νίξον…)