Αναζήτηση
Stopover - iShow.gr
Stopover  
2016
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
VIDEO
Stopover - iShow.gr
Είδος
Δράμα γαλλικής και ελληνικής συμπαραγωγής 2016
Διάρκεια
102'
Συντελεστές
Σκηνοθεσία
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
VIDEO
Υπόθεση
Δραματική
Η Aurore (Ariane Labed) και η Marine (Soko) επιστρέφουν από μία στρατιωτική αποστολή στο Αφγανιστάν, κάνοντας μια ενδιάμεση στάση σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο της Κύπρου. Εκεί, ανάμεσα στους τουρίστες που παραθερίζουν, έχουν στη διάθεση τους τρεις μέρες για να αποσυμπιεστούν σε ένα πρόγραμμα αποκατάστασης που φιλοδοξεί να ανακουφίσει τη στρατιωτική μονάδα από τις εμπειρίες του πολέμου. Όμως, δεν είναι εύκολο να ξεχάσουν τη μάχη και να αφήσουν τη βία πίσω τους. 
Trailer
Φωτογραφίες
Πληροφορίες
Οι ταλαντούχες αδελφές Coulin (17 Κορίτσια) επιστρατεύουν δύο εκφραστικές ηθοποιούς, την Ariane Labed (Βραβείο Volpi Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας, Φεστιβάλ Βενετίας) και τη Soko, σε ρόλο στρατιωτών μετά από αποστολή στο Αφγανιστάν. Εκμαιεύουν δύο δυνατές και ρεαλιστικές ερμηνείες, σε μια ιστορία που εξερευνά τη σχέση ανάμεσα στην ανθρώπινη φύση και την εμπόλεμη βία, με όχημα μια γαλλική μονάδα που κάνει στάση στην Κύπρο πριν επιστρέψει στην πατρίδα. Τοποθετημένο σε ένα ανάλαφρο περιβάλλον αναψυχής, το The Stopover παρακολουθεί ένα δύσκολο τριήμερο πρόγραμμα αφιερωμένο στην αποσυμπίεση από το τραύμα του πολέμου, το οποίο δεν ανακουφίζει απαραίτητα τους συμμετέχοντες, αλλά ενίοτε τους ασκεί ακόμα περισσότερη πίεση.

Για να καταγράψει την υποβόσκουσα ένταση των χαρακτήρων, το σκηνοθετικό δίδυμο κινεί την κάμερα κοντά στα πρόσωπα και τα σώματα, σε ένα εξαιρετικά ενορχηστρωμένο σχέδιο καταγραφής της αμηχανίας, της απογοήτευσης, της μη ένταξης, της έκρηξης μετά από το επίμονο τραύμα του πολέμου, αλλά και της ασύγκριτης συντροφικότητας που προκύπτει υπό τέτοιες συνθήκες. Ανάμεσα στους ηθοποιούς της ταινίας εμφανίζονται στρατιώτες που έχουν πραγματικά συμμετάσχει στον πόλεμο και στο περιβόητο πρόγραμμα αποσυμπίεσης, ενώ ο Ανδρέας Κωνσταντίνου (Μικρά Αγγλία) και ο Μάκης Παπαδημητρίου (Chevalier) ενσαρκώνουν δύο καταλυτικούς ρόλους. 

Λίγα λόγια από τις Delphine και Muriel Coulin

Πρόγραμμα αποσυμπίεσης

Από το 2008, κάθε Γάλλος στρατιώτης που επιστρέφει από αποστολή περνάει από μία περίοδο αποσυμπίεσης (ισχύει και για τους Αμερικανούς καθώς και τους Καναδούς). Πηγαίνουν σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο για τρεις μέρες, όπου υποτίθεται ότι ξεχνάνε τον πόλεμο και χαλαρώνουν ανάμεσα στους τουρίστες που απολαμβάνουν τις διακοπές τους. Το πρόγραμμα, που έχει σχεδιαστεί από ψυχολόγους του στρατού, περιλαμβάνει υδρόβια γυμναστική και χαλάρωση, εκδρομές με σκάφος και ομαδικές συνεδρίες, όπου όλοι πρέπει να πουν την ιστορία της εμπειρίας που έζησαν τους έξι μήνες στο πεδίο της μάχης. Αυτή η στρατιωτική θεραπεία έχει και δεν έχει αποτελέσματα.

Δύο δυναμικές γυναίκες

Η Aurore και η Marine είναι δύο νέες γυναίκες με δυναμική προσωπικότητα. Ξέρουν η μία την άλλη από την παιδική τους ηλικία, προέρχονται από μεσοαστικές οικογένειες, μεγάλωσαν στη Lorient, μια μικρή πόλη, όπου δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές για τους νέους ανθρώπους που θέλουν να χτίσουν το μέλλον τους. Αποφάσισαν να κάνουν αυτό που επιλέγουν συνήθως οι νέοι που θέλουν μια διέξοδο: κατατάσσονται στον στρατό. Για την ελευθερία και τα χρήματα που αυτό συνεπάγεται, αλλά και γιατί θέλουν να αποδείξουν ότι έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με τους άντρες, ότι είναι ίσες. Και τέλος γιατί ήθελαν να δουν άλλες χώρες. Να δουν τον κόσμο. Ήθελαν να ζήσουν, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι έβαζαν τη ζωή τους σε κίνδυνο.

Προερχόμαστε από αυτή τη στρατιωτική πόλη, τη Lorient. Εκεί, όπως και στο Παρίσι σήμερα, κάθε φορά που διασταυρωνόμασταν με μια γυναίκα στρατιωτικό, αναρωτιόμασταν ποια ήταν τα κίνητρα της. Οι χαρακτήρες της Aurore και της Marine μας επέτρεψαν να επιστρέψουμε σε θέματα που είναι στην καρδιά των ταινιών μας: οι παράγοντες που εμπλέκονται στο να γίνεις μια γυναίκα του σήμερα, οι ιδιαιτερότητες του γυναικείου σώματος και οι εναλλακτικές που προσφέρουν ελευθερία και ανεξαρτησία στις νέες γυναίκες σήμερα. Αυτά τα θέματα μας επιτρέπουν να προχωρήσουμε τη δουλειά που ξεκινήσαμε με τα 17 Filles (17 Κορίτσια) και μια διαφορετική προοπτική: μια πιο ακατέργαστη, πιο σύγχρονη και πολιτική πραγματικότητα. Γιατί μία γυναίκα πάει στον πόλεμο; Γιατί συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι είναι κάτι καινούριο, ασυνήθιστο και παράξενο; Γιατί αντιλαμβανόμαστε τη βία ως κάτι αντρικό;

Δύο ηθοποιοί

Για δύο αυτούς ρόλους, θέλαμε δύο νέες γυναίκες που να είναι δυναμικές στη ζωή όπως και στο πανί και τις βρήκαμε στην Ariane Labed και τη Soko. Η Ariane Labe είναι τελειομανής. Για παράδειγμα, έκανε σωματική προετοιμασία για τον ρόλο και πέρασε μερικές μέρες σε ένα στρατόπεδο. Για έξι μήνες, έκανε προπόνηση για να προετοιμαστεί για τον ρόλο. Στο γύρισμα, είναι πολύ συγκεντρωμένη και δουλεύει συνεχώς τον χαρακτήρα. Όπως η Aurore, ο χαρακτήρας που υποδύεται, είναι ισορροπημένη, σκέφτεται πολύ και είναι πιστή στο καθήκον της παρά τις δυσκολίες. Η Soko είναι πιο ενστικτώδης, πιο ρευστή, αλλά η ενέργεια της και η δύναμη της είναι όπως της Ariane. Έχει το χιούμορ που θέλαμε από τη Marine και την εκκεντρικότητα της. Θέλαμε δύο νέες γυναίκες που να έχουν την ίδια δύναμη, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Τις διαλέξαμε από την αρχή. Θέλαμε να δουλέψουμε με την Ariane Labed από την πρώτη της ταινία, το Attenberg, της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη. Και το ίδιο γρήγορα επιλέξαμε τη Soko. Η παρουσία της στο Augustine και το In the Beginning (A l’origine), καθώς και τα video των τραγουδιών της μας μαγνητίζουν. Θέλαμε επίσης δύο ηθοποιούς που δεν θα φοβόντουσαν να περάσουν σωματικές δοκιμασίες για τον ρόλο. Η Ariane και η Soko δεν φοβούνται τίποτα.

Ένα στράτευμα, ένας θίασος

Θέλαμε οι ηθοποιοί μας να είναι μέρος ενός στρατεύματος ηθοποιών. Ανάμεσα τους επιλέξαμε 5 πρώην στρατιώτες, με έναν σημαντικό ρόλο ανάμεσα τους, τον Momo, που τον υποδύεται ο Sylvain Loreau, που ήταν τεχνικός πυρομαχικών στο Αφγανιστάν. Οι άλλοι ρόλοι μοιράστηκαν σε νέους ηθοποιούς των οποίων η ενέργεια και η παρουσία μας κέρδισε από την πρώτη μας συνάντηση. Όλοι συμμετείχαν στη στρατιωτική εκπαίδευση με έναν προπονητή που συμμετείχε ο ίδιος σε «περιόδους αποσυμπίεσης» πριν εγκαταλείψει τον στρατό. Θέλαμε ρεαλισμό στη γλώσσα, στη συμπεριφορά, στις λεπτομέρειες των κουστουμιών και των εκφράσεων. Όλα τα εξασφαλίσαμε με την προετοιμασία. Κάναμε πρόβες τα πάντα από πριν και όλα έχουν να κάνουν με τη δουλειά που κάναμε για να καταγράψουμε το σώμα, τις κινήσεις και τη φυσική παρουσία αυτών των νέων γυναικών και αντρών που επιστρέφουν από τη μάχη. Στις πρόβες και στις προπονήσεις, η ομάδα έδεσε. Ήταν κάτι που ελπίζαμε να συμβεί. Κάτι που χαρακτηρίζει τους θιάσους και τα στρατεύματα.

Παρ’ όλο που η τελευταία μας ταινία, το 17 Filles (τα 17 Κορίτσια), είχε σχεδιαστεί με στατικά κάδρα για να αιχμαλωτίσει τις εφήβους στο καταπιεστικό περιβάλλον από το οποίο προσπαθούσαν να ξεφύγουν, εδώ μας ενδιέφερε να πιάσουμε την κίνηση αυτών των χαμένων στρατιωτών. Στρατιώτες, που μια νύχτα πριν ήταν στην Καμούλ, δυσκολεύονται να περάσουν από τη μόνιμη ένταση του πεδίου μάχης σε μια χαλαρή ατμόσφαιρα, οπότε νιώθουν την ανάγκη να είναι συνεχώς δραστήριοι: πάνε περιπάτους, αθλούνται, παίζουν παιχνίδια για να ξεχαστούν. Η κάμερα μας έπρεπε να αιχμαλωτίσει αυτή την ενέργεια. Όταν η κάμερα είναι στατική, η νευρικότητα τους μπορεί να σε ζαλίσει, όπως τη σκηνή της αναφοράς που ο Jonathan (Alexis Manenti) καταλαμβάνει ολόκληρο το κάδρο με την ασταμάτητη κίνηση του, πρακτικά χτυπιέται, ενώ υποστηρίζει ότι είναι εντελώς ήρεμος.

Βλέποντας

Τι βλέπεις όταν πας στον πόλεμο; Τίποτα. Καταρχήν, γιατί οι στιγμές της αδράνειας μέσα στη βάση είναι πολλές. Δεύτερον, γιατί όταν γίνεται τελικά μάχη, δεν βλέπεις τίποτα, απλώς παλεύεις για τη ζωή σου. Και τέλος, γιατί όπως συμβαίνει στη ζωή, όλοι βλέπουν αυτό που έγινε από τη δική τους οπτική, που είναι στα αλήθεια μια επιμέρους οπτική της πραγματικότητας. Μέσα στις τρεις μέρες της αποσυμπίεσης, η Aurore και η Marine συμμετέχουν στις αναφορές που τις κάνουν να σκεφτούν διαφορετικά για αυτό που έζησαν.

Οι ψυχολόγοι χρησιμοποιούν το εργαλείο της εικονικής πραγματικότητας. Με τη χρήση των video games, ανασυνθέτουν τις εικόνες που ανταποκρίνονται στις διηγήσεις των στρατιωτών. Ο στόχος είναι οι στρατιώτες να αποστασιοποιηθούν από τις επώδυνες αναμνήσεις μέσα από τις λέξεις και τις εικόνες. Η προσομοίωση χρησιμοποιείται και για την εκπαίδευση των στρατιωτών για τη μάχη. Οι στρατιώτες είναι πολύ εξοικειωμένοι με αυτά τα εργαλεία, κυρίως γιατί είναι νέοι και παίζουν βιντεοπαιχνίδια στον ελεύθερο χρόνο τους. Ακόμα περισσότερο από το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε το σενάριο, το φιλμ είναι το τέλειο μέσο για να απευθύνει αυτές τις ερωτήσεις, γιατί σου επιτρέπει να δείξεις διαφορετικές πηγές: προσομειωτές, βιντεοπαιχνίδια, ειδήσεις. Ο γαλλικός τίτλος (Voir du pays) που έχει μέσα τη λέξη βλέπω, είναι ειρωνικός. Η Aurore όχι μόνο δεν είδε τίποτα από την ξένη χώρα που πήγε, αλλά όλες αυτές οι εικόνες στις οποίες εκτέθηκε δεν τη βοήθησαν να δει τι είναι ουσιαστικό. Όσο οι χαρακτήρες μας πλησιάζουν την αλήθεια του τι συνέβη κατά τη διάρκεια της αποστολής τους στο Αφγανιστάν, η ταινία με τη σειρά της πάει από τη φωτεινή διάθεση της άφιξης στο ξενοδοχείο, στην αίσθηση της βαθιάς νύχτας και του ψυχρού φωτός στο τέλος, σαν να ήταν όλο και πιο δύσκολο να δουν τα πράγματα καθαρά. Θέτει σε αμφισβήτηση τι σημαίνει το να βλέπεις: αυτό περιμένουμε από το σινεμά.

Μια εικόνα

Μπορούμε να δείξουμε τον πόλεμο; Είναι οι εικόνες από τα βιντεοπαιχνίδια λιγότερο ή περισσότερο ρεαλιστικές από αυτές που βλέπουμε στις βραδινές ειδήσεις, τις οποίες έχουμε συνηθίσει τόσο που τις βλέπουμε τρώγοντας βραδινό; Βοηθούν αυτές οι εικόνες τους στρατιώτες να θεραπευτούν ή όπως υπονοεί η Marine, χρησιμοποιεί ο στρατός αυτά τα εργαλεία για να εξασφαλίσει ότι οι αναμνήσεις των στρατιωτών αντικαθίστανται από καθαρότερες εικόνες από τις οποίος πηγάζει μόνο μια αλήθεια: η επίσημη εκδοχή; Πώς μπορούμε να διακρίνουμε τις αναμνήσεις από τη μυθοπλασία;

Καμία φορά, οι αναφορές είναι χρήσιμες. Βοηθούν μια άλλη εικόνα να αναδυθεί: η εικόνα του τραύματος. Είναι πλέον γνωστό ότι το τραύμα ενσαρκώνεται σε μια εικόνα που έχει εντυπωθεί στον αμφιβληστροειδή και δεν μπορεί πλέον να αφαιρεθεί. Παρεμβάλλεται ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον άνθρωπο. Όταν ανακύψουν αυτές οι τραυματικές εικόνες, κάποιοι δεν αντέχουν. Καταρρακώνονται από αυτή τη βία που δεν μπορούν να ελέγξουν.

Ο πόλεμος και η λήθη

Υπάρχει ένα είδος βίας στο να πείθεις του νέους ότι ο στρατός σημαίνει ότι θα έχουν μια ζωή γεμάτη περιπέτεια, μια επιθυμητή κατάσταση και ότι θα δουν κάποτε έναν κόσμο που δεν θα υποφέρει από τον πόλεμο. Αυτοί οι στρατιώτες δεν περιμένουν πραγματικά αυτό που συμβαίνει στο μέτωπο της μάχης, οπότε το τραύμα είναι πιο βίαιο. Με την επιστροφή τους, συνειδητοποιούν ότι δεν τους περιμένουν τιμές, τα βίαια συναισθήματα που κρύβουν μέσα τους ετοιμάζονται να βγουν στην επιφάνεια. Το συσσωρευμένο στρες, το να πρέπει να είσαι συνέχεια σε επιφυλακή και οι κακές αναμνήσεις δεν τους επιτρέπουν να επιστρέψουν σε μια ήρεμη ζωή. Οι στρατιώτες δεν μπορούν να ξεχάσουν τον πόλεμο, ειδικά μέσα σε τρεις μέρες.

Και μαζί τους οι τουρίστες που λικνίζονται πλάι στην πισίνα ξεχνάνε ότι σε λιγότερο από 100 μίλια μακριά διεξάγεται ένας πόλεμος. Στην Ευρώπη, είμαστε προστατευμένοι μέχρι τώρα και η αίσθηση της πραγματικότητας είναι συμβιβασμένη. Έχουμε ξεχάσει το Αφγανιστάν, έχουμε σχεδόν ξεχάσει το Ιράκ, όπως θα θέλαμε να ξεχάσουμε τη Συρία. Είναι αδύνατο και ίσως όχι ακριβώς επιθυμητό, να ξεχάσουμε τον πόλεμο, αυτούς τους πολέμους, είτε έχουμε συμμετοχή από κοντά ή από μακριά. Μας το υπενθυμίζουν κάθε μέρα. Η ταινία πραγματεύεται αυτό το ζήτημα: πώς μπορούμε να ζήσουμε ενώ έχουμε μια τόσο βίαιη εμπειρία;

Μια ευρωπαϊκή τραγωδία

Το πρόγραμμα αποσυμπίεσης λαμβάνει χώρα στην Κύπρο. Αυτό το νησί, που ανήκε σε μια από τις σπουδαιότερες δημοκρατίες, την αρχαία ελληνική, σήμερα είναι ένα σύμβολο, ανάμεσα σε πολλά άλλα, της πολιτικής και οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη. Τι παράξενη ιδέα να στέλνεις στρατιώτες που έχουν χάσει στον πόλεμο (ή που δεν έχουν κερδίσει τέλος πάντων) σε μία περιοχή συνώνυμη με την αποτυχία. Μια αποδυναμωμένη Ευρώπη απέτυχε να ολοκληρώσει ένα σημαντικό στάδιο στο τέλος του πολέμου στο Αφγανιστάν και σήμερα πληρώνουμε το τίμημα. Οι πόλεμοι πολλαπλασιάζονται. Οι κάτοικοι των εμπόλεμων χωρών ψάχνουν άσυλο, περνάνε από την Ελλάδα, την Τουρκία και την Κύπρο. Υπάρχει μια σύνδεση ανάμεσα σε αυτούς τους πολέμους και τη σύγχρονη κατάσταση μας, που αρνούμαστε να δούμε.



Συμμετέχουν
Αριάν Λαμπέντ
Aurore
Ginger Romàn
Fanny
Karim Leklou
Max
Andreas Konstantinou
Chrystos
Μάκης Παπαδημητρίου
Harry
Alexis Manenti
Jonathan
Robin Barde
Toni
Sylvain Loreau
Momo
Jeremie Laheurte
Ness
Damien Bonnard
Le lieutenant
iShow.gr - Ο κόσμος της Showbiz
ΑΪΣΟΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ INTERNET Μ.ΙΚΕ
Επικοινωνία: press@ishow.gr
Τηλ. 211-4100551