Η εφημερίδα «Μπούλετιν» αλλάζει διεύθυνση και στέλνει 40 εργαζόμενους στην ανεργία. Μια απ’ τις απολυμένες, η δημοσιογράφος Αν Μίτσελ (Μπάρμπαρα Στάνγουικ), στην τελευταία της στήλη δημοσιεύει ένα επινοημένο γράμμα με αποστολέα έναν ανύπαρκτο άνεργο που τον ονομάζει «Τζον Ντο» (είναι το όνομα με το οποίο χαρακτηρίζονται στην Αμερική οι αγνώστου ταυτότητος άνθρωποι, συνήθως νεκροί).
Ο επινοημένος «Τζον Ντο», λοιπόν, σύμφωνα με το σενάριο της Μίτσελ, έχει φτάσει σε σημείο απόλυτης απελπισίας και απειλεί ν’ αυτοκτονήσει την παραμονή των Χριστουγέννων, διαμαρτυρόμενος για τα κοινωνικά προβλήματα που τον έχουν ωθήσει στην ανεργία. Η διεύθυνση της εφημερίδας «τσιμπάει» με το «πιασάρικο» αυτό θέμα και επαναπροσλαμβάνει την Αν. Οπότε, η τελευταία βρίσκεται πλέον σε δύσκολη θέση: πρέπει να δημιουργήσει τον ανύπαρκτο υποψήφιο αυτόχειρα. Ο κατάλληλος άνθρωπος εντέλει θα βρεθεί στο πρόσωπο του πρώην παίκτη του ράγκμπι και νυν άστεγου Λονγκ Τζον Γουίλαμπι (Γκάρι Κούπερ).
Πλέον, τόσο η ίδια η δημοσιογράφος όσο και η εφημερίδα της θα «ξεζουμίσουν» την ιστορία και θα πληρώσουν τον Γουίλουμπι για να παραστάνει τον Τζων Ντο. Ωστόσο, ο διευθυντής της εφημερίδας (Έντουαρντ Άρνολντ) θα θελήσει να χρησιμοποιήσει το τεράστιο κίνημα κοινωνικής μεταρρύθμισης που δημιουργήθηκε γύρω από τις "ιδέες" του Τζων Ντο για τους επικίνδυνους πολιτικούς του σκοπούς…

Αισθηματική ασπρόμαυρη ταινία αμερικανικής παραγωγής 1941 σε επανέκδοση το 2013

Η New Star θα κυκλοφορήσει από 24 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους, την κλασική σάτιρα του Φρανκ Κάπρα, «Ο ΛΑΟΣ ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ», σε επανέκδοση, μία ταινία για τον Τύπο και τα ΜΜΕ, ένα ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Γκάρι Κούπερ και την Μπάρμπαρα Στάνγουικ. Μια ταινία διαχρονική και πάντα επίκαιρη, που κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ Σεναρίου. Από τους πιο πετυχημένους κοινωνικούς σχολιασμούς του Τύπου και των ΜΜΕ που κινηματογραφήθηκαν ποτέ. Ένας ανώνυμος άνθρωπος του δρόμου μετατρέπεται σε λαϊκό σύμβολο, αλλά και αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης.

Μια ταινία διαχρονική και πάντα επίκαιρη:

Ένας ανώνυμος Άνθρωπος του Δρόμου μετατρέπεται σε λαϊκό σύμβολο αλλά και αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης

Με σενάριο σε ένα πανέξυπνο σενάριο, που ήταν υποψήφιο για Όσκαρ

Ο Κάπρα αντιμετωπίζει ένα ευαίσθητο κοινωνικό θέμα με καυστικό χιούμορ αλλά και ανθρωπιά

Ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Γκάρι Κούπερ και την Μπάρμπαρα Στάνγουικ

«Θέλουμε μόνο τους ανώνυμους της γειτονιάς, γιατί ξέρετε τώρα πώς είναι οι πολιτικοί…»

Από τους πιο πετυχημένους κοινωνικούς σχολιασμούς που κινηματογραφήθηκαν ποτέ

«Ο Κάπρα απαντά στο αμερικανικό φασιστικό κίνημα που επιχειρούσε να χειραγωγήσει την κοινωνική εξαθλίωση…»

«Από τους πιο πετυχημένους κοινωνικούς σχολιασμούς»


Η ταινία «Ο Λαός προστάζει- Meet John Do» (που στη χώρα μας έχει προβληθεί επίσης και με τον τίτλο «Ο Άνθρωπος του Δρόμου»), είναι ουσιαστικά, το τρίτο και τελευταίο μέρος μιας τριλογίας «κοινωνικής κριτικής» του Κάπρα, μετά τις ταινίες «Deeds Goes to Town» («Ο Πρίγκιπας των Δολαρίων», 1936) και «Μr Smith Goes to Washington» («Ο κ. Σμιθ πάει στην Ουάσινγκτον» 1939).

Βασισμένη σε ένα πανέξυπνο, πνευματώδες σενάριο (που προτάθηκε για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου το 1942), η κλασική αυτή κοινωνική σάτιρα του Φρανκ Κάπρα, παρότι γράφτηκε και προβλήθηκε πριν από 72 ολόκληρα χρόνια (εν μέσω του 2ου παγκόσμιου πολέμου) έχει αξία διαχρονική και τα νοήματά της παραμένουν επίκαιρα, ειδικά στις μέρες μας.

Και μάλιστα είναι μια ταινία εξαιρετικά επίκαιρη, κυρίως για τη χώρα μας και την πρωτοφανή κρίση που βιώνει (δεν υπάρχει άνθρωπος στον οποίο να μη «θυμίζει κάτι» η ιστορία μιας κατασκευασμένης δημοσιογραφικής ιστορίας η οποία γίνεται αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης από τους φορείς της εξουσίας...)

Ο Κάπρα σχολιάζει με καυστικότητα και σαρκαστική διάθεση τη δύναμη του Τύπου και την επιρροή (σε βαθμό πλύσης εγκεφάλου συχνά) των ΜΜΕ, που διαμορφώνουν στάσεις ζωής και απόψεις του κοινωνικού συνόλου, τη λεγόμενη και πολυσυζητημένη «κοινή γνώμη». Παράλληλα με την κριτική του Τύπου, βέβαια, είναι διαρκείς οι αναφορές στη φτώχια, στους άστεγους και τους άνεργους, αλλά και στη διαφθορά των αδίστακτων πολιτικών, ενώ παράλληλα εξυμνείται (σε σημείο σχεδόν «αγιοποίησης» στο τέλος) ο απλός άνθρωπος που τραβάει όλο το ζόρι και βιώνει μες στο πετσί του την εκμετάλλευση της τέταρτης –και όχι μόνο- εξουσίας.

Όπως χαρακτηριστικά γράφτηκε σε σχετικά πρόσφατη (2006) κριτική σε αμερικανική σινεφίλ ιστοσελίδα, «πρόκειται για έναν από τους πιο πετυχημένους κοινωνικούς σχολιασμούς που κινηματογραφήθηκαν ποτέ».

Η σκηνοθετική ματιά του Κάπρα: Ο Αμερικανός σκηνοθέτης «οδηγεί» με μαεστρία, χιούμορ (συχνά πικρό) και σατιρική διάθεση το ευρηματικό σενάριο, αφήνοντας τον θεατή στο τέλος με ανάμεικτα συναισθήματα, έντονο προβληματισμό, αλλά και μια σκοτεινή μεν αισιόδοξη δε προοπτική. Καταπληκτικές οι ερμηνείες από όλο το καστ, με πιο ξεχωριστές αυτές των Κούπερ, Στάνγουικ και Μπρέναν.

«Απάντηση» και στο φασιστικό κίνημα…

Το πόσο διαχρονική και επίκαιρη είναι η ταινία είναι φανερό και από ένα ακόμα σχόλιο της ίδιας ιστοσελίδας, σε ό, τι έχει να κάνει την «απάντηση» του Κάπρα, μέσα απ’ αυτήν την ταινία, στο φασιστικό αμερικανικό κίνημα. Για να γίνει πιο σαφής ο σχολιασμός, θα πρέπει να αναφερθεί ότι, λίγο προτού οι ΗΠΑ αναμειχθούν στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το φασιστικό κίνημα στη χώρα επιχειρούσε να καρπωθεί οφέλη από την πείνα και την εξαθλίωση των χαμηλών στρωμάτων της κοινωνίας, κάτι που αποτελεί ίδιον του φασισμού από τη γέννησή του μέχρι στις μέρες μας (αυτό ακριβώς, εξάλλου, συμβαίνει και στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια).

Σύμφωνα, λοιπόν, με την αμερικανική ιστοσελίδα «ο Κάπρα, με την ταινία του αυτή, έδωσε μια ηχηρή απάντηση στην προσπάθεια του αμερικανικού φασιστικού κινήματος να χειραγωγήσει τα κατώτατα κοινωνικά στρώματα, εκμεταλλευόμενο την απόλυτη εξαθλίωσή τους».
Οι συμβολισμοί και αλληγορίες γύρω από το «μαύρο» χρώμα της φασιστικής ιδεολογικής πρακτικής είναι διάσπαρτοι σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, άλλοτε πιο εμφανείς, άλλοτε πιο κεκαλυμμένες? αλλά πάντα εύστοχοι και εντελώς «καπρικοί»! Κάτι που, σε απλή κινηματογραφική γλώσσα σημαίνει ότι ο Κάπρα προβάλλει για άλλη μια φορά με το δικό του τρόπο την αγαπημένη του «λαϊκή ισχύ» που με το κατάλληλο κίνητρο και την απαραίτητη ενότητα μπορεί να πετύχει τα πάντα…

Μάλιστα, λέγεται ότι αυτός ήταν και ο λόγος που τελικά, από τα πέντε εναλλακτικά φινάλε που είχαν προταθεί για την ταινία, επιλέχθηκε η συγκεκριμένη. Γιατί το μήνυμα αισιοδοξίας που δίνει θεωρήθηκε σε τελική ανάλυση και η πρακτικώς καταλληλότερη απάντηση στη φασιστική απειλή.

Παραθέτουμε μία χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας:

- Συνταγματάρχης: Δεν διαβάζω εφημερίδες, ούτε ακούω ραδιόφωνο. Ξέρω ότι ο κόσμος έχει πάει για ξύρισμα σ’ ένα μεθυσμένο μπαρμπέρη, δεν μου χρειάζεται να το διαβάσω κιόλας.
- Long John Willoughby: Εντάξει, μην ανησυχείς Συνταγματάρχη, 50 δολάρια δεν πρόκειται να με χαλάσουν.
- Συνταγματάρχης: Έχει δει πολλά φιλαράκια που ξεκίνησαν με 50 δολάρια και κατέληξαν με τραπεζικό λογαριασμό!

- Beany: Και λοιπόν; Τι κακό έχει ένας τραπεζικός λογαριασμός;
Συνταγματάρχης: Άκου με κι εμένα, Long John, όταν καταντήσεις ένας τύπος με τραπεζικό λογαριασμό σε μαγκώσανε! Ναι κύριε, σε μαγκώσανε!
- Beany: Ποιος θα τον μαγκώσει;
- Συνταγματάρχης: Οι είλωτες!
- Beany: Τι είναι είλωτας;
- Συνταγματάρχης: Ήσουνα ποτέ άφραγκος γιόκα μου;
- Beany: Ναι αμέ! Τις περισσότερες φορές!
- Συνταγματάρχης: Εντάξει. Περπατάς μόνος, χωρίς σέντσι στην τσέπη του τζιν σου, είσαι ελεύθερος σαν τον αέρα, κανένας δεν σε ενοχλεί. Εκατοντάδες άνθρωποι σε προσπερνούν, από διάφορα επαγγέλματα: αυτοκίνητα, ραδιόφωνα, τα πάντα –και είναι όλοι τους καλοί, αξιαγάπητοι άνθρωποι –σωστά; Μετά κονομάς κάτι ψιλό και να τι συμβαίνει: όλοι αυτοί οι καλοί, αξιαγάπητοι άνθρωποι γίνονται είλωτες, σου την πέφτουν. Αρχίζουν να σκαρφαλώνουν πάνω σου, προσπαθούν να σου πουλήσουν κάτι: βγάζουν μακριά πλοκάμια και σε σφίγγουν κι εσύ στριφογυρίζεις και χοροπηδάς και παλεύεις να τους σπρώξεις μακριά σου αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγεις. Σε μάγκωσαν. Το πρώτο που καταλαβαίνεις είναι ότι έχεις ιδιοκτησία, ένα αυτοκίνητο για παράδειγμα, μετά η ζωή σου μπλέκεται με ένα σωρό πράγματα: πρέπει να πληρώσεις για να βγάλεις άδεια οδήγησης και πινακίδες και να πληρώσεις για βενζίνη και λάδια και για φόρους κι ασφάλιση και ταυτότητες και εισφορές και λογαριασμούς και σκασμένα λάστιχα και κλήσεις για οδικές παραβάσεις και τροχονόμους και δικηγόρους και αμοιβές και ... ένα εκατομμύριο άλλα πράγματα. Τι συνέβη; Δεν είσαι ο ελεύθερος και ωραίος τύπος που ήσουν πριν. Πρέπει να βγάλεις λεφτά για να πληρώσεις για όλα αυτά κι έτσι αρχίζεις να κυνηγάς τα λεφτά των άλλων. Οπότε γίνεσαι κι εσύ ένας είλωτας.
- Δήμαρχος Hawkins: Νιώθω προσβεβλημένος! Θα ήθελα να συμμετάσχω αλλά κανένας δεν με κάλεσε!
Sourpuss Smithers: Λυπάμαι Δήμαρχε αλλά ψηφίσαμε να μη συμμετέχει κανένας πολιτικός.
- Mrs. Hansen: Μόνο οι John Does (σ.σ. οι ανώνυμοι) της γειτονιάς (θα συμμετάσχουν) γιατί ξέρεις τώρα πώς είναι οι πολιτικοί...
- Henry Connel: Άκου, αν ο φιλαράκος γεννήσει ένα αυγό θέλω να βγάλω κάτι απ΄αυτό! Ετοιμάζω ήδη μια Jane Doe.
- Συνταγματάρχης: (κριτικάροντας την ομιλία του John κατά των διαχωρισμών) Να κόψουμε τους φράχτες λέει ... για προσπάθησε να κόψεις ένα κομματάκι από τον φράχτη του γείτονά σου και θα δεις για πότε θα σου κάνει μήνυση…