Μετά την άλωσιν της Τροίας, την πυρπόλησιν του Ιλίου και τις σφαγές, η Αθηνά και ο Ποσειδών απεφάσισαν να καταστρέψουν το στράτευμα των Αχαιών. Ο Ποσειδών, διότι είχε το Ίλιον και ήταν προστάτης πολιούχος. Η Αθηνά ενώ υποστήριζε τους Έλληνες σε όλον τον πόλεμο, τώρα έγινε εχθρός των, διότι οι Έλληνες έδειξαν αγριότητα και το χειρότερο ο Αίαντας ο Οιλέως (Λοκρός) εβίασε την βασιλοπούλα Κασσάνδρα που ήταν ιέρεια και προφήτις του Απόλλωνα. Η ύβρις μάλιστα έγινε στα σκαλοπάτια του Ναού της Αθηνάς. Τον χορό της τραγωδίας αποτελούν γυναίκες της Τροίας=Τρωάδες.

Οι Έλληνες περιχαρείς για τη νίκη τους, πήραν όσα λάφυρα μπορούσαν στα πλοία τους και ετοιμάζονται να φύγουν. Τότε έβαλαν κλήρο, πως θα μοιράσουν τις αιχμάλωτες βασιλοπούλες. Την προφήτιδα Κασσάνδρα την πήρε ο Αγαμέμνων, την Ανδρομάχη, την ευγενική γυναίκα του Έκτορα, ο Νεοπόλεμος γιός του Αχιλλέα, ενώ την Πολυξένη την έσφαξαν επάνω στον τάφο του Αχιλλέα, την Βασιλομήτορα Εκάβη την έδωσαν σαν δούλα στον Οδυσσέα. Τον μικρό γιό του Έκτορα τον Αστυάνακτα τον εσκότωσαν χτυπώντας επάνω στα τείχη για να μην υπάρχει κανένα βασιλόπουλο, που θα μπορούσε να συμμαζέψει όσους Τρώες εγλύτωσαν με την φυγή. Ο φόβος για μια νέα Τροία τους επάγωνε.

Στον πρόλογο της τραγωδίας εμφανίζονται οι Θεοί Ποσειδών και Αθηνά, οι οποίοι διηγούνται με οργή και αγανάκτηση τις σφαγές των Τρώων και τα λοιπά ανοσιουργήματα των Ελλήνων. Η Αθηνά σε κάποια στιγμή λέγει ότι ήρθε οργισμένη να μετατρέψει την επιστροφή "τον νόστον" των Ελλήνων σε πικρό ταξίδι όπου θα βρουν τον θάνατο. Αντίθετα θέλει να ανακουφίσει και να ευφράνει τους Τρώες (στ. 65-67).

Ο Ποσειδών συμπληρώνει την οργή της Αθηνάς λέγοντας ότι θα ταράξει το Αιγαίον Πέλαγος, ώστε να γίνει ο τάφος των Αχαιών και εκφράζοντας τη Θεία Δικαιοσύνη καταδικάζει την γενοκτονία των ηττημένων με τα λόγια "Είναι μωροί οι άνθρωποι που κυριεύουν πόλεις και καταστρέφουν ναούς, τους τάφους και τα ιερά των ηττημένων. Αφού σκορπίσουν γύρω τους την ερήμωση, ύστερα έρχεται και για τους ίδιους η συμφορά αναπότρεπτος" (στ. 95-97).

Η Βασιλομήτορα Εκάβη καταράται τον πορθητή της Τροίας δολοπλόκον Οδυσσέα και χαρακτηρίζει την πανουργία του: "Ο κλήρος μου έλαχε να είμαι δούλα σε ένα μυσαρό και δόλια άνδρα που είναι πάντα εχθρός της Δικαιοσύνης, με παράνομα έργα που δαγκώνουν και χύνουν δηλητήριο. Αυτός ο πανούργος όλα τα πράγματα τα ανακατώνει και πάλιν τα αντιστρέφει με μια απατηλή διγλωσσία και εκείνα που δεν του άρεσαν πρωτύτερα τώρα τα παρουσιάζει σαν σωστά και δίκαια και τα υποστηρίζει" (στ. 282-286).

Μετά την επιτυχημένη παρουσίασή τους στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, οι «Τρωάδες» του Ευριπίδη, σε καινούργια μετάφραση Παντελή Μπουκάλα, σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και με τη Λυδία Κονιόρδου στο ρόλο της Εκάβης, περιοδεύουν στην Αττική (Πολιτιστικό & Αθλητικό Πάρκο Ν. Μάκρης, Θέατρο Βράχων Βύρωνα, Θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου) από το Σάββατο 10 Ιουλίου μέχρι την Τρίτη 13 Ιουλίου, στα πλαίσια της καλοκαιρινής τους περιοδείας.

Μια από τις πιο δημοφιλείς σωζόμενες τραγωδίες επιλέγεται και παρουσιάζεται με οδηγό τη σκληρή διαχρονικότητά της. Τα δεινά του πολέμου και η συμφορά της προσφυγιάς δεν έχουν εγκαταλείψει την ανθρωπότητα από τον καιρό του τρωικού πολέμου μέχρι σήμερα και, δυστυχώς, δεν γνωρίζουν γεωγραφικά σύνορα. Κάθε εξουσία που ασκείται με αλαζονεία είχε, έχει και θα έχει ολέθριες συνέπειες για τους λαούς.

Ο Ευριπίδης, στα 415 π.Χ., επιλέγει να μιλήσει για όλα αυτά μέσα από τη ματιά των αιχμάλωτων γυναικών της Τροίας, που ετοιμάζονται, σκλάβες πια, να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και να ακολουθήσουν τους νικητές Έλληνες σε μια νέα, άγνωστη πατρίδα. Η οξύτητα της καταγγελίας παράλληλα με τη συγκινητική ποιητική ευαισθησία, αναδεικνύουν το έργο σε ένα από τα αριστουργήματα όχι μόνο του αρχαίου δράματος, μα και της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.