Φανταστείτε μια πόλη όπου οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι, χωρίς καμία διάθεση για ζωή και η μόνη επιχείρηση που ανθίζει είναι ένα κατάστημα που πουλά απαραίτητο εξοπλισμό για μια σωστή αυτοκτονία. Αυτό είναι το μαγαζί της οικογένειας Τουβάς , το οποίο κρατά την παράδοση από το 1854.
Η επιχείρηση του Μισιμά, της Λουκρητίας και των παιδιών τους, που για ολόκληρες γενιές πουλούσε δηλητήρια, σχοινιά για κρέμασμα και διάφορες παγίδες, πήγαινε θαυμάσια, ώσπου ξαφνικά γεννιέται ο μικρότερος γιος του ιδιοκτήτη, ο Αλάν. Ένα παιδί, το οποίο είναι εκ γενετής χαρούμενο και αισιόδοξο και κάνει όλους τους πελάτες να χαμογελούν. Τι θα απογίνει όμως η μπουτίκ τώρα που ο μικρός Αλάν κάνει τους πάντες να αισθάνονται καλύτερα;
Παρά τα ελαττώματα της, ο σκηνοθέτης αγαπά πολύ την οικογένεια Τουβάς. «Αν αυτό το ζευγάρι δεν είχε αδυναμίες και δεν έκανε λάθη, θα ήταν αντιπαθητικό. Εκείνος, είναι το αφεντικό, ο οποίος κάνει τα πάντα για να εξυπηρετεί τους πελάτες του, τους βοηθά να θέσουν ένα τέλος στις ανησυχίες τους. Εκείνη δουλεύει υπομονετικά με αποτελεσματικότητα και αδιαμφισβήτητα θα έκανε τέλεια τη δουλειά της αν δούλευε σε γραφείο κηδειών. Ο Βανσέν, ο μεγαλύτερος γιος, σχεδιάζει να δημιουργήσει ένα πάρκο ψυχαγωγίας με θέμα την αυτοκτονία. Η αδελφή του, η Μαρλίν, που σκέφτεται ότι είναι άσχημη και άχρηστη, θέλει να τερματίσει τη ζωή της, αλλά οι γονείς της συνεχώς της υπενθυμίζουν ότι: «κανένα μέλος της οικογένειας Τουβάς δεν μπορεί να αυτοκτονήσει, αλλιώς το μαγαζί θα μείνει χωρίς αφεντικά.» Ο Αλάν, ο μικρότερος γιος της οικογένειας θα γεννηθεί με ένα “φρικτό” ελάττωμα: αγαπά τη ζωή. Όπως αντιλαμβάνεστε είναι η ντροπή της οικογένειας, καθώς διασκεδάζει όλους τους πελάτες και τους κάνει να αλλάζουν στο τέλος γνώμη.»

Ένα πολύχρωμο, συναρπαστικό, τρισδιάστατο animation, που παρουσιάστηκε - εκτός συναγωνισμού - στο φεστιβάλ των Καννών, είναι η τελευταία δημιουργία του Πατρίς Λεκόντ, ενός από τους πιο δημοφιλείς Γάλλους δημιουργούς.


Λίγα λόγια από το σκηνοθέτη

«Είχα διαβάσει το μυθιστόρημα του Ζαν Τολέ όταν βγήκε, όπως κάνω με όλα τα μυθιστορήματα που μου αρέσουν. Έτσι λοιπόν διάβασα το «Le Magasin Des Suicides» αμέσως μόλις δημοσιεύτηκε. Θα έλεγα πως ήταν ένα βιβλίο στο οποίο αναπτυσσόταν μια κάπως άγρια και ιδιότροπη ιστορία. Αυτό που με μάγεψε όμως από την πρώτη κιόλας στιγμή ήταν η φαντασία και η ελευθερία του. Με είχαν προσεγγίσει αρκετές φορές για να προσαρμόσω το βιβλίο αλλά είχα αρνηθεί γιατί το μυθιστόρημα φαινόταν ότι δύσκολα θα μπορούσε να γίνει ταινία. Πώς να δημιουργήσω μια ταινία, η οποία υποστηρίζει πραγματικές απόψεις, σε έναν κόσμο τόσο παράξενο και εκκεντρικό; Μου φαινόταν αδιανόητο!
Προσωπικά, ο χώρος των κινουμένων σχεδίων, είναι πολύ οικείος καθώς αγαπώ πολύ το σχέδιο και έχω δουλέψει στο παρελθόν στο χώρο του κόμικ. Όταν ήμουν μικρός διάβαζα μανιωδώς κόμικς και πραγματικά μου αρέσει πολύ να ζωγραφίζω. Έχοντας τελειώσει τις σπουδές μου πάνω στον κινηματογράφο, άρχισα να σχεδιάζω για περίπου πέντε χρόνια για το γνωστό γαλλικό περιοδικό “Pilote”. Ήθελα να κάνω μια ταινία κινουμένων σχεδίων, η οποία θα έχει και στοιχεία του μιούζικαλ, η οποία θα είναι ανατρεπτική και ταυτόχρονα θα μπορεί να τη δει όλη η οικογένεια. Δεν με ενδιέφερε να είναι πολιτικά ορθή, αλλά δημοφιλή και προσιτή σε όλους.
Για μένα το γεγονός ότι δημιούργησα μια ταινία κινουμένων σχεδίων ήταν σαν να έκανα την πρώτη μου ταινία. Είχα όλον αυτό τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς, ανακαλύπτοντας τεχνικές και διαδικασίες που δεν γνώριζα. Υπήρχε μια φρεσκάδα, μια παιδική αφέλεια και μια ευθυμία. Είναι καταπληκτικό να διευθύνεις ένα project και να λες: «Αυτό δεν ξέρω να το κάνω» αλλά να το κάνεις παρόλα αυτά. Λάτρεψα αυτή την εμπειρία και εύχομαι σύντομα να κάνω και άλλες ταινίες κινουμένων σχεδίων.»

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε!